Morgunblaðið - 26.04.1997, Side 44

44 LAUGARDAGUR 26. APRÍL 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HELGA
ÓLAFSDÓTTIR
+ Helga Ólafs-
dóttir var fædd
í Vestmannaeyjum
13. janúar 1925.
Hún lést á sjúkra-
húsi Vestmanna-
eyja 11. apríl síðast-
liðinn. Hún var
dóttir hjónanna
Krisljönu Ragn-
heiðar Kristjáns-
dóttur, f. 12.1.
1906, d. 6.9. 1982,
og Ölafs Ragnars
Sveinssonar, f. 25.8.
1903, d. 2.5. 1970.
Systkini: Margrét
Ólafsdóttir, f. 14.6.
1931, og Kristín Ólafsdóttir, f.
17.2. 1935, d. 5.7. 1936.
Hinn 13.5. 1945 giftist Helga
Eggerti Ólafssyni, skipasmiða-
meistara frá Eyrarbakka, f. 7.3.
Að heilsast og kveðjast, það er
lífsins saga.
Þegar ég kveð tengdamóður
mína, Helgu Ólafsdóttur, nú eftir
rúmlega sautján ára kynni, er mér
minnisstæð fyrsta koma mín á heim-
ili hennar. fyað var á haustmánuðum
árið 1979. Ég var frekar kvíðin að
hitta tengdaforeldrana í fyrsta sinn.
Mér var heilsað með sérstakri alúð,
og uppdekkað kaffiborð með kökum
af mörgum sortum, skrautbrauði og
kertaljósi beið mín. Heimilisfólkið,
sem þá voru, auk Helgu, Eggert
tengdafaðir minn og Ragnheiður,
1924, d. 12.4. 1980.
Synir þeirra eru: 1)
Ólafur Ragnar,
rekstrartæknifræð-
ingur, f. 1.10. 1945,
kvæntur Málfriði
Dóru Gunnarsdótt-
ur sérkennara.
Þeirra börn: Eggert
Helgi, kvæntur Asu
Kristínu Ragnars-
dóttur, eiga þau tvö
börn; Gunnar Már
og Hanna Lára. 2)
Kristján Gunnar,
framk væmdastj óri,
f. 20.8.1947, kvænt-
ur Guðnýju Bjarna-
dóttur Ijósmóður.
Útför Helgu fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag og hefst athöfnin klukkan
14.
móðir Helgu, sátu umhverfis kaffi-
borðið með okkur unga parinu.
Greinilegt var að þessi „kaffiborðs-
stemmning" var eitthvað alveg sér-
stakt fyrirbæri. Enda átti ég eftir
að kynnast því á næstu árum. Helga
hafði sérstakt yndi af því að bera
fram veisluborð, sem hún töfraði
fram af einstakri smekkvísi.
Henni var ekki að skapi hraði
nútfmans þar sem fólk gefur sér
ekki tíma til að setjast niður og
eiga samveru um leið og matast
er. Hún var af þeirri kynslóð
kvenna sem leit á húsmóðurhlut-
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför
SIGURÐAR SIGURÐSSONAR
fyrrv. írþóttafréttamanns,
Espigerði 2,
Reykjavík.
Sigrfður Sigurðardóttir,
Ingibjörg Sigurðardóttir,
Hrafnhildur Sigurðardóttir, Baldur Már Arngrímsson,
Sigurður Örn Sigurðsson, Linda Metúsalemsdóttir
og barnabörn.
+
Bestu þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför eiginmanns, föður okkar og
sonar,
INGVARS BJÖRNSSONAR
lögmanns,
Skeljagranda 4,
Reykjavfk.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarliðs
Krabbameinsdeildar Landspítalans svo og
starfsliðs Dagvistunar í Hátúni.
Kolbrún Baldvinsdóttir,
Margrét Ursula Ingvarsdóttir,
Björn Ólafur Ingvarsson,
Sigurlfna Valgerður Ingvarsdóttir,
Margrét Þorsteinsdóttir, Björn Ingvarsson.
+
Kæru vinir. Alúðarþakkir til ykkar allra, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug vegna andláts
og útfarar
HLÖÐVERSBJÖRNSJÓNSSONAR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar 11-E á
Landsþítalanum.
Elisabet Þórarinsdóttir,
Jón Bjömsson, Oddný Larsdóttir,
böm, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabarn.
verkið sem aðalstarf.
Helga Ólafsdóttir var fædd í
Laufási í Vestmannaeyjum. Fjög-
urra ára gömul flytur hún með for-
eldrum sínum að Flötum 14, en þar
átti hún heimili til ársins 1970, þá
flytur hún ásamt eiginmanni og
sonum að Illugagötu 75 og átti þar
heimili síðan.
Helga kynntist manni sínum Egg-
erti Olafssyni skipasmíðameistara
frá Eyrarbakka þegar hann kom á
vertíð til Eyja. Þau giftu sig 13.
maí 1945 og stofnuðu heimili. I ald-
arfjórðung bjó stórfjölskyldan, þ.e.
Helga og Eggert ásamt sonum, for-
eldrum Helgu, afa og ömmu, undir
sama þaki, en húsið var stækkað
þegar unga fjölskyldan hóf búskap.
Þessi fjölskylda var ætíð kennd við
„Flatimar“. Þar ríkti mikil gestrisni
og alltaf var nóg pláss fyrir alla sem
þangað leituðu þótt húsplássið væri
ekki stórt. „Við höfðum öll fætuma
á sama skammelinu ef við vildum
teygja úr okkur,“ sagði Helga mér
þegar hún var að lýsa aðstæðum í
stofunni á Flötunum. Minningarnar
þaðan voru Helgu mjög ljúfar og
oft rifjaði hún upp ýmislegt sem þar
gerðist og greinilegt var að þessi
stórfjölskylda átti þar góðar stundir
saman.
Helga tók virkan þátt í félagsmál-
um og var m.a. gjaldkeri í kven-
félaginu Líkn í 17 ár. Einnig var
hún um tíma formaður í Berkla-
vöm. Hún hafði mikinn áhuga á
velferðarmálum bæjarfélagsins og
var óspör á krafta sína þegar leggja
þurfti lið. Jólaundirbúningurinn var
uppáhaldstími Helgu. Hann byijaði
hún oft fljótlega eftir páska. Þá fór
hún að sauma eða föndra jólagjafir,
því hennar yndi var að gefa. Ekki
var sjaldan að kökukassi fylgdi með
jólapökkunum. Aldrei hef ég séð
eins mikinn jókabakstur og hjá
Helgu. Hún sendi þær á ólíklegustu
staði fyrir jólin. Ef hún vissi af veik-
indum eða erfíðum aðstæðum, þá
fannst henni sjálfsagt að koma til
hjálpar.
Helga missti mann sinn, Eggert
Ólafsson, mjög skyndilega í apríl
1980. Fráfall hans var henni mjög
þungbært og syrgði hún hann alla
tíð. Móðir hennar fellur frá aðeins
um tveimur ámm seinna. Var Helga
nú orðin ein í húsi sínu og vora
þetta mikil viðbrigði hjá henni sem
alltaf hafði haft stórt heimili.
Aður en Helga gifti sig vann hún
í vörahúsinu hjá Einari „ríka“. Hún
minntist þess tíma með gleði og
taldi sig hafa haft góðan húsbónda.
Fjölskyldan rak fyrirtækið Skipa-
viðgerðir í tæp íjörutíu ár og starf-
aði Helga þar við skrifstofustörf frá
1973. Veikindi hennar fóra að gera
vart við sig fyrir um fjóram áram
en ágerðust mjög á síðastliðnu ári.
Hún var þekkt sem stórlynd og
stjórnsöm kona sem vildi frekar
gefa en þiggja, en í veikindum sínum
sýndi hún kjark og æðraleysi sem
gaf þeim sem önnuðust hana styrk.
Hún var þakklát fyrir þann tíma sem
hún fékk og notaði hann skynsam-
lega. Hún naut þess að fylgjast með
fjölskyldu sinni og vinum. Margir
sýndu henni mikla ræktarsemi í
veikindum hennar og var hún þakk-
lát fyrir það.
Ég þakka Heigu samfylgdina og
bið Guð að blessa minningu hennar.
Guðný Bjarnadóttir.
Elsku amma Helga.
Lífið mitt hefur verið hluti af þínu
lífi. Ég hef alltaf hlakkað til sumars-
ins, því í Eyjum varst þú og ég
mátti alltaf koma til þín. Þú gafst
mér mikla gleði og umhyggju. Hvert
sumarkvöld sátum við saman og
spiluðum á spil og borðuðum eitt-
hvað gott. Það allra besta sem ég
fékk voru pönnukökumar þínar.
Ég á eftir að sakna þín mikið. Nú
í sumar og næstu sumur verð ég
að finna mér eitthvað annað og
öðravísi til að gera, því þú ert þar
ekki lengur. En nú ert þú samt hjá
mér, í hjartanu. Ég hef lært svo
mikið af þér. Þú hefur alltaf talað
mikið við mig og sagt mér mikið
um gamla daga, sérstaklega um
Vestmannaeyjar. Það er gott að eiga
vin eins og þig. Þú varst vinur og
amma. Ég kynntist þínum vinum.
Ég hef lært mikið af gamla fólkinu.
Takk fyrir að þú gafst mér það
tækifæri.
Ég varð mjög dapur, þegar ég
frétti að þú værir dáin, en ég skil
að þannig verður það að vera. Það
var kominn tími til að þú færir
„heim“, þangað sem allir eiga heim-
ili, þangað sem margir era farnir,
sem þér þótti svo vænt um.
Þakka þér alla þolinmæðina. Þótt
ég heyri ekki vel, þá gekk okkur
alltaf vel að skilja hvort annað. Við
mannfólkið erum svo ólík. En ef við
sfynum þolinmæði gengur allt vel.
Eg á gjafir frá þér, sem ég mun
eiga allt lífið. Þar á ég ekki við jóla-
og afmælisgjafímar, heldur góð ráð,
vinskap, kærleika, skilning, þolin-
mæði og góðar samverastundir.
Þetta er minn fjársjóður.
Amma mín, nú ert þú farin héð-
an. Velkomin hejm. Ég veit að þér
líður vel núna. Ég verð áfram hér
og ætla að gera mitt besta til að
breyta rétt.
Gunnar Már Ólafsson,
Ósló, Noregi.
Þó að ég hafi vitað að hvetju
stefndi í veikindum kærrar vinkonu
minnar Helgu Ólafsdóttur, er maður
aldrei viðbúinn þegar stundin rennur
upp. Svo var einnig þegar Kristján
hringdi föstudagsmorguninn 11.
apríl og tilkynnti mér, að mamma
sín væri dáin. í gegnum hugann
fóru að streyma minningar liðinna
ára, um allar góðu stundirnar, sem
fjölskyldur okkar hafa átt saman.
Það var árið 1968, þegar ég hafði
nýlega hafið störf í Vestmannaeyj-
um, sem Kristján vinnufélagi minn
sagði við mig, þegar við vorum sam-
an að vinna, nú skulum við koma
heim til mömmu i kaffi. Þá má segja
að nýr þáttur hafi hafist í lífi mínu,
með kynnum við fjölskylduna á Flöt-
unum. Upp frá því mynduðust óijúf-
anleg vináttubönd milli fjölskyldna
okkar, sem staðið hafa alla tíð.
Margs er að minnast frá nærri þijá-
tíu ára vináttu, eins og við er að
búast. Sérstaklega er þó minnis-
stætt ferðalag um Norðurland árið
1973, er við fóram saman. Þá var
komið við í hverju kaupfélagi á leið-
inni og elduð súpa undir beram
himni í Vatnsdalshólum.
Þá er ekki síður vert að minnast
á allar samverastundir, sem við Ólöf
áttum með Helgu og Eggerti i eld-
húsinu á Illugagötu 75, eða í Hraun-
tungunni, en þar var skipst á skoð-
unum og ekki voru allir alltaf sam-
mála. Helga var einstaklega rökföst
og setti fram sínar skoðanir af ein-
urð og festu.
Helga var mikil húsmóðir og rak
heimili sitt af einstökum myndar-
skap. Það var sama hvenær komið
var á Illugagötuna, alltaf var töfrað
fram veisluborð á svipstundu. Það
var einkennandi fyrir Helgu, hvað
hún virtist hafa lítið fyrir hlutunum,
verklagni hennar var einstök. Helga
var sérlega listfeng og gerði marga
einstaklega fallega hluti, sem hún
gaf vinum og vandamönnum. Það
var líka einn þáttur í fari hennar,
hvað hún hafði mikla ánægju af því
að gefa öðram gjafir. Margir falleg-
ir hlutir era á mínu heimili, sem hún
gaf Ólöfu á meðan hún lifði.
Helga steig mikið gæfuspor 13.
maí 1945, er hún gekk að eiga
Eggert Ólafsson, ungan mann frá
Stokkseyri, en hann lést 1980, að-
eins 56 ára að aldri. Það var vissu-
lega áfall fyrir fjölskylduna að missa
hann. Það er mikið lán að hafa átt
slíkan sómamann að vini og mann-
bætandi að hafa kynnst honum.
Þegar nú er komið að kveðjustund
vil ég þakka þér, elsku Helga, fyrir
allar okkar ánægjulegu samvera-
stundir, sem ég og fjölskylda mín
höfum notið með þér og þinni fjöl-
skyldu á liðnum áram. Einnig fyrir
þann styrk, sem þú veittir mér á
erfiðri stundu í mínu lífi. Ég og fjöl ■
skylda mín vottum ættingjum inni-
lega samúð við fráfall Helgu.
Haukur Ársælsson.
Ég var sjö ára þegar ég flutti
með foreldram mínum til Vest-
mannaeyja. Ég hafði aldrei komið
þangað áður og þekkti því engan
þar. Systkini mín urðu eftir uppi á
landi, vinirnir og skyldmenni, afi og
ömmur mínar gátu heldur ekki kom-
ið með, nýr skóli og að læra á nýjan
bæ. Þetta var töluverð breyting fyr-
ir ungan mann en auðvitað ekkert
einsdæmi, ég var hvorki fyrstur né
síðastur til að verða fyrir þessu, en
það sem gerir þetta allt saman svo-
lítið sérstakt var að við foreldrar
mínir voram mun heppnari en flest-
ir aðrir í sömu stöðu. í næsta húsi
við það sem við fluttum í, bjó nefni-
lega hún Helga. Strax í upphafi var
töluverður samgangur milli hús-
anna, fyrst vegna þess að foreidrar
mínir keyptu húsið af fjölskyldu
Helgu. En ólíkt mörgum öðram við-
skiptum leiddu þessi af sér vináttu-
bönd sem seint munu bresta. Sam-
gangurinn hélt áfram og Helga
þreyttist aldrei á að aðstoða okkur
við að komast inn í lífið í Eyjum.
Þegar á leið urðum við sammála um
að hún væri nokkurs konar amma
mín og líklega hefur samband okkar
verið þannig. Ég gisti hjá henni ef
foreldrar mínir brugðu sér af bæ
og kíkti oft í heimsókn í mjólk og
kleinur eða til að horfa á teikni-
myndimar um helgar.
Þær eru orðnar nokkrar stundirn-
ar sem við sátum í eldhúsinu, spjöll-
uðum saman um það sem á okkur
brann eða hvaðeina það sem okkur
datt í hug, snemma fóra umræðum-
ar að snúast um pólitík og þjóðmál-
in og yfirleitt vorum við í meginatr-
iðum sammála, þótt ýmislegt væri
það sem okkur greindi á um. Þetta
voru skemmtilegar og líflegar heim-
sóknir og hafa kennt mér margt um
mannleg samskipti og rökræður.
Þótt heimsóknum mínum fækkaði
mjög þegar ég fór í skóla uppi á
landi og enn meir þegar ég fór að
vera á sjónum á sumrin, þá urðu
þær skemmtilegri eftir því sem ég
komst meira til vits og ára. Þetta
er eitt af því sem ég saknaði mest
frá Eyjum þegar ég fór í skólann.
Þegar börn systkina minna komu í
heimsókn til afa og ömmu í Eyjum
fóru þau líka í heimsókn til Helgu
eins og ég hafði gert áður og alltaf
tók hún þeim vel.
Helga hafði alltaf áhuga á því sem
ég var að gera, hún hlakkaði til
dæmis mjög mikið til útskriftar okk-
ar félaganna úr menntaskólanum og
ætlaði að mæta í útskriftina til að
sjá „strákana sína setja upp hvítu
kollana". Hún tók það ekki í mál
þegar Þórlindur hótaði því að vera
ekki með húfu við útskriftina. Þegar
stóri dagurinn rann upp var Helga
á Landspítalanum i rannsóknum og
gat því ekki mætt, en í staðinn fóram
við Þórlindur og Eggert, allir með
húfur, til hennar í heimsókn.
Þótt ég hafi ekki umgengist
Helgu mikið núna síðasta árið dáð-
ist ég alltaf að því þegar ég hitti
hana hvað hún tók veikindum sínum
af miklu æðruleysi.
Ég og foreldrar mínir fáum seint
fullþakkað allt það sem Helga gerði
fyrir okkur og var okkur. Ég mun
alltaf minnast Helgu sem ömmu og
vinar sem alltaf var hægt að leita
til, í mínum huga mun alltaf vanta
eitthvað í Eyjarnar héðan í frá.
Brynjólfur Ægir Sævarsson.
Mamma okkar var oft búin að
segja okkur skemmtilegar sögur frá
því þegar hún var lítil úti í Eyjum.
Helga frænka var alltaf partur af
sögunum og við fórum til Eyja í
sumar til þess að upplifa þessi ævin-
týri sjálf, að leita að pysjum,
spranga, skoða Stórhöfða, fara nið-
ur í Klauf og Heq'ólfsdal. Það var
gaman að koma heim seint á kvöld-
in, þreytt eftir pysjuleit, með fullt
af pysjum í kassa og setjast að borði
sem svignaði af kökum sem Helga
bjó til, jafnvel þó að hún væri veik.
En núna getum við ekki upplifað
þessi ævintýri aftur á sama hátt,
þar sem Helga frænka er farin. Við
munum sakna hennar mikið, megi
hún hvíla í friði.
Steindór Grétar og
Margrét Dóróthea.
• Fleiri minningargreinar um-
Helgu Ólafsdóttur bíða birtingar
ogmunu birtast i blaðinu næstu
daga.