Morgunblaðið - 17.04.1997, Blaðsíða 46

•>r46 FIMMTUDAGUR 17. APRÍL 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Sólveig Guð-
mundsdóttir
fæddist á Snartar-
stöðum í Lundar-
reykjadal í Borgar-
firði 11. apríl 1906.
Hún lést á Land-
spítalanum 10. apríl
síðastliðinn. For-
J eldrar hennar voru
hjónin Guðmundur
Guðmundsson
* (1868-1950), fædd-
ur á Vallarstöðum í
Kjós. Um ætt hans
má lesa í bókunum
„Fremri háls ætt“
eftir Jóhann Eiriksson ættfræð-
ing, og „Kjósamenn" eftir Har-
ald Pétursson safnavörð. Móðir
Sólveigar var Þórdís Péturs-
dóttir (1880-1941), fædd á
Börðum á Akranesi. Foreldrar
hennar voru Pétur, fæddur í
Efstabæ í Skorradal 7. septem-
ber 1836, drukknaði í Skorra-
dalsvatni í desember 1885, Guð-
mundsson „söngmanns", bóndi
fyrst í Efstabæ og síðar í
Strandahreppi, Ólafssonar, lög-
réttumanns og skipasmiðs í
Kalastaðakoti á Hvalfjarðar-
strönd (d. 1843). Móðir Þórdís-
ar var Guðrún (1840-1905)
Jónsdóttir bónda á Búrfelli í
Látin er á 91. aldursári frænka
mín og nafna Sólveig Guðmunds-
dóttir. Veiga eins og hún var alltaf
kölluð af vinum og vandamönnum
var fædd á Snartarstöðum í Lund-
arreykjadal og kenndi hún sig ávallt
við þann bæ. Vann hún ýmis sveita-
^störf, fyrst við bú foreldra sinna og
síðar meðal annars á Stóra-Kroppi
og Kletti í Reykholtsdai. Veiga var
tvo vetur í Reykholtsskóla, fyrstu
árin sem hann var starfræktur.
Seinna var hún einn vetur á Hall-
ormsstað. Eftir að hún fluttist til
Reykjavíkur vann hún lengst hjá
Þjóðskjalasafni íslands. Eftir að
Miðfirði, Jónssonar
og konu hans Mar-
grétar Magnúsdótt-
ur bónda á Tann-
stöðum i Hrútafirði,
Vilhjálmssonar
bónda í Balaskarði,
Eiríkssonar.
Þau Guðmundur
og Þórdís byrjuðu
búskap á Snartar-
stöðum vorið 1905,
og voru þau bæði
þar til dánardags.
Þar fæddust börn
þeirra sjö, en Sól-
veig var þeirra elst.
Þau voru: 1) Sólveig, f. 1906,
d. 1997, vann lengst af við land-
búnaðarstörf, en síðustu starfs-
árin vann hún hjá Erfðafræði-
nefnd Háskóla Islands í Reykja-
vík. 2) Pétur, f. 1908, bóndi á
Skarði í Lundarreykjadal. 3)
Guðrún, f. 1914, d. 1983, hús-
móðir í Njarðvík. 4) Jón, f. 1915,
d. 1972, bóndi á Snartarstöðum
eftir lát foreldra sinna. 5) Þórð-
ur, f. 1919, d. 1994, verslunar-
maður í Sandgerði. 6) Arni, f.
1924, d. 1974, verkamaður, síð-
ast í Hveragerði.
Útför Sólveigar fer fram frá
Neskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Veiga fluttist til Reykjavíkur bjó
hún lengi hjá séra Asmundi Guð-
mundssyni biskupi og konu hans
Steinunni Magnúsdóttur sem
bjuggu á Laufásvegi 75. Dætur
þeirra, þær Sigríður, Þóra og Asa,
hafði Veiga mjög mikil samskipti
við og voru þær henni mjög góðar
og vildu allt fyrir hana gera. Færi
ég þeim þakkir fyrir þá umhyggju
og velvild sem þær sýndu henni alla
tíð. Veiga var mjög fróð kona og
vel lesin og hafði hún mjög gaman
af lestri góðra bókmennta, þó sér í
lagi ættfræðibókum og íslenskum
skáldsögum. Ég man alltaf eftir
þegar ég fór í fyrsta skiptið með
Val unnusta minn til hennar, þá fór
hún strax að spyija hann hverra
manna hann væri og hvaðan hann
væri, þá varð eitthvað fátt um svör
nema það allra næsta. Næst þegar
við komum í heimsókn þá vissi hún
alla hans ættartölu lengst aftur í
ættir, miklu meira en hann vissi,
en svona var hún, vildi vita allt um
ættir fólksins sem hún þekkti. Veiga
var stjórnsöm kona en mjög blíð og
góð þegar á reyndi, hún vildi helst
fá að ráða og taka þátt í öllu,' en
þó ekki svo að hún neyddi mann til
að gera eitthvað sem maður ekki
vildi. Það að mennta sig var mjög
ofarlega í hennar huga og fann ég
það að þegar ég lauk stúdentspróf-
inu árið 1995 þá varð hún bæði
stolt og ánægð yfir þessum áfanga
með mér og hvatti mig eindregið
að halda áfram námi. Veiga hafði
mikinn áhuga á íþróttum hveiju
nafni sem þær heita. Mestan áhuga
hafði hún á íslenskum handknattleik
þá sérstaklega þegar íslenska
landsliðið var að spila, og einnig á
íslensku knattspymunni. Þá varð
hún ekki par ánægð þegar nafna
hennar tilkynnti henni að hún héldi
með Fram því hún var sjálf dyggur
stuðningmaður Skagamanna og
vissi allflest um það lið hveiju sinni,
hveijir voru leikmenn liðsins og
hveijir skoruðu mörkin. Oft kom það
fyrir að við horfðum á leiki saman
og héldum þá oftast hvor með sínu
liðinu, en urðum nú samt yfirleitt
sáttar eftir leikinn hvernig sem úr-
slitin urðu.
Veiga var kirkjurækin kona og
fór yfirleitt í kirkju til að vera við
messu alla sunnudaga þegar hún
mögulega gat. Svo fór hún einnig
í Neskirkju sem var hennar kirkja
nú seinni árin, á miðvikudögum og
á laugardögum til að vera með í
félagsstarfinu þar. Þegar séra Guð-
mundur Óskar Ólafsson flutti sig
yfir á Grund fór hún oft þangað til
að vera við messu hjá honum og
hélt hún mikið upp á hann.
Hún hafði mikinn áhuga á listum
ýmiss konar og átti t.d. ársmiða_ á
tónleika Sinfóníuhljómsveitar ís-
lands og fór hún þangað að hlusta
á ef hún mögulega gat og hafði
heilsu til. Einnig hafði hún gaman
SÓLVEIG
- GUÐMUNDSDÓTTIR
SIGURVEIG JÓNS-
DÓTTIR A USTFORD
+ Sigurveig Jóns-
dóttir Austford
(Sifa) fæddist á
Kaldbak í Reykja-
hreppi í Suður-
Þingeyjarsýslu 15.
júní 1928. Hún lést
á sjúkrahúsi í Den-
ver í Colorado 24.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Jón
Jónsson bóndi á
Kaldbak, f. 10. ág-
úst 1888, d. 15. des-
ember 1976, og
Snjólaug Guðrún
Egilsdóttir húsmóðir, f. 9. júní
1894, d. 18. maí 1954. Sigurlaug
ólst upp í ellefu systkina hópi
og eru þijú þeirra á lífi. Sifa
tók gagnfræðapróf 1948. Hún
lauk námi í Tannsmíðaskólan-
um 1952 og var nemi hjá Theó-
dóri Brynjólfssyni tannlækni á
árunum 1949-1952. Hún starf-
aði sem tannsmiður hjá Jóhanni
Finnssyni, Hauki Clausen,
Magnúsi R. Gíslasyni
og Birgi Jóh. Jó-
hannssyni tann-
læknum í Reykjavík
á árunum 1952-
1966. Sifa var virk-
ur félagi í Tann-
smiðafélagi Islands
og var ritari félags-
ins um árabil.
Sifa fluttist til
Bandaríkjanna árið
1966 og starfaði
sem tannsmiður hjá
tannlæknum þar,
fyrst í Kaliorníu og
síðan i Denver í
Colorado til ársins 1982 er hún
hætti störfum.
Hinn 20. september 1969
giftist Sifa eftirlifandi eigin-
manni sínum Verner Lee Aust-
ford, Senior Systems Analyst,
Cert. Data - Processor, syni
Harolds Austford og Sigrid
Erlendsson Austford.
Útför Sigurveigar fór fram í
Colorado.
Við bjartan loga kertaljóssins
rifjum við upp minningar um kæra
vinkonu, Sifu, sem horfín er af sjón-
arsviðinu. Andlát hennar kom mjög
^..á óvart. Við höfðum lengi beðið
eftir bréfi og vissum ekki að hún
var veik. Oft hefur verið talað um,
einkum á síðari árum, að nú þegar
saumaklúbburinn væri kominn á
fímmtugsaldurinn létum við loksins
verða af því að fljúga til Denver
og heimsækja Sifu og Lee. En nú
fljúgum við til hennar í huganum
"4,‘ og rifjum upp liðnar samverustund-
ir.
Saumaklúbburinn_ okkar var um
margt sérstæður. í þessum hópi
voru æskuvinkonur af Fjölnisvegin-
um og aðrar sem bættust við, nán-
ast af eins konar tilviljun. Kannski
var það skemmtilegast við þennan
saumaklúbb að þama mættust ein-
staklingar úr mismunandi atvinnu-
greinum og eða heimavinnandi hús-
mæður. Meðal okkar var tannsmið-
ur, tækniteiknari, verslunarfólk,
bankastarfsmaður, gjaldkeri, ljós-
móðir og kennari. Á góðum stundum
var mikið unnið í höndunum, fylgst
með uppvexti bamanna og miðlað
áhugamálum, sem voru á breiðum
grunni eins og störf okkar voru ólík.
Sifa okkar hleypti sannarlega lífi
í þennan vinkvennahóp, hlýleg en
jafnframt hress, skemmtileg og
hláturmild. Hún talaði kjarnyrt og
gott norðlenskt mál og það geislaði
af henni er hún naut þess að segja
okkur frá fjölskyldu sinni, starfi og
áhugamálum. Hún var mikil mann-
kostamanneskja og einstaklega
barngóð. Fyrir um það bil þremur
áratugum ákveð Sifa að breyta til
og flytjast til Bandaríkjanna, m.a.
til að kynna sér nýjungar í sínu
fagi. En hún ílengdist. Þar hitti hún
Lee sem síðar varð eiginmaður
hennar. Þau komu nokkrum sinnum
í heimsókn hingað til íslands og
urðu þá miklir fagnaðarfundir. Eitt
sinn kom tengdamóðir hennar með
þeim. Hún er af íslenskum ættum,
hafði aldrei komið hingað til lands-
ins, en talaði ótrúlega góða ís-
lensku. í þeirri heimsókn afhenti
Sifa okkur dýrmæta gjöf, lítið vin-
áttutré, sem við höfum hjá okkur
í saumaklúbbum.
Sifa var mikill íslandsvinur. í
síðustu kveðju sem við fengum frá
henni skrifar hún m.a.: „Ég sakna
landsins míns mikið og ykkar allra.
Glöð er ég og þakklát fýrir að geta
ferðast svo mikið um allt landið og
séð þá fallegustu staði sem ég
gleymi aldrei og Lee á engin orð
til heldur hvað Island er einstakt,
hrikalegt en töfrandi, yndislega
hlýtt en kalt.“
Nú eru tvær úr hópnum farnar
frá okkur, Sifa og Sigríður Stein-
grímsdóttir sem lést í nóvember
1992.
Við kveðjum kæra vinkonu og
biðjum henni, eiginmanni hennar,
tengdamóður og fjölskyldunni allri
Guðs blessunar.
Ása, Ásta, Bryndís,
Kristjana, Kristveig, María
Anna, Margrét og Sigrún.
af málaralist og málverkum og fór
hún með mig oftar en einu sinni á
Kjarvalsstaði að skoða verkin þar.
Eitt sinn fór hún með mér í Há-
skólabíó að horfa á jólamynd sem
var þá verið að sýna þar (þetta var
á þeim árum sem maður var svolít-
ið viðkvæmur fyrir áliti og skoðun-
um annarra á manni). Þegar mynd-
in var u.þ.b. hálfnuð þá sé ég það
að Veiga er sofnuð og ég var svo
viðkvæm að í staðinn fyrir það að
vekja hana færði ég mig um eitt
sæti og þóttist ekki þekkja hana.
Svona gat maður verið vitlaus. En
núna kann ég betur að meta allt
það sem hún gerði fyrir mig og
fínnst það æðislegt að hún skyldi
hafa viljað fara með mér í bíó að
horfa á mynd sem hún hafði ekkert
gaman af en vissi að mér þætti
það. En svona var Veiga, vildi allt
fyrir mann gera og fékk kannski
stundum of lítið til baka.
Eftir að ég flutti sjálf hingað til
Reykjavíkur hef ég reynt að heim-
sækja hana og hjálpa henni eftir
bestu getu. Þá sérstaklega eftir að
ég fór að vinna svona stutt frá
henni, þá reyndi ég að fara til henn-
ar að minnsta kosti tvisvar til þrisv-
ar sinnum í mánuði, ekki til að
stoppa lengi, heldur bara til að leyfa
henni að sjá mig og til að athuga
hvort ég gæti eitthvað gert fyrir
hana sem var yfirleitt ekki því _það
sem hún gerði ekki sjálf gerði Ásta
systir hennar fýrir hana. Var hún
mjög dugleg og góð við hana alla
tíð og á hún þakkir skilið.
Hugur Veigu var oft upp í Lund-
arreykjadal og fór hún á hveiju
hausti upp að Snartarstöðum og í
Oddsstaðarétt. Svo fór hún kannski
að Varmalæk, Grund og í Bæjar-
sveitina og svo endaði hún yfirleitt
í Borgarnesi og gisti þá oftar en
ekki eina nótt hjá foreldrum mínum
þar og heimsótti Pétur bróður sinn
á Dvalarheimilið í Borgamesi þar
sem hann hefur búið sín seinni ár.
Svona ferð fór hún í nú síðast í
haust á 91. aldursári og sýnir þetta
hvílíkan dugnað og áráttu hún hafði.
Þetta leika ekki margir eftir á henn-
ar aldri.
En nú er ævi hennar lokið og
fínnst mér nú svolítið skrýtið að
geta ekki farið á Oddagötuna til
hennar og heimsótt hana, en þar
leigði hún síðustu æviárin hjá Baldri
Símonarsyni. En svona er víst lífsins
gangur og þú ert sjálfsagt hvíldinni
fegin og veit ég að þér líður vel þar
sem þú ert núna á meðal foreldra
þinna og systkina. Og veit ég að
þú og afí passið hvort annað en
hann dó því miður fyrir aldur fram
áður en ég fæddist þannig að ég
kynntist honum aldrei en hann hef-
ur eflaust verið góður maður eins
og þið hin systkinin. Elsku Veiga
mín, ég þakka þér fyrir þau 22 ár
sem við áttum saman og vona að
þér líði vel. Systkinum þínum og
ættingjum sendi ég mínar samúðar-
kveðjur.
Guð blessi minningu þína, Veiga
mín.
Þín frænka og nafna,
Sólveig Ásta Guðmundsdóttir.
Hrossin lestuðu sig niður sneiðing-
inn. Þokan varð eftir á fjallinu. Hún
hafði villt okkur leið en náðum þó
veginum niður í dalinn. Flókadal-
urinn og Lundarhálsinn að baki. Við
blesti kirkjan og bæjarhúsin að Lundi
í Lundarreykjadal. Oddsstaðabónd-
inn tók á móti okkur fagnandi og
bauð hrossum í haga þar sem stráin
náðu í kvið. Fyrst, eftir á að hyggja,
spurði ég um Snartarstaði. Ég hafði
kynnst konu sem kenndi sig við
þennan bæ. Svipur bóndans kom upp
um hann. Hún studdi við fram-
kvæmdir sveitar sinnar. Hún var í
raun enn dóttirin á Snartarstöðum.
Hún hafði aldrei farið að heiman.
Sólveig Guðmundsdóttir var sú kona
að hún lifír í minningunni sem mann-
eskja er gaf af sjálfri sér og hags-
munir hennar voru velferð sveitar-
innar og samferðafólks eftir að suður
var komið. Þeir er ná að ganga lífs-
leiðina án þess að hugsa sífellt um
sjálfa sig og eigin hag eru hólpnir á
jörðu og vafalítið á himnum líka. Tii
er sú kenning að þeir sem mæla
eftir burtgenginn samferðamann
geri það sjálfs sín vegna. Það rætist
á mér.
Ung í starfí en nokkuð reynd í
tímans ganghjóli kynntist ég þess-
ari merkiskonu. Með próf og vottorð
og vígslu auk skrúða kirkjunnar
datt ég í þann lukkupott að kynnast
Sólveigu Guðmundsdóttur. Einu
sinni er ég kom til hennar á Odda-
götuna síðastliðið sumar á sólríkum
degi hafði hún lagt dýnur á gras-
flötina. Hún bauð mér ekki sæti
heldur að leggjast og njóta sólar-
dagsins í skjóli fyrir norðangolunni
undir stofuglugganum. Hún hafði
búið sig í réttan fatnað, kom og
hallaði sér í bíkini en það er naumast-
ur klæðnaður utan nektar. Mér leið
svo vel þama að klukkustundimar
urðu tvær áður en ég hafði mig í
að segja ,jæja“ og kveðja. Janvel
þá komst hennar lífshlaup ekki að.
Það var svo margt annað um að tala.
Hún stefndi hærra en að sífra
um liðna daga, sem hjá okkur öllum
hefðu getað verið öðruvísi. í starfi
á vegum kirkjunnar verða mörg
gatnamót. Ef til er eitthvað sem
heitir starfsreynsla og þjálfun í
starfí er von mín sú að þarna á
dýnunum í sólinni á Oddagötunni
hafí ég fengið innsýn í það sem
kailað er hin æðri gráða. Það að
kynnast viðhorfum er lyfta frá hinu
daglega og í átt til lífsins.
Sólveig átti sitt ákveðna sæti í
kirkjunni okkar, Neskirkju, á aftasta
bekk. Hún kom nánast hvemig sem
viðraði til helgihalds. Hún kom til
okkar í félagsstarfínu á laugardög-
um og í opið hús hjá kvenfélaginu
í miðri viku. Það var yndislegt þegar
hún sagði eitt sinn þegar leikfímin
féll niður í vetur: „Það er nú í góðu
lagi, þá fáum við bara meiri tíma til
að spjalla saman.“ Sólveig var fé-
lagslynd og tók virkan þátt í sam-
ræðum. Vel að sér og fróð um menn
og málefni og leiðrétti ef hún heyrði
rangt með farið. Aðeins í skamman
tíma framan af þessu ári laut hún
því að vera bundin húsi sínu því hún
komst ekki í útiskóna. Á gjörgæslu
spítalans mátti ljóst vera að líkaminn
var kominn í þrot, en andinn reynd-
ist yfirsterkari. Hún bað fyrir kveðj-
ur sem ég kem á framfæri í trún-
aði. Mér þakkaði hún kynnin og árn-
aði heilla í bráð og lengd.
Hrossareksturinn niður sneiðing-
inn, brosið í augum bóndans, sveitin
hennar og sólin á okkur tvær á
dýnunum undir skjólgóðum vegg
verður kveðja mín og þakklæti til
hennar. Sólveig Guðmundsdóttir
leiddi mig fyrstu sporin í dálítið
óráðnu starfi.
í þessu tilviki er nóg að færa þakk-
ir. Óldruð kona hefur sofnað frá jarð-
vistinni daginn fýrir níutíu og eins
árs árs afmælið sitt. Barði nestið um
líkt leyti og við frelsuðumst í upprisu-
hátíð frelsarans. Við höfum í raun
aðeins trúna i farangrinum við þessi
fyrirframvituðu vistaskipti. Ég kveð
með þökk fyrir samveruna.
Kristín Bngeskov.
Það er alltaf erfítt þegar að
kveðjustundinni kemur, sér í lagi
þegar jafn hjartfólgin kona og hún
Sigrún var kveður. Tíðindin um frá-
fall hennar vakti mikinn söknuð og
minningarnar um ánægjulegar sam-
verustundir streymdu inn í hug-
arheim okkar.
Sigrún hefur alltaf verið til staðar
fyrir okkur, allt frá því að við vorum
lítil böm. Heimili hennar og Stefáns
í Stigahlíðinni stóð alltaf opið og
þangað var gott að koma. Þegar
þau síðan fluttu a Hringbrautina
við hliðina á foreldrahúsum okkar
varð samgangurinn enn meiri. Sig-
rún ferðaðist mikið með fjölskyldu
okkar á árum áður, ásamt fleira
fólki og eigum við margar og góðar
minningar úr þeim ferðum. Það var
alltaf gott að heimsækja Sigrúnu
og ræða við hana því hún var mjög
ungleg í hugsun og framkomu.
Við þökkum þér, elsku hjartans
Sigrún okkar, fyrir margar og góðar
ánægjustundir á liðnum árum og
biðjum guð að fylgja þér.
Sigga, Edda, Sigrún, Helga,
Biggi og Hjörtur, við vottum ykkur
innilegustu samúð okkar.
Ragnheiður, Þorsteinn og
fjölskyldur.