Morgunblaðið - 11.05.1995, Side 38

38 FIMMTUDAGUR 11. MAÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
KRISTÍN
KJARTANSDÓTTIR
■4- Kristín Kjart-
• ansdóttír fædd-
ist á Staðastað á
Snæfeilsnesi 2.
apríl 1925. Hún
andaðist á Borgar-
spítalanum að
morgni sunnudags-
ins 30. apríl. For-
eldrar hennar voru
hjónin Ingveldur
Olafsdóttír og
Kjartan Kjartans-
son prestur á
Staðastað. Albróðir
Kristínar var Ragn-
ar Kjartansson
myndhöggvari, f. 1923, d. 1988.
Hálfbræður Kristínar, sam-
feðra, sem upp komust, eru
Brynjólfur, f. 1893, d. 1968,
Gísli, f. 1896, d. 1930. Kristín
giftíst 3. desember 1949 Kristf-
ÉG SENDI héðan frá Þýskalandi
mínar innilegustu samúðarkveðjur
til allra aðstandenda Kristínar
Kjartansdóttur. Hugur minn er hjá
ykkur í dag.
Nú er hún elsku Stína mágkona
farin frá okkur, það er sárt að missa
hana, en minningamar lifa.
Hún Stína var einstök, hún elsk-
aði allt sem fallegt var og bar heim-
ili hennar þess sannarlega vitni.
inni Ólafssyni frá
Geirakoti á Snæ-
fellsnesi, en hann
lést 1977. Þau áttu
einn son, Gunnlaug,
lögregluþjón í
Reykjavík. Kristín
giftist 1985 eftírlif-
andi manni sínum,
Pétri Bárðarsyni
vélstjóra frá In-
gjaldshóli á Snæ-
fellsnesi, og bjuggu
þau seinast að
Rekagranda 6.
Hann á einn son,
Ólaf Pétur. Saman
ólu þau upp að hluta sonarson
Kristínar, Kristfinn Gunnlaugs-
son, sem nú er 15 ára.
Kristín verður jarðsungin frá
Neskirkju i dag og hefst athöfn-
in kl. 15.
Sjálf bjó hún til ótal fallega hluti,
því hún var snillingur í höndunum.
Hvar sem hún setti sig niður var
strax orðið svo smekklegt og fallegt
í kringum hana. Síðast fyrir nokkr-
um árum, þegar hún og Pétur
keyptu sér gamlan sumarbústað við
Þingvallavatn, var hann strax dubb-
aður upp, og hann varð að yndisleg-
um sælureit í höndum þeirra.
Stína var einstaklega heimakær
t
Systir mín, föðursystir og mágkona,
SIGRÍÐUR
KJARTANSDÓTTIR,
Selvogsgrunni 11,
lést í Hátúni 10b þann 8. maí.
Ásdi's Kjartansdóttir,
Kjartan Haraldsson,
Soffía Bjarnadóttir.
t
Ástkær eiginmaöur minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
SIGURÐUR GUÐMUNDSSOIM
málarameistari,
Sléttuvegi 13,
áður Skeiðarvogi 153,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju
föstudaginn 12. maí nk. kl. 13.30.
Ingunn Jónsdóttir,
Jóna Gróa Sigurðardóttir, Guðmundur Jónsson,
Mattina Sigurðardóttir, Sigurjón Kristjánsson.
barnabörn og barnabarnabörn.
Áslaug Hafberg,
Ingólfur Hafberg,
Elias Árnason, Jette S. Jakobsdóttir,
Guðlaug Björg Björnsdóttir,
Gunnar Viðar Árnason, Bjarnveig Valdimarsdóttir,
Bjarney Anna Árnadóttir, Friðfinnur Halldórsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Maðurinn minn, mágur, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÁRNI ELÍASSON,
Laugavegi 12a,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni
föstudaginn 12. maí kl. 13.30.
MINNINGAR
og lifði fyrir sína nánustu fjöl-
skyldu. Einstakt var hvernig hún
tók veikindum sínum. Hún notaði
vel tímann á meðan kostur var, því
hún vissi um jólaleytið að hann var
stuttur. Hún hélt upp á 70 ára af-
mælið sitt 2. apríl sl. með reisn og
hafði sjálf að mestu undirbúið það,
löngu áður. Hálfum mánuði áður
en hún dó fóru þau Pétur austur í
sumarbústað, því hún vildi skilja
við alla hluti í lagi.
Bömunum mínum var hún Stína
sem önnur móðir. Þegar ég þurfti
að fara á spítala eða eitthvað annað
að heiman vom hún og Kiddi alltaf
boðin og búin að taka börnin til
sín. Og svo að segja fram á síðasta
dag var hún að kaupa og senda
mig með gjafir til barnabamanna
minna hér í Þýskalandi. Fyrir þetta
og allt annað sem hún gerði fyrir
mig og mína vil ég þakka. Það er
gott að minnast allra ánægjustund-
anna sem við áttum saman um
ævina.
Hennar er nú sárt saknað af
okkur öllum frændum og vinum.
Sérstakar samúðarkveðjur sendi ég
Pétri, Gunnlaugi og Kidda. Guð
styrki þá í sorginni.
Katrín Guðmundsdóttír.
Kynni okkar við Kristínu urðu
náin þegar Pétur Bárðarson, bróðir
okkar systra, kvæntist henni, en
það var mesta gæfa lífs hans. Krist-
ín og Pétur vom mjög samrýnd í
öllu er þau tóku sér fyrir hendur,
einstaklega gestrisin og góð heim
að sækja. Var mikið gott og gaman
að koma til.þeirra í sumarbústaðinn
við Þingvallavatn sem þau voru
búin að gera aðdáunarlega fallegan.
Þar var sælureiturinn hennar Stínu
okkar. Snyrtimennskan blasti við
hvar sem litið var inni og úti, enda
Kristín bæði listræn og dugnaðar-
forkur. Var sama hvað Stína, eins
og við kölluðum hana, lagði stund
á, allt lék í höndum hennar, ekki
aðeins að sauma, pijóna og hekla,
hún skar og út listafallega muni.
Kristín og Pétur ólu upp sonarson
hennar, Kristfinn, sem henni var
hjartkær, og er missir hans mikill.
Pétur á son, Ólaf Pétur, sem Krist-
ín var eins og besta móðir.
Við söknum Kristínar innilega
og þökkum henni allar ánægju-
stundirnar sem við áttum saman.
Þessi duglega og trúaða kona tók
örlögum sínum af frábærri rósemi
og festu og bugaðist hvergi meðan
stætt var í baráttunni við sjúkdóm-
inn illvíga. Nú gefst henni líkn í
sælli heimi. Við biðjum góðan guð
að lýsa henni og styðja og styrkja
Pétur, Gunnlaug, Kidda og barna-
börn Kristínar og alla sem henni
voru kærir.
Við kveðjum að lokum elskulega
vinkonu með niðurlagserindi sálms-
ins fagra eftir Sigurð Kristófer
Pétursson:
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, - Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Guðrún og Þráinn,
Valný og Helgi,
Gunnleif, Kristín, Jón.
Það er enginn leiðarvagn á
Reykjavíkursvæðinu sem ég hef
notað meira en leið 8 Bústaða-
hverfí. Alltaf þegar við bræðurnir
komum því við vorum við famir í
Bústaðavagninum inn í Smáíbúða-
hverfí að heimsækja Stínu frænku.
Það var gefíð mál að þar yrði dekr-
að við mann svona nokkurn veginn
eins og ímyndunaraflið leyfði á
þessum tíma. Ég var orðinn tíu ára
og Guðmundur bróðir minn níu þeg-
ar hún Stína eignaðist Gunnlaug.
Við synir einkabróður hennar urð-
um því einskonar fósturböm þeirra,
hennar og hans Kidda. Þó það væri
ekki yfír neinu að kvarta hjá for-
eldrum okkar á Ljósvallagötunni,
þá var það ansi trygg aðferð ef
mann langaði í eitthvað að fara
með Bústaðavagninum til Stínu og
byija þar að útmála fyrir henni
hvað þessi eða hinn boltinn sem
fékkst hjá L.H. Muller væri alveg
ómissandi og hvað það væri erfitt
að lifa lífinu án hans. Ef maður
talaði bara nógu lengi gat maður
verið næstum því ömggur um að á
ÞURIÐUR GUÐRUN
STEFÁNSDÓTTIR
+ Þuríður Guðrún
Stefánsdóttir
fæddist að Stað í
Hrútafirði 5. októ-
ber 1901. Hún lést
á Hrafnistu í
Reykjavík 3. maí sl.
Þuríður var dóttir
hjónanna Þórdísar
Jónsdóttur og Stef-
áns Böðvarssonar.
Af sex systkinum
hennar -eru syst-
urnar Elínborg og
Signý Stefánsdæt-
ur og Ragnhildur
og Halldóra Jó-
hannesdætur á Iífi. Bræður
Þuríðar Guðrúnar, Stefán Stef-
ánsson og Þorbergur Jóhann-
esson, eru látnir. Þuríður Guð-
rún ólst upp í Hrútafirði og
Miðfirði en fluttist á þrítugs-
aldri til Reykjavíkur þar sem
hún bjó síðan. Hún starfaði
Iengi í Blikksmiðjunni Gretti í
Reykjavík. Siðustu sautján árin
dvaldi Þuríður Guðrún á
Hrafnistu í Reylqavík. Útför
hennar verður gerð frá Foss-
vogskapellu í dag og hefst at-
höfnin kl. 13.30.
ÞREYTT kona hefur öðlast lang-
þráða hvfld að lokinni langri og
starfsamri ævi. Þegar Guðrún
fæddist, við upphaf þessarar aldar,
vom bömum fátækra Islendinga
ekki búin létt kjör. Það fengu Guð-
rún og yngri systkini hennar þijú
að reyna á óvæginn hátt. Aðeins
sjö ára gömul missti hún föður sinn
og þá átti ekkjan ekki
um neitt að velja,
heimilið var leyst upp
og bömunum komið
fyrir hveiju á sínum
bæ, öllum nema Guð-
rúnu sem fékk að
fylgja móður sinni.
Framan af voru þær í
vistum á ýmsum bæj-
um og þegar móðirin
eignaðist nýjan mann
og nýtt heimili varð
það heimili Guðrúnar
um leið auk þess sem
hún eignaðist þijú ný
systkini. Samband
þeirra mæðgna var alla tíð náið og
eftir að Guðrún flutti til Reykjavík-
ur dvaldi hún hjá móður sinni í
öllum sumarfríum. Bréfaskipti
þeirra sýna hve nánir trúnaðarvinir
þær voru; þær leituðu ráða og trúðu
hvor annarri fyrir áhyggjum sínum
og erfíðleikum þegar þannig stóð
á en deildu einnig gleði sinni þegar
vel gekk.
Á þriðja tugi aldarinnar hafði
Reykjavík ekki margt að bjóða
ungri og fátækri sveitastúlku sem
þangað flutti. Framan af var Guð-
rún í vistum en vann seinna verk-
smiðjustörf. Lengst af smíðaði hún
vatnskassa í bíla í Blikksmiðjunni
Gretti, ein örfárra íslenskra kvenna
sem við það hafa starfað.
Starfið var hvorki létt né hrein-
legt en Guðrún naut þess engu að
síður að smíða þessa brúkshluti
þótt smíðarnar fullnægðu vissulega
ekki þörf hennar fyrir listræna
sköpun. Fyrir sköpunarþörfina
endanum myndi Stína freistast til
að fara og gefa manni gripinn. Það
var nefnilega ekkert sem hún hafði
meira gaman af en að gleðja okkur
krakkana.
Á mínum uppvaxtarárum var það
til siðs að fara í sunnudagskaffi til
að gera sér dagamun. í minning-
unni er það þannig að við, Ljósvalla-
götufjölskyldan, fórum alla sunnu-
daga allan ársins hring í eftirmið-
dagskaffi til hennar Stínu, þó trú-
lega sé það ekki alveg nákvæmlega
rétt. Maður gerði ekki annað betra,
slíkur höfðingi var hún frænka mín
heim að sækja og maður vissi það
að hún var alltaf glöð að sjá „slekt-
ið“. Eina sem skyggir á þessa eilífu
ferðir inn í Steinagerði, eins og
þetta situr eftir í minningunni, er
að við fengum aldrei nógu oft að
gista, því að vonum vildi hún móðir
okkar að við værum einstaka sinn-
um heima hjá okkur.
Eftir að Stína varð ekkja fluttist
hún í íbúð í sama húsi og foreldrar
mínir. Þá varð samgangurinn enn
nánari. Pétur Bárðarson, seinni
maður hennar, var æskuvinur föður
míns. Þau áttu saman tíu mjög
hamingjusöm ár. Samheldni þeirra
var þannig að- það var gott fyrir
alla að vera nálægt þeim. Einhvern
veginn hefur það þróast svo að
Stína hefur komið aftur inn í líf
mitt síðustu árin, líkt og var þegar
ég var strákur og átti aðra mömmu
inni í Steinagerði. Það hefur ekki
verið hvað síst gaman að rifja upp
sunnudagskaffíð góða og nú í fal-
legum sumarbústað sem þau, hún
og Pétur, voru búin að gera eftir
sínu höfði, austur við Þingvallavatn.
Þar var kvenlega umhyggjan henn-
ar Stínu búin að koma hveijum
smáhlut fyrir af þeirri alúð sem
gerði alltaf allt fallegt í kringum
hana.
Það var sárt að við fengum ekki
að njóta hennar lengur hjá okkur,
en hitt var líka mikil reynsla að sjá
hvað hún tók veikindum sínum og
dauða með óttalausu jafnaðargeði
og trú á Guð. Megi henni Stínu
minni bara verða að þeirri trú. Hún
hvíli í friði.
Ég votta Pétri, Gunnlaugi og
Kidda mína dýpstu samúð.
Kjartan Ragnarsson.
fékk hún aftur á móti útrás á afar
kvenlegan hátt, í listilegri handa-
vinnu sinni. Henni féll ekki verk
úr hendi, til dæmis hafði hún
hekludótið oftast nálægt sér og í
matartímanum í blikksmiðjunni,
eftir að hafa skrúbbað olíuna og
óhreinindin af höndum sér, settist
hún niður og greip í að hekla ótrú-
lega fínleg milliverk af einstöku
listfengi. Milliverkin gaf hún svo
vinum og vandamönnum. Hvort
sem þau eru ennþá til eða ekki eru
þeir fjölmargir sem hafa notið
þeirra og muna eftir þeim.
Með ýtrustu sparsemi tókst Guð-
rúnu að festa kaup á íbúð á Freyju-
götu 26. Það skipti hana miklu
máli, íbúðin varð henni tákn um
sjálfstæði og öryggi. Alla tíð var
hún að spara til ellinnar, en þegar
kom að því að njóta ávaxtanna
voru andlegir kraftar hennar mjög
teknir að bila. Fyrir sautján árum
var svo komið að hún gat ekki leng-
ur búið ein. Þá bauðst gömlu fólki
sem svo var ástatt um sáralítil
aðstoð og Guðrún neyddist til að
fara á Hrafnistu. Það voru henni
þung spor og hún saknaði sjálf-
stæðis síns og frelsis ákaflega.
Á Hrafnistu hrakaði henni smátt
og smátt andlega. Mörg undanfarin
ár má segja að hún hafi lifað í sín-
um eigin heimi, án tengsla við okk-
ar veruleika. Starfsfólk Hrafnistu
sinnti henni af mikilli alúð og sýndi
henni hlýju þrátt fyrir erfiðar að-
stæður. Fyrir það á það þakkir
okkar aðstandenda skildar.
Nú þegar leiðir skiljast þakka
ég Guðrúnu móðursystur minni
fyrir samfylgdina og þá innsýn
sem hún veitti mér í líf þeirrar
kynslóðar Islendinga sem nú er
að ljúka æviskeiði sínu og er svo
gerólíkt lífi okkar nú undir lok
aldarinnar.
Ragnhildur Richter.