Morgunblaðið - 13.03.1997, Qupperneq 46

46 FIMMTUDAGUR 13. MARZ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
allt þetta fengi Guðný vinkona mín
fýrstu viðurkenningu ef til þess
kæmi að verk hennar og framkoma
stæðu frammi fyrir mati. Ég trúi
því reyndar að svo sé það í raun,
mannanna verk séu eilíflega undir
smásjá þess sem öllu ræður. Það
er orðið hetja sem er mörgum ofar-
lega í huga á þessari kveðjustundu.
Leiðir okkar Guðnýjar lágu sam-
an á unglingsárunum þegar sálimar
eru móttækilegar og áhrifagjamar
en um leið viðkvæmar. Því hefur
verið haldið fram að vinátta sem
myndist á þessum árum reynist
tryggari en ella. Eitt er víst að vin-
skapur okkar hélst alla tíð og sam-
bandið rofnaði aldrei. Á þessari
stundu er erfítt að trúa því að leið-
ir skilji en þannig er það og ekkert
að gera annað en þakka af heilum
hug fyrir samfylgdina og biðja ást-
vinum guðs blessunar.
Það em 30 ár síðan myndarlegur
hópur lauk námi frá Kvennaskólan-
um í Reykjavik. Við vorum á leið út
í lífíð. Sumar höfðu fengið vinnu,
aðrar ákváðu að fara í Kennaraskól-
ann. Guðný var ein af þeim. Hún
reyndi mikið að fá mig með en ég
hafði aðrar áætlanir þannig að leið-
ir skildi að ákveðnu marki. Á skóla-
árunum í Kvennó var tekist á við
eitt og annað og margar myndir
koma upp_ í hugann sem tengjast
Guðnýju. Á þessum tíma kom bítla-
menningin fram á sjónarsviðið og
átti hug okkar. Við vomm einnig
mjög hugfangnar af íslensku bítlun-
um, Hljómum, og töldum ekki eftir
okkur að standa fyrir utan
Glaumbæ tímunum saman ef ske
kynni að við fengjum að sjá þá
■---------------■
SLIM-LINE
dömubuxur
frá gardeur
ÖÓuntu
tískuverslun
um V/Nesveg, Seltj., s. 561 1680 k
koma af æfíngum og hlaupa inn í
bílana. Á sunnudögum var farið í
Skátaheimilið á eftirmiðdagsböll
með Hljómum. Við vomm svo gagn-
teknar af þessu áhugamáli okkar
að við tókum eitt sinn rútuna til
Keflavíkur til þess að taka myndir
af húsunum þar sem þessir kappar
áttu heima. Eg man að það rigndi
mikið þann dag.
Eitt sinn fór Guðný með mér norð-
ur í páskaleyfinu. Það var fyrsta
ferð hennar norður en svo sannar-
lega ekki sú síðasta. Við ætluðum
að hafa það mjög skemmtilegt og
vom einhveijar ballferðir á áætlun.
Við vomm hins vegar veðurtepptar
allan tímann heima á Lómatjöm og
fómm á snjóbíl til Akureyrar að
loknu leyfínu. Það fer ekki allt eins
og ætlað er. Mér er líka minnis-
stætt þegar við vomm í 4. bekk og
ég lenti inni á sjúkrahúsi í nokkum
tíma. Ég sé hana fyrir mér við fóta-
gaflinn á rúminu mínu, áhyggjufulla
yfír minni líðan.
Guðný kynntist ung eftirlifandi
eiginmanni sínum, Magnúsi Hjör-
leifssyni ljósmyndara. Samband
þeirra var einstaklega gott, þau
vom sannir félagar og áttu margt
sameiginlegt. Þau eignuðust yndis-
legt heimili þar sem smekklegheitin
vom í hávegum höfð og það var
alltaf einstaklega notalegt að koma
til þeirra. Það sem er þó mikilvæg-
ast er að þau eignuðust þtjú gjörvu-
leg böm, Erlu, Ara og Silju, og
mikið var hún Guðný stolt af litla
ömmudrengnum sínum, Magnúsi
Óla, syni Erlu og Óla, sem nú er
að verða tveggja ára. Það er sárt
fyrir fjölskylduna að sjá á eftir
yndislegri eiginkonu, móður,
tengdamóður og ömmu.
í veikindum sínum sýndi Guðný
ótrúlegan dugnað, kjark og ósér-
hlífni. Hún vildi ekki gera mikið úr
veikindunum til þess að fólk væri
ekki að hafa áhyggjur. 0g þegar
spurt var þá var þetta alltaf aiveg
að koma, hún var að styrkjast og
hún var að fara í nýja meðferð sem
hún hafði svo mikla trú á. Ég Ieit
til hennar heima á Hraunflöt hálfum
mánuði áður en hún dó. Hún leit
svo ótrúlega vel út þar sem hún lá
í rúminu og hafði snyrt sig svolítið
áður en ég kom og sett klút yfír
höfuðið. „Eg vildi ekki að þér brygði
við að sjá mig,“ sagði hún. Alltaf
sama hugulsemin. Alltaf verið að
VERÐHRUN
fimmtudag, föstudag og laugardag
R V
Ú E
L R
E Ð
STOP
Y T
I i
• íþróttagailar frá 1.990
• Barnaúlpur
nr. 10-12-14 2.990
• Vetrarjakkar barna-
og fullorðins 1.990
Úlpur, fullorðins 4.990
Skiðabuxur 1.990
íþróttaskór barna 950
Skiðasamfestingar 4.990
Barnakuldagallar 3.990
hugsa um aðra. Það var þó svo að
mér varð brugðið við að sjá hana
blessaða og á þessum degi varð ég
fullviss um að þetta væri orðin
spuming um tíma. Sá banvæni sjúk-
dómur, krabbameinið, tekur stóran
toll. En læknavísindunum fleygir
fram og við verðum að vona að brátt
muni takast að leysa gátuna að því
marki að það takist að bjarga fleir-
um. Við Arvid sendum ástvinum
Guðnýjar Stefánsdóttur innilegar
samúðarkveðjur. Ég flyt einnig
kveðjur frá skólasysturunum úr
Kvennó, sem minnast Guðnýjar með
þakklæti og virðingu.
Megi minningin um góða konu
lifa.
Valgerður Sverrisdóttir.
Þú skilur eftir auðlegð þá
sem enginn tekið fær.
Ást í hjarta, blik á brá
og brosin silfurtær.
Mesta auðinn eignast sá
er öllum reynist kær.
(G.Ö.)
Vinkona mín kvaddi þetta líf á
jafn fagran hátt og hún hafði lifað
því, umvafin ást og kærleika fjöl-
skyldunnar. Það var mikil lífsreynsla
fyrir mig að fá að vera með og upp-
lifa slíkan kærleika og slíka fegurð
í sorginni. Þar sem allir voru sem
einn. En þannig hafði hún einmitt
sáð í kringum sig og uppskar eftir
því. Öllum í íjölskyldunni þótti svo
ofurvænt um hana Guðnýju sína. í
erfíðum veikindum sínum vann hún
hvem sigurinn eftir annan, hún lauk
öllum sínum prófum í lífsins skóla
með hæstu einkunn. Kynni okkar
Guðnýjar hófust fyrir 10 ámm þeg-
ar bömin okkar felldu hugi saman.
Ég hef oft sagt að eitt sé að eign-
ast tengdaböm, en að það sé ekkert
sjálfgefíð að eignast vináttu allrar
íjölskyldunnar. Betri og samhentari
flölskyldu er vart hægt að fínna.
Við Guðný urðum strax góðar vin-
konur, það var eins og við hefðum
alltaf þekkst. Ifyrir utan sameigin-
legt áhugamál, bömin okkar og síð-
ar yndislegt bamabam, lágu flest
okkar áhugamál saman. Þar bar
hæst „þróunarheimspekina", les-
hringinn okkar í Geiðubergi, sem
átti hug okkar allan. Fræðslan þar,
trúin og bænin, gerðu henni kleift
að takast á við sjúkdóm sinn og
flutning yfir á annað tilvemsvið. I
fullvissu sinni um mátt kærleikans,
æðsta aflsins, hvatti hún ijölskyldu
sína á lokadögum, til þess að virkja
kærleikann sér og öðmm til góðs.
Ég kveð mína elskulegu vinkonu
með orðum sem við sögðum svo oft
saman: „Lát kærleik, ljós og æðri
mátt efla áform lífs á jörðu.“
Guðrún Þórbjarnardóttir.
Elsku Guðný.
Það er erfitt að trúa því að þú
sért ekki lengur hér hjá okkur, þú
sem varst sem mín önnur móðir,
svo róleg, skilningsrík og yndisleg
persóna. Þú varst alltaf svo hlý og
góð þegar ég var heimagangur hjá
þér á Þrúðvanginum með Silju vin-
konu minni. Á hveijum einasta degi
kom ég til Silju og alltaf varst þú
heima og tókst vel á móti mér svo
og öðmm. Ég man svo vel þegar
ég meiddi mig á grill-teininum, þeg-
ar við Silja vorum að leika okkur
við bræður okkar og vini þeirra,
hvað þú varst ótrúlega góð við mig
þá, eins og reyndar alltaf. Þú varst
alltaf tilbúin að lofa mér að gista
þegar mamma þurfti að fara í
keppnisferðalög, þá gerðum við allt-
af eitthvað skemmtilegt saman t.d.
fómm á skíði eða með Magga að
taka myndir, sem okkur þótti svo
spennandi. Mér leið alltaf eins og
ég væri bara ein af börnunum þín-
um, bömunum sem þú varst svo
yndisleg móðir og ég veit að þau
og Magnús munu sakna þín sárt
og ég vildi óska þess að litli ömmu-
drengurinn þinn hefði fengið að
njóta samvistar þinnar lengur. Þú
varst frábær, takk fyrir hvað þú
varst alltaf góð við mig.
Elsku Magnús, Erla og fjöl-
skylda, Ari, Silja og aðrir ástvinir.
Guð gefí ykkur styrk í sorg ykkar
og ég veit að minningin um Guðnýju
verður ykkar ljós í myrkrinu. Guð
blessi ykkur öll.
Hafdís Inga.
Kveðja frá frænku
Hún fölnaði, bliknaði, fagra rósin mín,
því frostið var napurt.
Hún hneigði til foldar hin blíðu blöðin sín
við banastríð dapurt.
En Guð hana í dauðanum hneigði sér að
hjarta
og himindýrð tindraði um krónuna bjarta.
Sof, rós mín, í ró, í djúpri ró.
(Guðm. Guðmundsson)
Hetjulegri baráttu er lokið, lífið
og vonin lutu í lægra haldi fyrir
krabbameininu, ofureflinu sem fáu
eirir.
Já, hún var sannkölluð hetja, hún
Guðný frænka mín. Uppgjöf var
ekki til í hennar huga. Með rósemi
og æðruleysi tók hún örlögum sín-
um eins og hveiju öðm verkefni sem
henni var falið. Hún taldi kjark í
alla í kringum sig, fullviss um að
veikindin væm sér „kennsla" til að
læra og þroskast af og ekki síst
að geta orðið öðmm að Iiði. Hvað
það snertir er mér kunnugt um að
henni varð að ósk sinni. Með sjón-
varpsviðtali og tímaritsgrein kom
hún því til leiðar að vinnutilhögun
hjá Leitarstöð Krabbameinsfélags-
ins var tekin til endurskoðunar í
von um að bætt fyrirkomulag mætti
verða fleiri konum til bjargar í
framtíðinni.
Það þurfti kraft og hugrekki til
að koma fram opinberlega með
gagnrýni á heilbrigðiskerfíð á sama
tíma og henni var tilkynnt að hún
væri haldin lífshættulegum sjúk-
dómi.
Það þarf líka hugrekki til að
hafna hefðbundnum lækningaað-
ferðum þegar sýnt er að þær bera
engan árangur.
Ég tel það vera forréttindi að fá
að vera samvistum við manneskju
eins og Guðnýju, fallega, góða og
hlýja, og fyrir það vil ég þakka.
Állt frá bamæsku höfum við haft
mikið samneyti, ólumst upp í sama
húsi á Norðurbraut 19, lékum okkur
í óbyggðu hrauninu, þar sem nú er
hús við hús og varla sést auður blett-
ur. Ævintýraheimili þar sem aðeins
var einstaka kálgarður og hænsna-
kofinn hans afa Helga að ógleymd-
um dúkkukofanum sem afi Helgi
smíðaði handa okkur og við sýsluð-
um okkur í búleik sumarlangt.
Við fórum í dagsferðir um hraun-
bollana með nesti, mjólk í glerflösku
og rúgbrauð með kæfu, könnuðum
leyndardóma Hellisgerðis og rennd-
um okkur á skíðasleða niður Nönnu-
stíg. Fastur liður var svo viku- til
hálfsmánaðardvöl í Kaldárseli á
sumri, þar sem við hlustuðum á
guðsorð og lærðum fallega söngva.
Þetta voru áhyggjulausir dýrðar-
dagar.
Þar sem ég er tveimur árum eldri
fannst mér ég að vissu leyti bera
ábyrgð á frænku minni, notfærði
mér aldursmuninn og ráðskaðist
óspart með hana. Hún lét sér vel
líka, kvartaði ekki, enda aldrei ver-
ið til vandræða.
Guðný var elst fímm systkina,
systkina sem ég hef að hluta til litið
á sem mín. Með fjölskyldum er þetta
orðinn stór og samheldinn hópur
með Erlu mína og Stefán í farar-
broddi. Hópur sem meðal annars
gerði Guðnýju kleift að dveljast
heima á Hraunflötinni síðustu dag-
ana hjá sínum allra kærustu, Magn-
úsi og bömunum. Að fá að hafa
hana heima þessa síðustu daga var
okkur öllum mikils virði, ekki síst
Silju litlu, sem verður að sjá á bak
móður sinni rúmum mánuði fyrir
fermingu sína.
Lífíð er stundum miskunnarlaust.
Elsku Maggi, Erla og fjölskylda,
Ari, Silja, foreldrar og systkini,
megi minningin um Guðnýju styrkja
ykkur um alla framtið.
Helga Bjarnadóttir.
Kveðja frá Margréti Sif
Sem kona hún lifði í trú og tryggð;
það tregandi sorg skal gjalda.
Við ævinnar lok ber ást og dyggð
sinn ávöxtinn þúsundfalda,
og ljós þeirra skín í hjartans hryggð
svo hátt yfir myrkrið kalda.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson)
Elsku Erla og fjölskylda, Magnús,
Ari og Silja, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð. Minningin um
Guðnýju mun ætíð lifa í hjarta mínu.
Margrét Sif.
daginn 20. mars nk.
í Safnaðarheimilinu,
Laufásvegi 13 og
hefst hann kl. 20.30.
Dagskrá samkvæmt .
safnaðarlögum. T
Stjórn safnaðarins.
MC
m
ÍÉ ÉÍÍ Éfi Éð «9
sL
NÝTT
á íslandi
Hágæða lyklakerfi
EINN LYKILL
- endalausir möguleikar
Öryggiskerfi sem uppfyllir allar kröfur
um öryggi i kerfislæsingum.
Skútuvogi 1 OE • Sfmi 588-0600