Morgunblaðið - 08.01.1997, Blaðsíða 33

riía& ífíwnrmni; >
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. JANÚAR 1997 33
+ Hafliði Ottósson
var fæddur í
Reykjavík hinn 18.
desember 1978.
Hann lést á heimili
sínu í Grindavík 29.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Ottó Hafliðason,
skrifstofustjóri,
fæddur 27.12. 1956,
og Hrafnhildur
Björgvinsdóttir,
húsmóðir, fædd
15.9. 1957. Föðurafi
Hafliða er Hafliði
Ottósson, fyrrv. bak-
arameistari. Föðuramma hans
er Valgerður Albína Samsonar-
dóttir, húsmóðir. Þau eru búsett
á Patreksfirði. Móðurafi hans
Ég hef þekkt Hafliða frá því að
ég var lítil stelpa og vorum við allt-
af góðir vinir. Og maður var að
frétta af uppátækjum þínum og
ýmsu sem þú varst að bralla. Þá
fannst mér þú alveg rosalega fynd-
inn. En þegar ég varð kærastan
þín þá urðu uppátækin og fíflalætin
ekki alveg eins fyndin og áður. I
janúar á síðasta ári byrjuðum við
Hafliði að vera saman, þú varst
eins og ég segi, skemmtilega kæru-
laus, eins og þegar þú keyptir GSM-
símann. Svo hringdir þú heim af
sjónum og ég spurði þig hvort þú
værir í nýja símanum. „Nei, hann
er á ofninum, ég missti hann í poll,“
sagði þú. Svo viku seinna spyr ég
hvar síminn sé. Þá hafðir þú misst
hann út úr bílnum og við fundum
hann á umferðareyju, flatan, því
einhver hafði keyrt yfir hann. Það
var sko aldrei nein lognmolla í kring
um þig.
Aldrei grunaði mig að þetta yrði
svona stutt, því þann 29. desember
varstu farinn frá mér. Og þegar ég
sat inni í kirkju í kvöld með vinum
þínum sem komu þarna með kær-
usturnar sínar fann ég hvað ég
sakna þín sárt. En okkar bestu og
fallegustu minningar mun ég
geyma I hjarta mínu og þú hjá þér.
Þó ég þurfi ekki að segja þér það,
þá ætla ég samt að gera það: „Ég
elska þig og mun aldrei gleyma
þér.“
Þín
Lovísa.
Kæri frændi.
Það er með trega og söknuði sem
við setjumst niður og skrifum
kveðju til þín, okkar ástkæri systur-
sonur Hafliði Ottósson.
í minningunni er ekki langt síðan
að þær fregnir bárust að von væri
á fæðingu í fjölskyldunni. Hrafn-
hildur systir.okkar og Ottó áttu von
á barni og var það fyrsta barna-
barn foreldra okkar. Því var spenn-
an mikil og ekki minnkaði hún þeg-
ar uppgötvaðist að það var ekki
er Björgvin Ólafur
Gunnarsson, út-
gerðarmaður.
Móðuramma hans
er Inga Bjarney
Óladóttir, húsmóð-
ir. Þau eru búsett í
Grindavík. Systkini
Hafliða eru Hrund,
f. 18.12. 1978, nemi
í MA., Björgvin, f.
21.6. 1984 og Eyrún
Ösp, f. 11.2. 1993.
Að loknum
grunnskóla fór
Hafliði til sjós og
hefur verið háseti á
ms. Grindvíkingi GK-606.
Útför Hafliða fór fram frá
Grindavíkurkirkju mánudaginn
6. janúar.
aðeins eitt barn heldur tvö á leið-
inni.
Þegar leið að jólum árið 1978,
nánar tiltekið 18. desember, komu
þau í heiminn, Hrund og Hafliði.
Hún á undan, spræk og frísk, hann
dálítið seinna og var honum í fyrstu
vart hugað líf.
En fljótlega fór nú vinurinn að
braggast og þriggja vikna fengu
þau systkin að fara heim. Fjölskyld-
an iðaði af spenningi yfir þessum
tveimur gimsteinum.
Fljótlega kom í ljós hversu ólík
þau systkini voru og má segja að
skólaganga þeirra sé merkisberi um
það. Hún dugleg og samviskusöm
í náminu en hann tók hlutina ekki
eins hátíðlega og af meiri galgopa-
skap og fannst lífið nú ekki endi-
lega ganga út á gott gengi innan
veggja skólans. Olík systkini en
samt góð systkini. Gaman er að
minnast á þau skipti þegar sást til
þín trítla yfir hraunið til Ingu ömmu
og Venna afa sem búa í næsta
nágrenni við skólann, annaðhvort
sendur heim vegna einhvers
prakkaraskapar eða til að ná í
skólabók sem gleymdist óvart
heima. Eitt skiptið höfðu bæði
gleymt bók heima og komu hlaup-
andi til ömmu og afa. Hún nánast
útgrátin af leiðindum yfir gleymsk-
unni en þú yfirvegaður og rólegur
og skildir ekkert í þessu stressi
yfir einni bók.
Snemma kom í ljós að þú tókst
hluti ekkert alltof hátíðlega en einn-
ig annar eiginleiki sem var hrein-
skilnin. Aldrei þrættir þú fyrir neitt
og oftar en ekki tókst sök annars
ef um strákapör var að ræða.
Það má nú segja að þú hafir lif-
að hratt og verið að flýta þér að
lifa, elsku frændi. Rúmlega 14 ára
og enn í grunnskólanum kemur þú
til Rúnars frænda, sem er skip-
stjóri og stýrimaður á Grindvíkingi,
og biður hann um pláss upp á hálf-
an hlut. Strax eftir grunnskólapróf
farinn á sjóinn og fljótlega upp á
heilan hlut. Þar kom í ljós dugnað-
ur þinn og samviskusemi í vinnunni
MINNINGAR
og þér leið vel á sjónum. Amma
Inga hafði nú samt orð á því hvort
þú ætlaðir ekki að fara að íhuga
frekara skólanám, svona fyrir fram-
tíðina. Þú svaraðir að bragði:
„Amma, ég er loðnujaxl og aðaltöff-
arinn í bænum!“ Þar með var það
útrætt mál af þinni hálfu.
Samt varstu alltaf augasteinninn
hennar ömmu. Allt sem sneri að
þér, Hafliði, fannst ömmu Ingu fal-
legt, Þú sjálfur, eugun þín, brosið
þitt. Þú varst stoltur þegar þú
komst með hana Lóu þína í heim-
sókn til ömmu og afa nú rétt fyrir
jólin. Kynntir hana sem kærustu
þína. Mikið voru þau stolt og glöð
með strákinn sinn og kærustuna
hans.
Það má segja, minn kæri frændi,
að á milli Ginnu frænku og þín var
stríðnissamband. Hvorugt vildi láta
stríða sér en nutu þess að stríða
öðrum. Þau stríddu oft hvort öðru
og oftar hafði þú betur.
Margs er að minnast og minning-
arnar hrannast upp nú þegar að
skilnaðarstund er komið. Við þökk-
um þér fyrir stundirnar sem við
áttum saman. Við eigum minningu
um yndislegan frænda sem hafði
allt sem prýðir góðan dreng. Hann
kaus að lifa hratt og flýta sér og
nú horfum við á eftir honum, aðeins
18 ára.
Elsku Abba, Ottó, Hrund, Björg-
vin, Eyrún Ösp, Lóa, ömmur og
afar, megi guð styrkja ykkur og
okkur öll sem söknum Hafliða.
Hafi hann þökk fyrir að vera til og
minningin um fallegu augun hans
og brosið hans mun lifa. .
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Rúnar, Ginna og Símon
Hinn 29. desember síðastliðinn
barst okkur hjónunum sú ömurlega
fregn að Hafliði væri dáinn. Þetta
ótímabæra dauðsfall, sem kemur
þvert ofan á annað í hans ætt, nán-
ast lamaði alla Grindvíkinga. Það
er aldrei hægt að sætta sig við það
þegar svona ungt fólk fellur frá,
fóls sem á alla framtíðina fyrir sér,
er í blóma lífsins, fullt af orku og
lífsgleði. Hafliði var unnusti Lovísu
dóttur okkar en samband þeirra
hafði varað um eins árs skeið. Hann
var hreinskiptinn og fór aldrei í
launkofa með það sem hann ætlaði
að gera. Stundum kom það manni
á óvart hvað hann var óragur við
að segja frá fyrirætlan þeirra. Þó
að hann ætti von á einhverjum
umvöndunum frá foreldrunum, kom
það ekki í veg fyrir að hann segði
sannleikann.
Okkur er það minnisstætt þegar
við hjónin vorum í Húsafelli um
síðustu verslunarmannahelgi ásamt
foreldrum Hafliða og yngri systkin-
um hans. Þá höfðu Hafliði og Lov-
ísa farið á þjóðhátíð I Vestmanna-
eyjum og við deildum með okkur
áhyggjum af unga parinu: „Jæja,
hvað ætli þau séu að gera núna?
Ætli þau séu búin að borða eitthvað
eða ætli þau séu nógu vel klædd?“
Þetta var dásamlegur tími. Þarna
var spilað, sungið og mikið hlegið,
og ekki óraði okkur fyrir því að
svona nokkuð ætti eftir að dynja
yfir. En lífíð, það er brattabrekka
endalaust og þó svo að það sé engu
líkara en að niður þessa brekku
hafi fallið grjótskriða og hrifið með
sér hann Hafliða okkar, þá vonandi
missum við ekki trúna á hið góða
í lífinu heldur geymum minninguna
um góðan dreng.
Abba og Ottó, þakka ykkur fyrir
hvað þið hafið reynst dóttur okkar
vel, þið hafið alltaf tekið henni sem
einni úr fjölskyldunni. Það hljóta
að teljast forréttindi fyrir hvern og
einn sem fær að kynnast svo hjarta-
hlýju fólki sein ykkur. Lovísa,
geymdu með þér góðu minningarn-
ar um Hafliða, hann mun alltaf eiga
stað í hjarta þínu. Mundu að þú
munt alltaf eiga skjól í okkar öllum.
Um leið og við hjónin vottum
ykkur okkar dýpstu samúð sem og
systkinum hans Hafliða, afa og
ömmu og ekki síst Rúnari og hans
börnum og öðrum ættingjum, þá
biðjum við Guð að gefa ykkur styrk
til að takast á við sorgina.
Hilmar, Jónína og börn.
Okkur langar að minnast Hafliða
vinar okkar I nokkrum orðum. Þeg-
ar við vöknuðum hinn 29. desember
sl. fengum við þær hörmulegu frétt-
ir að Hafliði væri dáinn. Okkur
datt ekki í hug að þú myndir fara
svona fljótt, þú áttir allt lífið fram-
undan. Þú varst alltaf svo hress og
kátur og það er skrýtið að hugsa
til þess að við eigum ekki eftir að
sjá þig á öðru hundraðinu á Galant-
inum niður Víkurbrautina eða spil-
andi á gítarinn. Þú varst hrókur
alls fagnaðar þegar margir voru
komnir saman og koma þá jólin í
fyrra sérstaklega upp í hugann þar
sem við skemmtum okkur svo vel.
Og við munum líka eftir því þegar
þú fékkst bílinn þinn, ekki gekk svo
lítið á, hann var aldrei í lagi, þú
varst svo ánægður með að vera
nýbúinn að laga beyglu á bílnum
og svo var hann aftur klesstur.
Við eigum eftir að vera lengi að
átta okkur á þessu því að þú varst
sjómaður og ekki alltaf heima. Við
vonum að þér líði vel og að við eig-
um eftir að hittast aftur. Minningin
um góðan dreng lifir. Við biðjum
Guð að styrkja fjölskyldu, ættingja
og kærustu í sorginni, svo og alla
þá ástvini Hafliða sem eiga um
sárt að binda.
En minning þín er mjúk og hlý
og mun oss standa nærri.
Með hveiju vori hún vex á ný
og verður ávallt kærri.
(Magnús Ásgeirsson)
Þínar vinkonur,
Agnes og Birgitta.
Elsku kæri Hafliði bróðir.
Skyndilega ert þú farinn og það
er nokkuð sem ég fæ sennilega aldr-
ei skilið. Mér finnst eins og ég sé
öll dofrn og máttlaus og ég fínn að
það er greinilega eitthvað sem vant-
ar. Mér líður eins og það vanti hinn
helminginn af hjarta mínu. í raun
og veru varst þú næst mér af öllum
þó að við höfum ekki verið mikið
saman síðustu tvö til þijú árin. Við
vorum nú tvíburasystkini. Það er svo
margt sem mig langar að segja við
þig og ég gæti örugglega skrifað
endaluast án þess að ná fram því
sem ég hef svo mikla þörf fyrir að
segja, því orð fá aldrei sagt það sem
mér virkilega býr í bijósti.
Þú gafst mér svo margt og þú
varst og ert og munt ávallt lifa í
hjarta mínu. Eg þakka þér allar
stundimar okkar sem við áttum
saman. Þú varst mikill prakkari og
hrikalega stríðinn, en ég mun alltaf
minnast þín með bros á vör. Ég mun
hugsa til þín oft og mikið og ég
gleymi þér aldrei.
Megi góður Guð geyma þig og
ég vona að þér líði sem allra, allra
best.
Ég elska þig og takk fyrir allt.
Þín systir,
Hrund.
Elsku vinur, nú er komið að
kveðjustund og verð ég að segja að
hún hafi komið mun fyrr en nokk-
um hefði gmnað.
Það sem við félagarnir höfum
gert á þessum stutta tíma sem við
þekktumst er án efa efni I mjög
góða bók, jafnvel tvær. Allar gítar-
stundimar okkar voru frábærar,
jafnvel þó að við höfum blekkt okk-
ur mikið með því að halda að við
höfum verið góðir spilarar, en engu
að síður var alltaf yndislegt að hlusta
á þig spila og syngja. Fyrir utan það
að vera fjallmyndarlegur varst þú
svo skemmtilegur að það hálfa hefði
verið miklu meira en nóg. Ég tel1
að mér sé óhætt að halda því fram
að húmorinn hafi verið þitt vöm-
merki, það var t.d. ekkert eins gam-
an og að sjá þig í essinu þínu, sjá
hvað var stutt í hláturtaugamar hjá
öllum þegar þú varst nálægt.
Þær minningar sem mér em kæ-
rastar og ég mun geyma í hjarta
mínu um ókomna tíð em frá því að
þú og Víðir komuð I heimsókn til
mín þegar ég bjó í Neskaupstað.
Þessi vikutími sem þið félagamir
vomð hjá mér er án efa skemmtileg-
asti tími sem ég hef upplifað.
Um leið og ég kveð vil ég þakka
þér fyrir að hafa kynnt mig fyrir
minni yndislegu kæmstu, Rögnu.
Að lokum vil ég þakka guði fyrir
að hafa þekkt þig.
Elsku Hrafnhildur, Ottó og böm,
ættingjar og vinir, guð styrki ykkur
í þessari miklu sorg. Þið megið trúa
því að minningin um yndislega
drenginn ykkar mun lifa.
Elsku Hafliði, við kveðjum þig
með söknuð í hjarta.
Óli Stefán og Ragna Dögg.
HAFLIÐIOTTÓSSON
SÆVAR ÆGISSON
+ Sævar Ægisson
fæddist í
Reykjavík 16. des-
ember 1954. Hann
lést á Kanaríeyjum
23. desember síð-
astliðinn. Foreldrar
hans eru Eygló
Björnsdóttir og
Ægir Jónsson.
Hann ólst upp á
ísafirði hjá Unni
Kristjánsdóttur og
Guðmundi Marías-
syni.
Sævar giftist
Margréti Hólmfríði
Svavarsdóttur 31. desember
klukkan 15.
1979 og bjuggu
þau á Isafirði.
Börn þeirra eru
Unnur Margrét
Sævarsdóttir, f. 3.
apríl 1994, og fóst-
ursonurinn Sva-
var Þór Einars-
son, f. 14. maí
1975.
Sævar starfaði
við sjómennsku
allt til dauðadags.
Útför hans fer
fram frá Foss-
vogskirkju í dag
og hefst athöfnin
Æ, hversu sjaldan gefum vér því gaum,
hve gæfu vorrar ævitíð er naum.
Og flestum aðeins verður hún að vana,
unz vér í greipar dauðans missum hana.
(Tómas Guðm.)
Mamma.
Kæri bróðir.
Okkur systkini þín langar að
kveðja þig með nokkrum orðum.
Þegar við lítum til baka minnumst
við heimsókna þinna upp I Breiðholt.
í upphafí varstu stóri bróðir, sjó-
maðurinn frá ísafirði. Sá yngsti í
hópnum man eftir þér svo stórum
að þegar þú lyftir honum upp fannst
honum sem hann væri að nálgast
skýin.
Nú í seinni tíð kynntumst við þér
sem fjölskyldumanni, þegar þið
Magga komuð með litlu Unni Mar-
gréti. Þá var eins og fjarlægðin
minnkaði og samverustundum okkar
fjölgaði.
Við erum sérstaklega þakklát fyr-
ir góðar stundir á síðasta ári. Með
þær í huga sáum við fram á aukin
samskipti.
Kæri bróðir, við kveðjum þig með
söknuði. Elsku Magga, Svavar og
Unnur Margrét, við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð.
Sigurður, Sigrún og Þröstur.
Það var mikið reiðarslag þegar mér
bárust þær fréttir á Þorláksmessu
að skipsfélagi minn Sævar Ægisson
hefði orðið bráðkvaddur á Kanaríeyj-
um. Það var erfitt að meðtaka þetta,
sérstaklega vegna þess að maður
gat ekki haldið annað en að Sævar
hefði verið fílhraustur enda dugnað-
arforkur sem sló aldrei af.
Það var árið 1991 þegar ég byij-
aði á Hálfdáni I Búð sem við Sævar
kynntumst. Fljótlega kom í ljós að
við áttum sameiginlegt áhugamál
sem var ferðamennska. Sævar hafði
bæði ferðast mikið sjálfur og einnig
lesið mikið af ferðasögum. Hann
smitaðist því auðveldlega af draum-
um um skútusiglingar og heillaðist
af þeim lífsmáta að geta skoðað
heiminn með því að berast heimsálfa
á milli undir seglum.
Það var gaman að ræða við Sæv-
ar enda maðurinn kjarnyrtur og
sparaði ekki lýsingarorðin. Hann
vandaði mönnum ekki kveðjurnar
ef þeir voru honum ekki að skapi,
og sparaði heldur ekki hrósið þeim
sem hann kunni að meta. Fáir held
ég að hafi verið betur að sér um
sögu íslenskra skipa og báta. Það
var næstum sama hvaða fley var
rætt um, hann vissi öll helstu deili
á því hvenær og hvaða breytingar
þau höfðu gengið í gegnum. Rétt-
indamál sjómanna sem og verka-
fólks voru Sævari ofarlega í huga.
í síðasta túmum sem við fóram sam-
an hafði hann nýlokið við að lesa
æviminningar Tryggva Emilssonar
„Baráttuna um brauðið“ og hafði á
orði að sér fyndist íslenskt samfélag
stefna í sama horf og það var í þeg-
ar barátta íslendinga um brauðið
stóð sem hæst um 1930.
Þau hjónin Margrét Svavarsdóttir
og Sævar höfðu nýlega ættleitt dótt-
ur, Unni Margréti, sem gaf lífi þeirra
nýja vídd. Það varð breyting á Sæv-
ari og greinilegt að hann kærði sig
ekki um að róa jafntstíft og hann
var vanur. Það má því segja að það
hafí verið lán fyrir þau að vélarbilan-
ir urðu á Orra ÍS og hafði fjölskyld-
an því meiri tíma en ella hefði orðið
til að vera saman og ferðast um
landið, því engan gat grunað að
örlögin gripu í taumana með þeim-
hætti sem raun varð á. Lífið getur
verið harkalegt og oft erfítt að skilja
tilgang þess, en alltaf birtir til að
nýju eins og brælurnar og élin víkja
fyrir blíðu.
Margréti og fjölskyldunni allri
sendi ég innilegar samúðarkveðjur.
Jón Ottó Gunnarsson.