Morgunblaðið - 20.12.1996, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 20. DESEMBER 1996 43
Gísla, Georgi og öllum öðrum úr
fjölskyidu Annýjar okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum al-
góðan Guð að styrkja þau í mótlæti
þeirra óvæntu atburða sem átt hafa
sér stað.
Ingibjörg, Steinar
og fjölskylda.
Anna María vinkona mín, ævin-
lega kölluð Anný, lést aðfaranótt
11. desember.
Ég kynntist Annýju fyrst 18-19
ára, þegar við höfðum það starf,
að selja miða á fótboltaleiki, ýmist
á Laugardalsvelli eða Melavelli.
Okkar vinskapur hófst þó ekki
fyrr en ég flutti í Fossvoginn 1983,
en þar bjó hún einnig ásamt manni
sínum og börnum.
Hún var ein af þeim fyrstu, sem
fór á flughræðslunámskeið hjá
Flugleiðum, en hún hafði lengi
þjáðst af þeim kvilla. Hún komst
yfír flughræðsluna og miðlaði
reynslu sinni til annarra.
Fyrstu utanlandsferðina eftir
námskeiðið fórum við saman til
Lúxemborgar og seinna til Kaup-
mannahafnar.
Oft töluðum við um hve gaman
var í þessum ferðum og langaði
hana mikið aftur, þó sérstaklega til
Kaupmannahafnar.
Gjafmild var Anný og stórtæk
og vildi öllum vel. Á afmælinu mínu
í september varstu veik og gast
ekki komið. En nokkrum dögum
seinna birtist þú með dýrindis af-
mælisgjöf.
Síðsta kvöldið, sem þú varst í
heimsókn hjá mér, sagði ég þér þau
gleðitíðindi að þennan sama dag
hefði ég keypt mér nýja íbúð, sem
ég væri mjög ánægð með og hefði
lengi leitað að.
Eg hlakkaði til að sýna þér glæsi-
legu íbúðina mína þar sem töfrandi
fagurt útsýni blasti við til allra átta.
Þú óskaðir mér hjartanlega til
hamingju, en sagðist jafnframt
kvíða fyrir að ég flytti burt úr Foss-
voginum.
Ekki óraði mig þá fyrir því, að
strax næstu nótt tækist þú á hend-
ur ferðina miklu og flyttist búferl-
um, sem okkur öllum eru ætluð.
Nú í skammdeginu gengur þú,
elskulega vinkona, inn í birtu og
fegurð hinna eilífu jóla í höll himn-
anna. Og síðar þegar kall ástvina
þinna og vina kemur muntu taka á
móti þeim með bros á vör, sem var
þér svo eiginlegt og bjóða þá vel-
komna til hinnar eilífu jólahátíðar.
Hrafnhildur Ármannsdóttir.
Elsku Anný vinkona mín er látin.
Eftir 20 ára kynni er margs að
minnast en þau hófust í Dalselinu
í Reykjavík. Vinátta okkar þróaðist
í gegnum börnin okkar og varð
smátt og smátt traust og trygg.
Þetta fann ég svo vel þegar ég
eignaðist þriðja barnið mitt hana
Lovísu, því að það var alveg eins
og hún hefði sjálf eignast barn. Hún
kom til mín á hverjum morgni, fór
beint inn í þvottahús meðan ég
sinnti barninu, svo gekk hún frá
tauinu eins og ekkert væri sjálfsagð-
ara. Þetta lýsir vinkonu minni betur
en nokkuð annað.
Vinir njóta þess að gefa hvor
öðrum af sjálfum sér og þannig var
um okkur, hún leitaði til mín og ég
til hennar. Á milli okkar var sönn
vinátta, við vorum sannar vinkonur.
Dóttir okkar hjóna, Helga, hefur
átt við erfiðan sjúkdóm að stríða
sem hefur reynt á fjölskyldu mína
og í slíkum áföllum er ómetanlegt
að eiga góða vini ekki síður en nána
ættingja. í veikindum Helgu stóðu
þau Anný og Óli þétt við hlið okkar
og gerðu betur en það, því að þau
stóðu fyrir „landssöfnun" eins og
við kölluðum það á heimili mínu.
Hún fékk sem sagt fjölskyldu sína
og vini til að veita okkur stuðning
þegar við fórum á sjúkrahús erlend-
is. Minningar um stuðning á slíkum
stundum eru sterkar og lifa lengi í
hjartanu í bland við þakklætið og
kærleikann sem maður finnur fyrir
gagnvart slíkum vinum.
Nú er ég þakklát fyrir það að ég
fékk að faðma hana, þakka henni
og sýna henni vináttu mína daginn
áður en hún dó. Þá vissi ég ekki
að ég var að hitta hana í síðasta
sinn en svona er lífið, maður veit
oft ekki hvað andartökin sem við
lifum eru dýrmæt fyrr en eftirá.
Það var eitthvað sem sagði henni
að hún yrði að hitta mig þennan
dag til þess að færa mér afmælis-
gjöf. Hún hringdi heim til mín og
frétti að ég hefði farið í Kringluna
að versla. Þangað fór hún og leitaði
að mér en fann mig ekki, þá fór
hún heim, þáði hressingu hjá dóttur
minni og beið stundarkom. Þegar
henni fannst biðin orðin löng lagði
hún enn af stað og tilviljun réð því
að hún sá mig í Ástúninu og elti
mig heim í Daltúnið þar sem ég á
heima.
Þar áttum við saman dýrmæta
stutta stund en hvoruga okkar grun-
aði að hálfum sólarhring síðar yrði
Anný ekki lengur í tölu lifenda. Hún
hefur átt við erfiðan sjúkdóm að
stríða en að vinkona mín ætti svo
skammt eftir, á því átti ég ekki von.
Það er dýrmætt að geta sagt frá
því að þegar ég kvaddi hana í síð-
asta sinn sagði ég: „Við verðum
alltaf bestu vinkonur."
Elsku Óli, Jenný, Gísli, Georg,
Bíbí og aðrir ástvinir. Ég og fjöl-
skylda mín biðjum góðan Guð að
styðja og styrkja ykkur í ykkar
miklu sorg.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur
hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns sins.
Jafnvel þótt ég fari um
dimman dal,
óttast ég ekkert illt, -
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
(23. Davíðssálmur.)
Guðný Helga Þorsteinsdóttir.
Það var fyrir tæplega þremur
árum að við hjónin kynntumst
Annýju og Óla, við höfðum skellt
okkur til Kanaríeyja og þegar rútan
sem ók farþegum á hótelin stansaði
fyrir okkur fór út aðeins eitt annað
par. Þar voru þá Anný og Óli og
það var eins og við manninn mælt,
Anný tók okkur í fóstur frá fyrsta
degi. Þarna áttum við yndislega 14
daga saman, lágum í sólinni og
spjölluðum á daginn og fórum út
saman að borða á kvöldin. Alltaf
var Anný svo hress, lífleg og hrók-
ur alls fagnaðar. Á hveijum degi,
þegar öllum var orðið verulega heitt
í sólinni, lá leiðin á sundlaugarbar-
inn og við hátíðlega athöfn var
pantaður „pina colada" sem var
alveg í sérstöku uppáhaldi hjá okk-
ur og alltaf þegar við hittumst eft-
ir þetta var verið að spá í næstu
ferð og hvenær við ættum að fara
til Kanarí aftur og fá okkur „pínu“.
Anný var mjög heilsugóð þessa
daga, henni leið vel og þau hjónin
hamingjusöm.
Við vorum með 9 ára gamla dótt-
ur okkar með okkur og bæði Anný
og Óli voru einstaklega góð við
hana og veittu henni mikla athygli,
enda laðaðist hún fljótt að þeim.
Við höfum haldið sambandi síðan
og alltaf mjög notalegt að koma í
heimsókn í Fossvoginn.
Það er sorglegt þegar svo ung
og glæsileg kona fer svo snögg-
lega, en elsku Anný hafði oft verið
mjög kvalin, en er nú í friði hjá
Guði, og við kveðjum hana með
trega og söknuði.
Elsku Óli og börn, Guð gefi ykk-
ur styrk í sorg ykkar.
Linda og Ögmundur.
Mín kæra vinkona, Anný, er lát-
in. Þegar eg kom heim af nætur-
vakt 11. desember fékk ég þær
sorglegu fréttir að hún hefði látist
um nóttina. Það þyrmdi yfir mig,
ég átti erfitt með að sætta mig við
þessa frétt. Hún sem hafði komið
til mín daginn áður og við ákveðið
að drífa okkur eftir hádegi næsta
dag og baka okkar árlega laufa-
brauð.
Þegar hugurinn leitar aftur í tím-
ann er margs að minnast. Mín
fyrstu kynni af Annýju voru fyrir
u.þ.b. tuttugu og fimm árum á árs-
hátíð hjá Knattspyrnufélaginu
Þrótti, þar sem eiginmenn okkar
eru félagar. Hún kom brosandi til
okkar hjóna, og bauð okkur sæti
við borðið þar sem hún og maður
hennar sátu ásamt vinum sínum.
Mér hlýnaði um hjartarætur og
í huga mínum var ég þakklát þess-
ari hressu og alúðlegu konu. Upp
frá þessu þróaðist kunningsskapur
okkar í mjög góða vináttu.
Anný var ein af þeim eiginkonum
Þróttara sem tóku sig saman haust-
ið 1978 og stofnuðu Kvennadeild
Þróttar. Deildin starfaði í sex ár,
og sat Anný um tíma í stjórn henn-
ar. Það var oft glatt á hjalla hjá
okkur á föndurkvöldunum sem við
vorum með, sérstaklega þegar
Anný mætti, sem var oftast, með
sína glaðlegu framkomu.
Eitt af því sem við Anný höfðum
mjög gaman af, var að skreppa
saman í bæinn, kíkja í búðir og
setjast síðan á kaffihús og rabba
saman um heima og geima. Þessar
stundir eru ógleymanlegar og þótti
okkur báðum leitt hvað bæjarferð-
unum fækkaði sl. ár vegna veikinda
hennar.
Eiginmanni sínum og börnum bjó
hún fallegt heimili. Það var alltaf
svo hreint og fínt hjá Annýju, og
öllum hlutum svo smekklega komið
fyrir að ekki var hægt annað en
að dást að.
Anný var mikill persónuleiki.
Hún var einstaklega hress og kát
í viðmóti, opinská og gat talað við
alla, eiginleiki sem ekki er öllum
gefinn. Það var engin lognmolla á
mannamótum þar sem hún var. En
hún var líka viðkvæm sál, full af
hjartahlýju og fann til með þeim
sem bágt áttu. Hún gaf mikið af
sjálfri sér og var alltaf tilbúin að
hjálpa þar sem hennar var þörf á
meðan henni entist heilsa.
Þessi fátæklegu orð eru skrifuð
í minningu um kæra vinkonu, sem
dó langt um aldur fram og er nú
sárt saknað.
Elsku Óli, Jenný, Gísli, Georg og
aðrir aðstandendur, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð. Megi Guð gefa
ykkur styrk á þessum erfíða tíma
sem framundan er.
Kær kveðja til vinkonu minnar.
Fríða Guðjónsdóttir.
í dag kveðjum við elskulega ná-
grannakonu, vin og félaga, Önnu
Maríu Georgsdóttur.
Það er erfitt að setja á blað orð
og tilfinningar á stundu sem þess-
ari. Þau orð gætu orðið mörg eftir
jafn góð og ánægjuleg samskipti
sem verið hafa milli okkar nágrann-
anna við Álftaland.
Það var vart hægt að hugsa sér
betri nágranna en Annýju og fjöl-
skyldu. Anný kom gjarnan eins og
ferskur vorboði í hús hjá okkur ná-
grönnunum, einatt hress og kát í
fasi, hvatti, gaf og þakkaði.
Við eigum því margar og ljúfar
minningar með okkar kæru Annýju,
bæði frá þeim tíma er verið var að
basla við byggingarnar við Álfta-
landið og þær samverustundir sem
við áttum saman í görðunum og á
pöllunum við húsin okkar.
Það var ánægjulegt að fyigjast
með Annýju eftir dagsverk í garðin-
um og heyra hana lýsa gróðrinum,
framgangi hans og fegurð á fallegu
sumarkvöldi.
Þá var Anný í essinu sínu, brosið
breitt og hláturinn hvellur og tær.
Annýju var það mjög hugleikið að
hafa hlutina í lagi hvort sem um
var að ræða innan- eða utanhúss,
enda mikil smekkmanneskja í einu
og öllu og ber fallega heimili fjöl-
skyldunnar þess glöggt merki.
Heilsu Annýjar fór að hraka eftir
að hún lenti í umferðarslysi fyrir
nokkrum árum.
Við hlið hennar hafa staðið
traustur og kær eiginmaður, böm
og aðrir vandamenn og gert það sem
hægt var til að létta undir í hennar
veikindum.
Kallið kom skyndilega og óvænt
þegar dagur ljóss og friðar er í nánd
og von var á bata og betri heilsu.
Kveðjustundin er erfið og þung-
bær.
Með djúpri virðingu og söknuði
kveðjum við okkar kæru Annýju og
geymum allar þær góðu og ánægju-
legu stundir sem við áttum saman
með þökk fyrir allt og allt.
Guð geymi þig og verndi, kæra
Anný.
Óli minn, Jenný, Gísli og Georg
og aðrir vandamenn. Við vottum
ykkur dýpstu samúð og biðjum al-
góðan Guð að gefa ykkur styrk og
ljós nú og um alla framtíð.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hiýjum.
£ (H.I.H.)
Ómar Gaukur, Ágústa
og Tómas.
Anný mín.
Mig langar að kveðja þig með
fáeinum orðum, elsku vinkona mín.
Ég vaknaði kl. 7 að morgni 13.
þ.m. rétt eins og venjulega, þegar
Mbl. kom inn um bréfalúguna hjá
mér. Ég byija oftast að fletta í
gegnum það áður en ég gef mér
tíma til að lesa blaðið en hvað - ég
sé mynd af þér og dánartilkynn-
ingu. Ég varð felmtri slegin - ó,
nei, þetta getur ekki verið satt.
Þetta er einhver hræðilegur mis-
skilningur. Anný, sem kom hér
heim til mín á þriðjudeginum 10.
þ.m., eða deginum áður en hún dó.
Ég hringdi heim til þín, jú, þetta
reyndist rétt, bara nokkrum
klukkustundum eftir að þú komst
hér heim, keyrandi á bílnum þínum
var hjartað þitt hætt að slá. Svo
ótrúlegt, svo óréttlátt.
Spurningar hrannast upp í huga
mér, en fátt er um svör, tíminn
stóð skyndilega í stað, mitt í amstri
jólaundirbúningsins gat ég ekkert
gert þennan dag. Þessi dagur var
svo sannarlega föstudagur þrett-
ándi sem oft er talinn vera óhappa-
dagur.
Eg var búin að missa mína bestu
trúnaðarvinkonu og vin. Áður en
ég fór að sofa um kvöldið og las
bænir mínar, bað ég guð um að
taka vel á móti þér. Þá skeði það
að ég var allt í einu farin að tala
við þig í gegnum bænina, rétt eins
og þú værir að svara mér. Þegar
ég loks náði að sofna dreymdi mig
okkur og gerði næstu 3 nætur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Okkar kynni hófust árið 1987,
fyrir næstum því 10 árum. Þá vor-
um við í einkatímum hjá Katý í
World Class, með okkur voru t.d.
Anna og Erla en áður hafði ég þekkt
Erlu, sem var líka vinkona þín til
margra ára. Þarna mynduðust okk-
ar vinatengsl.
Við fjórar vorum mættar þarna
þrisvar í viku og púluðum í klukku-
tíma, fórum síðan í gott gufubað,
spjölluðum og ef tíminn leyfði eftir
á fórum við eitthvað í kaffí, stund-
um á morgunkaffistað eða heim til
einhverrar okkar.
Ég skildi um þetta_ leyti og allt
breyttist hjá mér. Ég hætti að
mæta með ykkur á morgnana en
alltaf hélst okkar samband. Við
bjuggum skammt frá hvor annarri,
„í dalnum okkar“ eins og við sögð-
um oft eða í Fossvoginum.
Það var bara smá labb á milli
okkar, bara yfir hólinn. Við hitt-
umst oftast annaðhvort heima hjá
þér eða mér og stundum var skropp-
ið á Café Mílanó, alltaf var gott
að vera í nálægð þinni. Þegar við
vorum svo hjá Berglind í Trimm-
forminu sátum við bara saman og
drukkum vatn, já, mikið vatn,
minnst tvo lítra á dag. Anný mín,
þú varst minn mesti styrkur þegar
ég var að ganga i gegnum erfið
tímabil í mínu lífí, t.d. skilnaðinn
og svo ég tali nú ekki um sl. eitt
og hálft ár og öll þau áföll sem ég
gekk í gegnum. Alltaf gat ég tekið
upp tólið og rætt við þig þegar mér
leið illa. Eg var líka þér við hlið
þegar þú þurftir á mér að halda.
Þú áttir við ýmsa kvöl að búa. Tvisv-
ar með stuttu millibili varðst þú
fyrir því að það var keyrt aftan á
þig. Utfrá því þurftir þú að gang-
ast undir uppskurði, margar ferðir
á spítala og ótal sinnum að vera á
Grensásdeild. Margir mjög kvala-
fullir dagar, vikur, mánuðir og ár.
Þegar við hittumst vorum við nú
aldrei að tala illa um náungann.
Við vorum nú líkar að því leyti,
ekki skrítið, fæddar undir sama
merki, sama ár, aðeins voru 20
dagar á milli okkar.
Við höfðum nóg með okkur. Við
gátum spjallað um t.d. breytinga-
skeiðið, börnin okkar sem voru búin
að finna sér maka og voru að flytja
úr hreiðrinu og við að verða fímm-
tugar eftir áramót. Við vorum ávallt
sammála um hversu yndislegar fjöl-
skyldur við áttum og hvað okkar
nánustu stóðu alltaf við hlið okkar
hvað sem á gekk, þú vildir alltaf
öllum vel. Ég var svo lánsöm að
kynnast þér, þú gafst mér svo mik-
ið með þínum trúnaði og vináttu.
Svona góð vinkona er ekki auðfeng-
in. Ég er þakklát fyrir vináttu þína
og tryggðina í gegnum árin og svo
er víst um fleiri, sem munu sakna
þín. Yfirleitt varst þú í jafnvægi,
gast æst þig stundum þegar þér
fannst ekki rétt breytt. Þú lést skoð-
un þína í ljós, svo var það búið. Þú
varst alltaf svo vel til höfð, fallega
klædd og að öllu leyti glæsileg kona.
Heimilið ykkar var líka glæsi-
legt, bæði fallegt og snyrtilegt í
alla staði og átti heimilisfólkið stór-
an þátt í því. Umhyggjusemi og
heiðarleiki ríkti á heimilinu og veit
ég að söknuðurinn er mikill.
Elsku Óla, Jennýju, Gísla, Georg,
tengdabörnum og bamabörnum svo
og öðrum aðstandendum og ástvin-
um, vil ég votta mína dýpstu sam-
úð. Ég bið almáttugan guð að
styrkja ykkur öll í gegnum sorgina.
„Þótt ég sé látinn, harmið mig
ekki með tárum. Hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta; ég er
svo nærri að hvert eitt ykkar tár
snertir mig og kvelur, þótt látinn
mig haldið ... En þegar þið hlæið
og syngið með glöðum hug, sál mín
lyftist upp í móti til ljóssins: Verið
glöð og þakklát fyrir allt sem lífið
gefur, og ég, þótt látinn sé, tek
þátt í gleði ykkar yfir lífinu ...“
(Óþekktur höfundur.)
Anný mín. Komið er að kveðju-
stund, kveðjur frá sonum mínum
James og Helga Þór, sem unnu þér
svo heitt.
Það var alltaf sérstök upplifun
að hitta þig. Ég minnist þin með
kærleik og þakklæti fyrir samveru-
stundirnar okkar og um leið veit ég,_ _
í hjarta mínu að við eigum öll eftir
að hittast aftur.
Minningin um þig, Anný, mun
lifa með okkur öllum.
Megi kærleiki Guðs umvefja þig.
Ég mun ávallt vera vinkona þín.
Guðrún Pétursdóttir.
Hún Anný er látin. Þetta var
okkur tjáð í símann. Við trúðum
varla að það væri rétt, okkur fannst
það óréttlátt að guð tæki til sín
góða konu á besta aldri frá góðum
eiginmanni og börnum. Við vorum
meðvituð um að Anný hafði átt við
vanheilsu að stríða síðustu ár, sér-
staklega eftir slæmt umferðarslys^
sem hún lenti í fyrir fáum árum.
Þegar litið er til baka koma margar
góðar minningar í hug okkar. Sér-
staklega þær ánægjulegu stundir
sem við áttum erlendis og í sumar-
ferðum innanlands. Þá varst þú,
Anný okkar, svo kát, glöð og full
lífsgleði. Anný var alltaf tilbúin að
veita öllum þá hjálp sem voru hjálp-
arþurfi, þannig minnumst við þín.
Anný átti góðan lífsförunaut, Óla
O. Olsen, og yndislega fjölskyldu
sem nú syrgir góða eiginkonu, móð-
ur og vin.
Anný mín, við óskum þér góðrar
ferðar sem þú hefur nú lagt uppí
til austursins eilífa. Óli minn, Jenný,
Gísli, Georg og fjölskylda, við vitum
að guð almáttugur mun leiða ykkur
í gegnum þá sorg sem þið eigið nú
í þegar þið minnist hennar.
Eysteinn, Auður
og fjölskylda. „