Morgunblaðið - 08.01.1997, Blaðsíða 34

34 MIÐVIKUDAGUR 8. JANÚAR 1997
MORGUNBLAÐIÐ
MINIMINGAR
+ Valgerður Guð-
mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
24. mars 1919. Hún
lést á Landakots-
spítala 27. desem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Lilja Hjartar-
dóttir húsfreyja,
látin, og Guðmund-
ur R. Magnússon
bakarameistari. Al-
systkini Valgerðar
eru þau Margrét, f.
3. desember 1920,
og Hjörtur Magnús,
f. 6. febrúar 1924. Lilja dó árið
1925 og fór Valgerður þá í fóst-
ur til móðurforeldra sinna,
Margrétar Sveinsdóttur og
Hjartar Jónssonar sem kennd
voru við bæ sinn Reynimel við
Bræðraborgarstíg. Þau hjón
létust bæði árið 1940. Hálf-
systkini Valgerðar, börn Guð-
mundar og seinni konu hans,
Svanhildar Gissurardóttur frá
Hvoli í Ölfusi, eru: Gissur Karl,
f. 21. júlí 1931, Elsa Unnur, f.
20. maí 1934, og Bragi Krist-
inn, f. 15. mars 1942. Valgerður
giftist 25. júlí 1942 Hallgrími
Jónssyni málarameistara frá
Patreksfirði, f. 18. desember
1910, d. 21. september 1984.
Valgerður og Hallgrímur eign-
uðust fjórar dætur sem eru:
Móðuramma mín, Valgerður
Guðmundsdóttir, var fyrsta bam
foreldra sinna, Lilju Hjartardóttur
og Guðmundar R. Magnússonar
sem oft var kenndur við konfekt-
gerðina Fjólu. Alsystkini hennar,
Margrét og Hjörtur fæddust 1920
og 1924. Þau nutu móður sinnar
ekki lengi, því Lilja lést árið 1925,
aðeins þrítug að aldri. Amma ólst
þá upp hjá móðurforeldrum sínum,
Margréti Sveinsdóttur og Hirti
Jónssyni. Hún flutti ekki langt, því
þau bjuggu í Reynimel við Bræðra-
borgarstíg, skammt frá foreldra-
húsum hennar, Bjargi við Sellands-
stíg. Reynimelur var upphaflega
steinbær, sem ekki er lengur til,
en síðar byggðu þau timburhús við
hlið steinbæjarins og stendur það
enn. Þar óx amma mín upp og var
hún í nánum tengslum við móður-
> systkini sín átta og fjölskyldur
þeirra. Einnig var mjög kært með
henni og alsystkinum hennar, Hirti
og Margréti, auk þess sem hún
1) Lilja, f. 18. nóvem-
ber 1943, gift Sig-
urjóni Þórarins-
syni. Börn: Val-
gerður Bragadótt-
ir, f. 7. ágúst 1965,
gift Steinþóri Sig-
urðssyni, þau eiga
tvær dætur, As-
gerði og Sólveigu;
Bryndís Siguijóns-
dóttir, f. 19. desem-
ber 1972v hennar
sonur er Árni Val-
ur; Kristín Sigur-
jónsdóttir, f. 7.
febrúar 1974, sam-
býlismaður Sigurjón Sigurðs-
son. 2) Þórdís Olöf, f. 17. apríl
1946, hennar börn eru: Halla
Skúladóttir, f. 10. desember
1966, maður hennar er Jón
Garðar Henrýsson, dóttir
þeirra er Marín; Hallgrímur
Þór Þórdísarson, f. 8. febrúar
1972; og Halldís Eva Ágústs-
dóttir, f. 28. febrúar 1985. 3)
Sigríður Ásta, f. 4. janúar 1950,
dóttir hennar er Silja Krisljáns-
dóttir, f. 17. mars 1980. 4) Mar-
grét f. 5. ágúst 1954, d. 26. júní
1980. Valgerður var lengst af
húsmóðir, en vann rúmlega 25
ár á Læknastofunni á Háteigs-
vegi 1.
Utför Valgerðar fer fram frá
Áskirkju í dag og hefst athöfn-
in kiukkan 13.30.
hélt alltaf góðu sambandi við föður
sinn, seinni konu hans og hálfsystk-
ini sín. Hún gekk í Miðbæjarskólann
eins og önnur börn í Vesturbænum
og síðar í Kvennaskólann. Að loknu
kvennaskólaprófi vann hún ýmis
störf, einkum þó í bakaríi móður-
brópur síns, Sveins Hjartarsonar.
Árið 1940 verða kaflaskil í lífi
ömmu. Snemma þetta ár létust
bæði afi hennar og amma. Sagt er
að þau hjónin hafi verið samstiga
í flestum hlutum og önduðust þau
nú með aðeins tveggja mánaða
millibili. Haustið 1941 hélt amma
burt frá Reykjavík þar sem hún
hafði alist upp og nú var ferðinni
heitið til ísaQarðar þar sem hún
stundaði nám í húsmæðraskóla. Að
námi loknu hélt hún svo til Patreks-
fjarðar þar sem móðursystir henn-
ar, Sigríður, bjó ásamt manni sínum
og dætrum. Var amma þar hjá
henni í vist.
Á Patreksfirði kynntist amma
væntanlegum eiginmanni sínum,
Hallgrími Jónssyni, og gengu þau
í hjónaband árið 1942. Hallgrímur
afi var fæddur á Patreksfirði árið
1910, sonur Jóns M. Snæbjörnsson-
ar og Sigríðar Bachmann. Hann var
símstöðvarstjóri og sinntu þau
amma því starfi bæði um tíma.
Amma var hjálpsöm og þegar mik-
ið lá við kom hún ætíð til hjálpar.
Á Patreksfirði var lífsbaráttan oft
hörð, um tíma var litla sem enga
mjólk að fá í plássinu og var það
sérlega bagalegt fyrir nýbura.
Amma sem vildi leggja sitt af mörk-
um lét sig því ekki muna um að
gefa tveimur börnum bijóst, auk
eigin barns. Árin á Patreksfirði
urðu rúmlega tíu og þar eignuðust
amma og afi þijár af fjórum dætr-
um sínum, Lilju, Þórdísi Ólöfu og
Sigríði Ástu. Sú fjórða, Margrét,
bættist svo í hópinn árið 1954, en
þá var fjölskyldan flutt til Reykja-
víkur. Til að byija með var afi á
sjó en eftir það starfaði hann sem
húsamálari og loks hjá Fasteigna-
mati ríkisins. Amma var fyrst eftir
komuna til Reykjavíkur einkum
heimavinnandi þó hún tæki að sér
saumaskap af og til. Hún saumaði
á þessum árum einnig allar flíkur
á heimilisfólk auk þess að sinna
stóru heimili eins og flestar konur
gerðu á þeim tíma. Árið 1968 hóf
hún störf á læknastofunni við Há-
teigsveg 1 og starfaði þar alls í
rúmlega 25 ár, þar til hún lét af
störfum vegna aldurs.
Undirrituð, elsta barnabarn
ömmu og afa, var svo lánsöm að
búa á heimili þeirra fyrstu árin. En
þó ég flytti burt var alltaf rúm fyr-
ir mig hjá þeim og voru samveru-
stundirnar ófáar. Amma og afi
höfðu gaman af barnabörnum sín-
um og síðar átti amma eftir að
hafa yndi af bamabarnabömunum
fjórum. Oft var farið í ferðir niður
á höfn að skoða skipin, upp í sveit
eða bara verið heima að drekka
kakó og borða nýbakaðar kleinur.
Það var oft glatt á hjalla og mann-
margt. Ég man sérstaklega eftir
því þegar ég var einu sinni lasin
og lá í rúminu, nýorðin læs og lét
mér leiðast. Komu þá amma og afi
stormandi með bókasafnsbækur til
að stytta mér stundir og eignaðist
ég þar mitt fyrsta bókasafnsskír-
teini sem mikið var notað upp frá
því.
Afi dó árið 1984, 74 ára að aldri.
Áður höfðu þau hjón misst yngstu
dóttur sína, Margréti, sem lést að-
eins 26 ára gömul. Fráfall hennar
var þeim afar þungbært. Eftir að
afi dó bjó amma áfram í íbúð þeirra
á Kleppsveginum, vann á lækna-
stofunni til ársins 1993 og sinnti
þess á milli aðaláhugamáli sínu,
handavinnu. Henni leið ekki vel án
þess að hafa eitthvað að pijóna eða
hekla og skipta vettlingarnir, sokk-
VALGERÐUR GUÐ-
MUNDSDÓTTIR
arnir, lopapeysurnar, teppin og allt
það sem eftir hana liggur vafalaust
þúsundum. Hún las einnig mikið,
þ.á m. talsvert á ensku og dönsku
þó aldrei færi hún út fyrir landstein-
ana. Það var gaman að spjalla við
ömmu, hún var sannkölluð vinkona.
Samtöl okkar voru bæði löng og
mörg í gegnum tíðina, við töluðum
um allt milli himins og jarðar og
það var sérlega gaman að heyra
hana rifja upp gamlar minningar
úr uppvexti sínum og segja frá fólk-
inu sínu.
75 ára gömul veiktist amma og
eftir það náði hún aldrei fullri heilsu
aftur, þó hún ætti margar ágætar
stundir siðustu tvö árin. Síðustu
átta mánuðina dvaldi hún á Landa-
kotsspítala þar sem afar vel var
hugsað um hana. Hún kvaddi þenn-
an heim 27. desember sl. á Landa-
koti, komin aftur í Vesturbæinn þar
sem hún fæddist, umvafin sínum
nánustu á hátíð ljóss og friðar.
Þegar ég kveð elskulega ömmu
mína er mér efst í huga þakklæti
fyrir að hafa fengið að eiga hana
að í rúm 30 ár og njóta alls þess
sem hún hafði að gefa. Það er
ómetanlegt.
Valgerður Bragadóttir.
Mig langar að minnast Gerðu
tengdamömmu með örfáum orðum.
Vegir okkar lágu saman þegar ég
kynntist Lilju dóttur hennar. Það
sem vakti strax athygli mína var
hversu viðræðugóð hún var og
vammlaus. Heimili þeirra í Háa-
gerðinu var látlaust og vingjarnlegt
og stóð opið gestum og gangandi
alla daga.
Það sem var nýtt fyrir mér í
heimilisháttum var kvöldkaffið, sem
var fastur liður á hveiju kvöldi. Þar
kom saman öll fjölskyldan, Gerða
og Halli, dæturnar Lilja, Dísa,
Sigga og Manga ásamt tengdason-
um og vinum. Yfir ijúkandi kaffi
og meðlæti var setið við eldhúsborð-
ið og skrafað og skeggrætt fram
eftir kvöldi, allt í mesta bróðerni.
Gerða stjanaði við borðsgesti, en
tók einnig þátt í umræðum. Hún
var í senn víðsýn og víðlesin, þann-
ig að oftar en ekki gat hún miðlað
okkur, sem yngri vorum og óreynd-
ari, ýmsum fróðleik um menn og
málefni.
Gerða hafði mjög gott minni og
bjó yfir mjög sérstæðum eiginleik-
um, sem voru fólgnir í því, að hún
gat sinnt mörgum hlutum í einu
án þess að tapa áttum. Þessi eigin-
leiki vakti oft furðu mína. Sem
læknaritari til margra ára nýttust
henni vel þessir fágætu hæfileikar,
bæði læknunum og sjúklingum
þeirra til góðs.
Mér undirrituðum reyndist hún
alla tíð afar vel og horfði framhjá
mörgum yfirsjónum. Ekkert var
henni fjær en að setja sig í dómara-
sæti og tók hún með æðruleysi og
þolinmæði því sem að höndum bar.
Hún var vakin og sofin yfir velferð
dætra sinna og barnabarna, sýndi
þeim ástúð og hlýju, sem vissulega
var endurgoldin. Nægan afgang
hafði hún ávallt af hjartahlýju og
umhyggju handa þeim, sem minna
máttu sín, hvort sem það voru
menn eða málleysingjar.
Með andláti Valgerðar hefur
kvatt okkur mikilhæf og góð mann-
eskja. Lánsamir voru þeir sem nutu
hennar samfylgdar.
Hvíldu í friði, elsku Gerða.
Sigurjón Árni Þórarinsson.
Nú er hún elsku amma okkar
dáin, hún amma í Háó, eins og við
kölluðum hana alltaf. Amma og afi
bjuggu í Háagerði þegar við munum
fyrst eftir okkur og voru þau okkur
afar góð og hjá þeim var gott að vera.
Seinna fluttu þau á Kleppsveg
og eftir að afi dó bjó amma ein en
alltaf var jafngott að koma til henn-
ar, en mikið söknuðum við afa.
Hann var svo kátur og skemmtileg-
ur. Amma hóaði gjarnan í okkur
þegar stóð til að steikja kleinur og
þá var nú fjör því ekki voru klein-
urnar allar mótaðar á hefðbundinn
hátt heldur fengum við að gefa
ímyndunaraflinu lausan tauminn.
Við áttum margar góðar stundir
með ömmu. Amma hafði einn
merkilegan hæfileika, hún gat
prjónað, horft á sjónvarpið og hlust-
að á framhaldssögu í útvarpinu
samtímis! Við höfum engan séð
leika þetta eftir.
Ótal minningar streyma fram er
hugsað er til ömmu. Minnisstætt
er þegar við fjölskyldan brugðum
okkur til útlanda og hundarnir okk-
ar áttu að fara á hundahótel, það
tók amma ekki í mál, heldur tók
sig til og flutti inn í húsið og annað-
ist þá á meðan við vorum í burtu.
Eftir að amma fékk heilablæð-
ingu 75 ára gömul missti hún hæfi-
leikann til að lesa sem hafði verið
hennar yndi alla tíð. Ef einhver
hafði á orði að skrýtið væri að sjá
hana án bókar eða blaðs þá var
svarið stutt og laggott: „Ætli ég
sé ekki búin að lesa nóg!“
Amma var síðustu mánuði ævi
sinnar á deild 1A á Landakoti og
reyndist starfsfólkið henni afar vel
og erum við þakklátar frábæru
starfsfólki fyrir hversu vel henni
leið þar.
Amma er okkur horfin sjónum
en minningin um hana, styrk henn-
ar og þrek í veikindunum er okkur
dýrmætt veganesti.
Minningin um hana lifir.
Bryndís og Kristín
Sigurjónsdætur.
Hólmfríður
Mekkinósdóttir
fæddist í Reykjavík
24. nóvember 1923.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 3.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru hjónin Dagmar
Þorláksdóttir, f. 23.
júlí 1899, d. 10. júlí
1973, og Mekkinó
Björnsson kaup-
maður í Reykjavík,
f. 17. júlí 1900, d.
2. febrúar 1963.
Bræður hennar eru
Björn, f. 23. maí
1926, Gunnar, f. 10. maí 1927,
d. 4. janúar 1991, og Magnús,
f. 16. júní 1928, d. 15. febrúar
1990. Hinn 25. maí 1958 giftist
Hólmfríður Eiríki Ketilssyni
stórkaupmanni, f. 29. nóvem-
ber 1924, sonur Guðrúnar Ei-
ríksdóttur veitingakonu frá
Grindavík, f. 17. desember
1888, d. 18. júní 1973, og á
hann einn, son Ásgeir Hannes,
f. 19. maí 1947,
kvæntan Valgerði
Hjartardóttur, f. 12.
mars 1951, en
þeirra börn eru Sig-
ríður Elín (1976),
Sigurður Hannes
(1982) og Sigrún
Helga (1989). Dæt-
ur Hólmfríðar og
Eiríks eru: 1) Guð-
rún Birna, f. 4.
október 1958, sonur
hennar og Bjarna
Guðbjörnssonar, f.
25. október 1953, er
Eiríkur Húni, f. 23.
október 1984. 2)
Dagmar Jóhanna f. 20. febrúar
1961.
Hólmfríður stundaði nám í
Menntaskólanum í Reykjavík
1943, Centenary Junior College
í New Jersey 1943-1945, og í
húsmæðraskóla í Danmörku
1946-1947. Hún lærði hár-
greiðslu í Bandaríkjunum 1957.
Hólmfríður starfaði sem flug-
freyja hjá Loftleiðum árin
1947-1957 og rak hárgreiðslu-
stofu í Reykjavík árið 1958
ásamt Minnu Thorberg, og rak
seinna Bókabúð Hlíða í Reykja-
vík.
Hólmfríður Mekkinósdóttir
verður jarðsungin frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
í dag er borin til moldar Hólm-
fríður Mekkinósdóttir fóstra mín og
var hún á brott kölluð í fullu fjöri
á fögrum degi í sínu eftirlætis
umhverfi. Við lofum alföður og
þökkum fyrir að heimferðin var
skjót og henni hlíft við löngu og
ósigrandi stríði. Hann einn ræður
himnaför.
Föður mínum var hans mesta
gæfustund að kvænast Fríðu á sín-
um tíma og njóta umhyggju hennar
og ástar frá þeim degi. Hún helg-
aði fjölskyldunni allt sitt líf og að
leiðarlokum vill lítill fóstursonur
þakka fyrir sig. Fyrir sig og sína.
Tengdadóttur og ömmubörnin þijú
sem nú sjá á bak ömmu sinni Fríðu.
Eftir ríkir djúpur söknuður og fögur
minningin.
Megi alfaðir styrkja þá sem
sakna í dag og syrgja uns endur-
fundir verða hinum megin.
Ásgeir Hannes.
Þegar hringt var til mín og mér
tilkynnt um lát vinkonu minnar,
komu upp í hugann minningar frá
50 ára vináttu okkar. Vinskapur
okkar hófst í maí árið 1948 þegar
Fríða hóf störf hjá Loftleiðum hf.
en ég hafði byijað þar átta mánuð-
um áður. Við vorum saman í áhöfn-
inni, sem fór fyrsta áætlunarflug
Loftleiða hf. til New York í ágúst
1948, en það var sögulegt þar sem
það var fyrsta áætlunarflug Loft-
leiða hf. til Vesturheims.
í starfi sínu sem flugfreyja var
Fríða mjög dugleg og samviskusöm
og vildi félagi sínu allt hið besta.
Síðan tók hjónabandið við og eign-
aðist Fríða tvær yndislegar dætur
og eitt barnabarn, sem var sólar-
geisli afa og ömmu.
Fríða helgaði sig fjölskyldu sinni
og var þar stoð og stytta. Fríða var
sérlega trygglynd og elskuleg og
ávallt hrókur alls fagnaðar á góðri
stund enda var hún vinamörg. í
byijun desember sl. áttum við
gömlu vinkonurnar yndislega stund
saman á árlegum jólafundi Sval-
anna, þar sem Fríða naut sín vel
og er ánægjulegt að minnast henn-
ar þannig.
Fríða mín, ég mun ætíð sakna
þín og þakka þér fyrir okkar góðu
stundir saman. Ég og fjölskylda
mín sendum eiginmanni, dætrum
og dóttursyni og öðrum ástvinum
samúðarkveðjur okkar.
Blessuð sé minning góðrar vin-
konu.
Sigríður Gestsdóttir (Siggý).
Kæra vinkona, aðeins nokkur
kveðjuorð, þar sem ég get því mið-
ur ekki verið við jarðarförina.
Margs er að minnast frá 43ja ára
kynnum, en þá fórst þú með mig i
reynsluferðirnar tvær, sem nújafn-
gilda sex vikna flugfreyjunám-
skeiði. Þú varst yfirflugfreyja Loft-
leiða hf. og barst þann titil með
sóma, falleg framkoma, ve! mennt-
uð og traustur og góður félagi.
Þú varst hvatamaður að stofnun
Flugfreyjufélagsins. Við vorum
nokkrar freyjur boðaðar á þitt fal-
lega heimili á Laugavegi 33 til
skrafs og ráðagerða og var stofn-
fundurinn svo haldinn 30. des. 1954
og var félagatalan 15. Þú fylgdist
vel með gangi félagsins og síðar
mættir þú með okkur við hátíðleg
tækifæri hjá Svölunum, félagi fyrr-
verandi freyja. Við erum nokkrar
vinkonur þakklátar fyrir ánægju-
legt kvöld, sem við nutum saman í
byrjun jólaföstu. Það var okkar síð-
asta kvöldmáltíð saman.
Guð styrki fjölskyldu þína og vini.
Ándrea Þorleifsdóttir.
HOLMFRIÐUR
MEKKINÓSDÓTTIR