Morgunblaðið - 21.12.1991, Qupperneq 71

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. DESEMBER 1991
71
VtSA
munXlán
II Jóhann Olafsson & Co Næg
SUNIMBOKG 13 • 104 RKYKJAVÍK • SfMI6HH5KH bílaStæðÍ
Opið á laugardögum
fram til jóla
frá kl. 10 til 16
Jólaglögg - piparkökur
Kaffi - meðlæti
„Hve sárt ég sakna þín,
ég sit við legstein þinn
og hugsa um horfna tíð,
hjartans vinur minn.“
(Sverrir Stormsker)
Með kveðju og þakklæti.
Benni Valur
Sú hörmungarfrétt barst mér að
kvöldi mánudags 16. desember að
Bói hefði látist af slysförum þann
sama dag. Það var sem svart ský
væri dregið yfir mig. Þetta er svo
óréttlátt, af hveiju hann? Bói eða
Björgvin Katli kynntist ég fyrir
tæpum fjórum árum. Hann og pabbi
minn voru þá vinnufélagar sem síð-
ar varð hin mesta vinátta sem ég
þekki hjá fullorðnum mönnum og
urðu mikil og góð samskipti á milli
þessara fjölskyldna. Yfirleitt fannst
manni Bói og Hafdís kona hans
hugsa um mann sem eitt af sínum
börnum og voru þau alltaf boðin
og búin að gera hvað sem er fyrir
mig og dóttur mína. Maður trúir
ekki svona frétt, maður bíður og
vonar að Bói komi í kaffí bara eins
og venjulega, maður trúir því að
þó svo hann komi ekki aftur þá
eiga kaffistundirnar eftir að lifa um
ókomna tíð því jafn ljúfum og yndis-
legum manni eins og Bóa gleymir
hafa fengið að kynnast honum.
Elsku Hafdís, Harpa, Einar og
Linda, megi guð styrkja ykkur í
þessari miklu sorg og um alla tíð.
Megi hann hvíla í friði.
Þórdís Jóna Jakobsdóttir
Guðrún Auður Böðvarsdóttir.
Af hverju hann elsku Bói? Iiann
sem var okkur svo mikið. Þetta var
það fyrsta sem kom í huga okkar
þegar við fengum þessi sorgartíð-
indi.
Ekki datt okkur í hug þegar við
sátum hjá honum á sunnudags-
kvöldið að við sæjum hann aldrei
framar.
Bóa og Hafdísi kynntumst við
fyrir fjórum árum og má segja að
frá þeim degi hafi verið nærri dag-
legur samgangur. Þar kynntumst
við góðum dreng og heilum vin.
Engan höfum við þekkt bónbetri
en hann elsku Bóa. Þó hann væri
alltaf vinnandi hafði hann alltaf
stund ef við leituðum til hans og
virtist engu máli skipta hvert
kvabbið var, allt lék í höndunum á
honum. Síðan í september eyddi
hann öllum sínum frítíma í að hjálpa
okkur og síðast þegar við heyrðum
í honum þá hringdi hann til að láta
okkur vita að hann ætlaði að gera
okkur einn greiðann enn, hafi hann
þúsund þakkir fyrir alla hjálpina.
Aldrei gleymist hvað hann var
börnum okkar góður og hve honum
var annt um þeirra velferð. Nú hef-
ur Anný misst besta fótanuddarann
sinn og góðan vin. Hún kveður
hann með miklum söknuði og þakk-
Björgvin K. Björg-
vinsson frá Ketils-
stöðum — Minning
Fæddur 12. október 1937
Dáinn 16. desember 1991
Ég hitti Björgvin, eða Bóa, eins
og hann var yfirleitý kallaður, fyrst
á sameiginlegum vinnustað okkar,
malarnámu í Hafnarfirði. Hans
fyrstu orð við mig voru eitthvað á
þessa leið: „Nei, ekki gera þetta
svona, þú eyðileggur á þér bakið
drengur“, svona var þetta alltaf,
hann var alltaf reiðubúinn að hjálpa
og leiðbeina ef hann mögulega gat.
Svo þegar kynni tókust með honum
og föður mínum og hann fór að
venja komur sínar heim, fyrst einn
en síðan með Hafdísi konu sinni,
urðu mætur mínar á þessum manni
sífellt meiri með hveijum deginum
sem leið. Þær voru margar gleði-
og ánægjustundirnar sem við áttum
saman þá ósjaldan að hann hjálpaði
mér við bílinn, vann með okkur í
garðinum eða bara yfir kaffibolla
heima í eldhúsi, þar sem hann
þreyttist aldrei á að segja manni
einhveijar skemmtilegar sögur af
samferðamönnum sínum eða bara
brandara. Manni leiddist aldrei ef
Bói var í heimsókn. Enda fór það
oft svo eftir að ég fluttist að heim-
an og ætlaði rétt að reka inn nefið,
að sæti Bói í kaffi, lengdist dvölin
oft í marga klukkutíma. Þrátt fyrir
mikinn aldursmun fannst mér alltaf
að hann umgengist mig sem jafn-
ingja og félaga, þó að hann notaði
stundum við mig orð eins og „strák-
ur“ eða „drengur“, þá var aldrei
nein meining á bak við það.
Við lát hans hvarf af sjónarsvið-
inu mikill félagi, vinur og þó fyrst
og fremst mikill „maður“, sem verð-
ur sárt saknað.
Elsku Hafdís, Harpa, Einar Kári
og Linda, megi góður guð styrkja
ykkur og hugga í þessari erfiðu
raun.
maður aldrei. Þegar ég reyni að
hugsa um hvað geti verið mikilvæg-
ara fyrir mann fullan af kærleik
að gera hinumegin en hugsa um
konu og börn sín og deila kærleik-
anum til annarra eins og hann var
alltaf reiðubúinn til að gera þá ef-
ast maður um guðs orð. Getur eitt-
hvað verið mikilvægara? Mikið er
ég fegin að eiga góðar minningar
til að hugga mig á svona stundu.
Mér er sérstaklega minnisstætt
hvað hann bar mikla umhyggju
fyrir dóttur minni, alla meðgönguna
fylgdist hann með eins og afinn,
og eftir að hún fæddist var hann
jafn spenntur fyrir henni og allir
afar eru fyrir barnabörnum sínum.
Hann var henni alla tíð hálfgerður
afi. Fyrsta sumarið í lífi hennar sem
var sumarið 1990 passaði Hafdís
hana og var alltaf eins og hann
nyti hverrar mínútu með henni. I
ágjist þetta ár kom hún suður til
ömmu og afa síns og kom Bói þá
oft til þeirra, og að sjá hvað hann
varð yfir sig montinn þegar hún
sagði „Bói“ í fyrsta sinn, því gleyma
engir sem það sáu.
Eg fæ því ekki þakkað nóg að
æðri stöðum.
Elsku Hafdís, Harpa, Einar og
Linda, missir ykkar er mikill og
biðjum við góðan guð að styðja
ykkur og styrkja nú og um alla
framtíð.
Engin orð geta lýst þakklæti
okkar til Bóa og söknuði.
Hvíli hann í friði, okkar kæri vin-
ur.
Kobbi og Gunný.
Hátíð ljóssins er í nánd,sys og
þys alls staðar, allir að undirbúa
jólahátíðina. Enginn uggir að sorg-
inni sem liggur í leyni. Kallið kem-
ur, félagi fellur. Okkur vinnufélag-
ana setur hljóða svo vanmáttugir
erum við gegn almættinu og tækni
nútímans. Skarð er höggvið í hóp-
inn. Eiginmaður og faðir burt kall-
aður langt um aldur fram. Eftir
situr sorg og ófyllt tóm en þótt
sorgin sé þungbær og missirinn sár
lifir þó í hjartanu minning um
traustan félaga, eiginmann, föður
og vin sem lagði metnað í verk
handa sinna og sá þau skila árangri,
enda var Björgvin heitinn afar dug-
legur og verklaginn. Nú ríkir þung
sorg á heimili hans í stað jólatil-
hlökkunar og gleði. Við vinnufélag-
ar Björgvins heitins biðjum almátt-
ugan guð að styrkja og leiða Haf-
dísi konu hans og börnin, ættingja
og vini sem bera þungan harm í
hjarta. Guð blessi ykkur.
Megi hátíð ljóssins lýsa upp
myrkrið og veita huggun og styrk
í þungbærum harmi.
Starfsmenn Hlaðbæjar-Colas
Verslun með stíl!
ar allar góðu stundirnar. Mikið
óendanlega erum við glöð og þakk-
lát að hafa fengið að kynnast hon-
um og vera samferða þessi ár sem
urðu svo allt of fá. En minningarn-
ar um allar góðu stundirnar okkar
saman munu ylja okkur um ókomna
tíð. Ósköp eigum við eftir að sakna
hans mikið. Við trúum því ekki að
hann eigi ekki eftir að koma í heim-
sókn með þann hlýja og sérstaka
drengskap sem honum fylgdi, setj-
ast niður og fá sér kaffisopa og
ræða um allt milli himins og jarð-
ar. En við verðum víst að sætta
okkur við það að hans var óskað á
t ......
Morgunblaðið tekur afmæl-
is- og minningargreinar til
birtingar endurgjaldslaust.
Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í Aðal-
stræti 6, Reykjavík og á skrif-
stofu blaðsins í Hafnarstræti
85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að
greinar verða að berast með
góðum fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á
mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.