Morgunblaðið - 01.06.1994, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINIMINGAR
MIÐVIKUDAGUR 1. JÚNÍ 1994 33
að kvarta sem aldrei bað um neitt
sjálfri sér til handa, en gladdist
yfir velferð annarra. Ég sat hjá
henni stund og stund þessa síðustu
daga hennar og dáðist að þreki
hennar og æðruleysi. Ekki síst
dáðist ég að þessu góða fólki sem
hjúkraði henni. Mér hlýnaði um
hjartarætur við að sjá hvað við
eigum mikið af dugmiklu og færu
hjúkrunarfólki á að skipa. Það er
gott að minnast slíkrar afburða-
konu. Ég er þess fullviss að hún
hefði sjálf viljað þakka því þessa
góðu umönnun.
Og nú er lífsgangan á enda, en
eftir sitja bjartar minningar ást-
vina hennar, bama og barnabarna,
um ástríka móður og ömmu. Guð
blessi minningu mætrar konu.
Arína Ibsens.
Hin langa þraut er liðin
nú loksins hlaustu friðinn
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Þessi fáu kveðjuorð eru skrifuð
til að þakka löng og góð kynni og
innilega vináttu áratugum saman.
Ég minnist með hjartanlegu þakk-
læti margra samverustunda á
heimili Kristínar og barna hennar.
Kristín var einstaklega viðræðu-
góð og skemmtileg, margfróð og
vel heima í flestum þeim málum
sem til umræðu voru. Sérstaklega
minnist ég síðasta afmælisdags
hennar þegar fjölskyldan og nán-
ustu vinir komu saman á heimili
Svandísar, dóttur hennar.
Ég þakka að lokum einstakan
vinskap í minn garð og minnar
fjölskyldu. Elsku Dísa, Magga,
Gugga, Einar, Viðar og fjölskyldur
ykkar. Ég og fjölskylda mín vott-
um ykkur innilegustu samúð.
Dýpsta sæla og sorgin þunga,
svífa hljóðlaust yfír storð,
þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum.)
Unnur.
Þegar komið er að leiðarlokum
er margs að minnast og fjalla um
á lífsferli konu, sem hefur lifað í
80 ár. Lífsferill Kristínar var hljóð-
látur og einkenndist af samvisku-
semi og velvild í garð þeirra, sem
hana umgengust.
Það er augljóst öllum að það
hlýtur að hafa verið hörð lífsbar-
átta fyrir fráskilda konu að koma
upp fimm börnum, sem öll voru á
svipuðum aldri. Það krafðist mikill-
ar útsjónarsemi og dugnaðar og
oft þurfti að hafa mikið fyrir líf-
inu. Það má segja, að þar hafi
mannkostir Kristínar notið sín
best, því að hún lifði fyrir böm sín
og að sinna þeim og vildi veg þeirra
sem mestan. Hún starfaði við öll
þau störf, sem hún gat unnið til
að geta jafnframt sinnt heimilinu
og vann þá sérstaklega við ræst-
ingar árum saman.
Eftir að bömin fluttu að heiman
og barnabömin komu til, þá tók
við umhyggja hennar fyrir velferð
þeirra og hvemig þeim vegnaði.
Þau hændust mjög að henni og
fannst eins og öðmm gott að vera
í návist hennar. Einar, sonur minn,
kveður kæra ömmu sína, þar sem
hann dvelur erlendis og getur ekki
verið viðstaddur útför hennar.
Fyrir hönd aðstandenda Kristín-
ar vil ég þakka læknum og öðm
starfsfólki á deild lla á Landspít-
alanum fyrir góða umönnun í veik-
indum hennar á Landspítalanum
en þar lá hún seinustu vikur ævi
sinnar.
Þegar kemur að leiðarlokum
vilja böm Kristínar þakka henni
fyrir samfylgdina. Nú er fallin frá
merkiskona, sem braust í gegnum
lífíð af ósérhlífni og dugnaði og
skilur eftir bjarta minningu meðal
afkomenda sinna.
Sigurður Einarsson.
JÓNAS SIGÞÓR
EINARSSON
+ Jónas Sigþór
Einarsson, fyrr-
verandi afgreiðslu-
maður Flugleiða á
Egilsstöðum, var
fæddur á Víðivöllum
ytri 3. júní 1906.
Hann lést í sjúkra-
húsinu á Egilsstöð-
um 21. þessa mánað-
ar. Jónas var sonur
Einars bónda frá
Víðivöllum ytri og
seinni konu hans,
Þórunnar Einars-
dóttur frá Breiðuvík
á Borgarfirði. Þau
bjuggu á Víðivöllum.
Systkini Jónasar voru: Jón,
verkamaður, lengst af á Brekku
og síðar á Minni-Giljá í Húna-
þingi, Einar, bóndi á Bessastöð-
um, Hemmert, bóndi f Víðival-
lagerði, Sigurður, afgreiðslu-
maður á Egilsstöðum, María,
húsfreyja á Sturluflöt, Svafa,
húsfreyja á Akureyri, og Mar-
grét, sem dó ung. Nú eru þau
öll látin. Útför Jónasar verður
gerð frá Valþjófsstað í dag.
GÓÐVINUR okkar og fóstri Jónas
Einarsson er látinn, nærri 88 ára
gamall.
Hann hafði átt við heilsuleysi að
stríða undanfarna mánuði en var
allan þann tíma hress í anda og
fylgdist með öllu sem gerðist. Síðast
þegar við hittumst rifjaði hatnn upp
ferðalag, er hann veturinn 1944 kom
ríðandi á Jörp sinni og Skjóna ofan
úr Fljótsdal og Ari læknir fékk að
sitja á Jörp í Egilsstaði. Það var rið-
ið á ísilögðu fljótinu út eftir frá
Geitagerði, aðeins áð gegnt Valla-
nesi og síðan í ijúkandi spretti, þar
sem hestamir einir, heimfúsir, réðu
ferðinni alla leið heim í hlað á Egils-
stöðum.
Jónas kom vinnumaður í Egils-
staði, til Péturs og Elínar, vorið
1932. Þangað kom hann frá Hall-
ormsstað, hafði verið hjá þeim Bene-
dikt og Sigrúnu Blöndal, sem hann
dáði mjög, árin áður. Hann var síðan
hjá Pétri á Egilsstöð-
um, sem ráðsmaður,
allt fram til ársins 1947
er hann tekur við Tré-
smíðaverkstæði KHB í
Egilsstaðaþorpi, sem
þá var að myndast. Þá
byggir Jónas, ásamt
Sigurði bróður sínum
og Margréti konu hans,
húsið Hjarðarhlíð á
Fénaðarklöppinni ofan
við Egilsstaði, eitt af
fyrstu húsunum í þorp-
inu.
Er Stefán Einarsson
útibússtjóri hjá KHB á
Egilsstöðum tók við
afgreiðslu Flugfélags íslands þar á
staðnum réð hann Jónas sér til að-
stoðar við afgreiðslu flugvélanna.
Jónas starfaði svo hjá Flugfélaginu
og síðar Flugleiðum allt til þess er
hann neyddist til að hætta hjá þeim
sökum aldurs. Þá flyst hann til Hem-
merts bróður síns og Margrétar
mágkonu í Víðivallagerði og vann
með þeim við búskapinn af fullum
krafti. Að þeim hjónum látnum flutt-
ist Jónas í íbúð á dvalarheimili aldr-
aðra á Egilsstöðum, hann lét þó
ekki deigan síga og vann við að flétta
gólfmottur úr baggaböndum og
skera út í tré allt fram undir það
síðasta. Allt þar til hann veiktist á
sl. hausti eldaði hann sinn mat og
bakaði pönnukökur og vöfflur fyrir
gesti meðan sjálfvirka kaffikannan
hellti upp á og gestimir þurftu ekki
að bíða eftir neinu.
Það var leitt, að Jónas kvæntist
aldrei, því hann var afar barngóður
og hafði mjög gott lag á börnum.
Hvar sem hann kom hændust börnin
að honum. Ein fyrsta minning þess
er þetta ritar (J.Pje.) er hve honum
þótti leitt, að Jónas hafði týnt úrinu
sínu árið sem hann kom í Egils-
staði. Þá var hann (J.Pje.) eina barn-
ið á Egilsstöðum 2. Síðar komu fleiri
börn (systkini undirritaðs) og annað-
ist hann hvert og eitt með sömu
umhyggju eins og besta barnfóstra.
Öll héldu þau jafnt upp á Jónas enda
var hann þeim afar góður.
GUÐNIKRISTJÁN
SÆVARSSON
+ Guðni Kristján Sævarsson
var fæddur á Bolungavík 6.
janúar 1957. Hann lést á Borgar-
spítalanum 18. maí af völdum
slyss er varð um borð í togaran-
um Dagrúnu 10. maí síðastlið-
inn. Útför Guðna fór fram frá
Hólskirkju í Bolungavík laugar-
daginn 28. maí.
ÞAÐ ER komið stórt skarð í systk-
ina hópinn á Traðarstígnum og oftar
verður ekki tekin tröppumynd af
okkur eins og oft var gert þegar við
vorum lítil.
Fréttin sem barst 10. maí sl. um
að Kitti bróðir hefði orðið fyrir slysi
úti á sjó var skelfileg og fréttin um
andlátið 18. maí var enn verri. En
við verðum að halda áfram að ylja
okkur við allar góðu gömlu minning-
amar.
Kitti var eini bróðirinn í hópnum
og var í miðjunni, þijár systur eldri
og þijár yngri. Eitt af því fjölmarga
sem komið hefur upp í hugann und-
anfama daga er minningin um það
þegar hann varð undir snjóhúsinu
forðum. Við krakkarnir höfðum
byggt okkur snjóhús framan við
húsið hjá Kalla Steina og Mörthu
og vorum búin að leika okkur í því
í nokkra daga. Þennan dag höfðum
við gert gat á þakið og leikurinn
fólst í því að klifra upp á þakið og
renna sér niður gatið og út um dyrn-
ar. Leiknum lauk með því að húsið
hrundi og Kitti varð undir. Við hin
urðum skelfingu lostin og grenjuðum
í kór meðan Pálmi hennar Únnu
krafsaði í glerharðan skaflinn með
skóflu til að losa um. Á endanum
náði mamma taki á Kitta og tókst
að draga hann undan og síðan var
hlaupið til læknisins. í þetta skiptið
rankaði Kitti við sér og varð ekki
meint af.
Sumarið 1966 hagaði þannig til
að mamma var í Reykjavík með
yngstu krakkana, sem þá voru Imba,
Nenna, Kitti og Beta, en pabbi lá á
sjúkahúsi. Eftir fijálsræðið í Bolung-
arvík voru ekki allir sáttir við það
að þurfa að hanga inni á leikskóla
og geta ekki valsað um göturnar af
vild. Kitti hafði það hlutverk að fara
með Imbu á leikskólann og hanga
yfir henni þar. Hann var nú ekki
hrifinn af því og oftar en einu sinin
skipaði hann: „Pissaðu nú á þig,
stelpa, svo við getum farið heim.“
Nú erum við öll komin með fjöl-
skyldur og búum víðs vegar um land-
ið, en alltaf höfum við lagt rækt við
fjölskylduböndin og hist reglulega.
Úm páskana 1993 hittumst við öll
síðast, í fermingu hjá Dódó á Akur-
eyri. Þar áttum við langa, góða helgi
saman, fórum á skíðf milli þess sem
við borðuðum góðan mat og tertur,
en hvort tveggja var í miklu uppá-
haldi hjá Kitta bróður.
Við þökkum góðum bróður fyrir
allt of stutta samveru. Megi góður
guð gefa pabba, mömmu, Gullu,
Baddý, Sveinbirni, Kitta Ella og
okkur öllum styrk til að komast í
gegnum þetta allt.
Halldóra, Jensína, Elísabet,
Guðmunda, Ingibjörg og Sól-
veig Sævarsdætur.
Undirritaður minnist þess er yngri
systir hans, þá aðeins þriggja ára,
týndist. Hafði sú stutta brugðið sér
af bæ til að leita að fóstra sínum
sem þá var við vinnu uppi á tré-
smíðaverkstæði. Þetta var langur
gangur fyrir litla manneskju. Lýsir
þetta atvik því hve börn hændust
að Jónasi.
Þegar börn okkar, sem þetta skrif-
um, komu til sögunnar nutu þau
sömu umhyggju og faðir þeirra naut.
Það var alveg sérstakt hve öll börn
hændust að Jónasi. Þess nutu sér-
staklega börn Sigurðar og Margrét-
ar, sem ólust upp með honum, svo
og bróðurbörnin á Bessastöðum.
Ekki fóru börn Stefáns Einarssonar
og Sigríðar Þórarinsdóttur varhluta
af umhyggju Jónasar. Það gladdi
hann mjög er dóttir þeirra, Unnur
Pálína, lét skíra son sinn í höfuðið á
honum og gat hann verið viðstaddur
þá athöfn nú um síðastliðna páskahá-
tíð, þrátt fyrir hrakandi heilsu.
Undirrituð (H. Matth.) minnist
Jónasar fyrir alla hans aðstoð og
góðmennsku er Reykjavíkurstúlkan
fluttist í Egilsstaði. Aðstoð við sláttö'
og rúliupylsugerð, stúlkan alls óvön
slíkri vinnu og leitaði því oft góðra
og skjótra ráðlegginga hjá honum.
Ekki stóð á hjálp hans þegar þurfti
á barnfóstru að halda og oft stytti
hann stundirnar á löngum vetrar-
kvöldum. Jónas var mjög duglegur,
verklaginn og útsjónarsamur, hann
taldi ekki tímana sem hann vann
sínum húsbændum. Við þekkjum
varla meiri trúmennsku.
Enn er minning undirritaðs
(J.Pje.) svo sterk að hann skimar,
61 ári síðar, eftir úrinu hans Jón^.
ar er hann á leið um „nýræktina" á
Egilsstöðum.
Blessuð sé minning vinar og
fóstra.
Hulda og Jón,
Egilsstöðum.
SIGURJÓN JÓNSSON
■4- Sigurjón Jóns-
‘ son fæddist í
Skógarkoti á Þing-
völlum 1. júní 1894
og eru því liðin 100
ár í dag frá fæð-
ingu hans. Hann
lést í Reykjavík 29.
september 1982.
Foreldrar Sigur-
jóns voru þjónin
Jón Guðmundsson
og Þuríður Sig-
urðardóttir, sem
bjuggu í Skógar-
koti. Var hann í
miðið þriggja al-
systkina, eldri var Ágústa og
yngri Guðsteinn. Siguijón átti
einnig fjöigur hálfsystkini, þau
Mörtu, Astu Maríu, Sigur-
laugu og Skarphéðin. Fyrri
kona Siguijóns var Guðríður
Stefánsdóttir og áttu þau sam-
an fjögur börn: Guðmund, sem
nú er látinn, Sigurð Stefán,
Þuríði og Lilju. Þau skildu.
Seinni kona Siguijóns var
Soffía Ingimundardóttir, f. 18.
september 1900, d. 6. júní
1964. Þau áttu saman fimm
dætur: Siguijónu, Elínu, Ingu,
Ágústu og Bergþóru, en fyrir
átti Soffía soninn Þórarin. Þau
þjón, Siguijón og Soffía,
bjuggu í Reykjavík alla sína
búskapartíð, lengst af á
Bakkastig 4.
ÞANNIG hefst alkunnugt kvæði
Jóns Thoroddsens og vissulega er
það okkur landsmönnum ofarlega
í huga í góðviðri og gróanda þessa
dagana. Ekki veit ég hvernig þessu
var farið er tengdafaðir minn, Sig-
uijón Jónsson, leit dagsins ljós í
lok síðustu aldar á Þingvöllum, en
hitt veit ég að hann hafði sérstak-
ar mætur á þessum árstíma, þar
sem gróður og dýralíf lifnar og
glæðist svo ört við hækkandi sól.
Þessi orð skáldsins komu mér í
hug er ég settist niður til að setja
nokkur orð á blað í þeim tilgangi
að minnast þess að hundrað ár eru
nú liðin frá fæðingu hans.
Uppvaxtarár Siguijóns voru
erfið sökum aðskilnaðar við for-
eldra og systkini er fjölskyldan
leystist upp vegna fátæktar. Ólst
hann upp á bænum Nesjum í
Grafningi fram yfir fermingu.
t
KROSSAR
Á LEIÐI
Framleiði krossa á leiði.
Útvega skilti ef með þarf.
Upplýsingar í síma 91 -73513.
Fyrst stundaði hann
vinnumennsku í ná-
lægum sveitum, en
lagði síðan land undir
fót og hélt suður með
sjó þar sem hann sötti
sjóinn á opnum bátum
úr Garðinum og síðar
til margra ára á tog-
urum. Siðar starfaði
hann sem netagerðar-
maður og einnig um
árabil hjá Eimskip.
Síðustu störf Sigur-
jóns á efri árum hér í
borg voru við netafell-
ingar.
Siguijón hafði flust til Reykja-
víkur laust fyrir 1930. Síðustu
árum ævinnar eyddi hann svo í
sveitinni hjá dóttur sinni Siguijónu
og tengdasyni í Syðra-Langholti,
Hrunamannahreppi, meðan heilsa
hans leyfði. Við hjónin og ekki
síður börn okkar höfðum bæði
gaman og gagn af því að hafa
hann hjá okkur í nokkra vetur
eftir að hann fluttist aftur í sveit-
ina og minnist ég þess tíma með
ánægju sem og annarra samveru-
stunda.
Siguijón naut þeirrar gæfu að
vera alla tíð sérlega heilsuhraust-
ur, ef undan er skilið síðasta árið
sem hann lifði. Hann hélt þó sínu
góða minni að mestu til síðustu
stundar, en hann andaðist 29.
september 1982 á 89. aldursári.
Siguijón hafði unun af lestri
góðra bóka og var, þrátt fyrir sína
stuttu skólagöngu, vel fróður um
menn og málefni og fylgdist vel
með landsmálum, enda hafði hann
lifað mesta breytinga- og framf-
araskeið íslandssögunnar.
Afkomendur Siguijóns munu
nú vera nálægt hundraði.
Hér hefur í raun aðeins verið
drepið á nokkur atriði í lífshlaupi
Siguijóns, en minningin um góðan
mann lifír í huga þeirra sem
þekktu hann, oftast glaðan og
hressan.
Guð blessi minningu hans og
þeirra hjóna, sem og alla hans
afkomendur og venslafólk um
ókomin ár.
Andrés Andrésson.