Morgunblaðið - 09.12.1987, Blaðsíða 57

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 9. DESEMBER 1987
57
AF ERLENDUM VETTVANGI
eftir PÁL ÞÓRHALLSSON
Stoltur burðarkarl og
lestarstjóri á brókinni
Þýsku sambandsjárnbrautirnar eru
þekktar fyrir góða þjónustu
Á MEÐAN dýrðarljóminn lék um járnbrautarstöðvarnar stóðu
tugir burðarkarla á hverri stöð og buðu þjónustu sína. Þeir sem
eru á leið til útlanda og fletta gömlum vasaorðabókum fyrir
ferðamenn komast að því hversu nauðsynlegt það var fyrir
mann á erlendri grund að geta kallað á burðarkarl sér til full-
tingis. Nú hyggjast Þýsku sambandsjárnbrautirnar lífga við þessa
nær útdauðu þjónustu. Þannig hyggst fyrirtækið laða til sín við-
skiptavini. Ferð með lest er enda þægileg og oft viðburðarík.
Hagfræðingar hafa líka sýnt fram á að þjóðhagslega hagkvæmt
sé að fólk ferðist með lest frekar en einkabilum. Mikið elds-
neyti sparast, það er öruggara auk þess sem bilaflotinn i
Vestur-Þýskalandi er orðinn svo gifurlegur að ökumenn mcga
búast við að komast hvergi þegar umferð er mikil.
Þýsku sambandsjámbrautimar hafa nú tekið burðarkarla á ný
í þjónustu sina. Eldra fólk og útlendingar greiða gjama fimm
mörk til að létta sér sporin eftir ranghölum brautarstöðvanna.
Flestir kjósa þó að bera sina pinkla sjálfir.
Viðskipti mín við Þýsku sam-
bandsjárnbrautimar hafa
einatt verið ánægjuleg og jafn-
framt söguleg. I vor flutti ég frá
Heidelberg til Múnchen. Ég safn-
aði saman bókum og öðru hafur-
taski og hélt í leigubíl til
Hauptbahnhof. Þegar þangað
kom spurði ég bflstjórann hvemig
best væri að haga sér með allt
þetta dót. „Schade da es keine
Gepácktráger mehr gibt“ (Leitt
að ekki em lengur til burðarkarl-
ar), svaraði hann sposkur.
„Gepácktráger" hugsaði ég með
mér. Hvur fjárinn er nú það?
Meinar maðurinn virkilega að
ekki séu til neinir farangursvagn-
ar? „Echt, da gibt’s doch gar
nicht" (þér getur ekki verið al-
vara), sagði ég og hélt mína leið
með tvö hundrað kíló á bakinu
og hlátrasköll í eyram.
Ætli bflstjóranum þeim ama
sé enn hlátur í hug? Ég veit ekki
en nú hyggjast Þýsku sambands-
jámbrautimar styðja gömlu góðu
burðarkarlana í verki. Síðan í
september er hægt að láta fag-
mann aðstoða sig við töskuburð
á sextíu brautarstöðvum í Vest-
ur-Þýskalandi. Ekki er þó mikið
að gera hjá burðarkörlunum.
Flestir afþakka þjónustuna. Horst
Behrens er einn hinna gömlu
góðu. Hann segist í viðtali við
þýska vikuritið Die Zeit vera stolt-
ur af starfa sínum þó að fyrir
nokkram áram hafi 'hann verið
búinn að gefa upp alla von um
að fá aftur vinnuna. Hann gaf
meira að segja safnara húfuna
sína. Nú fær hann gjama bréf frá
eldri frúm sem þurfa að bregða
sér bæjarleið: „Æraverðugi burð-
arkarl . . . gleymið mér ekki.“
Svo bíður Behrens á brautarpall-
inum, hundrað krónur tekur hann
fyrir vikið.
Já, mikil er greiðviknin hjá
starfsmönnum Þýsku sambands-
jámbrautanna. Til okkar í
Múnchen komu þijár ungar stúlk-
ur í ævintýraleit. Þær höfðu
ferðast vítt og breitt um Evrópu,
farið til Parísar og Feneyja og
nú skyldi haldið heim á leið. Lest-
in frá Múnchen til Stuttgart lagði
af stað um tíuleytið að kvöldi.
Um morguninn þann sama dag
komu vegabréf stúlknanna í pósti
frá Ítalíu þar sem þau urðu eftir
„fyrir misskilning". Allt virtist til
reiðu og ekkert því til fyrirstöðu
að telpumar kæmust heilu og
höldnu í veg fyrir rútuna í Stuttg-
art. Unnusta mín ók þeim út á
jámbrautarstöð _ og fylgdi þeim
upp í lestina. Ég sat sæmilega
rólegur heima og las ákvörðunar-
fræði Arrows. Skömmu eftir
miðnætti hringir síminn. „Hef-
urðu eitthvað heyrt í henni Sollu,"
heyrði ég veikróma rödd Rögnu
hljóma í gegnum símtólið, „sko,
við Sigga eram komnar til Stuttg-
art en Solla varð eftir í Múnchen,
hefurðu ekkert heyrt í henni?"
„Varð eftir í Múnchen, hvað mein-
arðu?" spurði ég öldungis forviða.
„Jú, hún fór úr lestinni að ná í
soldið og þegar hún kom til baka
þá var lestin að fara og við horfð-
um á hana þar sem hún stóð ein
á brautarpallinum og stappaði
niður fæti. Og við eram með allt
dótið hennar og lestarmiðann og
allt.“ Ég dró andann djúpt og bað
Rögnu svo um lýsingu á stúlk-
unni. Ég vissi sem var hvemig
ungri stelpu ofan af íslandi hlyti
að líða einsamalli og allslausri um
miðja nótt í stórborginni.
Nú kom ákvörðunarfræðin í
góðar þarfir. Ég hringdi í lögregl-
una á brautarstöðinni og spurði
hvort nokkuð hefði sést til Sollu.
Svo var ekki og því lét ég lögregl-
unni lýsingu á henni í té. Ragna
hringdi á stúndarfjórðungsfresti
og spurði hvort nokkuð hefði
frést. Áttu þær að fara upp í rút-
una til Lúxemborgar eða bíða og
sjá til? Hvað sem öðra leið þá
áttu þær apex-flugmiða sem ekki
er hægt að breyta. Um klukkan
eitt eftir miðnætti þegar ég var
búinn að kalla foreldra mína á
vettvang til að vera á verði ef
Solla birtist á meðan ég færi sjálf-
ur niður á brautarstöð, hringdi
síminn: „Heyrðu,“ sagði Ragna
hinum megin, „hún er komin.“
Þá hafði stúlkan ,unga sem horfa
varð á eftir lestinni, farið til
starfsmanns Þýsku sambands-
jámbrautanna og sagt farir sínar
ekki sléttar, Interrail-kortið væri
á leið til Stuttgart og svo fram-
vegis. Henni var tekið ljúflega og
látin fá miða með næstu lest til
Stuttgart sem fór stundu síðar.
Seinna sögðu stúlkumar mér að
Solla hefði farið úr lestinni í
Múnchen til að útvega ísskeiðar
því „það er svo erfítt að borða
jógúrt án þess að hafa skeið". Svo
þegar hún varð að horfa á eftir
lestinni þá á hún að hafa mélað
ísskeiðamar í hendi sér.
Ég get ekki hætt frásögninni
af starfsmönnum Þýsku sam-
bandsjárnbrautanna án þess að
geta þess hvemig ég eignaðist
bflinn minn. Við Leopoldstrae í
Múnchen. leggja menn bílum
sínum ef þeir vilja selja þá og
setja spjald innan á rúðuna þar
sem kostir farskjótans era upp-
taldir og símanúmer eigandans
uppgefið. Ég gekk á hverjum degi
eftir breiðstrætinu mikla á leið í
skólann og gerði mér í hugarlund
hvemig það væri að aka um á
BMW. Laugardagssíðdegi nokk-
urt er ég á röltinu eins og gengur
með tveimur löndum. Rennir ekki
draumabíllinn upp að hliðinni á
okkur og nemur staðar. Út stígur
lágvaxinn maður með sítt alskegg
íklæddur skinnbrók. Hann var. í
afskaplega skrautlegri bróderaðri
skyrtu með blúndum sem huldu
nær axlaböndin. Maðurinn setti
nú spjald í afturgluggann sem á
stóð að gripurinn væri falur fyrir
fímmtíu og fímm þúsund krónur.
Það var ótrúlegt verð fyrir slíkan
glæsivagn. Þarna dreif strax að
mikinn mannsöfhuð til að skoða
vagninn og eigandinn hallaði sér
kotroskinn fram á bflþakið.
„Mættum við próf ann?“ sagði ég,
eiginlega alveg óvart. Ekkert
sjálfsagðara. Hann hafði komið í
bæinn til að selja eftirlætið for-
eldra sinna sem væru bændafólk
í afdölum Bæjaralands. Sjálfur
væri hann að flýta sér til að kom-
ast í vinnuna, hann væri sko
lestarstjóri hjá Þýsku sambands-
jámbrautunum.
Svo var stokkið af stað. Blússað
í hraðbankann og bfllinn borgaður
á borðið. Hann hefur nú bara
dugað vel þótt ekki kostaði hann
mikið. Á fyrsta degi fauk hliðar-
spegillinn af þegar sjúkrabíll þaut
framhjá. Krómlisti varð eftir í
Búdapest, enda hitar miklir. En
hvað er það milli vina?
Þrír kátir keppir
Kvikmyndir
Sæbjöm Valdimarsson
BÍÓHÖLLIN
Sjúkraliðarnir — Disorderlies
★ ★ ‘/2
Leikstjóri: Michael Schultz
Tónlist: Art of Noise
Handrit: Mark Feldberg og Mitc-
hell Klebanoff
Aðalleikendur: The Fat Boys;
Mark Morales, Darren Robinson,
Damon Wimbley, Ralph Bellamy
Bandarisk. Warner Bros 1987.
Það era þrír, frískir fítuhlunkar
sem kalla sig The Fat Boys (troða
upp sem skertimtikraftar vestan
hafs), sem eiga heiðurinn af því að
farsinn Sjúkraliðamir gengur
þokkalega upp. Myndin er í anda
gömlu, góðu „slapstick" farsa Laur-
els og Hardys, Abbots og Costello,
en þó einkum The Three Stooges.
Það er fátt í þessum myndum sem
kallast getur „normal", því meiri
fáránleiki og fjarstæða, því betra.
Hér segir frá náunga nokkrum
sem sokkinn er uppfyrir haus í
spilaskuldum og mafían komin með
hlaupið í hnakkadrambið á honum.
Eina leiðin til að losna undan byssu-
kjaftinum er að kála öldraðum og
forríkum frænda sem virðist kom-
inn með annan fótinn ofaní gröfína.
I þeim tilgangi ræður hann þtjá
hrakfallabálka sem hafa fengið það
hæpna orð á sig að þykja vonlaus-
ustu sjúkraliðar Norður-Ameríku,
auk þess að vera ólánlegir í vexti.
En það fer allt á annan veg en
ætlað var; gamalmennið lifnar við
og færist allt í aukana undir hand-
leislu fítukeppanna ...
Það þarf ekki að fara mörgum
orðum um þetta innihald, í myndum
sem þessum er aðeins eitt mark-
mið, að skemmta gestinum, helst
með því móti að skírskota til hans
framstæðustu hvata, kreista hlátur-
inn ffekar úr kviðarholinu en
heilabúinu. Þetta tekst bærilega
enda er tríóið forkostulegt á að
horfa — svona í einni mynd, en
ekki meira af slfku, takk.
vagnar
Eigum ávallt fyrirliggjandi
|l hina velþekktu B V - hand-
lyftivagna með 2500
og 1500 kílóa lyftigetu.
BILDSHÖFÐA 16 SÍML672444
Gefið henni
fallegt gull
Gull og demantar
Kjartan Ásmundsson, gullsmiður,
Aðalstræti 7. Sími 11290.