Morgunblaðið - 17.05.1991, Síða 34

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. MAÍ 1991
~34
Kristín Magnús-
dóttir - Minning
Ég man það eins og það hefði
gerst í gær. Það var síðla dags, að
áliðnu hausti, fyrir mörgum árum
síðan. Ég hafði látið til leiðast að
taka þátt í stjórnarstörfum með sjálf-
stæðismönnum hér í gamla bænum.
Fyrsti fundur var haldinn á efri
hæð í húsi við Öldugötuna í Reykja-
vík. Alls ókunn öllu félagsmálastússi
fetaði ég mig upp stigann eftirvænt-
ingarfull, og nam staðar á skörinni.
Þaðan blasti við mér opin hurð inn
á kontor heildsalans í húsinu, bg þar
'sat hún í stól, heiðurskonan Kristín
Magnúsdóttir.
Hún var smekklega klædd, vel
snyrt og með hatt á höfði. Hún pú-
aði sígarettu og leit til mín með
glettnu augnaráði og sagði: Velkom-
in, þér á eftir að þykja gaman að
vera með okkur. Hvað heitirðu? Styð-
ur þú ekki Aibert?
Frá þessari stundu hófst vinátta
okkar Kristínar, sem ég met svo
mikils. Hún kunni þá list að gera
hvunndagslegt síðdegi að skemmti-
göngu í garði vináttunnar. Hún tók
mig gjarnan með, leiddi mig um stíga
og öngstræti og sagði mér sögur
tijánna.
Kristín var lífsglöð og falleg kona,
sem vakti athygli hvar sem hún fór.
Slungin útspil og glaðbeitt tilsvör
gerðu hana að eftirminnilegum fé-
laga og vini. Hún var glögg á menn
og málefni, lét ekki glepjast af skrúð-
mælgi eða skrumi, og stóð þéttings-
fast með vinum sínum gegnum þykkt
og þunnt. Hún var sjálfstæð í gerð-
inni og bar með sér framandi blæ
heimskonunnar.
Kristín var vel undir lífið búin.
Hún var verslunarskólagengin og
hafði stundað nám í Englandi. Hún
__var talnaglögg, hagsýn og ráðdeild-
'arsöm. Kristín naut þess að búa við
góðæri í einkalífi sínu. Hún kvæntist
ung að árum traustum athafna-
manni, Tryggva Jónssyni, síðar for-
stjóra Ora hf. Saman áttu þau börn-
in tvö, Önnu Lovísu, meinatækni,
gifta Heimi Sindrasyni, tannlækni,
og Magnús, framkvæmdastjóra Ora,
kvæntan Guðtúnu Beck, húsmóður.
Glæsilegt heimili Kristínar og
Tryggva stóð á Einimel 11 hér í
borg. Þar má líta verk fagurkerans
og stórhug athafnamannsins.
Börnin, tengdabörnin og afkom-
endur urðu lífslán þeirra hjóna. Gott
fólk, sem lagði foreldrum sínum líkn
með þraut, þegar veikindi og aldur
færðust yfir. Þau glæddu æskuheim-
ilið lífi og lit samhentrar fjölskyldu.
Kristín varð ekkja fyrir nokkrum
árum. Það var augljóst þeim er til
þekktu, að áfallið var þungt, en hún
geymdi það með sjálfri sér, og bar
ekki sorg sína á torg. Hún átti marga
góða að. Garðinn hafði hún ræktað
sjálf, og valið sér vini. Virðing og
hlýja fylgdi orðum hennar, þegar hún
sagði mér frá samverustundum með
stúkusystrum í Oddfellowreglunni.
Þeirra funda naut hún best síðustu
árin.
Ég veit líka, að minningarnar sem
hún átti frá áratugalöngu starfi í
þágu Sjálfstæðisflokksins, veittu
henni gleði og lífsfyllingu. Þar eign-
aðist hún stóran hóp vina og var oft
miðpunktur skemmtilegra samveru-
stunda. A þeim vettvangi urðu okkar
fyrstu kynni, og þar kvöddumst við
hinsta sinni, á nýliðnum vordegi í
Valhöll.
Ég og fjölskylda mín kveðjum nú
Kristínu, þökkum henni áralanga
vináttu og velgjörð. Veri hún blessuð
og sæl.
Brynhildur K. Andersen
Hún amma okkar er dáin. Það var
snemma að morgni 7. þ.m. sem sím-
inn hringdi. Heilsu hennar hafði
hrakað þá um nóttina og sýnt þótti
að senn drægi að lokastund. Sjúkra-
húslega hennar var stutt; hún stóð
eina viku. Það er undarlegt hve dauð-
inn virðist manni fjarlægur en af og
til erum við minnt á nálægð hans.
Um miðjan morgun lagði hún aftur
augun og sofnaði þeim svefni sem
við öll á endanum sofnum. Nú þegar
hún hefur kvatt okkur um sinn
streyma minningar um hug ukkar,
minningar sem við erum þakklát fyr-
ir og munum varðveita.
Amma var afar félagslynd, ákaf-
lega pólitísk og hafði ákveðnar skoð-
anir á nánast öllum málum. Hún sat
í ýmsum nefndum og ráðum fyrir
Sjálfstæðisflokkinn og var virkur
þátttakandi í Oddfellow-reglunni til
síðasta dags.
Amma hafði ævinlega gaman af
því að vera innan um fólk, og í veisl-
um var hún hrókur alls fagnaðar.
Sama kvöld og hún var lögð inn á
spítalann ætlaði hún að halda upp á
60 ára útskriftarafmæli sitt úr Versló
með útskriftarárganginum.
Það var alltaf gott að koma á
Einimelinn í heimsókn. Amma var
óþreytandi að segja okkur sögur frá
liðinni tíð og af þeim mátti merkja
að hún var lífsreynd kona. Hún sagði
pkkur frá uppvaxtarárum sínum á
ísafirði, skólaárum sínum í Versló
og hjúskaparárum hennar og afa.
Það var alltaf gaman að hlusta á
hana því hún hafði lifað tímana
tvenna. En hún hafði einnig gaman
af því að hlusta á okkur, og fylgdist
vel með því sem var að gerast. Fyrir
tæpu ári varð hún langamma og þá
var stórum áfanga í lífinu náð. Litla
langömmubarnið bjó í kjallaranum
hjá ömmu og fylgdist hún vel með
gangi mála þar. Þá hugsuðum við
oft til afa, en hann hefði gjarnan
viljað taka þátt í þessu með henni.
Þau voru alltaf einstaklega sam-
rýnd og þegar hann dó missti hún
meira en nokkur orð fá lýst. Það er
því huggun harmi gegn að vita að
afi tekur vel á móti henni.
Amma var mikill dýravinur. Börn
hennar og barnabörn voru mikið með
gæludýr og voru hundarnir ávallt
velkomnir í heimsókn. Amma lumaði
alltaf á einhvetju góðgæti fyrir dýrin
og var það.ekki af verra taginu.
Það voru ófáar veiðiferðir sem við
fórum með ömmu. Þá fór öll fjöl-
skyldan með og afí og amma í farar-
broddi. Eftir að afi féll frá hélt amma
sínu striki og fór í allar veiðiferðir,
þá síðustu seinasta sumar. Þær verða
víst ekki fleiri, og hún kemur ekki
til með að halda upp á áttræðisaf-
mælið sitt, eins og hún var búin að
ákveða. En minningin um hana lifir
og það er víst að þjóðhátíðardaginn
17. júní, sem jafnframt var afmælis-
dagur hennar, höldum við í hennar
minningu.
Það er sárt að kveðja hina hinstu
kveðju en við vitum að henni líður
betur nú, þegar hún hefur lagt aug-
un aftur í hinsta sinn. Hún hafði á
náttborðinu sínu þessa fallegu bæn:
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
Við viljum að lokum þakka ömmu
samfylgdina og það veganesti sem
hún gaf okkur. Hafi hún þökk fyrir
allt og allt.
Barnabörn
Þegar ég nú sit hér og minnist
tengdamóður minnar, meira með
pennaendann við varirnar en oddinn
á blaðinu, kemur mér í hug hið gamla
sanna orðtak: enginn má sköpum
renna. Svo einfalt virðist það vera.
Það er ekkert í lífríki náttúrunnar
sem breytt getur örlögum sínum,
ekki hinn sterkasti reyr né hinn veik-
asti bróðir. Allt líf virðist ein óbil-
andi hringrás hvert sem litið er. Við
sjáum laufi skrýðast lund að vori,
visna og deyja að hausti. Við sjáum
sólina koma upp í austri og setjast
í vestri. Við sjáum nýjan einstakling
fæðast, dafna, visna og deyja. Við
sjáum regn mettast í lofti, skila sér
til jarðar og þaðan aftur upp til sinna
fyrri heimkynna. Öll náttúran er háð
þessari hringrás, einnig við.
Yndisleg tengdamóðir mín, Kristín
Magnúsdóttir, er látin. Hún andaðist
í Borgarspítalanum að morgni 7. maí
eftir skamma legu, tæpra 79 ára að
aldri. Það sækir á mig einkennileg
tilfinning þegar ég lít yfir farinn veg
og liðin ár og staldra við dánarbeðið
hennar. Fyrir utan gluggann minn
er náttúran að Jifna að nýju eftir
vetrardvalann. A sama tíma liggur
hún liðin á moldarsvæflinuim. Hún
fékk ekki að sjá jarðnesk blóm sín
springa út á þessu vori, en ég er
þess þó fullviss, að himneskur rann
hennar hefur opnað faðm sinn þar
sem endurfundum þeirra hjóna,
Tryggva Jónssonar og hennar, ber
saman. Og ekki er ég grunlaus um
að henni séu þau skipti jafnvel kær-
komin. Það var nefnilega þannig að
fráfall tengdaföður míns, árið 1987,
var eins og lífsneistinn í augunum
hennar slokknaði þótt líkaminn héldi
áfram, því samrýndari hjónum hefí
ég ekki kynnst enda áttu þau 49 ára
hamingjuríkt hjónaband að baki þeg-
Arnþór Sigtryggs-
son - Minning
Fæddur 30. mars 1954
Dáinn 12. maí 1991
Amþór Sigtryggsson mágur minn
og vinur er fallinn frá. Hann var
fæddur á Breiðumýri í Reykjadal 30.
mars 1954, elstur barna hjónanna
Bjargar Arnþórsdóttur og Sigtryggs
Jósefssonar. Hann ólst upp í faðmi
stórrar fjölskyldu þar sem allir hjálp-
uðust að til að verkin hefðust á rétt-
**%m tíma. Þessar aðstæður úr upp-
vextinum settu mark á allt hans líf.
Addi var einstaklega hjálpfús og
munu þeir sem minnast hans vera
sammála mér um það. Hann gekk í
skóla á Laugum í Reykjadal. Að
loknu landsprófi settist hann á skóla-
bekk Vélskólans í Reykjavík og lauk
þaðan vélstjóraprófi 1977.
Það var einmitt á skólaárum hans
í Vélskólanum sem leiðir okkar lágu
fyrst saman. Á milli okkar mynd-
aðist strax mikil vinátta sem aldrei
bar skugga á. Addi var einstaklega
vel gerður maður og hvar sem hann
iór var hann fremstur í flokki. Fædd-
ur foringi. Hann var mjög fljótur að
setja sig inn í flóknustu mál hvort
sem það voru vélar eða annað.
Við Addi ferðuðumst mikið saman
á árum áður og fórum oft til silung-
sveiða í fjallavötnum á Möðrudalsör-
æfum. Þá fiskaði hann jafnan betur
en við ferðafélagar hans. Margar
þessara veiðiferða verða mér ógleym-
anlegar. Sér í lagi ferð okkar að
Ánavatni í júní 1983. Umluktir fjalla-
kyrrðinni horfðum við á sólarupprás
kl. 3 um nótt. Þá fiskuðum við til
morguns í yndislegu veðri. Ég held
að Addi hafi unað sér einna best í
slíkum ferðum. Ef til stóð að við
færum á skemmtanir höfðum við
félagarnir oft á orði að meira vit
væri í að fara til fjalla og renna fyr-
ir fisk.
Addi giftist Aðalheiði Guðjóns-
dóttur árið 1984 og eignuðust þau
tvo syni, Andra Björgvin og Sig-
trygg, en áður átti Aðalheiður soninn
Pál Heiðar, sem búið hefur hjá þeim.
Áður var hann í sambúð með
Guðnýju Hauksdóttur og eignuðust
þau eina dóttur, Björgu, sem nú er
17 ára.
Það er ekki létt verk að skrifa um
vin og félaga sem kallaður er burtu
aðeins 37 ára gamall. Mann sem var
hraustur svo af bar og lífið blasti
við. En vegir Drottins eru órannsak-
anlegir.
Við sem þekktum Adda syrgjum
nú góðan dreng, en mest er þó sorg
eiginkonu hans, bama og foreldra.
Megi Guð styrkja þau og blessa.
Magnús Kjartansson
Góður vinur er horfinn á braut,
eftir stutta en þunga sjúkrahúslegu.
Sú frétt var uggvænleg, að vinur
okkar Addi berðist við dauðann eftir
aðgerð sem fyrirfram var álitin svo
einföld og hættulaus. Þó var eins og
erfitt að trúa því að þeirri baráttu
gæti lokið með ósigri hans, sem átti
svo miklu ólokið. Harmi slegin horf-
um við nú á eftir góðum dreng, senr
veitti okkur ófáar gleðistundir með
nærveru sinni og góða skapinu, sem
hann var alltaf í.
Við kynntumst Adda fyrst þegar
þau Aðalheiður, Ditta, æskuvinkona
Helgu konu minnar, byrjuðu að vera
saman. Þau bjuggu úti á landi um
nokkurra ára skeið, en sambandinu
var haldið og þær gleðistundir eru
ótaldar sem við áttum saman þegar
þau áttu leið í höfuðborgina.
Góð vinátta tók við af góðum
kunningsskap þegar ég vann hjá
Adda í versluninni Kjötvali. Það er
sjaldgæft að unnt sé að stofna til
raunverulegrar vináttu við mann sem
maður vinnur hjá, en þar sem Addi
átti í hlut virtist það nánast eðlilegt.
Hann vildi allt fyrir alla gera; hönd
hans var ávallt útrétt, boðin og búin
að gera greiða og hjálpa. Það er
ávinningur að hafa kynnst slíkum
dreng.
Addi og Ditta voru einstök í sínu
hjónabandi; alltaf eins og eitt. Sama
hlýjan, gestrisnin og lífsgleðin. Sam-
an eignuðust þau tvo drengi; Andra
Björgvin og Sigtrygg. Fyrir átti Addi
dótturina Björgu en Ditta soninn Pál
Heiðar. Þeim er nú þungur harmur
kveðinn.
Elsku Ditta, Björg, Palli, Andri
og Sigtryggur. Við biðjum Guð að
veita ykkur styrk í þessari miklu
sorg. Éinnig sendum við Helga Þóra
foreldrum Adda, tengdaforeldr’um
og öðrum ættingjum og vinum okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Guð
veri með ykkur.
Sigurður Haraldsson,
Helga Þóra Jónsdóttir.
„Eru Addi og Búi komnir á fæt-
ur?“ Þannig hófust dagarnir, langir
og skammir. Þeim lauk með sorg-
lausum aðskilnaði svefnsins og
draumum um nýjan dag.
Flestir dagar okkar, barnanna á
Breiðumýri, tengdust ánni og um-
hverfi hennar. A hlýjum sumardög-
um grófum við glaskrukkur í bakk-
ana, veiddum hornsíli, byggðum stífl-
ur og brýr og fleyttum farmi langt
út i víða veröld. Við bjuggum okkur
ból í hvammi með árniðinn í nálægð.
Syntum í örstuttu hyldýpi og hlupum
okkur þurr í hávöxnu vallgresi.
í vorleysingum stóðum við uppi á
Tröllhól, sáum orkuna hrannast up,
heyrðum ána öskra, þétt saman, þijú
lítil börn.
Á veturna, er áin var hulin ís og
þykku fannfergi, flugum við út af
Jaðarsbrúnni, svifum og sukkum
djúpt. í undiiwitundinni var straum-
ar hann fékk kallið og engum duld-
ist sem til þekkti, hvemig „líftaugar"
þeirra höfðu gróið saman. En þrátt
fyrir gagnkvæma vináttu og virðingu
voru þau mjög ólík í fasi og fram-
komu.
Mér líða seint úr minni mín fyrstu
kynni af tengdaforeldrum mínum.
Það var árið 1963 sem ég í fyrsta
skipti kom inn á rótgróið höfðinglegt
heimili þeirra með verðandi manni
mínum, Magnúsi Tryggvasyni. Bæði
tóku þau mér opnum örmum og af
slíkum heilindum, að seint verður
full þakkað. Frá fyrstu tíð fannst
mér Tryggvi vera þessi dæmigerði
afi; rólegur, góðlegur og yfírvegaður
en fastur fyrir, maður sem mér
fannst að mundi njóta í ríkum mæli
samvista við barnabörn sín þegar þau
kæmu, enda kom það á daginn; ótrú-
legt langlundargeð hans og natni
brást þeim aldrei. Hún aftur á móti
var ekki eins dæmigerð amma, eins
og Tryggvi var afi. Kristín var tígu-
leg kona, fasmikil, beinskeytt og
snögg upp á lagið. Henni var ekki
tamt að fara í kringum hlutina eða
koma aftan að fólki. Hún valdi sér
þann kostinn að koma til dyranna
eins og hún var klædd og ef að sá
gállinn var á henni sagði hún fólki
meiningu sína umbúðalaust. Mér
lærðist það fljótt hvílíkum kostum
hreinskiptið fólk á borð við hana er
búið. Eitt atvik öðrum fremur er mér
minnisstætt af samskiptum okkar.
Ég var orðin ófrísk af frumburði
mínum, Tryggva, en við Magnús
vorum þá ekki búin að gifta okkur.
Kristín tók eftir því að ég var eitt-
hvað lasleg og með uppköst. Hún
beið ekki frekari boða heldur gekk
hiklaust til mín og spurði: „Hvað
gengur að þér, stúlka mín?“ Mér brá
nokkuð við þetta, því að mér var ljóst
að fólk af gamla skólanum vill hafa
þessi hluti í réttri röð. En þegar ég
hafði sagt henni allt af létta brosti
hún góðlátlega til mín. Þar með var
það mál útrætt.
Ég átti sannarleg hauk í horni þar
sem Kristín var. Vel má vera að hún
hafi ekkert verið gefin fyrir að láta
hafa sig í barnapössun eða vera með
eilífðarinnar uppistandandi kaffi-
borð, en umhyggja hennar fýrir börn-
unum var þó ekki minni fyrir bragð-
ið. Hún hefur alla tíð fylgst mjög
náið með velferð og afkomu barna-
barna sinna og fáa betri og hressari
andlega félaga hygg ég að þau hafi
eignast. Hún var nefnilega alltaf létt
í lund, ræðin og ráðagóð enda var
því farið með mig eins og barnabörn-
in, að mér fannst hreint yndislegt
að leita til hennar með þau mál sem
mér voru hugleikin.
Við Magnús hófum okkar búskap
urinn, er gaf leiknum líf og ógnun.
Leiðöngrum fækkaði og sporin
lengdust. Við fundum nýja hylji, áður
óþekktar eyrar og rofaþörð. Og svo
einn daginn vorum við á ármótum.
Norður dalinn rann skyndilega ný
og ókunn á, sem tók okkar á með
sér. I breiðri lygnu fór hugarheimur
okkar og leikvöllur fyrir næsta nes
og hvarf. Það var haust í lofti, and-
blær af hrími. Fram undan voru
nýir tímar, önnur athafnasvið, að-
skilnaður.
Sporin okkar Adda voru mörg
saman, létt og áhyggjulaus. Við höf-
um síðan á unglingsárum aðeins sést
endrum og eins, en í þeim andartök-
um hefur verið fólginn gagnkvæmur
skilningur og næmi, er einungis djúp
og trygg tengsl geta skapað. Ég hef
fylgst með honum úr fjarlægð, með
atorku sinni og lífsgleði. Síðustu
kynni okkar voru í gegnum sameigin-
legan vin, er má sín miður en aðrir.
Ég veit að honum reyndist Addi svo
vel að aðdáunarvert er og sérstakt.
Grænt vor er utan við gluggann.
Skurðirnir eru að fyllast af hófsóleyj-
um, lömb skoppa kringum mæður
sínar, og tjaldurspar byggir sér
hreiður á lítilli eyri. En í dag hefur
þokan lagst þungt á húsið mitt. Þrátt
fyrir vorið er eimur af hausti og
andblær af hrími. Ég stend aftur á
áramótum, veit að allt hefur breyst,
að hlýir bernskudagar og vinahendur
verða að hverfa, að lygnan breiða
fer fyrir ókunnugt nes.
í huga mér er djúpur söknuður
og samúð með ykkur, nánustu að-
standendur, sem hafið misst enn
meira en ég. Von mín er að minning-
ar um góðan dreng megi gefa okkur
hugarafl til að halda fram veginn.
Þóra Þóroddsdóttir