Morgunblaðið - 31.08.1996, Blaðsíða 38

38 LAUGARDAGUR 31. ÁGÚST 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Þorgeir Jóns-
son var fæddur
12. ágúst 1921.
Hann lést 24. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Jón Bergþór Guð-
mundsson, fæddur
18. júlí 1888, dáinn
28. maí 1939, og
kona hans Ólöf
Jónsdóttir, fædd 8.
júní 1883, dáin 28.
apríl 1922. Systkini
Þorgeirs: Jón-
mundur, fæddur
1920, Ólöf, fædd 1924, Anna
Kristín, fædd 1927, Svanlaug
fædd 1929. Dæturnar Ólöf,
Anna Kristín og Svanlaug eru
börn Jóns og Margrétar Jóns-
dóttur frá Litlabæ en hún kom
sem bústýra að Möðruvöllum
eftir að Ólöf Jónsdóttir dó 1922.
Jónmundur er sá eini af systk-
inunum sem enn er á lífi.
Eftirlifandi eiginkona Þor-
geirs er Ingibjörg Sveinbjörns-
dóttir frá Hámundarstöðum í
Vopnafirði, fædd 12. janúar
1915. Börn þeirra eru Guðbjörg
Eygló, fædd 23. september
1951, hennar maður er Reynir
Pálmason og eiga þauþrjú börn
og eitt barnabarn, Ólöf Jóna,
fædd 10. desember 1952, maður
Elsku pabbi okkar. Við sendum
þér okkar hinstu kveðjur, og okkar
dýpsta þakklæti fyrir allt.
Ungum þér áður
ægði’ ei vetrarhriðin,
búinn við öllu þó brysti’ á él.
Stakur að stórum
steinatökum varstu,
liðmikill og virkur vel.
Misskift er milli
manns og verka frægðum.
Lítið oft miklu lofi nær.
Arvakri, eini
íslenski bóndinn
lúann einn að launum fær.
Saknar þín sveitin.
Sýndi jörð þín kæra
merki fljótt, er þín sól var sest.
Förlast mun Fróni,
ef framtíð ei við heldur
verkum þeirra’ er vinna best.
Varmt ertu vafinn
viðkvæmum þökkum:
kyrra af minningum birtu ber.
Ástvinir allir,
er þú tryggur reyndist
þig kveðja blítt og þakka þér.
(Kolb. Högnason.)
Blessuð sé minning þín og biðjum
hennar er Sigurður
Ásgeirsson og eiga
þau tvö börn og eitt
barnabarn en fyrir
átti Ólöf eina dótt-
ur, Jón Bergþór,
fæddur 20. desem-
ber 1955, Jón var
um tíma í sambúð
með Svanhvíti Al-
bertsdóttur og eiga
þau saman einn son
en fyrir átti Svan-
hvít eina dóttur.
Jón giftist seinan
Orapin Chaksukha-
iw og á hún tvær dætur. Hug-
rún, fædd 25. apríl 1960, henn-
ar maður er Ólafur Sigurjóns-
son og eiga þau tvö börn. Aður
en Ingibjörg kom að Möðruvöll-
um átti hún synina Viðar Þór-
hallsson, f. 28. maí 1936, hann
Iést af slysförum 12 ára gam-
all, og Kára Jakobsson, f. 10.
nóvember 1946, kona hans er
Elín Ingimundardóttir og eiga
þau tvö börn.
Þorgeir bjó að Möðruvöllum
ásamt eiginkonu sinni og bróð-
ur allt þar til fyrir hálfu öðru
ári að þau fluttust á elliheimilið
Grund og hafa búið þar síðan.
Útför Þorgeirs verður gerð
frá Reynivallakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.30.
við góðan Guð að geyma þig um
heila eilífð. Hvíl í friði.
Börnin.
Guð blessi ætíð
þín ófarin spor,
aftur hann gefi þér
sólskin og vor.
Engu gæska Hans gleymir.
í hjarta þitt les hann
sem letur á bók
og lætur þig finna
að það sem hann tók
Hann hjá sér í himnmum geymir.
(Guðrún V. Gísladóttir.)
Með þessum fáu línum vil ég
kveðja tengdaföður minn Þorgeir
Jónsson frá Möðruvöllum í Kjós.
Ég kom fyrst að Möðruvöllum fyrir
tæpum 20 árum. Þar kynntist ég
fyrst þessum mikla heiðursmanni.
Það var alltaf gott að koma í heim-
sókn og fá að vera með honum í
hinu daglega amstri.
Það var gaman að fylgjast með
því hvernig hann náði sambandi við
allar skepnurnar; skildi hann vel
þarfir þeirra og auðséð var á þeim
að þær voru mjög hændar að þess-
um velgjörðarmanni sínum. Ég
minnist þess eitt sinn er við gengum
út úr bænum að eitt hrossið kallaði
til hans og var auðséð að það þekkti
hver þarna var á ferð.
Þá minnist ég þess einnig eitt
haustið, þegar búið var að smala í
réttina og Þorgeir gekk um til að
leita að sínu fé, að ein rollan elti
hann um allt eins og hundur og vék
ekki frá honum, líklega hefur henni
fundist hún vera örugg í návist
hans. Mörg slík atvik upplifði ég
með honum og þótti stráknum af
mölinni þetta oft með ólíkindum.
Þorgeir var frekar grannvaxinn
og frár á fæti og fórum við stundum
saman að leita að hrossum eða til
að smala. Var oft gaman að spjalla
við hann þá um liðna tíma og hvern-
ig hlutirnir hefðu breyst í tímans
rás. Þorgeir hafði tekið við búinu
ungur að árum og var auðheyrt að
þessi staður var honum allt, enda
var hann ekki mikið gefinn fyrir
ferðalög nema kannski á hestum.
Líklega hefur þessi staður gefið
honum allt það sem aðrir kannski
sækja til fjarlægra landa.
Daginn eftir að Þorgeir dó þurfti
ég að leita eftir hrossum fram á
dalnum. Hafði ég þá á tilfinning-
unni að ég væri ekki einn á ferð,
heldur væri Þorgeir þar kominn
með mér. Er gott til þess að vita
að hann mun ennþá fylgja okkur
þótt á öðru tilverusviði sé.
Elsku Ingibjörg og Jónmundur
og aðrir ættingjar og vinir, ég votta
ykkur mína innilegustu samúð.
Þú gafst mér ijós
er lýsti upp myrkrið svarta,
þú leiddir mig
því gleyma ég aldrei vil.
Þú kveiktir von,
í litlu hrelldu hjarta,
með hlýju brosi
veittir þráðan yl.
Ég þakkir færi
því nú skilja leiðir.
Þigg þú litla gjöf
úr hendi mér.
Ég bið að þínir
vegir verði greiðir,
ég veit að ég mun
aldrei gleyma þér.
(Guðrún V. Gísladóttir.)
Ólafur Sigurjónsson.
Elsku afi minn, þá er víst komið
að kveðjustund sem ekkþer auðvelt
að standa frammi fyrir. Ég hitti þig
síðast um jólin þegar ég kom í heim-
sókn til Islands, þú varst svo ijúfur
og indæll og alltaf var jafn þægi-
legt að koma til ykkar ömmu á
Grund, setjast hjá ykkur og spjalla.
Stundum reyndi maður að ímynda
sér að við værum bara í stofunni
uppi á Möðruvöllum, en þaðan og
frá Hjálmsstöðum í Laugardal á ég
mínar fallegustu minningar sem
barn í sveitinni hjá ömmum og öf-
um.
Ég var svo heppin að foreldrar
bæði mömmu og pabba koma úr
sveit, ekki svo langt frá höfuðborg-
inni, þannig að þangað fórum við
flestar helgar og í lengri fríum, jafnt
sumar sem vetur. Þar dvöldum við
frændsystkinin til skiptis í lengri
eða skemmri tíma. Sá tími er yndis-
legur í minningunni og gerðum við
margt ævintýralegt, með eða án
samþykkis afa.
Afi var bóndi fram í fingurgóma
og gat hvergi annars staðar hugsað
sér að vera en i sveitinni sinni. Þar
voru rætur hans og þar vildi hann
eyða sínum dögum, sem hann og
gerði þar til hann, nauðbeygður
vegna veikinda sinna, varð að
bregða búi og flytja til Reykjavík-
ur. Hann og Jónmundur bróðir hans
sáu í sameiningu um búskapinn.
Minnist ég margra stunda með þeim
í fjósinu, sér í lagi á veturna þegar
kolsvartamyrkur var utandyra og
stjörnubjartur himinn lýsti upp tún-
ið þar sem hestarnir voru ævinlega.
Afi og Jonni þá í sitthvorum básnum
að sinna störfum sínum, seytlandi
hljóðið í mjaltavélunum og Ríkisút-
varpið malandi, ósköp notalegt.
Reyndi ég gjarnan að hjálpa til og
þvoði spenana á kúnum fyrir mjalt-
ir, enn í dag man ég eftir lyktinni
af fingrunum eftir það, hálf- skrýt-
in en þó ekki vond. Á sumrin var
yfirleitt meira líf í tuskunum og við
krakkarnir sóttum og rákum kýrn-
ar, fyrir og eftir mjaltir, þá var
meira af fólki, enda heyskapurinn
á fullu og nóg að gera. Á þannig
dögum hafði amma líka nóg að
gera í matseldinni.
Afi var rólegheitamaður að eðlis-
fari, hann var mikill hestamaður
og lifði og hrærðist með hestum.
Honum þótti ákaflega vænt um þá,
talaði við þá og gaf þeim gjarnan
mola sem hann hafði víst nóg af í
vösunum, bæði fyrir sjálfan sig og
bestu vini sína, hestana, enda komu
þeir hlaupandi til hans hvar sem
þeir sáu hann.
Afi kenndi okkur að umgangast
hestana sína, beisla þá og kemba
svo eftir reiðtúrana. Afi var ekki
hrifinn ef honum fannst að hestum
hans væri misbeitt og ef taumhald
og gangur var ekki eins og það
átti að vera. Ég held að afi hafi
gert öll sín beisli sjálfur. Sé ég
hann í anda sitjandi niðri í kjallara
við saumavélina sína, skera út leð-
ur, mýkja það í einhveijum olíum
og sauma stykkin saman með mis-
munandi grófum hringlaga nálum.
Þannig eyddi hann frítíma sínum,
rólegur, íhugull, raulandi eða flaut-
andi og lét sig engu skipta vanda-
mál heimsins sem ekki beindust
beint að honum og lét hverjum degi
nægja sina þjáningu. Ég hef aldrei
kynnst óstressaðri manni en honum
afa, í hans huga var klukka ekki
til, allt tók sinn tíma, eftir það var
hægt að huga að öðrum hlutum,
hvort sem það var að fara inn að
borða, snúa heyinu eða fara í fjós-
ið. Þetta olli oft óróleika þegar aðr-
ir vildu drífa hlutina af, en afi réð
og fyrir okkur mínútukerfisbörnin
virkaði þetta sem sældarlíf. Afi bjó
ÞORGEIR
JÓNSSON
t
Minn ástkæri eiginmaður og faðir okkar,
BÁRÐUR JÓHANNESSON,
Frakkastig 12a,
Reykjavfk,
lést í Landspítalanum 21. ágúst.
Útför hefur farið fram í kyrrþey.
Kærar þakkir til allra vina okkar og vandamanna fyrir sýnda
samúð og sérstakan hlýhug.
Ósk Auðunsdóttir,
börn,tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Systir okkar,
ÁSLAUG ÁRNADÓTTIR,
til heimilis
á Miklubraut 62,
Reykjavík,
lést í Landakoti þann 23. ágúst.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Margrét, Steinunn og Þuríður J. Árnadætur.
t GUNNAR GÍGJA
er látinn. Aðstandendur.
t
Ástkær eiginmaður, sonur, bróðir og
mágur,
OLGEIR FRIÐGEIRSSON
húsgagnasmiðameistari,
Háabarði 11,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Hafnarfjarðar-
kirkju mánudaginn 2. september
kl. 13.30.
íris S. Sigurberg,
Rósbjörg Jónatansdóttir, Guðrún Friðgeirsdóttir,
Nanna K. Friðgeirsdóttir, Hjörtur Gunnarsson,
Birna Friðgeirsdóttir, Bjarki Magnússon,
Einar Friðgeirsson, Margrét Eiriksdóttir.
líka til hnakka og gerði það snilldar-
lega, held ég að öll börnin hans
eigi hnakk eftir hann. Á fermingar-
daginn fékk ég einn slíkan sem ég
met mikils þó ég hafi alls ekki not-
að hann sem skyldi. Hann gaf einn-
ig nokkrum elstu barnabörnunum
hnakk eða þar til hann hætti þess-
ari iðju sinni. Einnig sendi hann
mig á reiðnámskeið sem var mjög
gaman og lærdómsríkt.
Ég á margar góðar minningar
úr Kjósinni með afa, ömmu og
Jonna. Þær tengjast einnig sérstak-
lega frændsystkinum mínum Evu
og Ingimundi, við erum elstu barna-
börnin og brölluðum við mikið sam-
an. Stundum vöktum við fram á
nótt og biðum þar til allir voru sofn-
aðir, þá læddumst við ýmist inn í
eldhús og bjuggum til súkkulaði-
krem sem amma var vön að nota
á skúffukökur og hámuðum í okkur
af mikilli græðgi, eða þá að við
fórum út og vöktum Gumma á hin-
um bænum, en þarna var tvíbýli.
Það var líka oftar en ekki að ég
vildi fá að sofa uppí hjá ömmu og
afa sökum myrkfælni. Þau notuðu
eina stóra sæng á þeim tíma og var
ég í miðjunni, var ég ýmist að kafna
úr hita eða krókna úr kulda og því
alltaf rífandi sængina upp og nið-
ur. Stundum var afi ansi þreyttur
á þessu brölti í mér og neyddist oft
til að fara í annað herbergi til að
fá svefnfrið, fékk ég þá stundum
samviskubit þótt hann segði ekkert
og gæti maður ímyndað sér að hann
hafi verið illa sofinn við störfin
daginn eftir.
Að koma upp á Möðruvelli yfir
jól var mjög friðsælt. Við keyrðum
þangað í kolniðamyrkri og sáum svo
ljósglætu í glugga töluverðan spöl
áður en maður kom að bænum, svo
kom maður inn og óhætt er að segja
að þetta var eins og hátíð í bæ.
Lítið jólatré úti í horninu á stofunni
og gamalt jólaskraut hér og þar sem
hefur fylgt fjölskyldunni í gegnum
áranna rás, þetta er svo sannarlega
tími sem ég sakna og á eftir að
geyma í minningunni. En tíminn
líður og mennirnir eldast og hlutirn-
ir geta ekki alltaf verið eins, en
eitt er víst að Kjósin, sveitin hans
afa, verður alltaf á sínum stað og
þangað get ég alltaf farið og mun
gera með mína fjölskyldu þegar ég
vil fá ró og næði.
Elsku afi minn, við eigum öll
eftir að sakna þín, við vitum að nú
líður þér vel og einn góðan dag
hittumst við á ný og tekur þú á
móti okkur með opnum örmum. í
fyrsta skipti á æfinni á ég engan
afa, þar sem Pálmi afi kvaddi fyrir
rúmum fjórum árum, nú þarf ég
að venjast þeirri tilhugsun, en mik-
ið er ég fegin að hafa orðið þess
aðnjótandi að hafa kynnst ykkur
báðum.
Ég vil votta ömmu minni, börnum
hennar, Jonna og öllum öðrum mína
dýpstu samúð.
Þín,
Ingibjörg.
Hinn 24. ágúst lést elskulegur
afi minn. í fyrstu vildi ég ekki trúa
þessu, sætti mig ekki við það. Ósk-
aði þess svo innilega að ég hefði
getað kvatt hann, séð hann einu
sinni enn, haldið í höndina á honum
og sagt honum hvað mér þætti
vænt um hann. Seinna áttaði ég
mig á því að líklega hefði hans vitj-
unartími verið kominn. Afi var bú-
inn að vera veikur í töluverðan tíma
og ég veit að núna líður honum
vel. Mér er alitaf minnisstætt
hversu vel afi tók á móti mér þegar
ég kom í heimsókn og hvernig hann
hiýjaði mér á fingrunum þegar við
komum úr fjósinu. Ég man það líka
að það var gott að skríða upp í rúm
til þín og fá að kúrast hjá þér. En
nú ertu farinn, elsku afi minn, það
er þó huggun harmi gegn að ég á
margar góðar minningar um þig
og þær fara aldrei. Ég ætla að
kveðja þig nú í síðasta sinn, ég
veit að leiðir okkar eiga eftir að
liggja saman þótt seinna verði.
Minning þín lifir.
Elsku Ingibjörg amma og Jonni
frændi, aðrir ættingjar og vinir,
megi Guð vera með ykkur ölium.