Morgunblaðið - 31.08.1996, Side 37

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 31. ÁGÚST 1996 37
MINNIIMGAR
+ Guðfríður Guð-
brandsdóttir
fæddist 26. október
1909 í Skálmholti í
Villingaholts-
hreppi. Hún lést á
heimili sínu 20. ág-
úst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Hólm-
fríður Hjartardótt-
ir og Guðbrandur
Tómasson, sem þar
bjuggu. Skálm-
holtssystkinin voru
13. Guðfríður ólst
upp hjá foreldrum
sinum í Skálmholti og var ell-
efta barn þeirra. Hin eru Hjör-
leifur, f. 1894, d. 1979, Kristín,
f. 1895, d: 1991, Tómas, f. 1897,
d. 1984, Guðrún, (eldri) f. 1899,
d. 1954, Þorsteinn, f. 1900, d.
1981, Friðbjörn, f. 1902; Hall-
dór, f. 1903, d. 1976, Olafur,
f. 1905, d. 1916, Þorbjörn, f.
1906, Guðrún, f. 1908, d. 1996,
Kristinn, f. 1911, d. 1983, og
Guðni, f. 1913, d. 1914. Þar að
auki ólu þau upp 14. barnið,
fósturdótturina Lilju M. Frans-
dóttur, f. 1922.
Eiginmaður Guðfríðar var
Þórður Guðmundsson, f. 3.
desember 1905, bóndi í Kíl-
hrauni á Skeiðum. Þau giftu
sig 9. maí 1937 og þá tók Guð-
fríður við húsmóðurstörfum í
Kílhrauni, en Þórður hafði
þegar tekið við búinu af for-
eldrum sínum, Arnbjörgu
Þórðardóttur og Guðmundi
Vigfússyni. Börn
þeirra hjóna eru
tvö. 1) Arnbjörg, f.
22. mars 1938. Eig-
inmaður hennar er
Guðmundur Jó-
hannsson, f. 30.
september 1931.
Heimiii þeirra er á
Selfossi og eru
börn þeirra fimm.
2) Guðmundur, f.
1. október 1939,
bóndi í Kílhrauni.
Eiginkona hans er
Kristjana Kjartans-
dóttir, f. 24. desem-
ber 1937, og eiga þau einn
son. Börn Kristjönu frá fyrra
hjónabandi eru fimm.
Langömmubörn Guðfríðar eru
nú orðin níu. Einnig ólu þau
upp, frá 10 ára aldri, bróður-
dóttur Guðfríðar, Hólmfríði
Guðbjörgu Tómasdóttur, f. 6.
ágúst 1937. Eiginmaður lienn-
ar er Jón Guðmundsson, f. 3.
ágúst 1933. Þau eru búsett í
Reykjavík og eru þeirra börn
fjögur.
Þau hjón bjuggu í Kílhrauni
þar til Þórður lést 6. maí 1971,
en síðan bjó Guðfríður áfram
með Guðmundi syni sínum til
ársins 1974 er hann tók alfarið
við búi, ásamt Kristjönu, konu
sinni. Þá fluttist Guðfríður á
Selfoss og stofnaði þar heimili
fyrir sig á Fossheiði 50.
Útför Guðfríðar fer fram
frá Ólafsvallakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Það fækkar enn í stóra systkina-
hópnum frá Skálmholti. Nú þegar
Guðfríður föðursystir. mín hefur
kvatt eru aðeins tveir bræður, þeir
Friðbjörn og Þorbjörn, á lífi ásamt
fósturdótturinni Lilju.
Af öllum ættingjum og vinum var
Guðfríður alltaf kölluð Fía, Fía í
Kílhrauni. Fía frænka mín fluttist
ekki langt frá æskustöðvunum þeg-
ar hún hóf lífstarf sitt sem húsmóð-
ir í Kílhrauni, því lönd Skálmholts
og Kílhrauns liggja saman, þótt þau
tilheyri hvort sínum hreppi. Ég held
að þetta hafi hæft nokkuð vel per-
sónueiginleikum hennar. Hún var
hæglát kona, sem ekki barst mikið
á, og var ekki mikið fyrir að gera
víðreist um dagana. Hún var heima-
kær með afbrigðum og vildi sem
minnst að heiman fara. Trygglyndi
og skyldurækni voru áberandi með-
al mannkosta hennar. Fjölskylda
hennar; afkomendur og frændfólk,
voru henni mikils virði og fylgdist
hún vel með velferð þeirra.
Þegar faðir minn, bróðir Guðfríð-
ar, brá búi nokkru eftir að móðir
mín hafði látist, frá fimm ungum
börnum, fór ég að Kílhrauni til Fíu
og Þórðar og þar átti ég heimili
alfarið í þijú ár og síðan þrjú sumur
við viðbótar, eftir að ég fór að heim-
an í skóla á vetrum. í Kílhrauni
átti ég athvarf og mitt annað heim-
ili meðan ég þurfti á að halda. Ég
vil því færa frænku minni og fjöl-
skyldu hennar þakkir fyrir þann
stuðning sem ég naut hjá þeim á
erfiðum tímum. Börnum mínum var
iíka vel tekið og fyrir kom að Fía
hljóp undir bagga vegna veikinda
eða annarra ástæðna meðan þau
voru lítil.
Þegar Tómas sonur minn stálp-
aðist var hann nokkur sumur í sveit
í Kílhrauni, og þar lærði hann öll
venjuieg störf sem tíðkuðust til
sveita á þeim tíma, og er slíkt ómet-
anlegt í sjóð reynslunnar. Þótt lífið
hafi skipað honum á annan starfs-
vettvang, hefur hann oft vitnað til
þess gagns, sem hann hefur haft
af þeim lærdómi.
Þórður heitinn var góður bóndi
og búnaðist þeim vel. Þau voru líka
samhent í að virða gildi nýtni og
snyrtimennsku. Það var mjög kært
með þeim hjónum og augljóst að
þau báru virðingu hvort fyrir öðru.
Mikil gestrisni var eitt af aðals-
merkjum Kílhraunsheimilisins. Það
voru oft glaðir dagar, og margt um
manninn í Kílhrauni og ekkert sjálf-
sagðara en taka á móti fólki, bæði
til lengri og skemmri dvalar, jafnvel
þótt húsrými væri ekki mikið á nú-
tíma mælikvarða. í Kílhrauni sann-
aðist það oft, ekki síst yfir sumar-
tímann, að þar sem nægt er hjarta-
rými þar er nægt húsrými. Sama
var að segja um aliar veitingar, í
Kílhrauni var alltaf hlaðið borð,
aldrei var komið að tómum
kökuboxum hjá frænku minni, í
þeim efnum var hún alltaf viðbúin,
þótt óvænta gesti bæri að garði.
Þótt húsmóðurstörfin hafi verið
aðalstörf frænku minnar þekkti
hún þó vel til annarra starfa. Auk
þess að vinna öll algeng störf á
heimili foreldra sinna, sem upp-
komin stúlka, starfaði hún einnig
við fiskvinnu og saumaskap, bæði
í Reykjavík og á Suðurnesjum.
Einnig síðar, þegar hún fluttist frá
Kílhrauni að Selfossi, þá komin á
sjötugsaldur, var starfsdegi hennar
ekki lokið. Hún hafði alla tíð verið
fremur heilsuhraust og vön að
vinna, svo henni þótti ekki tiltöku-
mál að hefja störf í þéttbýlinu. Hún
réðst til vinnu hjá fiskverkunarfyr-
irtækinu Straumnesi og síðar hjá
Sláturfélagi Suðurlands, en hjá
Sláturfélaginu starfaði hún fram
yfir sjötugsaldur.
Síðustu árin eftir að hún hætti
störfum utan heimilis lifði hún kyrrl-
átu lífi í litlu íbúðinni sinni, og sá
að mestu um sig sjálf, undir ná-
kvæmu eftirliti barna sinna og ijöi-
skyldna þeirra. Það var hennar
gæfa, jafn heimakærrar konu, að
fá að sofna útaf í sínu eigin rúmi.
Hún var hress í máli og komin á
fætur þegar Arnbjörg dóttir hennar
talaði við hana í síma um kl. 10 að
morgni. Þær afréðu að hún kæmi
til hennar til hádeginu, en þegar
Arnbjörg kom var hún öll.
Það veldur trega meðal þeirra
nánustu og tekur tíma að venjast
því að rúm einstaklings innan fjöl-
skyldu sé skyndilega tómt, þótt
þetta sé leið okkar allra. Ég og fjöl-
skylda mín sendum aðstandendum
hennar innilegar samúðarkveðjur.
Hólmfríður Tómasdóttir.
Hún elsku langamma er dáin og
komin til guðs.
Okkur langar að þakka þér, elsku
langamma, fyrir hvað þú varst góð
við okkur. Fyrir alla hlýju vettling-
ana og sokkana sem þú pijónaðir á
okkur, kökurnar, kókið, og maltið
sem þú áttir alltaf til þegar við litum
inn hjá þér, og fallegu jólasveina-
klukkustrengina sem þú heklaðir.
Oft stoppuðum við hjá langömmu á
Ieiðinni heim úr skólanum og þá gaf
hún okkur svo oft nammi úr skál-
inni sinni.
Takk fyrir allar heimsóknirnar,
núna undir það síðasta alltaf með
Öddu ömmu. Takk fyrir að fá að
eiga þig svona lengi hjá okkur, en
núna ertu farin til Guðs þar sem
Þórður langafi beið eftir þér.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S.E.)
Eggert, Ágústa og Brynjar.
GUÐFRIÐUR
GUÐBRANDSDÓTTIR
+ Lúcinda Árna-
dóttir fæddist á
Saurbæ í Vatnsdal
14. apríl 1914. Hún
lést í Landspítalan-
um 17. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Árni
Ólafsson, bóndi og
rithöfundur, og
Þórunn Hjálmars-
dóttir, húsfrú og
saumakona. Lúc-
inda átti einn bróð-
ur, Sigtrygg Árna-
son, yfirlögreglu-
þjónn í Keflavík, f.
29. júní 1915, d. 29. ágúst 1990,
kona hans Eyrún Eiríksdóttir,
f. 23. ágúst 1912, d. 2. apríl
1988.
Lúcinda ólst upp hjá foreldr-
um sinurn, lengst af á Kárastöð-
um í Svínavatnshreppi, en 16
ára gömul, er foreldrar hennar
slitu samvistir, fór hún að vinna
hjá vandalausum, fyrst í Húna-
þingi og síðan í Reykjavík.
í Reykjavík hóf Lúcinda sam-
búð með Jóni Þorsteini Jóns-
syni og eignuðust þau tvö börn,
Oldu Þórunni, fulltrúa hjá Iðn-
tæknistofnun, maki Magnús
Eyjólfsson, börn þeirra eru Jón
Þórarinn, Linda Hrönn og Sig-
urður Haukur, og Hauk Viðar,
rafvirkjameistara, sem lést 1.
nóvember 1995, maki Hildeg-
Það er sárt til þess að hugsa að
geta ekki hitt þig aftur, elsku
amma. Þú varst mér alltaf ákaflega
góð og ég á margar dýrmætar
minningar um samverustundir okk-
ar og ég mun alltaf minnast til-
hlökkunar minnar sem var alltaf
mikil þegar halda átti norður til
ömmu að Skinnastöðum þar sem
öll dýrin voru og maður fékk alltaf
mjólk og kökur áður en farið var
að sofa. Sveitin verður ekki söm
ard Durr, þau slitu
samvistir, börn
þeirra eru Sigrún
Lára og Sverrir
Viðar. Lúcinda og
Jón hættu sambúð
1944 og fluttist hún
þá norður í Húna-
vatnssýslu ásamt
börnum sínum.
Árið 1945 hóf
Lúcinda búskap í
Vatnsdalshólum
með seinni manni
sínum Vigfúsi
Magnússyni, f. 25.
september 1923, d.
22. okótber 1987.
Sjö árum síðar fluttust þau
að Skinnastöðum í Torfalækj-
arhreppi þar sem þau bjuggu
til dánardægurs. Börn þeirra
eru Magnús, lést af slysförum,
Árni, lögreglumaður í Reykja-
vík, maki Björk Kristófersdótt-
ir, börn þeirra Kristín Linda,
Vigfús Þór, Arnar Bjarki og
Lúcinda, Anna Guðrún, gjald-
keri hjá sýslumanninum á
Blönduósi, maki Kristófer
Sverrir Sverrisson, hennar son-
ur er Magnús Guðmundsson,
Vignir Filip, bóndi á Skinna-
stöðum, og andvana fætt
stújkubarn.
Útför Lúcindu verður gerð í
dag frá Þingeyrarkirkju og
hefst athöfnin klukkan 14.
og áður án þín.
Þegar ég heimsótti þig á spítal-
ann stuttu áður en þú lést kvaddir
þú mig í hinsta sinn með kossi og
straukst mér blíðlega um vangann
og þá fann ég að jarðvist þinni var
að Ijúka. En ég veit að þér líður
vel núna hvar sem þú ert og þig
umlykur friður og hlýja.
Ég hugsa um þolinmæði, ég
hugsa um traust. Ég hugsa um
kraft, ég hugsa um hvatningu. Ég
hugsa um ást, ég hugsa um skiln-
ing. Ég hugsa um ömmu.
Lúcinda Árnadóttir.
í dag er borin til grafar frá Þing-
eyrarkirkju Lúcinda Árnadóttir frá
Skinnastöðum. Hún hafði átt við
erfiðan sjúkdóm að stríða í langan
tíma sem hún bar með miklu æðru-
leysi. Lúcinda var glæsileg kona og
mikil húsmóðir á fjölmennu heimili,
þar sem gestrisni réð ríkjum hjá
þeim Lúcindu og Vigfúsi manni
hennar sem látinn er fyrir nokkrum
árum.
Kynni okkar Lúcindu voru í
gegnum starfsemi kvenfélaganna.
Hún var formaður Kvenfélagsins
Vonarinnar í Torfalækjarhreppi og
formaður orlofsnefndar Sambands
austur-húnvetnskra kvenna í nokk-
ur ár. Hún var í hópi nokkurra
kvenna sem árum saman hafa sýnt
tóvinnu við Heimilisiðnaðarsafnið á
Blönduósi vegna heimsókna skóla-
barna og móttöku gesta. Hún
strokkaði smjör er starfsmönnum
mjólkurstöðvarinnar á Blönduósi
var boðið í heimsókn og sýndi þeim
gömul vinnubrögð.
Þeim fækkar óðum þessum
ágætu konum sem juku hróður litla
safnsins á bökkum Blöndu. Konur
sem komu langan veg hvert sinn
sem kallað var, allt var það í sjálf-
boðavinnu. Þær sem látnar eru áður
voru Auðbjörg Albertsdóttir og Jó-
fríður Kristjánsdóttir. Seinna lágu
leiðir barna okkar saman, Önnu
Guðrúnar og Kristófers, þá urðu
kynni meiri.
Elsku Lúcinda, ég þakka góða
vináttu um leið og ég sendi börnum
þínum, tengdabörnum og barna-
börnum innilegar samúðarkveðjur
og þakka góða viðkynningu á liðn-
um árum. Samstarfskonur í safninu
senda kveðjur og þakkir fyrir góðar
samverustundir. Guð blessi þig.
Elísabet Þ. Sigurgeirsdóttir,
Blönduósi.
Það er alltaf sárt að kveðja gamla
vini frá unglingsárum. Ekki síst
þegar vináttan hefur varað yfir
hálfa öld, verið traust frá því fyrsta
til hins síðasta. Lúcinda Árnadóttir
húsfreyja á Skinnastöðum, A-Hún.
verður kvödd frá Þingeyrarkirkju
31. ágúst. Lúcinda gekk undir nafn-
inu Dadda, meðal Qölskyldu og vina
sinna.
Vinátta okkar stóð frá árinu
1945 er ég kom norður að Haga í
Þingi og að Vatnsdalshólum. Vin-
kona mín bjó nokkur ár í Vatnsdals-
hólum með seinni manni sínum,
Vigfúsi Magnússyni, en vorið 1952
fluttu þau að Skinnastöðum og
stofnuðu þar nýbýli, var allur þeirra
búskapur með miklum myndarbrag.
Ég efa þó ekki að þau hafa mátt
mikið á sig leggja og oft haft lang-
an vinnudag, heimilið fljótt fjöl-
mennt og gestagangur mikill. En
það töldu þau hjón Dadda og Vig-
fús ekki eftir sér. Þau voru sam-
hent og glöð, vinamörg og búnaðist
vel. Barnabörnin voru á sumrin í
sveit hjá afa og ömmu, einnig börn
vina þeirra. Vigfús lést á besta aldri
1987. Maðurinn minn, Reynir Vil-
bergs, er lést í nóvember 1995 hafði
verið í sveit sem drengur í sjö sum-
ur í Haga í Þingi hjá Bjarna Jóns-
syni og fjölskyldu, en þar var einn-
ig Vigfús flest þau ár. Reynir og
Vigfús bundust þar vináttu er ent-
ist þeim ævilangt.
Reynir saknaði vinar síns mikið
er hann lést. En vinátta okkar hjóna
við Döddu var söm og áður. Við
fórum norður á hvetju sumri og
vorum þar í góðu yfirlæti eins og
áður, þar til Reynir treysti sér ekki
til að keyra lengur, er voru tvö síð-
ustu sumrin sem hann lifði.
Dadda kom oft suður til barna
sinna er bjuggu hér í Reykjavík
og lá hún sína síðustu legu hér á
Landspítalanum. Ég kvaddi hana
þar 2. ágúst, þar sem ég var að
fara í frí erlendis og vonaðist til
að sjá hana aftur er ég kæmi heim,
en sú von brást. Hún hafði kvatt
þetta líf.
Við hjónin áttum þeim Döddu og
Vigfúsi stóra skuld að gjalda, fyrir
alla þeirra vináttu og velgjörning.
Sonur okkar, Þorsteinn, var í sveit
á Skinnastöðum frá 6 ára fram
yfir fermingu, ein sjö sumur. Hann
bast því öllum á heimilinu miklum
tryggðarböndum. Hann er nú
kvæntur og á konu og fjögur börn.
Þorsteinn biður fyrir sérstakar
kveðjur til Döddu sinnar frá sér og
konu sinni og börnum, en hann er
erlendis eins og er, svo hann getur
ekki fylgt henni síðasta spölinn.
Ég og fjölskylda mín biðjum Guð
að vaka yfir fjölskyldu hennar, með
þökkum frá okkur fyrir liðin ár.
Blessuð sé minning Lúcindu
Árnadóttur.
Steinunn.
t
amma og
Móðir okkar, tengdamóðir,
langamma,
GUÐIMÝ JENNÝ ÁSMUNDSDÓTTIR,
Lokastíg 20,
Reykjavík,
áður til heimilis á Eyrarvegi 17,
Grundarf irði,
andaðist í Landspítalanum 15. ágúst sl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Sigurbjörg Karlsdóttir, Axel Schiöth,
Vilborg Karlsdóttir,
Ásmundur Karlsson,
Elínborg Karlsdóttir,
Halldóra Karlsdóttir,
Lúðvik Karlsson,
Gunnar Þ. Karlsson,
Margrét Guðmundsdóttir,
Erlendur Hálfdánarson,
Lára Kr. Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
LÚCINDA
ÁRNADÓTTIR