Morgunblaðið - 20.06.1997, Síða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINIMIIMGAR
FÖSTUDAGUR 20. JÚNÍ 1997 35
HERMANN RAGNAR
*
STEFANSSON
+ Hermann Ragn-
ar Stefánsson,
danskennari og
dagskrárgerðar-
maður, fæddist
Reykjavík 11.
1927. Hann lést á
Landspítalanum 10.
júní síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Hallgrímskirkju
18. júní.
í dag minnumst við
og kveðjum vin okkar
Hermann Ragnar
Stefánsson. Er nú
horfinn einn ástsælasti einstakl-
ingur sem þjóðin hefur alið -
maður sem hafði víðtækari áhrif
á samlanda sína en ýmsa grunar.
Líf Hermanns snerist um fólk, mig
og þig, hvort heldur sem það var
í gegnum skátana, dansinn, æsku-
lýðsstarfið, módelstarfið, bræðra-
félagið, sjónvarpið, útvarpið eða
annað. Öll þekkjum við brautryðj-
andastarf hans í danssögu þessa
lands, en hann haslaði sér einnig
völl á öðrum sviðum þar sem frum-
kvæðið kom frá honum. í sam-
andregnu máli má segja að hann
hafi feykt ferskum vindum megin-
landsins og Ameríku með þeim
afleiðingum að asklokið lyftist upp
á gátt og samlandar urðu upplýst-
ir um venjur og siði sem fundust
ekki í arfleifð okkar. Hermann
hafði einstaklega fágaða fram-
komu og var auk þess hinn mesti
fagurkeri sem vildi að við öll kynn-
um að njóta þeirra stunda sem
mestu máli skipta í lífi okkar. Við
undirbúning slíkra stunda naut
hann sín vel. Með Hermanni er
horfinn einn vinsælasti útvarps-
maður okkar - hin þægilega rödd
og sterka persóna hafði skapað
stóran hóp aðdáenda sem lét í sér
heyra með eftirminnilegum hætti
í framhaldi af nýlegu sjónvarpsvið-
tali. Þrátt fyrir hin alvarlegu veik-
indi sýndi þessi látni vinur minn
að hann var sannur. Hans hjarta-
hlýja geislaði svo frá sjónvarps-
tækinu, að það hlýtur að hafa snert
alla þá sem á horfðu. Þennan vin
minn kveð ég nú með þakklæti og
virðingu; megi hann í friði hvílast.
Kristján Gislason.
Við urðum markaðsstjórar, at-
vinnumenn í fótbolta, leikarar, lög-
fræðingar, stjórnmálafræðingar,
verkamenn. Giftir menn, feður,
fráskildir menn. Fullorðnir menn.
En það vissum við ekki þá. Við
áttum hveijir aðra og heimurinn
okkar var Smáíbúðahverfið. Þá var
það nóg. Við þurftum ekki meira.
Innan þessa heims áttum við allir
skjól í félagsmiðstöðinni Bústöðum
og þar var Hermann. Það er ekki
öllum gefið að umgangast ungl-
inga, hvað þá að vinna traust
þeirra. En Hermann var ekki eins
og svo margt fullorðið fólk sem
við ósjálfrátt bárum hann saman
við. Hann virtist skilja okkur og
kom frekar fram við okkur sem
félagi en yfirvald. Honum var það
eðlislægt að stjórna en það var
alltaf gert af kunnáttu og um-
hyggju þess sem elskar starf sitt
og samferðafólk.
Hann var okkur mikils virði og
vegna hans urðu sumir okkar að
betri mönnum. Færi betur ef þjóð-
ir ættu fleiri slíka menn.
Hermann lét líka drauma rætast
og ferðirnar til Danmerkur og
Bandaríkjanna munu aldrei gleym-
ast. Það þarf áræði til að fara einn
með stóran hóp unglinga utan og
auðvitað reyndum við að bijóta
reglur. Annað væri fráleitt. En
yfir öllu vakti Hermann og enginn
vissi betur hvar draga bæri mörk-
in. í dag færi heill her manna fyr-
ir svona unglingahóp en við þurft-
um engan her, við höfðum Her-
mann.
Það er gæfa allra í
lífinu að kynnast góðu
fólki og Hermann var
okkar gæfusmiður.
Upptalningar eru
óþarfi. Við eigum allir
okkar persónulegu
minningar sem við
munum varðveita en
ljóst er að mikill mað-
ur hefur gengið hjá.
Við sendum Unni
og börnum þeirra
Hermanns okkar inni-
legustu samúðar-
kveðjur. Þeirra missir
er mestur.
Hafi Hermann þökk fyrir allt.
Halldór, Jón Bjarni,
Lárus, Siguijón, Logi,
Jóhannes og Björn.
Mig langar í nokkrum orðum að
kveðja góðan vin og samstarfs-
mann Hermann Ragnar Stefáns-
son, en hann lést á Landspítalanum
10. júní sl. Hermann og Unnur
voru miklir vinir tengdaforeldra
minna, og þannig kynntist ég hon-
um fyrst. Seinna vann ég undir
hans stjórn á Sjónvarpinu þegar
hann stjórnaði Stundinni okkar og
enn seinna vorum við samstarfs-
menn hjá Æskulýðsráði Reykjavík-
ur er við veittum forstöðu tveim
fyrstu félagsmiðstöðvum borgar-
innar, hann í Bústöðum og ég í
Fellahelli. A okkar samstarf bar
aldrei skugga og þó einhver aldurs-
munur væri féll okkur vel að vinna
saman. Mér fannst reyndar Her-
mann aldrei vera gamall enda var
viðkvæðið hjá honum að aldur
væri afstæður og hver og einn réði
því hvort hann væri ungur eða
gamall. Það var alltaf skemmtilegt
andrúmsloft í kringum hann Her-
mann og alltaf gaf hann sér tíma
til að tala við okkur yngra fólkið.
Frásagnargleði hans var einstök
og hann hreif alla viðstadda með
sér með skemmtilegum sögum. En
þó hann væri yfirleitt hrókur alls
fagnaðar hvar sem hann kæmi þá
hélt hann samt alltaf virðingu sinni
og tók ég eftir því að unga fólkið
sem hann umgekkst bar mikla virð-
ingu fyrir honum. Og þegar sorgin
knúði dyra hjá minni fjölskyldu þá
voru Unnur og Hermann frá fyrsta
degi boðin og búin til að hjálpa á
alla lund. Já, hann var vinur í raun
hann Hermann.
Nú er hans lífshlaup á enda og
eftir stöndum við með minningu um
góðan mann sem gerði líf manns
auðugra. Fyrir það þakka ég. Við
hjónin sendum Unni og bömunum
innilegar samúðarkveðjur.
Sverrir Friðþjófsson.
Það er skrítin tilfinning að hugsa
til þess að Hermann Ragnar, dans-
kennarinn okkar, sé nú farinn og
komi aldrei aftur.
Þegar við systkinin byijuðum að
læra dans var Hermann Ragnar
einn af kennurunum okkar. Hann
vildi sjá fallegan dans og hafði ein-
stakt lag á að ná athygli okkar,
eins og þegar hann sagði okkur
að taka bananana úr eyrunum þeg-
ar honum fannst við ekki hlusta
nógu vel á sig. Þrátt fyrir að hann
væri stundum svolítið strangur var
hann samt svo góður og við litum
á hann eins og afa okkar. Fyrir
hann vildum við dansa vel. Hann
fylgdist alltaf mjög vel með nem-
endum sínum í dansinum þrátt fyr-
ir að vera mikið veikur. Hann
reyndi að horfa á okkur eins oft
og hann gat en þegar hann komst
ekki sjálfur sendi hann okkur ómet-
anlega hvatningu, eins og þegar
hann sendi okkur öllum rauðar rós-
ir fyrir eina keppnina.
Nú þegar hann er dáinn koma
upp í hugann margar fallegar
minningar um góðan mann og við
vitum að hann mun lifa áfram í
huga okkar. Við erum þakklát fyr-
ir að hafa fengið tækifæri til þess
að kynnast Hermanni Ragnari
Stefánssyni.
Jóhanna Berta og
Karl Bernburg.
Þeir sem gleðja aðra á einhvern
hátt eru miklir velgjörðarmenn.
Þeir eiga inni Ijársjóð í hvers manns
hjarta. Þeirra er því minnst löngu
eftir að þeir eru horfnir vorum jarð-
nesku sjónum. Glaðværð þeirra og
ljúflyndi geymist í þakklátum hug-
um manna.
Hermann Ragnar Stefánsson
naut óvenjulegra vinsælda sem
maður og kennari. Hann kenndi
dans um langt árabil, og átti þann-
ig hlut að því að efla hamingju og
lífsfyllingu margra, sem nutu leið-
beininga hans í hinni göfugu list
sem dansinn er.
Um fimmtán ára skeið hafði
Hermann Ragnar á hendi stjórn
útvarpsþáttar, sem hann nefndi
„Ég man þá tíð“. Þar lék hann lög,
sem hlustendur völdu og höfðu
áhuga á að heyra. Og eigi sleppti
hann hendinni af þessum vinsæla
þætti fyrr en dauðinn barði að dyr-
um. Slíkur var dugnaður hans og
tryggð við hlustendur í gegnum
tíðina.
Um nokkurt árabil stjórnaði
Hermann Ragnar dansþætti, sem
hann nefndi Saumastofugleði, og
fór fram í Útvarpshúsinu við Efsta-
leiti 1 í Reykjavík. Óhætt er að
segja, að þáttur þessi naut óhemju
vinsælda. En því miður var hann
lagður niður. Þar með var einum
vinsælum dagskrárlið færra. A
einni þessari Saumastofugleði
ávarpaði ég Hermann Ragnar, og
lauk máli mínu þannig.
Haltu svo áfram enn um sinn
að auka þjóðinni kæti.
Ég óska þér heilla, Hermann minn;
- þú heldur vel þínu sæti!
Nú hefur Hermann Ragnar lagt
í hinstu förina, og ekki eykur hann
þjóðinni kæti lengur, því miður.
En þakka ber það sem hann lagði
fram á þessum vettvangi. Hver,
sem lagt hefur svipað af mörkum
og Hermann Ragnar í þágu lífs-
gleði og lífsfyllingar, er gæfumað-
ur. Þjóðin þakkar honum við leiðar-
lokin göfugt ævistarf.
Auðunn Bragi Sveinsson.
Nú hefur þú, elsku Hermann
minn kvatt okkur.
Ég var um það bil sjö ára þegar
ég ákvað að prófa að fara í dans-
skólann til þín. Þú hafðir kennt
pabba að dansa þegar hann var
smápjakkur og nú ætlaði ég að
reyna fyrir mér. Eins og allir sem
þú hafðir samskipti við fundu, fann
ég strax þessa hlýju og jfirvegun
sem alltaf fylgdi þér. Ast þín á
börnum þínum og barnabörnum var
ótvíræð og ást á fólkinu í kringum
þig. Þú og Unnur konan þín voruð
alltaf að gera eitthvað_ fyrir okkur
krakkana í dansinum. Ég man þeg-
ar hópurinn frá þér ætlaði í fyrsta
skipti að fara á alþjóðlega keppni
í Blackpool, þá voruð þið Unnur
búin að smyija handa okkur morg-
unmat klukkan fimm að morgni
og þú mættur niður í dansskóla til
að kveðja okkur. Þú varst alltaf
þarna, á öllum danskeppnum, til
að hvetja og styðja, þrátt fyrir
mikil veikindi. En dansinn var þér
svo mikið og ótrúlegt að nokkur
maður skuli hafa sýnt þennan
brennandi áhuga fram á síðustu
stundu. En það var ekki þinn stíll
að gefast upp og barðist þú með
huganum og hjartanu í veikindum
þínum og varst alltaf svo ákveðinn
og vongóður.
Að lokum, Hermann minn, lang-
ar mig svo til þess að þakka þér
allt sem þú gerðir fyrir mig. Fyrir
hlýjuna og hvatninguna, allar
ógleymanlegu stundirnar. Guð
varðveiti þig, Hermann Ragnar
Stefánsson.
Elsku Unnur og fjölskylda, Guð
veri með ykkur.
Elín Birna Skarphéðinsdóttir.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, fósturfaðir, afi og langafi,
ELLERT ÁGÚST MAGNÚSSON
prentari,
Hólmgarði 4,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum þriðjudaginn 17. júní.
Anna Ársælsdóttir,
Auður Ellertsdóttir,
Magnús Grétar Ellertsson,
Arndís Ellertsdóttir,
Ásrún Ellertsdóttir,
Ársæll Brynjar Ellertsson,
Elín Anna Ellertsdóttir,
Eyjólfur Hlíðar Ellertsson,
Jón Helgi Haraldsson,
Guðjón Guðjónsson,
Sigríður Vilborg Vilbergsdóttir,
Mats Wibe Lund,
Sævar Guðjónsson,
Inga Jóna Heimisdóttir,
Ingvi Friðriksson,
Ásta Helgadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær sambýlismaður minn og faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÞORKELL ÁSMUNDSSON
húsasmíðameistari,
dvalar- og hjúkrunarheimilinu Seljahlið,
áður á Grettisgötu 84,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Seljahlíð,
Hjallaseli 55.
Anna Kristinsdóttir,
Guðbjörg Þorkelsdóttir,
Ásmundur K. Þorkelsson,
Ellen Þorkelsdóttir,
Kristín E. Þorkelsdóttir,
Helga I. Þorkelsdóttir,
Guðmundur V. Þorkelsson,
Páll Guðjónsson,
Hrafnhildur Kristinsdóttir,
Gunnar B. Kristinsson,
Kristján B. Samúelsson,
Guðmundur H. Haraldsson,
Jóna S. Sigurðardóttir,
barnaböm og barnabarnabörn.
+
GUÐFINNA BJÖRG LÁRUSDÓTTIR
frá Stóra-Kambi,
lést þriðjudaginn 17. júní.
Jarðsett verður að Búðum laugardaginn
28. júní kl. 13.30.
Sveinn Indriðason,
Sigurást Indriðadóttir,
Lára Indriðadóttir,
Björn Indriðason,
Ingjaldur Indriðason,
Kolbeinn Ólafur Indriðason,
Kristleifur Indriðason,
Sigrún Kristbjörg Árnadóttir,
Kristinn Júlíusson,
Ingveldur Þórarinsdóttir,
Elísabet Björk Snorradóttir,
Guðríður Jóhannesdóttir
og fjölskyldur.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faður okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐMUNDUR HELGASON,
Smáratúni 5,
Selfossi,
lést miðvikudaginn 18. júní sl.
Jarðaförin auglýst síðar.
Margrét Guðmundsdóttir,
Ólöf Guðmundsdóttir,
Helga Guðrún Guðmundsdóttir,
Helgi Guðmundsson,
Guðmundur Guðmundsson,
Edda Guðmundsdóttir,
Kristján Gíslason,
Jón Gunnlaugsson,
Susan A. Faull,
Katrín Bjarnadóttir,
Karl H. Hillers,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær móðir okkar,
MARGRÉT EGGERTSDÓTTIR,
Kleppsvegi 20,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum að kvöldi 17. júní sl.
Fyrir hönd aðstandenda,
íris Eggertsdóttir,
Hjördís B. Sigurðardóttir,
Helgi Sigurðsson,
Grétar Sigurðsson,
Jónas Sigurðsson.