Morgunblaðið - 20.04.1995, Page 44

44 FIMMTUDAGUR 20. APRÍL 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNIIMGAR
+ Hulda Helga-
dóttir fæddist á
Borgarfirði eystra
6.2.1912 og lézt í
Reykjavík 8. apríl
sl. Foreldrar henn-
ar voru Hólmfríður
Björnsdóttir frá
Staffelli í Fellum
og Helgi Björnsson
frá Njarðvík
eystra. Hún ólst
upp á Borgarfirði
og Njarðvík eystra.
Systkini Huldu sem
koraust til fullorð-
insára voru: Anna,
Bjöm, Vigfús, Regína, Aðal-
heiður Elísabet og Jón. Eftir-
lifandi em Vigfús, Regína og
Aðalheiður Elísabet. Maður
hennar var Þór Skaftason vél-
stjóri frá Akranesi, hann var
uppalinn á Blikastöðum í Mos-
fellssveit. Hulda stundaði ýmis
störf í landi og á sjó, en var
lengst af yfirþerna á Gullfossi.
Hulda var jarðsungin frá
Fossvogskirkju 18. apríl sl.
MIG LANGAR með örfáum orðum
að minnast stjúpmóður minnar,
Huldu Helgadóttur, sem lést 8.
apríl síðastliðinn; þakka henni sam-
fylgdina og alla hennar tryggð og
elsku í minn garð og fjölskyldu
minnar.
Ég kynntist Huldu ekki fyrr en
ég var orðin fullorðin en ógleyman-
legar eru allar samverustundimar
sem aldrei bar skugga á, hvort sem
var yfir kaffibolla heima í eldhús-
krók hjá henni í Blönduhlíðinni eða
í bfltúrunum meðfram sjónum sem
var henni svo hjartfólginn. Unun
var að hlusta á hana segja frá
kynnum sínum af sjómennsku, allt
frá æsku er hún reri með föður
sínum í Njarðvíkinni til þeirra daga
er hún vann sem þerna og yfir-
þema á Gullfossi.
Vinátta Huldu, lífsviska ásamt
óþijótandi frásagnargleði em dýr-
gripir sem ég geymi og aldrei
gleymi. Orðin hennar þegar ég
hringdi og spurði hvort ég mætti
kíkja inn mun ég ávallt varðveita:
„Þú veist, Hildigunnur mín, að þú
ert ávallt velkomin". Ég mátti líka
vita fyrir víst að við eldhúshorðið
hjá Huldu myndi ég heyra allar þær
fréttir af lands- og heimsmálum,
sem ég hafði misst af í önnum
daglegs lífs. Lýsti það persónu
Huldu vel hve mikil áhrif fréttir
af bágindum stríðshijáðra höfðu
ávallt á hana og hversu eindregna
afstöðu hún tók með lítilmagnan-
um. Saklaus fómarlömb áttu þá
einatt hug hennar allan.
Ég votta öllum ættingjum og
vinum Huldu mína dýpstu samúð.
Við höfum öll mikið misst og sökn-
uðurinn er sár, en huggunin felst
í ógleymanlegum minningunum um
góða, heilsteypta konu, sem hugs-
aði jafnan fyrst og síðast um hag
.sinna nánustu, ættingja jafnt sem
vina. Guð blessi minningu Huldu
Helgadóttur. Þökk fyrir allt.
Hildigunnur Þórsdóttir.
Kærasti og nánasti vinur fjöl-
skyjdu minnar er nú látinn.
Ég kynntist Huldu Helgadóttur
þegar ég kvæntist fósturdóttur
hennar, Guðrúnu K. Þórsdóttur,
fyrir rúmum sautján árum. Ásamt
eiginmanni sínum Þór Skaftasyni
yfirvélstjóra tók hún mér opnum
övmum og af þeirri hjartahlýju að
betri tengdaforeldra fannst mér
og fínnst enn ekki verða á kosið.
Tengdafaðir minn Þór lést um ald-
ur fram 1982. Hulda bjó ein frá
þeirri tíð í Blönduhlíð 11, þar sem
staðið hafði heimili þeirra hjóna
alla þeirra búskapartíð. Heimilið í
Slönduhlíð 11 stóð fjölskyldu
minni alltaf opið. Við hjónin og
börnin áttum margar
góðar stundir. Eins
var Hulda tíður gestur
okkar, einkum um jól
og páska. Börnunum
var hún sú amma sem
þau best vissu af.
Hulda lifði viðburða-
rík ár þegar bönd stór-
fjölskyldunnar brustu
og atvinnuhættir tóku
meiri breytingum í
landinu á fáeinum ára-
tugum en þeir höfðu
gert á öldum áður.
Ung horfðist hún í
augu við dauðann er
hún fékk berkla. í nokkur ár barð-
ist hún við þennan vágest og vann
þann sigur að komast lífs af með
óbilaða innri orku þó líkaminn hefði
fengið áfall, sem aldrei náðist að
bæta að fullu. Huldu var í blóð
borið að standa á eigin fótum —
sjálfstæð og óháð öðrum efnalega.
Hún leitaði sér því vinnu um leið
og heilsan leyfði. Frá því hún mundi
eftir sér hafði sjómennska heillað
hana, atvinna á þeim vettvangi var
henni að skapi og hennar hlut-
skipti. Lengst vann hún sem yfír-
þerna á flaggskipinu ms. Gullfossi.
Minningar um þann tíma og alla
þá vini, sem hún eignaðist þar,
voru henni hugleiknar að loknum
starfsdegi.
Hulda fylgdist vel með atburðum
líðandi stundar og tók afstöðu til
mála af einurð. Hún leyndi ekki
hugsjón sinni um jöfnun á kjörum
fólks en hafði ímugust á sjálfsvor-
kunn. Orðheldni og tryggð voru
kostir, sem hún sjálf hafði til að
bera, og mat enda mest hjá öðrum.
Okkur öllum, sem nú sjáum í
söknuði á eftir Huldu, verður hugg-
un fögur minning um góða konu.
Að loknum löngum og giftudijúg-
um degi er gott að hvflast.
Páll Þorsteinsson.
Nú dvel ég í Blönduhlíðinni í síð-
asta skipti á ævi minni.
Hulda okkar er dáin. Þó ég sé
búin að vera búsett erlendis í rúm
30 ár, átti ég alltaf heimili að sækja
á íslandi hjá Huldu móðursystur
minni.
Hulda var Nonna bróður og mér
meira en bara frænka. Móðir okkar
dó ung og þá tók Hulda við. Okkur
fannst hún verða mamma okkar
og eins og Jón bróðir sagði: „Áður
fyrr var hún pabbi okkar,“ en fað-
ir okkar dó þegar við vorum unga-
böm. Hulda var alltaf til staðar að
hjálpa mömmu með okkur. Hún
hafði mikla þörf fyrir að láta okkur
aldrei finnast að við værum útund-
an miðað við önnur börn, vegna
þess að við vorum föðurlaus.
Hulda átti okkur og við hana.
Ég fæddist á Landspítalanum þeg-
ar Hulda og bezta vinkona hennar,
Ingibjörg, lágu á spítalanum. Móð-
ir mín fór með mig nýfædda til að
sýna þeim vinkonunum. Hulda
sagði alltaf að hún hefði séð mig
á undan nokkrum öðrum. Hún var
mér tengd frá fæðingu og alla tíð
stoð og stytta.
Hún var á Gullfossi frá því hann
kom til landsins. Við biðum alltaf
með öndina í hálsinum horfandi
út um eldhúsgluggann hjá okkur
til að sjá hann sigla inn Flóann.
Við systkinin fórum alltaf um borð
til að heilsa upp á Huldu. Við
misstum aldrei úr ferð. Þá spurðu
allir Huldu hvort við værum börn-
in hennar, en hún svaraði alltaf:
„Ég fæddi þau nú ekki, en ég á
þau nú samt.“
Þegar börn í nágrenni okkar
fengu ný hjól, sum frá feðrum sem
sigldu á togurum, fengum við
Nonni hjól sem voru flottari en
nokkur annar átti. Ég man líka
þegar ég byijaði í Kvennaskólan-
um, þá var ég í þessu fína ullar-
pilsi og peysu frá Skotlandi. Þegar
við systkinin vorum ung sigldum
við með henni til Skotlands og
Danmerkur, þá var ég aðeins 13
ára. Var þetta sérstakt fyrir krakka
á okkar aldri. Hún var alltaf að
hugsa um okkur. Minningamar eru
endalausar og munu aldrei gleyin-
ast.
Þegar Hulda kom í land kom hún
alltaf fyrst til mömmu. Þær systur
voru svo samrýmdar og þótti svo
vænt hvorri um aðra.
Þrátt fyrir öll sín veikindi á yngri
árum var ekki til duglegri kona.
Hún sagði okkur oft sögur af því
að hún hefði byijað að róa með
föður sínum aðeins 5 ára gömul
og dró sjórinn hana alltaf til sín.
Hulda dvaldi tvisvar á heimili
okkar í Bandaríkjunum. í fyrra
skiptið kom Þór maður hennar með
henni, í seinna skiptið kom hún
eftir að Þór var dáinn. Böm mín
litu á hana sem ömmu sína á ís-
landi, enda voru þau bæði oft á
heimili hennar í Blönduhlíð 11.
Hulda var vinamörg. Ef þú áttir
hana að var ekki til traustari mann-
eskja. Það var alltaf hægt að leita
til Huldu, hún var alltaf öllum til
hjálpar.
Við kveðjum þig, Hulda mín,
með miklum söknuði og vitum að
vel verður tekið á móti þér.
Helga Jónsdóttir Felt.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Með þessum Ijóðlínum og nokkr-
um orðum langar okkur að kveðja
ástkæra ömmusystur okkar, Huldu
Helgadóttur, sem kom okkur í
ömmustað.
Ævi hennar var litrík þar sem
hún ung fór til sjós, fyrst með föð-
ur sínum á síldarbáti, og síðar með
Gullfossi sem yfirþema til margra
ára. Hafði hún frá mörgu að segja
og eru sögur hennar okkur minnis-
stæðar. Hún fékk einnig að kenna
á mótlæti í lífínu sem efldi hana
og styrkti og var hún okkur fyrir-
mynd fyrir dugnað, áræði og styrk.
Hulda var ávallt með á nótunum,
hafði skoðanir á öllum hlutum og
tilbúin að ræða þær.
Heimili hennar í Blönduhlíð 11
var okkur ávallt opið og gestrisni
hennar var ótakmörkuð. Þegar við
fluttumst til Mosfellsbæjar árið
1977 urðum við sem enn stunduð-
um nám í Hlíðarskóla daglegir
gestir á heimili hennar, þar sem
okkar ávallt beið fullbúið veislu-
borð.
Við viljum þakka henni um-
hyggju, hlýju og velvild, og biðjum
henni Guðs blessunar.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum, þar sem ég má næðis
njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu fyrir sakir nafns
síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt, því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
(Sálmur 23)
Karl, Hulda, Ólöf Dóra,
Erlingur og Helga Bára.
Þeir sem guðirnir elska, deyja
ungir. Þessi orð áttu vel við um'
vinkonu mína Huldu Helgadóttur,
sem lést 8. apríl s.l. Hulda átti að
vísu 83 ár að baki, en var síung í
anda, hélt fallega dökka hárinu
sínu og fylgdist svo vel með fréttum
úr öllum heimshornum fram á síð-
ustu daga og mundi öll þessi fram-
andi nöfn og staði. Manni fannst
þetta óskiljanlegt. Hún hafði líka
sínar ákveðnu skoðanir á innlend-
um málum, og þýddi ekkert fyrir
mann að segja henni að manni
fyndist nú annað betra. Það var
alltaf svo gaman að koma til henn-
ar og spjalla yfir kaffibolla. Hún
gat frætt mann um svo margt gam-
alt og nýtt og naut þess að segja
frá, sem hún gerði svo vel. Hún
var mjög hrifin af sígildri tónlist
og sá margar óperur heima og er-
lendis. Einhveiju sinni sagði hún
mér að það hefði verið sín fyrsta
hugsun þegar hún fór að vinna
fyrir peningum, að hún þyrfti að
koma sér upp góðum bókakosti,
sem hún gerði.
Hulda fæddist á Borgarfirði
eystra, var Austfirðingur í húð og
hár. Hún flutti ung á mölina og
kunni alla tíð vel við sig í Reykja-
vík. Það voru þung örlög þegar hún
ung greindist með berkla og í hönd
fór langt og erfitt veikindastríð.
Hún var á sjúkrahúsinu á Seyðis-
fírði til að byija með, en fyrir eigin
dugnað tókst henni að komast suð-
ur sér til lækninga. Fyrst var hún
á Reykjahæli í Olfusi og síðan lá
hún í gifsi á Landspítalanum í rúm-
lega 2 ár. Þrátt fyrir þetta komst
hún til ágætrar heilsu og átti eftir
að sigla um öll heimsins höf. Hún
hafði sjómannsblóðið í æðunum,
byijaði snemma að sækja sjóinn
með föður sínum og minntist þeirra
stunda með ánægju.
Hún var kokkur á síldarbátnum
Degi. Síðar fór hún ásamt verðandi
skipsfélögum sínum og sótti Gull-
foss til Kaupmannahafnar. Fyrst
var hún þerna og síðar yfirþerna á
skipinu í mörg ár. Hún sigldi til
Miðjarðarhafsins og milli Frakk-
lands og Afríku þegar skipið var í
leigu þar. Hún átti góðar minning-
ar frá Gullfossárunum sem hún
talaði oft um. Vinnan var að vísu
lýjandi, en björtu minningamar
stóðu alltaf upp úr.
Á þessum árum bjó Hulda í húsi
foreldra minna. Hún var vinkona
þeirra, ömmu minnar og okkar
systkina, svo langt sem við munum.
Það gladdi lítið fólk þegar það gat
farið niður í Gullfoss þegar hann
kom að landi til að finna Huldu.
Hún átti alltaf eitthvað til að gleðja
okkur.
Minningarnar hrannast upp.
Þessi áratuga gamla vinátta hennar
og systkina hennar við okkar fjöl-
skyldu, sem aldrei bar skugga á,
gleymist aldrei. Umhyggjusemin
við okkur öll, þama var ekkert
kynslóðabil.
Hulda giftist öðlingsmanni, Þór
Skaftasyni yfirvélstjóra hjá Eim-
skip. Hann lést um aldur fram árið
1982, þá var mikill harmur kveðinn
að Huldu. Þór reyndist henni í alla
staði vel, studdi hana og tók þátt
í umhyggjuseminni við frændfólkið
og vinina. Þau áttu mörg góð ár
saman, ferðuðust mikið innan lands
og utan, þetta voru árin sem upp
úr stóðu á vegferð langri.
Þór átti tvær dætur af fyrra
hjónabandi, Hildigunni og Guðrúnu
Kristínu. Þær em báðar giftar og
eiga böm, sem Huldu þótti mjög
vænt um. Guðrún kom unglingur
á heimili pabba síns og Huldu. Hún
bjó hjá þeim þar til hún stofnaði
eigið heimili. Báðar dætumar hafa
reynst henni vel, ekki síst nú á
seinni árum þegar heilsan fór að
bila.
Sjálf eignaðist Hulda ekki böm,
en Helga Jónsdóttir Felt og Jón
Erlings Jónsson, börn Önnu systur
hennar, voru henni alla tíð mjög
kær. Hún hjálpaði Önnu með upp-
eldi þeirra, þar sem faðir þeirra
lést er þau vora í frambemsku.
Hún vakti yfir velferð þeirra og
fyölskyldna þeirra og þau yfír henn-
ar.
Eftirtektarvert er á þessum tíma
hraða og tímaleysis, hvað systkinin
frá Borgarfírði eystra og fjölskyld-
ur þeirra vora og eru nátengd. Nú
era á lífí Regína, Elsa og Vigfús.
Þessum línum fylgja innilegar
samúðarkveðjur til ykkar allra ást-
vina Huldu. Hvíl í friði, elsku Hulda
mín og þökk fyrir allt og allt.
Ásta Breiðdal.
t
Hjartkær eiginmaður minn,
EINARG. JÓNSSON,
Grandavegi 47,
lést í Landspítalanum 18. apríl.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Fyrir mína hönd og annarra aðstand-
enda,
Guðlaug Einarsdóttir.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðirokkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
SIGRÍÐUR Þ. GUÐJÓNSDÓTTIR,
dvalarheimilinu Höfða,
áður á Mánabraut 9,
Akranesi,
lést í Sjúkrahúsi Akraness 14. apríl sl.
Útför hennar fer fram frá Akraneskirkju föstudaginn 21. apríl
kl. 14.00.
Haraldur Gfsli Bjarnason,
Guðjón Haraldsson, Herdís Magnúsdóttir,
Bjarnfríður Haraldsdóttir, Sigurður Hjálmarsson,
Ólöf Haraldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hjartkær eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir og afi,
HELGI EINAR PÁLSSON,
Skálarhlíð,
Siglufirði,
fyrrverandi bóndi,
Hvammi í Fljótum,
sem lést í Sjúkrahúsi Siglufjarðar
aðfaranótt 13. apríl, verður jarðsung-
inn frá Siglufjarðarkirkju laugardaginn
22. apríl kl. 13.00.
Ingibjörg Bogadóttir,
Kristrún Helgadóttir, Karl Sighvatsson,
og barnabörn.
HULDA
HELGADÓTTIR