Morgunblaðið - 02.11.1997, Blaðsíða 44

44 SUNNUDAGUR 2. NÓVEMBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ

ÓLÖF
PJETURSDÓTTIR
+ Ólöf Pjeturs-
dóttir fæddist í
Reykjavík 24. ágúst
1933. Hún lést í
Landspítalanum 23.
október 1997. For-
eldrar hennar voru
hjónin Pjetur Finn-
bogi Runólfsson
skrifstofumaður í
Reykjavík, f. 1908,
d. 1960, og Guð-
finna Ármannsdótt-
ir húsmóðir, f. 1910,
d. 1968. Systkini
Olafar eru Ásgeir,
f. 1932, iðnverka-
maður í Danmörku, Runólfur,
f. 1934, d. 1935, Runólfur, f.
1935, d. 1983, iðnverkamaður,
Ármann, f. 1939, starfsmaður
Almannavarna, Reykjavík,
Helga Sigríður, f. 1940, húsmóð-
ir í Keflavík, og Pétur f. 1943,
búsettur í Reykjavík.
Eiginmaður Olafar er Bjarni
Árnason, klæðskeri, f. 27. des-
ember 1918 í Reykja-
vík. Þau gengu í
hjónaband árið 1964.
Foreldrar hans voru
hjónin Árni Bjarna-
son, skósmiður og
Björg Stefánsdóttir,
húsmóðir. Börn
Bjarna af fyrra
hjónabandi eru Árni
Emil og Ástríður
Björg, búsett í
Reykjavík.
Olöf ólst upp í for-
eldrahúsum. Hún
stundaði skyldunám
í Miðbæjarbarna-
skólanum í Reykjavík. Strax eft-
ir fermingu fór hún út á vinnu-
markaðinn.
Aðalstarf hennar var sníða-
mennska og saumaskapur á
saumastofum í Reykjavík og á
Akureyri en þar bjuggu þau
hjónin í nokkur ár.
Útför Ólafar hefur farið fram
í kyrrþey.
KRISTOFER
SIGVALDI
SNÆBJÖRNSSON
+ Kristófer Sigvaldi Snæ-
björnsson fæddist í Ólafsvík
6. maí 1918. Hann lést á heim-
ili sínu, Jökulgrunni 6 í Reykja-
vik; 1. október síðastliðinn.
Útför hans fór fram frá Ingj-
aldshólskirkju laugardaginn
11. október.
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.
Við erum gestir og hótel okkar er jörðin.
Einir fara og aðrir koma í dag,
því alltaf bætast nýir hópar í skörðin.
Og til eru ýmsir sem ferðalag þetta þrá,
en þó eru margir sem ferðalaginu kvíða.
Og sumum liggur reiðinnar ósköp á,
en aðrir setjast við hótelgluggann og bíða.
(Tómas Guðmundsson)
Mig langar með nokkrum orðum
að færa Kristófer frænda mínum
þakklæti mitt fyrir alla hans rækt-
arsemi og hlýju við okkur hjónin í
gegnum árin. í raun þekktumst við
Kiddi minn ekki mikið en alltaf
þegar við hittumst, sem var því
miður oftast við heldur dapurlegar
aðstæður, svo sem jarðarfarir innan
ættarinnar, þá umfaðmaði hann
okkur alltaf af hlýju og innileik svo
að manni hlýnaði verulega um
hjartarætur.
Skyldleika okkar Kidda var þann-
ig háttað að mæður okkar voru
systur en uppeldisaðstæður okkar
urðu með ólíkum hætti. Hann missti
móður sína ungur að aldri, aðeins
fimm ára gamall, og fluttist þá frá
Ólafsvík til Hellissands með föður
sínum og ólst þar upp. Ég er fædd
í Ólafsvík 1927 og flyst með foreldr-
um mínum, Eufemíu Vigfúsdóttur
og Einari Jónssyni, til Hafnarfjarð-
ar að vori árið 1932, þá fjögurra
ára gömul og síðan til Reykjavíkur
þegar ég er um tólf ára gömul.
Við Kiddi hittumst því aldrei í
uppvextinum. Móðir mín talaði oft
um Guðrúnu systur sína og börnin
hennar sem höfðu misst móður sína
svo ung. Ég vissi þó vel af þessum
frændsystkinum mínum. Það var
svo einhverju sinni á sokkabandsár-
ARNI
AÐALSTEINSSON
+ Árni Aðalsteinsson fæddist
í Reylqavík 20. júní 1951.
Hann lést á Reyðarfirði 22.
september síðastliðinn og fór
útför hans fram frá Reyðar-
fjarðarkirkju 1. október.
Elsku pabbi. Þú fórst mjög
skyndilega, og vegna þess finnst
mér erfiðara að kveðja þig. Pabbi,
ég elska þig alveg rosalega mikið,
ég veit að ég hef ekki oft sagt þér
það en ég þorði það aldrei, ég var
ekki viss hvernig þú myndir bregð-
ast við. Fyrirgefðu? Ég sakna þín,
ég sakna þess að eiga ekki föður.
Þó að ég hafi aldrei búið hjá þér
eftir að þú og mamma skilduð, hef
ég alltaf reynt að bæta upp fyrir
allan þann tíma sem við vorum
aðskilin.
Pabbi. Það að fara í kistulagning-
una þína var það erfiðasta sem ég
hef á ævi minni gert, en það var
ekki fyrr en þá að ég fyrst áttaði
mig á því að þú værir dáinn.
t
Elskulegur maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
INGVI SAMÚELSSON
vélvirki,
Álfheimum 42,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur föstudaginn 31. október.
Anna K. Friðbjarnardóttir,
Dóra Ingvadóttir,
Samúel Ingvason,
Anna K. Pétursdóttir,
Guðrún P. Ólafsdóttir,
Hlynur Ingvi Samúelsson,
Ólafur Oddsson,
Sabína Jónsdóttir,
Hjörtur Þór Grjetarsson,
Helga G. Ólafsdóttir,
Halldóra K. Hjartardóttir.
JÓN HÁLFDÁN
ÞORBERGSSON
Á kveðjustund hvarflar hugur
víða. Hartnær fjörutíu ára náin og
traust fjölskyldukynni þakka ég
af alhug Ólöfu mágkonu minni.
Hún var vakin og sofin að hlúa
að því sem henni var kærast, eigin-
manni, heimili, ættingjum og vin-
um. Ólöf var einstök smekkmann-
eskja. Hún var hamhleypa til verka
og gat flestum fremur gert mikið
úr litlu. Næmleiki hennar og út-
sjónarsemi fann oftar en ekki far-
sæl úrræði sem öðrum voru hulin.
Hjónaband þeirra Ólafar og Bjama
var einstaklega traust enda byggt
á gagnkvæmri virðingu og vænt-
umþykju.
Heimili þeirra hjóna að Einars-
nesi 50, Skeijafirði, er fagurt og
friðsælt. Þar hafa ættingjar og
vinir notið góðra stunda, ýmist
innan dyra eða úti í garðinum
þeirra í sumarblóma, og ávallt ver-
ið velkomnir. Viðmót og verk þeirr-
ar myndarlegu og kærleiksríku
konu sem hér er minnst lifa með
okkur sem fengum að njóta þeirrar
auðlegðar. Þar sem góðir menn
fara eru guðs vegir. Blessuð sé
minning Ólafar Pjetursdóttur.
Krislján A. Jónsson.
um okkar hjónanna er við, sem
ungt par, brugðum okkur í ferðalag
til Ólafsvíkur og Hellissands, þar
sem maðurinn minn er fæddur, að
til okkar kemur maður sem vill
endilega bjóða okkur heim til sín.
Þar er þá kominn Kiddi Snæ. og
þar hittumst við í raun og veru
fyrst að því er ég best veit. Þessu
heimboði fylgdi svo mikil ræktar-
semi og hlýja að því höfum við aldr-
ei gleymt. Við viljum því um leið
þakka eftirlifandi eiginkonu hans
fyrir móttökurnar forðum á Hellis-
sandi.
Okkur hjónum þótti afar leitt að
geta ekki verið við útför Kristófers
laugardaginn 11. október síðastlið-
inn en aðstæður okkar leyfðu það
ekki.
Ég vil svo að endingu votta eigin-
konu hans og ættingjum öllum sam-
úð okkar hjóna.
Ég vil svo enda þessi kveðjuorð
og þakkarorð með erindi úr einu
af ljóðum Tómasar Guðmundsson-
ar:
Já, þannig endar lífsins sólskinssaga!
Vort sumar stendur aðeins fáa daga.
En kannski á upprisunnar mikla morgni
við mætumst öll á nýju götuhomi.
Kæri Kiddi minn, hvíl í friði.
Þín frænka,
Guðrún S. Einars-
dóttir Clausen.
Ég skal lofa þér því, elsku pabbi,
að ég skal halda sambandi við
Helgu konuna þína og bömin þín
yngstu, ég skal reyna að hjálpa
þeim eins og ég get, þó ég geri
ekki annað en að biðja fyrir þeim,
Guð sér um afganginn.
Ég veit að Guð hjálpar okkur
öllum börnum þínum að komast í
gegnum þetta. Ég mun aldrei
gleyma þér, pabbi.
Ég man að þú sagðir mér eitt
sinn að þú elskaðir ömmu og afa
ofsalega mikið þó að þú gætir sjald-
an verið með þeim, ég veit að það
er þeim mikils virði að vita það og
kannski geturðu fylgst með þeim
þaðan sem þú ert núna, hvar sem
þú ert.
Þín ástkæra dóttir.
Árný Árnadóttir.
Handrit afmælis- og minningargreina
skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt,
að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveld-
ust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa,
öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslu-
kerfin Word og Wordperfect eru einnig
auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til
blaðsins í bréfasíma 5691115, eða á netfang
þess þess (minning@mbl.is) — vinsam-
legast sendið greinina inni í bréfinu,
ekki sem viðhengi. Nánari upplýsingar
má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg
tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina
örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega
línuleng — eða 2.200 slög. Höfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
+ Jón Hálfdán Þorbergsson
fæddist á Galtarvita hinn
12. september 1931. Hann lést
á Sjúkrahúsi Reykjavíkur 11.
október siðastliðinn og fór út-
för hans fram frá Háteigs-
kirkju 24. október.
Kær frændi minn, Jón Þorbergs-
son, lést fyrir aldur fram úr illvígum
sjúkdómi sem hann hafði barist við
á þriðja ár.
Þú varst einn af mínum kærustu
og uppáhaldsfrændum. Ég var svo
lánsöm að fá að kynnast ykkur
Siggu sem fulltíða kona þegar við
fórum saman í utanlandsferð 1984
ásamt foreldrum mínum, Ragnari
bróður þínum og konu hans. Það
var yndislegt að sjá ykkur frænd-
urna, hvernig þið stóðuð saman sem
einn í rökræðum við konurnar ykk-
ar um ýmis mál. Ég var oft á öðru
máli en þið skemmtuð ykkur hið
besta.
Ég minnist líka 27. desember
sl., þegar þú leiddir einkadóttur
þína upp að altarinu. Stoltið og
reisnin leyndi sér ekki þrátt fyrir
að sjúkdómurinn væri farinn að
segja til sín. Þú varst farinn að
grennast aðeins, en þú gast gert
grín að því og sagðir að það væri
þó einn ljós punktur í þessu öllu
saman því þig hefði alltaf langað
til að vera grennri. Þú varst ekki
maður sem barst tilfinningar þínar
á torg. Ég sá þig sem feiminn og
hlédrægan mann sem bar sitt í
hljóði en það var alltaf stutt í bros-
ið og hláturinn og þá ljómaði allt
andlitið eins og sólin.
Ég gleymi aldrei samtölunum
sem við áttum, þá fann ég hversu
hlýr maður þú varst og hvað það
var auðvelt að þykja vænt um þig.
Ég er alveg viss um að hann Hall-
dór bróðir þinn hefur verið nálægt
brosandi með útbreiddan faðminn
til að taka á móti þér þegar þú
kvaddir þennan heim og fórst á vit
æðri heims þar sem enginn sárs-
auki er.
Góði guð, veittu Siggu, sem stóð
+ Ólafía Ragnars
fæddist í
Reykjavík 10. des-
ember 1916. Hún
lést á heimili sinu í
Bólstaðarhiíð 15 í
Reykjavík 23. októ-
ber síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Fossvogs-
kirkju 31. október.
Ekkert skyggir á
bernskuminningarnar
um krakkahópinn á
Landakotstúninu fyrir
75 árum. Við vorum þá
12 sem höfðum þau forréttindi að
eiga saman þennan heim þar sem
við gátum fijáls leikið okkur allan
guðslangan daginn.
Heimili okkar voru þijú hús, hlið
við hlið vestan Unnarstígs sem þá
var mjó moldargata, austan við hana
gijótgarður og svo túnið sem náði
alla leið að spítalanum.
Gijótgarðurinn var okkur bæði
skjól og hvati til alls konar leikja
og stundum gerðu spörfuglar sér
hreiður í einhverri holunni. Þá var
gengið hægt um meðan varp og
uppeldi unganna stóð yfír en hægt
að kíkja og fylgjast varlega með.
í rauninni vorum við hluti af
óspilltri náttúrunni þar sem leikir
okkar voru í takt við aðstæður hverr-
ar árstíðar. Á veturna að vaða eða
hoppa af veggjum og skúrum ofan
í skaflana, byggja snjóhús og renna
okkur á sleðum. Búin snjósokkum,
sem amma eða mamma höfðu pijón-
að og saumað á sóla úr gömlum filt-
höttum utan yfir skóna, varð okkur
svo dyggilega með eiginmanni sín-
um í veikindum hans, og börnunum
þeirra styrk í missi þeirra. Vertu
sæll, kæri frændi.
Helga Óladóttir.
Elsku afi.
Það er ekki auðvelt að kveðja
þann sem maður elskar, sérstaklega
þegar um hinstu kveðju er að ræða.
Orð fá ekki lýst söknuðinum,
missinum og sorginni hjá okkur sem
þekktum þig. Afi í Gandi gand, eins
og ég kallaði þig sem lítil stelpa,
þú varst alltaf svo skapgóður og
skemmtilegur þótt þú ættir erfitt
vegna veikinda síðustu mánuði.
Ég minnist þess þegar ég var
lítil, oft að ærslast með frænku
minni Tinnu Maríu, þá varst þú
alltaf jafn góður og ég veit ekki til
þess að þú hafir nokkurn tímann
skammað okkur þótt við höfum
eflaust átt það skilið, eins miklir
óþekktarormar og við vorum á
tímabili. Þú gafst þér alltaf tíma
fyrir okkur þótt þú hefðir nóg að
gera uppi á verkstæði.
Að koma til þín og ömmu í Garðs-
enda var alltaf jafn gott, og við
gerðum margt saman, fórum í
Kolaportið, í heita pottinn, að veiða
eða slappa af heima og spila rommý.
í Garðsendanum var alltaf að finna
kærleika og hlýju, sem streymdi frá
ykkur ömmu.
Sem lítil stelpa kúrði ég oft á
milli ykkar og ég man að ég sagði
oft að það væri svo gott að kúra
hjá afa, hann væri svo hlýr og mjúk-
ur.
Nú verðum við að lifa án þín
þótt lífið verði aldrei eins eftir að
þú yfirgafst þennan heim. En ég
veit að þú munt alltaf vera hjá
okkur og hjálpa okkur í gegnum
lífið eins og þú hefur alltaf gert.
Ég er stolt af því að hafa átt þig
að afa, eins góður maður og þú
varst, og hver stund sem ég átti
með þér var sannkölluð ánægju-
stund.
Sigríður Sunna.
ekki kalt á fótum því
að þeir náðu upp fyrir
hné.
Á vorin og sumrin
fórum við í margvíslega
leiki auk þess sem við
stelpurnar fylgdumst
náið með hverri jurt sem
gægðist upp úr mold-
inni, hvemig þær smá-
stækkuðu og sprungu
loks út í allri sinni feg-
urð. Þar var hrafna-
klukkan fallegust.
Ein af litlu stelpunum
í þessum hópi var hún
Olla. Kröftug og fjörug,
bjarthærð og falleg.
„Sól rís - sól sest“, ár og dagar
líða og áður en varir erum við orðn-
ar gamalmenni og kveðjum sviðið.
Við stelpurnar sex höfum gegnum
árin haldið sambandi okkar á milli
þótt straumar lífs hafi borið okkur
víða síðan við vorum þessi börn nátt-
úrunnar.
Olla var fallegt barn og falleg
kona. Persóna með reisn og glæsi-
brag sem bar hana yfir mannlega
veikleika. Seinni hluta ævinnar varð
hún að þola margs konar sjúkleika
og erfiða uppskurði sem hefðu bugað
marga. Viljastyrkurinn og jákvætt
hugarfar ásamt djúpri og sannri trú
brást henni aldrei.
Þakklát fyrir að hafa notið vin-
áttu Ollu í þessu lífi kveð ég hana
að sinni í vissu þess að áður en langt
um líður sjáumst við aftur.
Kjartani og fjölskyldunni sendi ég
hugheilar samúðarkveðjur. Megi
Guð milda söknuð þeirra og sorg.
Ágústa P. Snæland.
ÓLAFÍA
RAGNARS