Morgunblaðið - 20.12.1996, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNINGAR
FÖSTUDAGUR 20. DESEMBER 1996 45
bjuggu þau fyrstu búskaparárin á
Hvammstanga. Einar var sonur
óðalsbóndans Knuts Farestveit á
jörðinni Farestveit í Modalen í Nor-
egi og konu hans, Önnu Helland
Farestveit. Hann varð síðar lands-
þekktur kaupsýslumaður hér á landi
og hafði auk þess til að bera sér-
stakan myndugleik og glæsi-
mennsku sem eftir var tekið hvar
sem hann fór. Einar lést árið 1994.
Guðrún og Einar fluttust til
Reykjavíkur 1942 og bjuggu þar
mestan hluta sinnar búskapartíðar
utan síðustu árin í Garðabæ. Börn
Guðrúnar og Einars Farestveit, svo
og makar þeirra, eru vel af Guði
gerð og hafa komið sér vel og
smekklega fyrir. Mér er vissulega
efst í huga nú við fráfall Guðrúnar
hversu börnin og makar þeirra
sýndu foreldrum sínum og tengda-
foreldrum einstaklega mikla nær-
gætni og umhyggju á þeirra efri
árum og oft í umtalsverðum veik-
indum. Það er og verður þeim til
sóma, enda með þeim hætti að
maður vildi óska sem flestum öldr-
uðum slíks hlutskiptis.
Mágkonu minni kynntist ég fyrir
u.þ.b. 50 árum, er hún og Einar
áttu heimili á Hraunteigi 30. Þeir
tímar eru mér sannarlega minnis-
stæðir. Við hjónin vorum tíðir gest-
ir þar á bæ og raunar alltaf jafn
velkomin hvenær sem var og með
því að nú er stutt í að jólahátíðin
gangi í garð minnumst við þess
bæði með ánægju og þakklæti að
hafa verið samvistum með þeim
hjónum og börnum þeirra á að-
fangadagskvöld um áraraðir.
Slíkar samverustundir, sem í
senn voru hátíðarstundir með ívafi
kátra og eftirvæntingarfullra barna
ásamt góðri og glæsilegri jólamál-
tíð, er nokkuð sem lifir lengi í minn-
ingunni, enda eru þessir tímar oft
vinsælt umræðuefni í upprifjun
góðra og genginna stunda.
Guðrún S. Farestveit var ekki
einungis mjög samviskusöm og
myndarleg húsmóðir, heldur ein-
kenndist líf hennar mjög af hóg-
værð og góðvild. Ljóst var að um-
hyggja fyrir fjölskyldunni og heimil-
inu, svo og velferð ættmenna, skip-
aði ríkulegan sess í hennar daglegu
hugsun og athöfnum.
Að leiðarlokum þakka ég mág-
konu minni alla vinsemd og hugul-
semi í minn garð. Börnum hennar
og öðrum ættingjum sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning hinnar mætu konu, Guð-
rúnar S. Farestveit.
Sigurður Magnússon.
Elsku amma mín er dáin. Margar
hugsanir koma upp í huga minn
þegar ég byija að rifja upp allar
okkar samverustundir. Það er erfitt
að horfa á eftir ömmu sinni því í
henni var svo mikið af afa sem lést
fyrir rúmum tveimur árum. Það er
sorglegra en orð fá lýst að nú séu
þau horfin mér bæði tvö. Ég er
samt þakklát fyrir það hvað ég fékk
að njóta þeirra lengi.
Það var alltaf jafn gaman að
koma heim til þeirra á Laugarás-
veginn. Þar var svo margt við að
vera. Við stelpurnar nutum þess
að máta alla fallegu gömlu silki-
og satínkjólana hennar ömmu sem
hún geymdi í kjallaranum frá því
að hún var ung kona. Hún átti svo
marga fallega muni. Fyrir mér var
húsið þeirra eins og ævintýrahöll
með mörgum herbergjum og stór-
um stiga sem hægt var að leika
í, eða búa til hús undir stiganum.
Ég gat setið tímunum saman og
gramsað í öllu gamla dótinu sem
var geymt inn af miðstöðvarher-
berginu.
Amma mín var alltaf svo hlý og
góð. Góðvildin streymdi frá henni
og til hennar voru allir velkomnir.
Hún var eins og ömmurnar í sögu-
bókunum, hlý, tók ávallt á móti
mér með brosi og kossi og var ekki
lengi að skella í pönnukökur ef
maður leit inn. Hún kenndi mér 12
ára gamalli, listina að baka pönnu-
kökur, þegar ég fékk að fara með
henni og afa Einari í sumarbústað-
inn í Noregi heilt sumar. Þar lærði
ég margt um lífið og tilveruna því
þau voru óþrjótandi í því að fræða
mig um allt mögulegt. Þá kynntist
ég þeim undir allt öðrum kringum-
stæðum en áður. Ég var mjög þakk-
lát fyrir að fá að fara með þeim í
heimabyggð afa.
Amma Guðrún elskaði ljóð og oft
reyndi hún að kenna mér eða bara
segja mér ljóð sem mér fannst af-
skaplega lítið til koma þá en núna
þegar ég hugsa til baka þá er undra-
vert hversu mörg hún kunni. Hún
settist líka ósjaldan niður við píanó-
ið sitt og spilaði undir meðan hún
söng. Einhvern tímann reyndi hún
að kenna mér að spila á píanó en
mér þótti skemmtilegra að glamra
eftir mínu höfði og reyna sjálf að
spila einhver lög því ég mátti ekki
vera að því að læra hvað nóturnar
hétu og að spila eftir nótum.
Amma var dugleg að sauma út
í höndunum og eftir hana liggja
mörg listaverkin. Eitt þeirra fékk
ég í jólagjöf fyrir nokkrum árum.
Gaman er að eiga fallegt handbragð
eftir hana og kem ég ávallt til með
að minnast hennar þegar ég horfi
á þessa fallegu mynd. Ég á eftir
að sakna ömmu sárt en allar góðu
minningarnar á ég um hana sem
hjálpa mér að komast yfir sorgina.
Ég var svo ánægð að hún gat verið
viðstödd _ skírnaveislu dóttur
minnar. Ég vildi flýta skírninni, vildi
ekki geyma það fram að jólum.
Síðasta myndin var tekin af henni
með litlu dóttur mína, Dröfn. Einum
og hálfum sólarhring seinna veiktist
amma. Hún sem var svo óvenju-
hress í veislunni. Ég er svo gíöð
að hún gat verið með. Mig langar
til þess að ljúka þessum orðum með
sálminum:
Ég byija reisu mína,
Jesú! I nafni þínu
höndin þín helg mig leiði,
úr hættu allri greiði;
Jesús mér fylgi í friði
með fógru engla liði.
(Hallgr. Pétursson)
Ólöf Ásta.
Á stundu eins og þessari er erf-
itt að finna réttu orðin til að lýsa
tilfinningum mínum. Öll orð sem
koma í hugann virðast svo ómerki-
leg þegar ég ætla að lýsa þeirri
yndislegu konu sem hún amma mín
var. Ég sé hana alltaf fyrir mér sem
þessa fullkomnu ömmu sem maður
sér í bíómyndunum, svo fullkomin,
blíð, indæl og hlý. Allir vilja eiga
svona ömmu, en því miður eru ekki
allir eins heppnir og ég.
í hvert skipti sem ég kom í heim-
sókn var mér alltaf tekið með jafn
mikilli hlýju og góðvild. Núna eftir
að amma dó reikar hugurinn til
baka og allar minningarnar sem ég
á um hana birtast í huga mér ljóslif-
andi. Það verður gott að ylja sér
við þær þegar maður fýllist sökn-
uði, núna þegar hún er farin frá
okkur.
Sterkasta minningin er þegar við
sátum saman við píanóið og sung-
um saman lagið, Til himins upp
hann afi fór. Það er lag sem ég
mun alltaf elska og hugsa um i
hvert skipti sem ég hugsa um hana
ömmu. Jólin hjá fjölskyldunni okkar
í ár verða öðruvísi en venjulega því
að okkur vantar hana ömmu sem
kom okkur alltaf í jólaskap með
brosinu sínu. Með þessari grein vil
ég kveðja góðan vin minn og ömmu
mína, Guðrúnu Farestveit. Megi
minning hennar lifa í hjarta okkar
að eilífu.
Hjördís Eva Þórðardóttir.
í lífi okkar allra koma við sögu
einstaklingar sem hafa varanleg
áhrif á lífsferil okkar og hamingju.
Einn þessara einstaklinga í mfnu
lífi var Guðrún Farestveit, en ég
mun alltaf hugsa til hennar sem
mikils gæfusmiðs vegna þeirrar
umhyggju sem hún veitti mér og
öðrum sem áttu hana að. Söknuður
er efst í huga mínum eftir fráfall
tengamóður minnar, Guðrúnar Far-
estveit, en hún var mér alltaf traust-
ur vinur sem ávallt var gott að eiga
að. Hún var 83 ára er hún lést að
Hrafnistu í Hafnarfirði þann 11.
desember síðastliðinn, tveimur
árum eftir að tengafaðir minn, Ein-
ar Farestveit, féll frá. Samrýnd
voru tengdaforeldrar mínir alla tíð
og glæsileg hjón.
Guðrún var ein þeirra kvenna
sem kaus að hasla sér völl innan
heimilisins og helga starfskrafta
sína fjölskyldunni, en það hlutverk
taldi hún mikilvægara en flest ann-
að. Ekki er ofsagt að hún skilaði
því hlutverki sem hún valdi sér vel
úr hendi og er arfleifð hennar besta
staðfesting þess. Hún var fremur
hlédræg og hafði sig sjaldnast mik-
ið í frammi, en lægi mikið við þá
var gott að eiga hana að. Hún naut
þess að hlusta á góða tónlist, söng
í kirkjukór um hríð og var áhuga-
söm um lestur íslenskra ljóða.
Fyrstu kynni mín af tengdamóð-
ur minni voru fyrir rúmum 30 árum
er ég sem ungur maður felldi hug
til dóttur hennar. Það er ekki alltaf
sjálfgefið að maður vinni samþykki
tengdaforeldra sinna í fyrstu at-
rennu þegar leitað er samþykkis
þeirra og svo fór í þetta sinn. En
tveir ástfangnir unglingar geta yfir-
stigið öll vandamál, einkum ef
tengdamóður eins og Guðrúnar
Farestveit nýtur við. Þá eins og oft
síðar fylgdist hún með framvindu
mála, lét reyna á að maður fyndi
réttu lausnirnar sjálfur, en var jafn-
an reiðubúin að sýna stuðning í
verki væri eftir því leitað. Því kalla
ég hana gæfusmið, að hún lagði
hornstein hamingju minnar með því
að gerast talsmaður tveggja ást-
fanginna ungmenna sem rugluðu
saman reitum og vildu eiga framtíð-
ina saman. Þannig fékk hún sínu
framgengt eins og ávallt þegar hún
taldi mikið liggja við og verð ég
henni, gæfusmiðnum mínum, ævin-
lega þakklátur fyrir það. Tengda-
faðir minn, sem ég bar ávallt djúp-
stæða virðingu fyrir, verðskuldaði
ekki síður það sæmdarheiti að telj-
ast gæfusmiður fjölskyldu sinnar
og voru það mikil forréttindi að eiga
með honum samleið meðan hann
lifði.
Dagur er að kvöldi komin, áhrifa-
valdur í lífi mínu er horfinn yfir
móðuna miklu og það er komið að
leiðarlokum í bili. I dag ræður sorg-
in ríkjum, en minningin um hjarta-
hlýja tengdamóður mun í tímans
rás innleiða gleðina á ný. Ég á eft-
ir að sakna þín, kæra tengdamóðir.
Þórður Guðmundsson.
Elsku amma og afi. Nú eruð þið
bæði farin og stórt skarð hefur
myndast í fjölskyldunni okkar. Þið
sem alltaf voruð til staðar þegar
maður þurfti að leita til ykkar og
tilbúin með góð ráð þegar á þurfti
að halda.
Ég minnist þess hvað þið hvöttuð
mig til dáða í náminu og stuðning-
ur ykkar var mér ómetanlegur. Eg
fór í æði mörg próf með því hugar-
fari að nú ætlaði ég að standa mig
svo þið gætuð verið stolt af mér.
Það voru ófá prófin sem ég lærði
undir heima hjá ykkur á Laugarás-
veginum og síðar á Garðatorgi. Þar
ber helst að nefna norskuprófin sem
þið voruð svo dugleg að hlýða mér
yfir og tala við mig á norsku.
Alveg síðan ég man eftir mér
skipuðuð þið stóran sess í lífinu
mínu. Leddy, hundurinn ykkar, var
stóra ástin okkar barnabarnanna
og við upplifðum okkar fyrstu sorg
þegar hún dó.
Gamlárskvöldin á Laugarásveg-
inum voru yndisleg. Við krakkarnir
fórum í leiki, kíktum á brennuna
niðrí Laugardal og svo var skotið
upp rakettum úti í garði. Loks
fylgdumst við öll saman með þegar
nýja árinu var skotið inn. Einhvern
veginn finnst mér eins og gamlárs-
kvöld geti aldrei orðið eins. Ykkur
vantar en ég er þakklát fyrir að
fjölskyldan stendur saman og held-
ur minningu ykkar á lofti.
Elsku amma og afí. Þið skiptið
mig meira máli en orð fá lýst. Gáf-
uð mér svo óendanlega mikið og
það mun ég geyma innra með mér
út lífið. Ég er þakklát fyrir allar
þær stundir sem við áttum saman.
Hvílið í friði.
Ykkar,
Elín.
RICHARD H.
RECTOR
+ Richard H.
Rector var
fæddur í Connectic-
ut í Bandaríkjum
Norður-Ameríku
25. júlí 1956 og ólst
þar upp. Hann lést
í Kaupmannahöfn
23. ágúst síðastlið-
inn.
Richard lærði fé-
lagsráðgjöf á heil-
brigðissviði og lauk
síðar viðbótarnámi
í viðskipta- og lög-
fræði. Hann vann
við ýmis störf á
næstu árum, var t.d. þjónn og Utför Richards var gerð frá
sá um rekstur veitingastaða í Garnisonskirkjunni í Kaup-
New York. mannahöfn 31. ágúst.
Árið 1982 greind-
ist Richard með al-
næmi og breytti það
öllu lífshlaupi hans.
Árið 1984 fór Ric-
hard til Evrópu og
vann eftir það hjá
Rauða kross hreyf-
ingunni.
Hann vann fram
í andlátið við að
skrifa bókina Cross-
ing Boarders, ásamt
M. Haour Knipe.
Bókin er nú komin
út hjá Francis &
Taylor í London.
HlV-smitaðir og alnæmissjúkir
hafa misst einarðan talsmann.
Richard Rector dó 23. ágúst sl. í
Kaupmannahöfn, fertugur að aldri.
Hann greindist með alnæmi í San
Francisco árið 1982 og siðan vann
hann að bættum hag alnæmissjúkra
um allan heim. Hann var frábær
ræðumaður og einn sá fyrsti til að
tala opinberlega um að lifa með
alnæmi í stað þess að deyja úr því.
Richard var með í að stofna San
Francisco Aids Foundation og PWA
Coalition en það voru fýrstu samtök
HlV-smitaðra í San Franciseo.
Samtökin börðust gegn útbreiðslu
alnæmis með fræðslu og gegn for-
dómum í garð alnæmissjúkra, fyrir
auknum mannréttindum og félags-
legu réttlæti. Richard gekk fram
fyrir skjöldu í nafni samtakanna
og gerði málstaðinn að sínum. Einn-
ig veitti hann smituðum ráðgjöf.
Árið 1984 réðst Richard til
norska Rauða krossins og gat sér
þar góðan orðstír. Það varð til þess
að hann réðst til Alþjóðasambands
landsfélaga Rauða krossins og
Rauða hálfmánans í Genf og vann
á vegum þeirra í 50 þjóðlöndum á
undanförnum 12 árum. Hann var
einnig ráðgjafi fyrir Alþjóðaheil-
brigðismálastofnunina (WHO) í
málefnum alnæmissjúkra.
Richard kom hingað til íslands
árið 1988 á vegum Rauða kross
íslands. Hann hélt fundi með
starfsfólki Landspítala og Borgar-
spítala sem vann með alnæmissjúk-
um, hitti þáverandi heilbrigðisráð-
herra, Guðmund Bjarnason, og
hélt almennan fund þar sem
áhugafólk um stofnun stuðningsfé-
lags við alnæmissjúka var hvatt til
þess að skrifa sig á lista. Var það
vísir að Alnæmissamtökunum á
íslandi.
Richard var jarðsunginn frá
Garnisonskirkjunni i Kaupmanna-
höfn 31. ágúst sl. Jarðarförin var
mjög áhrifamikil og fór bæði fram
á dönsku og ensku, ljóð voru lesin
og afrísk kona söng á mjög sér-
stæðan hátt. Kistan var einungis
skreytt sólblómum og sólblóm
mynduðu eins konar stíg að kirkj-
unni og inn í hana. Eftir jarðarför-
ina var erfidrykkja á heimili hans.
Þar höfðu vinir hans útbúið glæsi-
legar veitingar til þess að fagna
og þakka fyrir líf hans.
Genginn er góður maður, hug-
djarfur brautryðjandi, sem vann
að hugsjónum sínum fram til síð-
ustu stundar.
Hólmfríður Gísladóttir,
starfsmaður Rauða kross
íslands
t
Útför
SIGFÚSAR DAÐASONAR
skálds,
Skólavörðustíg 17b,
sem andaðist fimmtudaginn 12. desem-
ber, fer fram frá Dómkirkjunni mánu-
daginn 23. desember kl. 10.30.
Guðný Ýr Jónsdóttir,
Bergljót Haraldsdóttir, Hamíð Moradi,
Áshildur Haraldsdóttir
og afabörnin.
t
Alúðarþakkir sendum við öllum þeim,
sem auðsýndu okkur samúð og vináttu
við andlát og útför okkar ástkæru dótt-
ur, systur og mágkonu,
SVEINDÍSAR ÓSKAR
GUÐMUNDSDÓTTUR,
Engihjalla 11,
Kópavogi.
Guð blessi ykkur öll.
Kristín Sveinsdóttir, Guðmundur Unnarsson,
Unnar Þór Guðmundsson, Berglind Gísladóttir,
Brynjar Már Guðmundsson,
Kristján Geir Guðmundsson, Sólborg Þórisdóttir.
Lokaðí dag
Einar Farestveit & Co, Borgartúni 28, verður
lokað í dag, föstudaginn 20. desember, frá
kl. 9.00 til 13.00 vegna jarðarfarar
GUÐRÚNAR FARESTVEIT.