Morgunblaðið - 31.08.1996, Blaðsíða 40

40 LAUGARDAGUR 31. ÁGÚST 1996
MORGUNBLAÐIÐ
ÞÓRDÍS
SIG URÐARDÓTTIR
+ Þórdís Sigurð-
ardóttir var
fædd á Eyrar-
bakka 10. apríl
1914. Hún lést 24.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigríður Guð-
mundsdóttir, Gutt-
ormssonar frá
Kálfhaga í Flóa, og
konu hans Guðrún-
ar Erlensdóttir.
Faðir Þórdísar var
Sigurður Sigurðs-
son, Pálssonar er
ættaður var frá
Björk í Flóa, síðar bóndi víða
í Ölfusi og fyrri konu hans
Þórdísar Jónsdóttur. Þórdís
átti eina systur Guðrúnu og
er hún búsett að Smiðjuvegi
19 í Kópavogi.
Eiginmaður Þórdísar var
Einar Ágúst Jónsson vega-
verkstjóri og bóndi á Sveins-
stöðum í Álftaneshreppi, f.
27.8. 1900, d. 1.5. 1969. Þeirra
börn eru: 1) Jón Helgi, kvænt-
ur Guðbjörgu Andrésdóttur,
búsett í Borgarnesi. 2) Sigríð-
Hún Þórdís móðursystir mín
hefur nú kvatt þennan heim. Dísa
frænka eins og við kölluðum hana
var mér annað og meira en móður-
systir og frænka því Sveinsstaðir
voru mitt annað heimili í 10 ár á
uppvaxtarárum mínum. Ég var 8
ára er ég kom til þeirra Gústa og
Dísu til sumardvalar, en sumar-
dvölin mín varði í 10 sumur og
reyndar tvo vetur að auki.
Umhyggja hennar á þessum
árum varð mér gott veganesti út
í lífið, því það er svo margt sem
ég lærði af samskiptum við þau
Gústa og Dísu.
Dísa ólst upp hjá foreldrum sín-
um á Eyrarbakka til 7 ára aldurs,
en þá veiktist faðir hennar og fór
hún þá til Sigurðar afa síns og
konu hans Sigríðar Gísladóttur að
Öxnalæk í Ölfusi.
Þegar Dísa var 15 ára lést afi
hennar og fór hún þá að vinna
fyrir sér í vist og kaupavinnu.
Nítján ára gömul réðst Dísa sem
kaupakona að Miðhúsum í Álfta-
neshreppi og þar hitti hún verð-
andi eiginmann sinn, Einar Ágúst
Jónsson.
Fyrstu búskaparár sín bjuggu
ur Björk, maður
hennar var Frið-
geir Friðjónsson
frá Hofstöðum
(skildu), síðar var
Sigríður í sambúð
með Herbert Baxt-
er (skildu). Börn
Sigríðar eru: Ingi-
björg Þórdís Frið-
geirsdóttir, gift
Aðalsteini Guðna-
syni og eiga þau tvö
börn, Jón Ágúst
Friðgeirsson, lést
þriggja ára 1968,
Erla Friðgeirsdótt-
ir, ógift, Jón Þór Friðgeirsson,
sambýliskona hans er Herdís
Halldórsdóttir og eiga þau
eina dóttur, og Bjarki Her-
bertsson, býr hjá móður sinni.
3) Helga Ásdís, gift Þórði
Björnssyni og eiga þau tvo
syni, Ágúst, hann er i sambúð
með Jónínu Gísladóttur og eru
þau búsett í Svíþjóð, og Jón
Inga, sem býr í foreldrahúsum.
Utför Þórdísar fer fram frá
Borgarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
þau í sambýli við Jón bróður Gústa
á Miðhúsum, en fluttu í Þverholt
í Álftaneshreppi 1946 og bjuggu
þar til 1955 er þau keyptu Sveins-
staði í Álftaneshreppi.
Gústi vann sem vegavinnuverk-
stjóri á sumrin og í mörg ár var
Dísa matráðskona vegagerðar-
manna.
En eftir að þau hófu búskap
sinnti Dísa búskapnum á sumrin,
en Gústi vann áfram hjá vegagerð-
inni meðan heilsa hans leyfði.
Á Sveinsstaðaheimilinu var
gestkvæmt, enda voru þau Gústi
og Dísa afar gestrisin og félags-
lynd. Það var því oft margt um
manninn og þá sýndi Dísa best
þá ríku hæfileika sína að taka á
móti og matbúa handa mörgu
fólki.
Þau Gústi og Dísa bjuggu á
Sveinsstöðum, ýmist í sambýli við
Jón son sinn og Guðbjörgu konu
hans, eða Sigríði og Friðgeir, þar
til Gústi lést 1. maí 1969, en Dísa
hélt áfram búskapnum til hausts-
ins 1970 er hún flutti í Borgarnes.
í tuttugu og sjö ár hafði Dísa búið
í Borgarnesi og þar leið henni vel.
Fyrstu árin bjó hún í sambýli við
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
SIGURÐAR MAGNÚSSONAR
múrarameistara,
Hvanneyrarbraut 48,
Siglufirði.
Börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför
KRISTÍNAR
GUÐMUNDSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar
A-4 á Hrafnistu fyrir góða umönnun.
Fyrir mína hönd og annarra aðstand-
enda,
Magnús Kr. Jónsson.
MINNINGAR
Sigríði dóttur sína, en síðar lengi
ein á Sæunnargötunni. Síðustu
árin var hún svo bústýra hjá Finn-
boga þar til heilsan gaf sig og hún
fór á Dvalarheimilið í Borgarnesi
sl. haust.
Eftir að Dísa flutti í Borgames
komum við hjónin oft við hjá henni
er við áttum leið um. Dísa kunni
vel að meta þessar heimsóknir
okkar. Það var einnig fastur liður
hjá okkur bræðrum að heimsækja
Dísu frænku þegar við fórum í
veiðar í Álftá, en þá tók hún á
móti okkur með miklum myndar-
skap.
Dísa var glaðlynd kona og lét
mótbárur eða veikindi ekki buga
sig. Mildur hlátur hennar lyfti ætíð
brúnum þeirra sem til hennar leit-
uðu. Umburðarlyndi hennar þegar
erfiðleikar steðjuðu að varð til þess
að margir sóttu hana heim og
ræddu við Dísu um vandamál sín,
enda átti hún auðvelt með að benda
á allt það jákvæða í fari manna
og laða fram ný viðhorf til mál-
anna.
Þegar að leiðarlokum er komið
leita minningar um góða frænku
upp í hugann, ekki síst hlý hand-
tök eða koss á kinn í kveðjuskyni.
Þá urðum við um leið að lofa því
að koma við næst þegar við ættum
leið um Borgarnes. Þannig var hún
Dísa frænka alltaf reiðubúin að
taka á móti sínu fólki og enginn
fór án þess að fá veitingar og það
svo um munaði. Ég er þess fullviss
að nú hefur hún Dísa mín öðlast
frið í nýjum heimkynnum og fund-
ið ljósið sem lýsa mun henni á
nýjar brautir.
Við Auður viljum votta börnum
hennar, tengdabörnum og barna-
börnum okkar samúðarkveðjur.
Megi góður guð geyma minn-
ingu um þig, Dísa mín.
Bragi Michaelsson.
Það er komið að kveðjustund,
hún Dísa mín er dáin, og minning-
arnar hrannast upp. Eg var ein
af krökkunum sem voru svo láns-
amir að fá að dvelja hjá Dísu og
Gústa i sveitinni lengri eða
skemmri tíma. Ég á þeim svo
margt að þakka og dvöl mín hjá
þeim var fjársjóður í barnssál, sem
ég mun njóta alla tíð. Dísa hafði
svo einstakt lag á börnum og gat
alltaf sett sig í þeirra spor þótt
ýmsir væru dyntirnir í þeim. Hún
passaði vel upp á að borgarbörnin
fengju nægju sína af kjarngóðu
fæði. Oft hvatti hún mig, horuðu
kvefgjörnu rengluna, að leggjast
út í sólina, það gæfi mér vítamín.
I bernskuminningunni sé ég
mann koma gangandi upp mýrina
miklu utan við Þverholt. Dísa býð-
ur honum að setjast inn í hlýtt
eldhúsið og spyr frétta um leið og
hún færir hann úr gúmmískónum
og rennblautum ullarsokkunum,
sem hún svo þurrkar á kolavél-
inni, gefur honum heitt vatn í fóta-
bað og síðan þerrar hún fætur
hans vel á eftir og færir honum
hressingu. Svona var umhyggja
hennar fyrir öðrum.
Þegar ég eitt sinn fékk að dvelja
hjá þeim hjónum á Sveinsstöðum
í tvær vikur með tveimur dætrum
mínum og langt gengin með þá
þriðju, fór Dísa út í fjós á hveijum
morgni og fleytti ofan af mjólkinni
handa mér svo ég fengi það besta.
Dísa stóð alltaf sterk og traust
við hlið eiginmanns síns. Mér er
það minnisstætt að þau sýndu
hvort öðru virðingu og ást, hún
hlédrægari en ákveðin, alltaf tilbú-
in til að hjálpa. Dísa var matráðs-
kona í áraraðir „í veginum hjá
Gústa“ og „skúrinn“ var eldhúsið
og matsalurinn. Það er óskiljanlegt
hvernig hægt var að athafna sig
við vinnuna við þessar aðstæður.
Margur ungur drengur hefur
þroskast og mannast af því að fá
að vera hjá Dísu og Gústa í vega-
vinnunni.
Dísa var vinur vina sinna og gaf
mikið af sér. Hún var svo skemmti-
legur persónuleiki. Stundum sagði
hún ekki mikið en augun sögðu
því meir og brosið hennar oft fjar-
rænt. Ég veit að hún sá og fann
meir en margur annar. Við áttum
oft yndisleg og löng samtöl seinni
árin í síma og fannst mér þau allt-
af mjög uppörvandi.
Eftir að Dísa missti Gústa sinn
flutti hún í Borgarnes. Það var
sama hvar hún bjó, heimilið henn-
ar var alltaf eins og umferðarmið-
stöð, fólk kom og fór. Og alltaf
var það sama hlýjan sem tók á
móti manni eða kvaddi. Fyrir
marga var Dísa miðpunkturinn í
Borgarnesi.
Þótt aldurinn færðist yfir Dísu
eins og okkur hin var svo skemmti-
legt að fylgjast með því hvernig
hún var alltaf að bæta við þroska
sinn á ýmsan hátt. Þegar henni
fannst tími til kominn lagði hún
sjálf inn umsókn á Dvalarheimilið
í Borgarnesi. Þar ætlaði hún að
vera sitt síðasta æviskeið, sem
varð aðeins eitt ár.
Við Steinarr, móðir mín og dæt-
urnar fjórar biðjum þér, kæra Dísa,
Guðs blessunar með þakklæti fyrir
allt sem var.
Þakka þér fyrir ástúð þína og
umhyggju.
Elsa Pétursdóttir.
Hún er konan, sem kyrrlátust fer
og kemur þá minnst þig varir,
og les úr andvaka augum þér
hvert angur, sem til þín starir.
Hún kemur og hlustar, er harmasár
hjörtun í einveru kalla.
Hún leitar uppi hvert tregatár.
Hún telur blöðin sem falla.
(T.G.)
Sorgin gleymir engum. Hún Dísa
frænka mín er dáin. Ég minnist
bemsku minnar. Mér fannst Dísa
alltaf svo sérstök. Hún var sú stoð
sem ég vissi alltaf af. Frænkan sem
sendi mér jólagjafir og jólakveðjur.
Hún var til, systir hennar mömmu,
bjó í sveitinni og hjá henni var
Bragi bróðir. í minningunni sé ég
að það hvíldi alltaf í huga mínum
sérstakur ljómi yfir Dísu frænku,
manninum hennar og börnum í
Þverholti og síðar Sveinsstöðum,
Gústa, Jonna, Diddu og Helgu. Mér
fannst þau alltaf vera svo nálæg,
þótt þau væm í rauninni langt í
burtu. Ég á Eyrarbakka, þau í
Borgarfirðinum.
Það var gaman á sumrin að
koma í sveitina til Dísu. Þar fannst
mér alltaf vera sólskin, góður mat-
ur, grænmeti og nóg af beijum.
Dýrin voru ekki langt undan; hund-
ur, köttur, kýr, hestar og hænsni.
Einnig var þar heyskapur, hlaða,
bílar og vinnuvélar. Þetta var æv-
intýraheimur. Mér fannst þau svo
rík þarna í sveitinni að eiga þetta
allt saman. Barnið hugsar oft
meira en uppi er látið.
Dísa var mér ætíð ljúf og góð.
Brosið hennar yljaði. Hún var allt-
af svo falleg og talaði svo fallega
um allt og alla. Hlátur hennar
mildur, sérstakur, aðlaðandi. Hún
trúði á ljósið, boðbera englanna.
Minningarnar um hana eru Ijúfar.
Og því er ég hryggur. Héma gengum við
saman
og hingað kom vorið fyrst, inn í litla garðinn.
Eg man, að blómin byijuðu að springa út
í maí.
Þá bmnnu stjamanna Ijós I grænkandi
mnnum.
Hér skinu bros hennar, mild eins og haust-
Ijós á heiðum.
Hér heyrði ég rödd hennar skjálfa I kvöld-
ljóðum vorsins.
Og nú er hún farin og hún kemur aldrei
aftur.
Aldrei framar kemur neitt, sem er liðið.“
(T.G.)
Bömum, tengdabömum, bama-
bömum, bamabamabömum, ætt-
ingjum og vinum hennar Dísu
minnar votta ég mína dýpstu samúð.
Blessuð sé minning þín, elsku
Dísa mín.
Sigrún Alda Michaelsdóttir.
Hulda
Tryggvadóttir
var fædd á Akur-
eyri 2. ágúst 1931.
Hún lést á Land-
spítalanum 21. ág-
úst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin
Tryggvi Bogason
og Stefanía Brynj-
ólfsdóttir. Systkini
Huldu eru Stefán,
f. 1942, Brynjólfur,
f. 1945, og Soffía,
f. 1948, öll búsett á
Akureyri. Hulda
fluttist ung til Reykjavíkur og
bjó fyrst um sinn á Nesvegi 52.
Ég kynntist Huldu frænku best
þegar ég komst á unglingsár og
þurfti að fara til Reykjavíkur til
að kaupa mér föt fyrir skólann.
Það þótti nefnilega svo flott að
„fara suður“ á þeim árum.
Alltaf gisti ég í Kópavoginum
hjá Huldu, Kristjáni og Björgu.
Það skipti engu máli hvenær ég
Hulda giftist 1.
apríl 1955 Kristjáni
Hermannssyni sjó-
manni og byggðu
þau sér heimili á
Kársnesbraut 85 í
Kópavogi þar sem
þau bjuggu alla tíð.
Þau eignuðust eina
dóttur, Björgu, f.
16. janúar 1959.
Kristján lést árið
1990. Hulda stofn-
aði og rak verslun-
ina Horn á Kárs-
nesbraut 84 um 35
ára skeið.
Útför Huldu fór fram frá
Digraneskirkju 30. ágúst.
kom eða hvað ég ætlaði að vera
lengi, ég var alltaf velkomin og
mér leið eins og ég ætti þar heima.
Ég veit að það á ekki bara við
um mig heldur líklega öll mín
frændsystkin líka. Til dæmis
kenndi Hulda okkur flestum á
strætó.
Árið 1992 flutti ég til Reykja-
víkur og leigði þar litla kjallara-
íbúð. Búskapurinn var auðvitað
fátæklegur en það kom aldrei að
sök því ég hafði alltaf aðgang að
öllu hjá Huldu frænku. Ég, Hulda
og Björg vorum vanar að sitja í
eldhúsinu, drekka kaffi og tala
um heima og geima. Þá voru
stundirnar fljótar að líða, því
Hulda hafði frá svo mörgu
skemmtilegu að segja. Hún sagði
okkur frá sínum æskuárum á
Akureyri, stundum voru sögurnat'
bráðfyndnar, en jafnframt alltaf
mjög fræðandi.
Þessar yndislegu stundir okkar
eru og verða alltaf til með mér.
Elsku Hulda mín, þú gafst mér
svo mikið sem enginn getur tekið
frá mér. Þakka þér fyrir það.
Hærra, enn þá hærra lít!
hvar skarta blómin rauð og hvít.
Lít upp, lít upp - Eg tylli mér
á eplagrein að kveða þér
minn óð er sorgir sefað fær
og mönnum frið og gleði Ijær.
Fell ei tár - ó fell ei tár!
Blómið mun gróa næsta ár.
Ver sæll, uns þiðnar vetrarmjöll!
Ég svíf I himinsblámans höll.
Ver sæll - ver sæll!
(Hulduljóð.)
Þín frænka,
Sigríður Magnúsdóttir.
HULDA
TR YGG VADÓTTIR