Morgunblaðið - 17.04.1997, Blaðsíða 44

44 FIMMTUDAGUR 17. APRÍL 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Þorgeir Logi
Árnason, prent-
ari, var fæddur i
Reykjavík 17. apríl
1946. Hann lést af
slysförum 5. apríl
siðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Árni Valde-
marsson, prent-
smiðjustjóri, f. 27.6.
1923, d. 14.8. 1969,
V og Hallfríður
Bjarnadóttir, f.
20.4. 1922, bæði
fædd í Reykjavík.
Þorgeir var elstur
þriggja barna þeirra hjóna.
Systkini hans eru Haraldur, f.
18.4. 1948, og Ingibjörg, f. 2.12.
1951.
Árið 1968 kvæntist Þorgeir
eftirlifandi eiginkonu sinni,
Ingunni Ernu Stefánsdóttur,
kennara og leirlistarkonu, f. i
Kópavogi 5.8. 1947. Foreldrar
hennar voru hjónin Stefán Agn-
ar Hjartarson og Sólveig Böð-
varsdóttir, úr Dalasýslu. Börn
Þorgeirs og Ingunnar eru Stef-
án Arni, f. 12.2. 1970, Hallfríð-
ur Sólveig, f. 12.2. 1970, maki
hennar er Björn Olafur Gunn-
arsson, f. 12.2. 1970, og Auður
Rán, f. 30.7. 1977.
Þorgeir lauk prófi í prentiðn
frá Iðnskólanum í Reykjavík
1970. Hann var forstjóri í
Prentsmiðju Árna Valdemars-
sonar ásamt bróður sínum frá
1970-1995. Fyrirtækið var
stofnað af foreldrum Þorgeirs
og störfuðu móðir hans og syst-
» ir þar einnig. Prentsmiðja Árna
Valdemarssonar sameinaðist
Af öllum þeim gæðum
sem okkur veitir
viturleg forsjá
til ánægjuauka
er vináttan dýrmætust.
(Epíkúros.)
Vinur sýnir þér væntumþykju og
hlýju, vinur verndar þig og hiífir,
vinur styður þig og hvetur, vinur
virðir þig og skilur, vinur áminnir
þig og leiðréttir, þér líður vel með
vini þínum, þú saknar hans sárt
þegar hann kveður. Þorgeir Logi
Árnason var vinur minn.
*. Ég var þriggja ára þegar ég
kynntist Þorgeiri. Hann fluttist þá
með foreldrum sínum Árna Valde-
marssyni og Hallfríði Bjarnadóttur
á Ljósvallagötu 8, við gamla kirkju-
garðinn í vesturbæ Reykjavíkur.
Alla tíð síðan höfum við verið vinir
og tengslin aldrei rofnað.
Við Þorgeir vorum af þeirri kyn-
slóð vesturbæinga sem lék sér í „fall-
in spýta“, barðist við Tígrisklóna,
þekkti Pétur Hoffmann, sníkti vínar-
brauðsenda í bakaríinu, var í sendi-
ferðum fyrir kaupmanninn á horn-
inu, átti Bangsímon fyrir vin, las
Tarzan í Vísi, skiptist á hasrablöð-
um, fór í þtjúbíó á sunnudögum og
í sveit á sumrin.
Ótal minningar og myndir hrann-
ast upp frá bernsku okkar á upp-
vaxtarárunum á Ljósvallagötunni. Á
þessum tíma þurftu börn og ungling-
ar sjálf að fínna leiðir til að fá útrás
fyrir athafnaþrá sína og hugmynda-
flug. Tilboð um tómstundir, afþrey-
ingu og leiki voru ekki nema að litlu
leyti í boði opinberra aðila. Við Þor-
geir vorum félagar í iþróttafélaginu
Reyni. Þetta félag stofnuðum við
strákarnir í götunni með góðum
stuðningi nokkurra foreldra. Ég man
að Árni pabbi Þorgeirs prentaði fyr-
ir okkur dreifimiða og auglýsingar
og Ragnar Kjartansson, listamaður
faðir Kjartans Ragnarssonar, leikara
og leikritahöfundar, bjó til verðlau-
nagripi fyrir okkur úr leir. Tilgangur
félagsins var alhliða íþróttaiðkun þó
reyndin yrði sú að fyrst og fremst
var stunduð knattspyrna. A þessum
tíma var nokkuð víst að þú komst í
„liðið“ ef þú áttir íþróttaskó og alveg
Jí' örugglega ef þú áttir fótbolta. Mikil
vandræði voru oft að fá bolta í leik-
Steindórsprenti-
Gutenberg 1995,
þar sem hann starf-
aði eftir það. Þor-
geir var einlægur
stuðningsmaður og
hluthafi kvik-
myndafyrirtækisins
Kjól & Anderson.
Þorgeir öðlaðist
svifflugréttindi 15
ára gamall og átti
flugið hug hans
uppfrá því. Hann
var einn af upphafs-
mönnum módel-
flugs á íslandi á
sjötta og sjöunda áratugnum.
Þorgeir var kosinn í sljórn Svif-
flugfélags Islands 1976, árið
1978 var hann kjörinn formað-
ur og gegndi því hlutverki til
1990. Þorgeir keppti í svifflugi
bæði hér heima og erlendis.
Þorgeir smíðaði ásamt Herði
Hjálmarssyni eina af fyrstu
heimasmíðuðu flugvélum hér á
landi og gegndi formennsku
Flugsmíðar, áhugamannafé-
lags um flugsmíðar, frá stofnun
þess. Hann öðlaðist vélflugrétt-
indi árið 1980 og stundaði list-
flug af kappi eftir það. Að til-
stuðlan Þorgeirs og annarra
listflugmanna var fyrsta Is-
landsmót í listflugi haldið síð-
astliðið sumar. Hann var vara-
forseti Flugmálafélags íslands
frá árinu 1988 og heiðursfélagi
í Flugmódelfélaginu Þyt og
Svifflugfélagi íslands.
Utför Þorgeirs Loga fer
fram frá Dómkirkjunni í
Reykjavík í dag og hefst at-
höfnin kl. 15.
inn því fáir voru handbærir. Því var
gripið til þess ráðs að sameinast um
kaup á leðurbolta. Allir vildu að sjálf-
sögðu fá að geyma gersemina og
varð það að ráði að dreifa ábyrgð-
inni milli félagsmanna. Reyndin varð
sú að aðeins elstu og áhrifamestu
félagar Reynis fengu að varðveita
boltann með því skilyrði að maka
hann leðurfeiti reglulega og hafa
hann alltaf tiltækan þegar á þurfti
að halda.
Vegna ungs aldurs og ónógrar
knattleikni vorum við Þorgeir ekki
valdir til forustuhlutverka í félaginu
okkar, hvorki á velli né í stjórn.
Forystuhæfíleikar Þorgeirs sem
seinna áttu eftir að koma í ljós nutu
sín ekki á þessum árum í samskipt-
um okkar strákanna á „Ljósó“. Við
Þorgeir fengum útrás fyrir fyrir
hetjuskap með því að skálda okkur
í þær aðstæður. Þá leystum við hvern
vanda og hveija þraut betur og fyrr
en nokkrir aðrir og vorum fremstir
meðal jafningja. Við lögðum að velli
heila hópa af óvígum her „Tígriskló-
ara“ og skoruðum alltaf þýðingar-
mestu mörkin í hveijum leik. Það
stóðst okkur enginn snúning. í þess-
um draumum æskuáranna urðu gler-
brot gimsteinar, vatn dýrkeyptur
gosdrykkur og Þórbergur Þórðarson,
sem gekk stundum sundið miili
Hringbrautar og Ljósvallagötu
hættulegur andstæðingur sem
ástæða var að fela sig fyrir, en fylgj-
ast þó með, hann var jú kommúnisti.
Þorgeir fékk snemma áhuga á
þeirri list að láta hluti haldast á lofti,
svífa og gera kúnstir í krafti vind-
styrks, uppstreymis, bylgju, bólu og
hvað þetta nú allt heitir. Áhugi Þor-
geirs var ástríðuþrunginn. Það var
aldrei svo kalt eða dimmt að ekki
væri reynt einu sinni enn og verið
aðeins lengur. Að lokinni flugæfingu
var svo farið heim, lagfært og bætt
það sem úr lagi hafði gengið og lögð
drög að nýrri smíð. Þorgeir elskaði
flugið sjáift og möguleika mannsins
til að útfæra þrautir í samspil tækis
og náttúruafla. Hann lagði ekki eins
mikið upp úr útliti, aðalatriðið var
að flugkosturinn væri traustur og
gæti flogið. í upphafi reyndi ég að
fylgja honum eftir en dróst fljótt
aftur úr, það kom í ljós að vilji er
ekki allt sem þarf, þú þarft að hafa
hæfileika og brennandi áhuga og
Þorgeir hafði hvort tveggja í ríkum
mæli. Alla tíð frá því hann byijaði
með skutlur, svifflugur, teygjut-
rekktar vélar og önnur flýgildi sem
ég varla kann að nefna, hef ég fylgst
með framgangi hans og frama. Eg
veit að hann var með leiknustu og
kunnáttumestu flugmönnum lands-
ins.
Við fylgdumst vel með tilhugalífi
og ástarmálum hvor annars þegar
að þeim kafla kom í lífi okkar. Við
tpkum aldrei neinar afdrifaríkar
ákvarðanir í þeim efnum nema að
höfðu samráði hvor við annan. Hiidi
konu minni er það minnisstætt að á
fyrsta stefnumóti okkar, sem var
bíóferð í Gamla bíó, var Þorgeir
mættur með vini sínum honum til
halds og trausts.
Eftir að við festum ráð okkar og
stofnuðum heimili jókst enn vinskap-
ur og samgangur á milii fjölskyldna
okkar. Það vita þeir er til þekkja
að nærvera þeirra Ingunnar og Hild-
ar Stefánsdætra gat ekki orðið til
annars en bæta það sem gott var
fyrir.
Börnin okkar eru á svipuðum aldri
og með þeim tókst vinskapur sem
haldist hefur frá fyrstu tíð og til
dagsins í dag.
Veistu, ef þú vin átt,
þann er þú vel trúir,
og vilt þú af honum
gott geta,
geði skalt við hann
blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
(Úr Hávamálum.)
Það er á stundu sem þessari að
ég öfunda þá sem ekki efast. Öfunda
þá af vissunni um endurfund og
möguleikanum á að geta komið til
skila því sem kjark og vit skorti til
að segja meðan allt lék í lyndi.
Við áttum saman líf í vináttu og
væntumþykju í nærri hálfa öld, líf
sem hefur veitt mér og fjölskyldu
minni ómetanlega hlýju og næringu
og dýpkað skilning okkar á gildi
vináttunnar. Fyrir þetta verð ég
ævinlega þakklátur.
Hann býst ekki í skart, þess vegna
ljómar hann, hann heldur sér ekki
fram, og það er ágæti hans, hann
er laus við sjálfhælni, og þess vegna
er hann virtur, hann er laus við
sjálfsþótta og ber því af öðrum. Og
af því að hann keppir ekki við aðra,
getur enginn keppt við hann. LAO-
TSE.
Þorgeir var einstakt prúðmenni
og góðmenni. Hann lagði aldrei illt
til neins og var ávallt málsvari lítil-
magnans. Hann hreykti sér aldrei
af góðverkum sínum en lét þau fara
lágt. Hann var vinur í raun og bætti
það mannlíf er hann var hluti af og
mun minning hans lengi lifa.
Elsku Ingunn, Hallfríður, börn,
tengdabörn, ættingjar og vinir. Megi
allar góðar vættir styrkja ykkur og
varðveita á þessum erfiðu tímum.
Gaukur og fjölskylda.
Ég vil með þessum orðum minn-
ast Þorgeirs Loga Árnasonar sem
lést af slysförum á þeim fagra laug-
ardegi 5. apríl 1997. Það sem ég
hugsa um þegar ég minnist fyrstu
kynna af feðgunum og flugmönn-
unum Þorgeiri og Stefáni Árna er
hin djúpstæða og gagnkvæma virð-
ing sem þeir félagar báru aila tíð
hvor fyrir öðrum. Það var sérstakt
samband sem lét mig ekki ósnortinn
þegar vinskapur tókst með mér og
Stefáni. Það var einhver undarleg
og óútskýranleg þörf fyrir listsköpun
sem upprunalega dró okkur Stefán
saman en fjölskyldunni í Keilufelli
35 virðist listrænt eðli í blóð borið.
Flugmaðurinn Þorgeir lét sér heldur
ekki nægja flugmannstitilinn; hann
var listflugmaður.
Þegar ég og Stefán Árni hófum
að eyða flestum stundum saman var
alls ekki ljóst hvert við stefndum;
við vildum gera kvikmyndir, skrifa,
ljósmynda, framleiða. Fyrst og
fremst vildum við vera uppteknir við
að skapa og þessari sköpunarþrá
sýndu Þorgeir og Ingunn, móðir
Stefáns, ótrúlegan og ómetanlegan
skilning. Við Stefán fengum aldrei
á tilfínninguna að hegðun okkar
væri á nokkurn hátt afbrigðileg eða
óæskileg enda þótt heimili þeirra
hjóna væri oft á tíðum eins og her-
setið þegar tilraunastarfsemi okkar
gekk út í hvað mestar öfgar. Þvert
á móti lagði Þorgeir til öll sín tæki
og tól til að myndrænir draumar
okkar gætu ræst; hann lánaði okkur
myndavélarnar, kvikmyndavélina,
framköllunaraðstöðuna, sýningar-
vélarnar, húsið, prentsmiðjuna, tölv-
una, flugskýlið, bílinn, ef því var að
skipta. Og þótt þessi praktíski stuðn-
ingur væri mikilvægur var andlegi
stuðningurinn sem Þorgeir sýndi
okkur með áhuga sínum áreiðanlega
mikilvægari.
Fyrstu árin störfuðum ég og Stef-
án Árni undir nafninu Kjól & Ander-
son en árið 1995 kynntumst við
Baldri Stefánssyni og ákváðum í
sameiningu við hann að gera fyrir-
tækið að hlutfélagi. Þar sem Þor-
geir hafði alla tíð greitt götu Kjól &
Anderson lá það í augum uppi að
hann eignaðist hlut í fyrirtækinu
hvort sem honum líkaði betur eða
verr. En það kom á daginn að áhugi
hans á starfsemi okkar fór síst dvín-
andi og upp frá þessum tímamótum
sátum við Stefán, Baldur og Þorgeir
stjórnarfundi fyrirtækisins. Mér
fannst það mikill heiður og var stolt-
ur af því að Þorgeir vildi starfa með
okkur á þennan hátt. Ef til vill fannst
mér ég standa í stórri skuld við
Þorgeir en eftir á að hyggja leyfi
ég mér að halda að hann hafí notið
þess að vera með í áhættunni og
spennunni sem vissulega fylgir
hveiju verkefni. Hann var ungur í
anda og metnaðargjarn eins og við
og vildi að fyrirtækið yxi og dafnaði
með tíð og tíma.
Þorgeir boðaði sjálfur til okkar
síðasta fundar, aðeins tveimur dög-
um fyrir andlát sitt. Það gleður okk-
ur Baldur og Stefán að þessi síðasti
fundur með Þorgeiri gaf fyrirheit
um bjarta framtíð. Síðastliðin tvö
ár höfum við nær eingöngu starfað
að framgangi GusGus verkefnisins
og nú var árangur vinnu okkar
smám saman að líta dagsins ljós.
Þorgeir hlakkaði til að upplifa land-
vinninga GusGus og sonar síns og
ég held að við höfum allir verið
hreyknir við lok okkar síðasta fund-
ar. Hér tala ég fyrir hönd Baldurs
Stefánssonar sem því miður er er-
lendis, á leið til íslands, þegar þetta
er skrifað. Ég veit að hann er sam-
mála hveiju orði sem hér stendur.
Stefán Árni, Halla og Auður Rán!
Þið áttuð frábæran pabba og eigið
frábæra mömmu. Ef allir ættu for-
eldra sem styðja jafn vel við bakið
á börnum sínum og Þorgeir og Ing-
unn hafa gert,_ byggi hér þjóð með
bein í nefínu. Ég elska ykkur öll og
mun standa með ykkur svo lengi sem
ég lifi.
Sigurður.
Hann var sannarlega fríður ungi
pilturinn sem kom inn í líf litlu
mágkonu minnar fyrir margt iöngu
svo að hún gekk um með stjörnur í
augunum. Og ekki var viðkynningin
við hann síðri þegar fram liðu stund-
ir, þar fór karlmenni með trausta
og^góða skapgerð.
Eg bjó þá með manni mínum og
ungum syni okkar á heimili tengda-
móður minnar á meðan við vorum
að koma yfir okkur þaki og fékk að
fylgjast með þegar þau voru að
draga sig saman, þessar glæsilegu
ungu manneskjur.
Þau „opinberuðu" eins og það var
kaliað í þá daga, settu upp hringa,
og héldu áfram við nám og störf
áður en kom að hreiðurgerðinni í
fallegu, gömlu húsi í Þingholtsstræti
27. Þau giftu sig í Dómkirkjunni á
björtum vordegi, þar voru tvíburarn-
ir þeirra skírðir og þaðan er hann
nú kvaddur drengurinn góði.
Fjölskyldur þeirra voru um margt
líkar. Hjá báðum voru tveir bræður
og yngri systir, í báðum voru hjónin
Árni og Halla og beggja fjölskyldn-
anna biðu þau örlög að feðurnir féllu
frá á besta aldri.
Þorgeir var ekki maður margra
orða. Hann framkvæmdi. Foreldrar
hans vildu af umhyggju sinni beina
honum í langskólanám. Því fór hann
norður yfir fjöll í Menntaskólann á
Akureyri haustið eftir að hann
kynntist Ingunni sinni. En þar undi
hann ekki þó námsgáfurnar væru
ÞORGEIR LOGI
ARNASON
nægar. Hann vildi suður til stúlkunn-
ar sinnar, vissi hvers konar gersemi
hann hafði fundið. Þeim var ætlað
að eigast. Þau voru samhent og
báru djúpa virðingu fyrir störfum
og áhugamálum hvors annars. Hann
studdi Ingunni af alefli þegar hún
fór í frekara nám 'í Handíða- og
myndlistaskólanum löngu eftir að
þau stofnuðu heimili og lagði metnað
sinn í að hún fengi vinnuaðstöðu
heima við. Það hefðu ekki allir eigin-
menn verið tilbúnir til að fórna bíl-
skúmum og byggja þar vinnustofu
fyrir konuna. A sömu lund studdi
Ingunn mann sinn af hjartans ein-
lægni í því sem hugur hans stóð til.
Þau vöktu saman fram á nætur við
ljósmyndaframköllun og minnis-
stætt er þegar þau að tillögu Þor-
geirs bjuggu til nákvæmt módel af
húsinu sem Ingunn ólst upp í og
gáfu Sólveigu móður hennar, en
húsið átti að rífa.
Fljótlega kom í ljós að honum var
flugþráin í blóð borin líkt og föður
hans, Arna, og síðar syninum Ste-
fáni Árna. Árum saman bjó fjöl-
skyldan í tjaldbúðum á Helluflug-
velli þegar svifflugmót stóðu yfir og
Ingunn þeyttist af stað á bílnum til
að sækja Þorgeir og/eða Stefán og
sviffluguna þar sem þeir höfðu lent
á hinum ýmsu túnum. Ég hef staðið
og starað á hann leika listir sínar á
flugvélinni sinni og fengið stein í
magann. Sl. sumar dvöldum við
Árni um tíma á Akureyri. Þangað
„skruppu" þau Ingunn og Þorgeir í
kaffi til okkar einn daginn en hann
hafði verið að sýna iistflug á Blöndu-
ósi. Og enn fékk ég stein í magann
þegar litla listflugvélin þeirra TF-
UFO brunaði með þau frá Akur-
eyrarflugvelli upp í himinblámann.
Fleyið sýndist svo agnar-
smátt.
Það fór ekki framhjá neinum, sem
umgengist hefur heimili þeirra Ing-
unnar og Þorgeirs, hversu einlæg
ást og vinarþel hefur einkennt sam-
skiptin innan fjölskyldunnar og
gagnkvæm virðing ríkt fyrir áhuga-
og tómstundamálum hvers um sig.
Börnin sín þrjú hafa þau stutt af
einhug til þeirra hluta sem hugur
þeirra hefur stefnt til og hlúð að
sköpunarþörf þeirra.
Nú, þegar heimilisföðurnum er
svo skyndilega svipt burt fyrir aldur
fram og við stöndum enn einu sinni
vanmegnug og ráðþrota frammi fyr-
ir örlögum þeim sem mönnum eru
ofin, er þessi mikla samheldni fjöl-
skyldunnar hornsteinn hennar og
lífsakkeri. Megi faðir og vinur alls
sem er vernda Þorgeir Árnason á
ókunnum stigum og blessa eigin-
konu hans, bömum þeirra, móður
hans og systkinum, ættingjum öðr-
um og vinum minningarnar um
þennan góða dreng. Orð yngri dóttur
hans, Auðar Ránar, þegar henni
barst andlátsfregnin, vil ég gera að
mínum, „hann var þó að gera það
sem honum fannst hvað skemmtileg-
ast“. Það var gott að vera í návist
Þorgeirs og ég vil fyrir hönd fjöl-
skyldu minnar þakka svila mínum
samveruna.
Aðstandendum Fannars Sverris-
sonar, piltsins unga sem fór hina
hinstu för með Þorgeiri, vottum við
hjón okkar dýpstu samúð.
Guðrún Halla
Guðmundsdóttir.
Alltaf brosandi, með bros í aug-
unum, hlýr og traustur. Þetta eru
fyrstu lýsingarnar á Þorgeiri, sem
okkur detta í hug á þessari stundu.
En svona var hann líka.
Hugurinn reikar og við minnumst
allra stundanna í sumarbústaðnum,
þar sem við lékum okkur svo mikið
saman, allra stundanna á Ljósvalia-
götunni, bíltúranna, þegar fjölskyld-
an fór í „convoy", jólanna hjá Heigu
ömmu og fleira og fleira. Yið munum
líka hversu spennandi það var, að
fá litla tvíbura í fjölskylduna. Það
var aldeilis fjör í barnaafmælunum
hjá okkur, þegar langömmubörn
ömmu voru allt í einu orðin fimm,
nánast á sama aldri. Ekki er hún
síðri minningin um síðasta ættar-
mótið okkar. Þar var svo gott veður
og allt svo gaman og þú hélst svo
fallega ræðu. Þú varst kosinn í nefnd
fyrir næsta ættarmót og það er ég
viss um, að þú verður þar með okkur.