Morgunblaðið - 20.12.1996, Blaðsíða 42

42 FÖSTUDAGUR 20. DESEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Anna María
Georgsdóttir
fæddist í Reykjavík
13. mars 1947. Hún
andaðist á heimili
sínu, Álftalandi 11
í Reykjavík, hinn
11. desember síð-
astliðinn. Anna
María var dóttir
hjónanna Georgs F.
Gíslasonar verslun-
armanns, fæddur
29. september 1921,
dáinn 8. desember
1994, og Ingibjarg-
ar Eiríksdóttur,
húsfreyju, fædd 14. september
1925. Bræður Önnu Maríu eru:
Ingibergur Jón, lagermaður,
fæddur 18. april 1954, kona
hans er Sigríður Gunnarsdóttir,
starfsmaður á leikskóla, fædd
20. mars 1953, og Eiríkur Odd-
ur trésmiður, fæddur 22. sept-
ember 1956, kona hans er Ragn-
hildur Sveinsdóttir kennari,
fædd 24. febrúar 1957. 24. febr-
úar 1965 eignaðist Anna María
Löng þá sjúkdómsleiðin verður
iifið hvergi vægir þér,
þrautir magnast, þijóta kraftar
þungt og sárt hvert sporið er,
honum treystu, hjálpin kemur,
hann af raunum sigur ber.
Drottinn læknar - Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(Sig. Kr. Pétursson)
Sofðu rótt, elsku ástin mín!
'■ Þinn,
Óli.
Það ríkir sorg í hjörtum okkar.
Hún Anný okkar er farin yfír móð-
una miklu.
Við vorum bæði þeirrar gæfu
aðnjótandi að búa með þeim hjónum,
Anný og Óla, tengdaforeldrum okk-
ar, í Álfalandinu. Þá fengum við svo
sannarlega að kynnast mannkostum
hennar: Órlæti, hún vildi allt fyrir
alla gera. Einlægni, hún var traust
og trú. Kærleiksrík, hún átti svo
mikið að gefa og var óspör á ást
sína. Já, lífið var gjöfult, gaf okkur
hana sem tengdamömmu. Hún tók
okkur í faðm sinn eins og sin eigin
börn.
Orðin virðast fá, en minningarnar
margar. Anný gaf okkur stærstu
perluna, minninguna um sig.
Með þakklæti í hjarta um bestu
tengdamömmu í heimi, kveðjum við
þig, elsku Anný okkar, þú veist
hvað við elskuðum þig.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson.)
Elsku Óli, Georg, Jenný og Gísli,
við biðjum góðan Guð að gefa ykk-
- ;ur styrk. Guð blessi minninguna um
Anný.
Fanney og Reynir.
Með fátæklegum orðum kveðjum
við þig, Anný. Söknuðurinn er sár
og afar erfitt er til þess að hugsa
að við munum ekki hitta þig oftar.
Eftir standa minningar um góðar
stundir sem við áttum saman.
Fólk er gætt mismunandi ríkum
persónueiginleikum. Eiginleikar
Annýjar voru fjölmargir. Meðal
sterkari eiginleika hennar voru þó
eðlislæg hlýja og glaðværð í slíkum
mæli að fáum er gefið. Það er þess-
um sérstöku eiginleikum sem minn-
ingar okkar tengjast fremur en
öðru. Þær eru frá stundum þegar
við kynntumst fyrir hartnær þrjátíu
árum á heimili ömmu Línu á Suður-
götunni. Þær eru frá hinum fjöl-
mörgu fjölskyldufundum og uppá-
komum í gegnum árin. Þær tengj-
soninn Georg Krist-
jánsson sölumann,
sambýliskona hans
er Dórothea Gunn-
arsdóttir nemi,
fædd 10. febrúar
1967, og eiga þau
dótturina Vöku
Ingibjörgu, fædd 6.
maí 1995.
Eftirlifandi eig-
inmanni sinum Óla
Pétri Olsen málara-
meistara, fæddur
16. júlí 1943, giftist
Anna María 20. júní
1970. Börn þeirra
eru: Jenný Björk kennari, fædd
3. október 1971, sambýlismað-
ur hennar er Reynir Jóhannes-
son sölumaður, fæddur 15.
mars 1971, og Gísli Ottó mál-
ari, fæddur 25. september
1973, sambýliskona hans er
Fanney Karlsdóttir flugfreyja,
fædd 23. júní 1970.
Útför Onnu Maríu fer fram
frá Langholtskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
ast bömum hennar og Óla og síðar
okkar bömum. Þær tengjast hátíð-
um jafnt sem hversdagstiltækjum,
frá heimilum okkar og frá útilegum.
Minningarnar ryðjast fram í hugann
ein af annarri og eru okkur afar
ljúfar. Við þökkum þær stundir af
öllu hjarta.
Elsku Anný, við og synir okkar
biðjum að þú hvflir í Guðs friði og
að Guð almáttugur styrki og styðji
Óla og börnin ykkar, Jennýju, Gísla
og Georg, og Bíbí mömmu þína.
Jarþrúður, Björn, Björn,
Hallur og Eiríkur.
Síminn hringir snemma morguns
og mér er tilkynnt að Anný vinkona
mín sé látin. Maður situr hljóður
og spyr sig hvers vegna hún sé hrif-
in burt svo snögglega. Við verðum
að trúa því að það hafí einhvem
ákveðinn tilgang. Nú, þegar ljós
aðventunnar búa okkur undir komu
hátíðar ljóss og friðar leita á hugann
endurminningar frá liðnum tímum.
Það er umhugsunarvert hvað viðmót
og framkoma hefur mikil áhrif í
daglegum samskiptum manna tii
góðs eða ills. Það er eins og birta
eða ylur, sem stafar frá sumu fólki,
smiti út frá sér og vermi umhverfið
og lýsi. Anný vinkona mín var þess-
um eiginleikum gædd. Kynni okkar
Annýjar eins og hún var kölluð af
fjölskyldu og vinum hófust fyrir
þrjátíu árum. Þessi kynni leiddu til
vináttu sem haldist hefur æ síðan
og skal nú þökkuð. Anný hafði
marga góða kosti. Hún var mikil
fjölskyldumanneskja sem ræktaði
frændgarðinn vel og ekki síður vin-
ina. Hún var mikill fagurkeri og bar
heimili hennar þess glöggt merki.
Hún var mjög líflegur persónuleiki
og það var ætíð stutt í hláturinn
og grínið. Anný mátti aldrei neitt
aumt sjá og var einstaklega örlát
manneskja. Ef hún vissi af einhverj-
um í vanda og ef einhvern skorti
eitthvað var hún rokin af stað til
aðstoðar. Hjálpsemi og greiðvikni
Annýjar var einstök og nutu margir
góðs af örlæti hennar og gjafmildi.
Anný var mjög lánsöm í einkalíf-
inu. Án nokkurs vafa var það mesta
lífslán Annýjar að kynnast og giftast
Óla Olsen. Einstakur kærleikur og
hlýja einkenndi hjónaband þeirra.
Hamingjusól þeirra átti eftir að skína
enn skærar því bömin urðu tvö,
Jenný Björk og Gísli. Bæði eru þau
ákaflega vel gerð ungmenni sem
erft hafa bestu kosti foreldra sinna.
En fyrir hjónaband eignaðist Anný
soninn Georg og á hann eina dóttur
sem var sólargeisli ömmu sinnar.
Síðustu árin átti Anný við erfíð veik-
indi að stríða.
Elsku Óli, þú ert kletturinn, sem
stóðst við hliðina á henni. Aðdáun-
arvert var að sjá hve mikla alúð og
nærgætni þú og börnin sýnduð
henni í þessum erfíðu veikindum.
Móður Annýjar sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Góður Guð styrki og styðji eigin-
mann hennar, bömin þeirra og aðra
ástvini. Anný hefur opnað aðrar dyr
og henni fylgja blessunarorð. Minn-
ing um góða eiginkonu, ástríka
móður og ömmu mun lifa þótt
kvaðst sé að sinni.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(Sig. Kr. P.)
Þín vinkona,
Hrafnhildur Björk.
í kuldanum, jólaljósunum og
þessum óendanlega ilmi jóla-
stemmningar og undirbúnings er
erfitt að setjast niður og rita minn-
ingarorð um konu, 49 ára gamla,
sem mér þótti svo vænt um. Hún
Anný er dáin, þessi hjartahlýja,
bjarta glaða og geislandi kona sem
kom inn í líf mitt með það að leiðar-
ljósi að kenna mér kærleik, um-
hyggju, það sem skipti mestu máli
í lífinu. Við Anný kynntumst í gegn-
um starf mitt í fjölmiðlum, hún
skrifaði mér um flughræðslu sína
og það var síðan afráðið að ég tæki
að mér að lækna hana af þeim kvilla,
með því skilyrði að koma henni upp
í fluvél alla leið til New York. Sú
ferð var farin og verður helst skrif-
uð á spjöld sögunnar, svo ógleyman-
leg er hún mér og mínum. Við fjög-
ur fræknu, ég og Bonni, Anný og
Óli, lögðum heiminn að fótum okk-
ar, nutum okkar til hins ýtrasta,
lífsgleði, kærleikur og hamingja
voru einkunnarorð okkar þá og eru
enn. I New York bundumst við bönd-
um sem aldrei slitnuðu, minnist ég
matarboða og stunda þar sem við
sátum og hlustuðum á fallega tón-
list sem minningarbrot voru tengd
við, langar mig að þakka þær stund-
ir. Fyrir rúmum fímm árum lenti
Anný í slæmu bílslysi, sem alltaf
síðan hefur plagað hana, þessa fal-
legu konu. Sársauki og verkir sem
engan gat órað fyrir, endalaus
sjúkrahúslega, endurhæfíng og allt
það sem þessi kona þoldi síst af
öllu, þurfti hún og hennar fjölskylda
að reyna. Eftir erfíða baráttu við
lífið, gaf hjartað sig og hún fékk
að kveðja þennan heim þar sem hún
vildi helst af öllu í heiminum vera,
í fanginu á Óla sínum.
Nú fer í hönd hátíð ljóss og frið-
ar, mig langar að biðja Guð og alla
englana að vaka yfír Öla og börnun-
um þeirra, Georg, Jennýju og Gísla.
Elsku Anný, takk fyrir þína visku,
brosin og tárin í gegnum tíðina, ég
veit að þér líður vel núna.
Valdís Gunnarsdóttir.
í dag er kvödd hinstu kveðju
okkar eiskulega vinkona Anna Mar-
ía Georgsdóttir. Okkar fyrstu kynni
voru þegar við stóðum saman í að
byggja okkur húsnæði í Álftaland-
inu. Áttum við þá margar góðar
stundir saman yfír kaffibolla og
kynntumst við þá best hennar per-
sónuleika. Frá þeim tíma hefur allt-
af verið gott og innilegt samband
á milli okkar hjóna og Annýar og
Óla. Margs er að minnast, en orð
mega sín lítils á stundu sem þess-
ari. Alltaf var stutt í brosið hennar
Annýar og aldrei dauflegt í kringum
hana. Þó minnumst við einna helst,
hversu hugljúf, góð og hjartahlý
hún var. Alltaf tilbúin að hjálpa og
gera allt fyrir aðra og sérstaklega
einstæðinga sem minna máttu sín.
Einnig var Anný alveg sérstaklega
barngóð manneskja. Það er sárt að
sjá á eftir góðri vinkonu langt fyrir
aldur fram og verður seint fyllt í
hennar skarð. Við kveðjum nú elsku
Annýju, þökkum samfylgdina og
biðjum algóðan guð að gæta hennar
og geyma. Elsku Óli, Jenný, Gísii,
Georg, tengdabörn, barnabarn og
aðrir ástvinir. Við biðjum guð að
styrkja ykkur og hugga á þessum
erfíðu tímum. Við kveðjum þig,
elsku Anný okkar, með þessum orð-
um:
Því er lífið stundum svona stutt,
og stormur rauna hvasst um hjartað næðir,
og í skjótu bragði burtu flutt
hið bjarta ljós, er tilveruna glæðir?
Já, þú ert horfin héðan, svona fljótt
í heimi lokið þínum starfadegi.
En okkur finnst hér ríki niðdimm nótt,
en nísti hugann söknuður og tregi.
Við dveljum hér við hvílurúm þitt klökk
og kveðjum þig í hinsta sinni, vina.
En til þín streymir heitust hjartans þökk
fyrir horfna tíð og kæru samfylgdina.
Þín endurminning eins og geisli skín
á okkar leið og mýkir hjartans sárin.
Já, vertu sæl, við sjáumst, vina mín,
í sælu guðs, er þerrar harmatárin.
(Höf. óþekktur).
Þínir vinir,
Kolbrún, Harald,
Þóra og Salbjörg.
Glæsilega, einlæga frænka mín,
hún Anný, hefur lokið þessari jarð-
vist. Við ólumst upp í stórri sam-
hentri fjölskyldu svo samverustund-
irnar voru margar. Ég minnist henn-
ar frá barnæsku sem: Hróa-Hattar-
frænku. Hún var alltaf fremst í
flokki ef til þurfti drifkraft, dugnað
og hugrekki og var alltaf sú sem
hjálpaði og varði þá sem voru minni
máttar. Hún var líka sú sem seldi
flest blöðin og merkin, stundum
datt mér í hug, „skyldu þau hafa
komist upp með að segja nei, takk“?
Árin liðu. Það brást aldrei að í
fjölmörgum boðum og mannfagnaði
sem efnt var til í fjölskyldunni var
Anný ætíð sú sem af bar fyrir glæsi-
leika og snyrtimennsku, þar sem hún
ljómaði af gleði yfir að vera innan
um sína. Hún var einlæg og henni
fylgdi ávallt kátína og fjörið var þar
sem Anný var.
Hún var heimskona, á sína vísu,
þó ekkert væri henni kærara en að
fá að vera heima hjá Óla sínum og
börnunum og hreiðra um sig á fal-
lega heimilinu þeirra og hlú að sín-
um. Hún talaði mikið um það hve
heppin hún væri, heppin að eiga
þessi börn og að eiga að þennan
yndislega mann, hann Óla, sem hlúð
hefur að henni með ástúð sinni og
umhyggju.
Hvergi mátti hún aumt sjá. Þrátt
fyrir eigin þjáningu í veikindum sín-
um eftir slysin, var henni ætíð um-
hugað um alla hina sem áttu erfitt.
Hún vildi öllum vel og var ætíð tilbú-
in með útrétta hönd að hlú að þeim
sem minna máttu sín. Mér eru minn-
isstæðar ófáar símhringingar frá
henni á þessa leið: Ó, Kiddý mín,
ertu ekki aflögufær með eitthvað
af fatnaði af ykkur og leikföng? Ég
veit nefnilega um fjölskyldu sem á
svo bágt.
Hún Anný var meðvituð kona,
þroskuð sál sem trúði á mátt bænar-
innar og eilífðina. Margir eiga henni
að þakka betri líðan fyrir hennar
hlýhug og elskulegheit, bænir og
góðar hugsanir.
Ég þakka henni fyrir að vera
Anný, fyrir það sem hún með sinni
jarðvist gaf mér og kenndi. Ég bið
um að ykkur öllum megi verða eilífð-
in ljós og mátturinn innra með ykk-
ur sjálfum, mátturinn sem gefur
ykkur öll svörin sem þið þarfnist,
ekki síst á stundum sorgar.
Guð ykkur umvefli vængjum
verndar og leiði að vegvísum.
Kristín Jónsdóttir.
Anný er dáin. Það var óvænt og
sárt. Anna María eða Anný eins og
hún var alltaf kölluð var yndisleg
manneskja. Hún var með stórt
hjarta, hjarta sem hafði að geyma
svo mikla hlýju og góðmennsku.
Alltaf var hún boðin og búin að
rétta öðrum hjálparhönd þegar á
þurfti að halda. Hún var einstaklega
stórtæk og gjafmild og þau eru ófá
skiptin sem hún hefur gefíð mér og
börnunum mínum góðar gjafír.
Síðastliðið haust bjó hún til fallega
púða sem hún gaf sonum mínum.
Við hugsum til hennar með hiýju í
hvert skipti sem við horfum á þá.
Undanfarin ár hefur Anný átt við
veikindi að stríða sem ollu henni
miklum sársauka. Alltaf stóð fjöl-
skyldan hennar eins og klettur við
hlið hennar og gaf henni styrk. Hún
ANNA MARIA
GEORGSDÓTTIR
fékk betri tímabil inn á milli og all-
ir vonuðu að sú stund rynni upp að
batinn kæmi. Sú von rættist ekki.
Við eigum margar góðar minn-
ingar um yndislega konu. Það verð-
ur aldrei frá okkur tekið.
Elsku Óli minn, Jenný, Gísli,
Georg og aðrir ættingjar. Það er
erfítt að vera fjarri ykkur á stundu
sem þessari. Ég vildi að ég gæti
komið og faðmað ykkur öll. Guð
gefí ykkur styrk í sorginni.
Kveðja frá Noregi.
Berglind.
Elsku Anný.
Mig langar með nokkrum orðum
að kveðja þig og þakka þér fyrir
allt það sem þú gerðir fyrir systur
mína. Þó það séu liðin 10 ár síðan
hún dó, er mér ofarlega í huga öll
sú umhyggja og kærleikur sem þú
sýndir henni og varst henni ómetan-
leg vinkona í gegnum hennar veik-
indaár sem voru ekki svo fá.
Þó okkar samband hafi dottið
niðurgleymi ég aldrei hve Hrabba
átti gott að eiga þig sem vinkonu
og nú ertu búin að hitta hana aftur
sem ég vildi að hefði ekki orðið svo
fljótt.
Hvíl í friði, elsku Anný.
Óla, börnum og öðrum aðstand-
endum sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Auður.
Á fyrsta degi eftir að við fluttum
í nýja húsnæðið okkar að Áiftalandi
9, týndist dóttir okkar þá fímm ára
gömul. Það kom síðar í ljós að hún
hafði farið í leit að vinkonu á svip-
uðu reki og bankað upp á næstu
dyr, númer 11. Hún fann svo sann-
arlega vinkonu sem átti ekki einung-
is eftir að tengjast henni traustum
vináttuböndum heldur og einnig öll-
um öðrum fjölskyldumeðlimunum
og þá sérstaklega móður hennar.
Anna María Georgsdóttir eða
Anný eins og hún var alltaf kölluð
var sérstaklega opin, glaðleg og góð
persóna sem tók miklu ástfóstri við
alla þá sem henni þótti vænt um.
Glaðværð hennar lýsti upp litla
botnlangann okkar í Fossvoginum
og hún var leiðandi í að kalla fólk
saman á góðum stundum og efia
þar með kynni og vinskap meðal
íbúa götunnar. Henni leið vel og
sagðist aldrei mundi flytja í burtu.
Þegar svo við íhuguðum að skipta
um bústað lagði hún sig alla fram
við að tala okkur ofan af slíkum
fyrirætlunum með þeim árangri að
við erum enn á sama stað þó hún
hafi nú flutt sig um set.
Fyrir nokkrum árum lenti Anný
í umferðarslysum. Þó þau hafí ekki
látið mikið yfír sér í fyrstu var fylgi-
fískur þeirra sá að hún bjó við stöð-
ugar kvalir sem leiddu til síversn-
andi heilsu. Ljósið skæra sem áður
lýsti upp umhverfið dofnaði stöð-
ugt. Óðru hvoru brá samt fyrir
glampa sem minnti á liðna tíma
fyrir ekki svo löngu. Glampa ljóss
sem gáfu von um batnandi heiisu
og betri tíð byr undir báða vængi.
Spurningin var bara hvenær ljósið
næði að loga nógu skært til þess
að sópa í burtu grámuskunni sem
svo fast hafði sótt að í seinni tíð
og lýsa aftur upp umhverfið og til-
veruna alla.
Það kom því eins og reiðarslag
þegar okkur barst sú fregn að Anný
væri öll og hefði sameinast ljósinu
eilífa hjá Guði almáttugum. Ög að
við hér í jarðnesku lífi hefðum verið
skilin eftir með leiftur minninganna
um góða vinkonu og hjartahlýja
manneskju sem með ákefð sinni
fyrir velferð annarra og björtu brosi
hafði sannarlega lífgað uppá tilveru
okkar og allra sem þekktu hana.
Eðlilega er hugurinn fullur af
eftirsjá og sorg. En sú sorg mun
hverfa af sjálfu sér þegar inn síast
sá skilningur að engu er hægt að
glata og að Anný mun alltaf vera
með okkur. Á hinu nýja tilverustigi
mun ljós hennar skína skærar en
nokkurntíma fyrr.
Þótt augum ég beini út i ómælis geim
ertu samt nálæg mér.
Því stjarnanna blik og birtan frá þeim
ber mér glampa frá þér.
Við viljum votta eftirlifandi eigin-
manni Óla, börnum hennar Jennýju,