Morgunblaðið - 20.04.1995, Síða 43

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 20. APRÍL 1995 43
GESTUR
BJÖRNSSON
+ Gestur Björns-
son fæddist að
Brún i Reykjadal í
Suður-Þingeyjar-
sýslu 18. apríl 1924.
Hann andaðist á
heimili sínu í
Reykjavík 7. apríl
sl. Foreldrar hans
voru Björn (1889-
1956) bóndi og odd-
viti á Brún, Sig-
tryggsson bónda á
Hallbjarnarstöðum
Helgasonar, og
kona hans Elín
(1880-1953) Tóm-
asdóttir bónda í
Stafni í Reykjadal Sigurðsson-
ar. Systkini Gests voru fimm, í
aldursröð: Teitur (f. 1915), Ing-
var (1917-49), Helga (1919-35),
Hróar (1920-91) og Svafar
(1922-54). Gestur var í Lauga-
skóla 1942-44 og vann á búi
foreldra sinna til 1948. Það ár
hóf hann störf sem gæslumaður
á Kleppsspítala í Reykjavík.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Föstudagurinn 7. apríl rennur upp,
vor í lofti, hækkandi sól, tilhlökkun
eftir erfiðan vetur, snögglega syrtir,
dimmt él „Kallið er komið“. Pabbi
er dáinn, hann er allur. Röddin hans
ljúfa, brosið hans bjarta, glettnin í
augunum, faðmurinn hlýi, minningin
ein.
Sjúkraliðanámi lauk
hann 1966. Árin
1954-84 var hann
forstöðumaður vist-
heimilisins að Úlf-
arsá í Mosfellssveit.
Eftir það starfaði
hann við húsvörslu,
aðallega hjá Sam-
vinnutryggingum,
síðar VIS, við Ar-
múla, allt til síðustu
áramóta. Gestur
kvæntist 1951 Öldu
B. Óskarsdóttur frá
Akureyri, en þau
skildu 1962. Börnin
eru tvö: Kolbrún, f.
1951, sjúkraliði, búsett í Hafnar-
firði, gift Ragnari Árnasyni,
þau eiga eina dóttur og tvö
barnabörn; og Svafar, f. 1955,
vélsljóri á Húsavík, kvæntur
Jakobínu Guðmundsdóttur, þau
eiga tvö börn.
Gestur var jarðsunginn frá
Fossvogskirkju 18. apríl, á af-
mælisdaginn sinn.
Minningarnar streyma fram í hug-
ann, ljúfar minningar um ástríkan
og elskulegan föður, föður sem var
okkur allt. Ást þín og umhyggja var
einstök. Við þökkum þér allt sem þú
varst okkur, bömum okkar og barna-
bömum með ljóði Davíðs Stefánsson-
ar.
Hver minning er dýrmæt perla
að liðnum lífeins degi.
Hin ljúfu og hljóðu kynni
af alhug þökkum vér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem gleym-
ist eigi,
og gæfa var það öllum
sem fengu að kynnast þér.
EVA
ÁSMUNDSSON
+ Eva Ásmunds-
son fæddist 4.
nóvember 1906 í
Minnesota. Hún lést
í Hafnarbúðum 7.
apríl síðastliðinn.
Eva fluttist til Nor-
egs árið 1910 með
foreldrum sínum,
Eliane Hommersand
og Jakobi Hommer-
sand. Hún var næ-
stelst fimm systkina.
Eitt þeirra er á lífi,
Jenny Petersen, bú-
sett í Stavanger,
Noregi. Eva kom til
íslands árið 1931 og giftist Þor-
láki Ásmundssyni 5. desember
1931. Hann var fæddur 14. sept-
ember 1895 og lést 3. júlí 1980.
Þau bjuggu á Akranesi í 35 ár
og fluttust þá til Reykjavíkur.
Þau eignuðust tvö börn. Þau
eru: 1) Asmundur, f. 31.3. 1932,
maki Svana Guðbrandsdóttir og
eiga þau tvö börn og þijú barna-
börn. 2) Elíane, f. 18.5. 1936,
maki Yngvi Jóhannsson og eiga
þau fjögur börn og eitt barna-
barn.
Útför Evu fer fram frá Lang-
holtskirkju föstudaginn 21. apríl
og hefst athöfnin kl. 15.
MIG LANGAR að minnast hennar
ömmu minnar og nöfnu, Evu Ás-
mundsson, í nokkrum orðum. Amma
fluttist til íslands frá Noregi fyrir
64 árum. Hún var vinnukona hjá
bróður hans afa. Afí var kominn hátt
á piparsveinaaldurinn, þegar hann
kynntist þessari ungu og myndarlegu
stúlku. Mér er sagt að það fyrsta,
sem afí tók eftir í fari ömmu, var
hversu snyrtileg og þrifín hún var,
allt var vel pússað og raðað vel og
nákvæmlega inn í skápana. Þau giftu
sig árið 1931 og settust að á Akra-
nesi. Þau eignuðust tvö börn, Ásmund
og Elíane, móður mína. Árið 1965
fluttu afi og amma til Reykjavíkur
og bjuggu lengst af á
Langholtsveginum.
Amma hafði yndis-
legt bros og dillandi
hlátur, sem hljómaði
oft. Hún var mjög barn-
góð og hændust böm
mjög að henni. Aldrei
gekk hún framhjá barni
án þess að spjalla pínu-
lítið við það. Ég man
að þegar við systkinin
vorum lítil var alltaf
gott og gaman að koma
til afa og ömmu. Alltaf
átti amma eitthvert
góðgæti uppi í skáp og
ófá voru þau skiptin, sem við fómm
út á róló eða niður að Tjörn að gefa
öndunum.
Eftir að afí dó árið 1980 tók amma
þátt í starfí aldraðra í Langholts-
kirkju. Það tók móður mína nokkra
stund að fá ömmu til að mæta í fyrsta
skiptið, henni fannst hún ekki vera
nógu gömul, þá 74 ára. En eftir fyrsta
skiptið lét hún sig ekki vanta og
mætti hvem miðvikudag hress og kát
á meðan heilsan leyfði.
í fjögur og hálft ár bjó amma hjá
dóttur sinni og tengdasyni, þá var
heilsan farin að versna og minnið að
bila. Ég veit að sonur minn, Yngvi,
tveggja ára, mun sakna langömmu
sinnar mikið. Milli þeirra var alveg
sérstakt samband. Það fyrsts sem
hann gerði alltaf þegar hann kom í
heimsókn til afa og ömmu var að
hlaupa inn til langömmu og athuga
hvort hún væri vakandi og ef ekki
þá að vekja hana. Það var alveg sama
hversu veik eða þreytt hún var, þegar
hún sá hann ljómaði hún öll og þau
bæði og hún gleymdi allri þreytu og
var komin á fætur eftir smástund.
Oft sat hann í fangi hennar og þau
skoðuðu bækur eða horfðu út um
gluggann. Þrátt fyrir að minnið væri
næstum alveg búið að gefa sig mundi
hún alltaf eftir prinsinum sínum, eins
og hún kallaði hann alltaf.
í janúar síðastliðnum fékk amma
pláss í Hafnarbúðum. Henni leið vel
MINNINGAR
Nú fækkar þeim óðum sem fremstir stóðu
og festu rætur í íslenskri jörð,
veggi og vörður hlóðu
og vegi ruddu um hraun og skörð,
börðust til þrautar með hnefum og hnúum
höfðu sér ungir það takmark sett
að bjargast af sínum búum,
og breyta í öllu rétt.
Kolbrún og Svafar.
Sú harmafregn að Gestur Björns-
son föðurbróðir minn hefði orðið
bráðkvaddur á heimili sínu, Meðal-
holti 3, kom óvænt. Ég hafði nýverið
heimsótt hann hressan og ræðinn og
átti þess ekki von að sá fundur væri
okkar síðasti.
Gestur hafði snemma yndi af búfé,
einkum kindum, og mun hugur hans
hafa staðið til búskapar. Svo fór þó
að hann hélt til Reykjavíkur í atvinnu-
leit nokkru eftir tvítugt, kvæntist og
ílentist þar. Starfaði hann fyrst sem
gæslumaður á geðsjúkrahúsinu
Kleppi, síðar lengi sem forstöðumað-
ur hjúkrunarheimilis að Úlfarsá f
Mosfellssveit þar til það var lagt nið-
ur. Eftir það starfaði Gestur sem
umsjónarmaður hússins í Ármúla 3
í Reykjavík og lét af þvf starfí vegna
aldurs um sfðustu áramót. Þegar ég
heimsótti hann um síðustu mánaða-
mót sýndi hann mér vandað úr sem
vinnuveitendur hans í Ármúla höfðu
gefíð honum við starfslok og þótti
honum vænt um þann hug sem að
baki þeirri gjöf bjó.
Á uppvaxtarárum mínum á Brún
var Gestur og fjölskylda hans hluti
af sumrinu. Kom hann nær öll ár
norður í Brún í sumarleyfi sínu og
dvaldi lengri eða skemmri tíma. Tók
hann þá virkan þátt í bústörfum og
dró hvergi af sér hvort sem um var
að ræða heyskap, steypuvinnu eða
önnur bústörf. Þegar við hittumst
fyrir sunnan var gjaman rætt um
búskapinn á Brún og fylgdist Gestur
með öllu og margan þarfan búshlut
tók hann með sér norður gegnum
árin.
Á árunum milli 1960 og 1965 var
þar og var ánægð. Oft spurði hún:
„Hvað fæ ég að vera hér lengi?“
Amma var einstök kona, alltaf kát
og glöð og vildi allt fyrir aðra gera,
gjafmild var hún mjög og ef einhver
gaf henni eitthvað, vildi hún borga
það margfalt til baka með gjöfum
eða öðrum hætti.
Ég á eftir að sakna fallega bross-
ins og að heyra ekki lengur dillandi
hláturinn þinn. Loksins fékkstu þína
langþráðu hvíld.
Elsku amma mín, hvíl þú í friði.
Þín,
Eva.
Á kveðjustund langar okkur að
minnast elskulegrar ömmu okkar í
örfáum orðum. Við þekktum ekki
ömmu okkar öðruvísi en sem hressa
og skemmtilega konu. Á okkar yngri
árum var það fastur liður í tilverunni
og tilhlökkun að heimsækja ömmu á
jóladag eða um páskana, þar sem öll
fjölskyldan hittist og naut samveru-
stundarinnar. Amma og afi, sem dó
fyrir 15 árum, lögðu mikið upp úr
því að gera þessar stundir sem best-
ar. Það var mikill missir fyrir ömmu
þegar afi dó, þau voru mjög samrýnd
hjón sem nutu þess að vera umkringd
sínu nánasta fólki. Það eru margar
minningar sem rifjast upp á kveðju-
ég nokkrum sinnum tímabundið til
lækninga fyrir sunnan. Dvaldi ég þá
oft hjá Gesti milli sjúkrahúsdvala, en
hann stjómaði þá hjúkrunarheimilinu
á Úlfarsá og bjó þar. Var það óreynd-
um sveitapilti hlýlegt athvarf og eins
kynntist ég þar hve vinmargur og
vinsæll Gestur var og gestkomur til
hans tíðar.
Á Úlfarsá átti Gestur nokkrar
kindur og hafði mikið yndi af, fékk
hann þar að nokkru uppfylltar
bemskuóskir sínar um eigin búskap.
Þegar litið er yfir lífshlaup frænda
að leiðarlokum sýnist manni að hann
hafí verið eitt af þeim traustu náttú-
rabörnum þessa lands sem örlögin
hafa flutt á suðvesturhomið án þess
að hugur þeirra stæði til þess.
Jarðneskur líkami Gests frænda
var borinn til moldar í Gufuneskirkju-
garði þriðjudaginn 18. apríl en ein-
hvem veginn fínnst mér að hugur
hans hafí þegar tekið stefnuna norð-
ur yfir heiðar.
Ari Teitsson.
Gestur Bjömsson var af þingeysk-
um bændaættum og ólst á sínum
tíma upp á traustu sveitaheimili
ásamt eldri systkinunum fimm. Fað-
ir hans var þá farinn að vera tals-
vert að heiman við félagsmálastörf.
Gestur var litla bamið Elínar móður
sinnar og mjög hændur að henni,
enda líkur henni og hennar fólki.
Hann hélt sérstaklega upp á 100 ára
afmæli hennar fyrir hálfum öðram
áratug, og sýndi það ræktarsemi
hans.
Nokkra eftir tvítugt fór Gestur til
Reykjavíkur og hóf störf við umönnun
sjúklinga á Kleppsspítala. Hann gat
sér svo gott orð þar að eftir fáein
ár var honum falin forstaða sérstaks
útibús frá spítalanum að Úlfarsá í
Mosfellssveit. Þangað vora einkum
sendir áfengissjúklingar, en einnig
geðsjúklingar af öðra tagi. Gestur
annaðist vistmennina af stakri þolin-
mæði og umhyggju sem átti sér lítil
takmörk, enda fór svo að margir sjúk-
stund og við fínnum ennþá kaffilminn
úr eldhúsinu hjá ömmu á Langholts-
veginum, en þar fengum við besta
kaffí í heimi, pönnukökur og norskar
vöfflur sem vora punkturinn yfír i-ið.
Svo var alltaf notalegt að tylla sér á
stól í stofunni og skoða norsku viku-
blöðin hennar ömmu eða úti í garð á
sumrin en það virtist alltaf vera gott
veður heima hjá henni. Garðurinn bar
snyrtimennsku hennar vitni og virð-
ingu hennar fyrir náttúranni, hún var
dugleg að rækta plöntumar í garðin-
um sínum. Eins var hún dugleg að
rækta það góða í samferðafólki sínu
á lífsleiðinni. Við viljum þakka fyrir
allar samverastundimar sem við höf-
um átt með elsku ömmu okkar, hress-
leiki hennar, kærieiki og hlýja skilja
eftir góðar minningar.
Húh amma er dáin! - horfin heim. -
- Þín himnesk bíða laun,
þú vannst með heiðri striðið strangt
og starfsins þungu raun.
En hver er jarðlífs heiður þinn
við hinsta lifsins stig?
Úr silfurlokkum knýttur krans,
er kiýndi eilin þig.
Nei. Minning þín hjá mörgum geymd
er mesti heiður þinn,
því æðsta mark og verk þitt var
að vinna himininn;
linganna vildu helst ekki annars stað-
ar vera en þjá honum.
Gestur var bæði snjall kokkur og
Iaginn við húsverk. Að eðlisfari var
hann hlédrægur, skapgóður, kankvís
og glettinn. Hann var jafnvel ekki
laus við að vera eilítið stríðinn, en
það var alltaf í góðu og fylgdi þá
mikil kímni, og höfðu allir gaman af.
Þegar Gestur skildi við Oldu konu
sína var um það samið að hann fengi
forræði beggja barnanna, Kolbrúnar
og Svafars. Þau vora einstaklega
hænd að Gesti, sem var að öllu leyti
hinn umhyggjusamasti faðir. Kolbrún
vann með föður sínum á Úlfarsá síð-
ustu ár hans þar, uns vistheimilið var
lagt niður.
Gestur var ætíð mjög tengdur ætt-
ingjunum í Þingeyjarsýslu. Hann kom
norður árlega, og ók þá gjama á
Land-Rover-jeppa. Þá tók hann virk-
an þátt í heyvinnu og öðrum nauð-
synjastörfum á Brún. Böm hans vora
þar einnig, jafnvel langdvölum. Eftir
að Svafar settist að á Húsavfk hjálp-
aði Gestur honum við húsbyggingar
á sumrin.
Landið þekkti Gestur vel, og ferða-
lög um það vora honum mjög hugleik-
in. Meðal margra bóka, sem hann
átti, voru allar árbækur Ferðafélags
íslands. Gaman hafði hann af því að
renna fyrir fisk, og gat helst orðið
af því í sumarferðunum. Sömuleiðis
hafði hann yndi af söng. Eitt af hugð-
arefnum hans var blómarækt, sem
hann stundaði með góðum árangri á
Úlfarsá. Þá var hann áhugamaður
um ræktun íslenska fjárhundsins og
átti um tíma góða, hreinræktaða
hunda.
Gestur var hinn mesti reglumaður,
en þó var lengi vel hægt að fá hjá
honum í nefíð. Hann var mjög gestris-
inn og góður heim að sækja og naut
undirritaður þess iðulega, einkum á
námsárum sínum í Reykjavík.
Ég sendi Gesti frænda mínum nú
lokaþakkir fyrir margendurteknar
hlýjar móttökur og óþijótandi góð-
vild. Afkomendur hans fá um leið
innilegar samúðarkveðjur.
Björn Teitsson.
Þú keptir þangað umfram allt
um æfi þinnar skeið
og bentir margri bamsins sál
svo blitt á sömu leið.
(Steinn Sigurðsson)
Við söknum þín, elsku amma.
Guð geymi þig. ^
Ingibjörg Ásmundsdóttir,
Þorlákur Ásmundsson.
Við kveðjum elskulegu langömmu,
sem alltaf var svo hlý og góð við
okkur.
Maigs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(V. Briem.)
Jóhann Daði,
Svandís Heiða og
Guðmundur Bjarni.
Ástkaer faðir okkar,
DIÐRIK SIGURÐSSON
áður bóndi
ó Kanastöðum,
lést ó Sólvangi í Hafnarfirði þriðjudaginn 18. apríl.
Börnin.
t
SIGURÐUR EINARSSON,
áður Öldugötu 13,
Hafnarfirði,
andaðist á Hrafnistu í Hafnarfirði 7. apríl.
Jarðarförin hefur farið fram.
Aðstandendur.
MflNflBEfl 61
■ i u Glæsilegur salur, góð þjónusta og veglegt kaffihlaöborð kr. 790-
Fí m s
m \N
Veislusalur Lágmúla 4, simi 588-6040