Morgunblaðið - 12.12.1998, Blaðsíða 52

J»2 LAUGARDAGUR 12. DESEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Gísli Bjarnason
fæddist í Lamb-
húskoti í Biskups-
tungum 14. ágúst
1915. Foreldrar
hans voru Bjarni
Gíslason, bóndi þar,
frá Reykjadal í
Hrunamanna-
hreppi, og kona
hans, Ágústa Jóns-
dóttir frá Kvíarholti
í Holtahreppi.
Gísli kvæntist 16.
október 1942 Jó-
hönnu Sturludóttur,
f. 10. október 1918,
dáin 11. mars 1994, frá Fljóts-
hólum í Flóa, Jónssonar bónda
þar frá Jarlsstöðum í Bárðar-
dal, og konu hans, Sigríðar Ein-
arsdóttur frá Hæli í Gnúpverja-
hreppi. Fósturdóttir Gisla og
Jóhönnu er Benedikta G.
Waage, f. 14. júní 1947. Maður
hennar er Hallur Árnason, f. 1
maí 1948. Börn þeirra eru: Gísli
Jóhann, f. 2. mars 1973, í sam-
búð með Elínu B. Ásbjörnsdótt-
ur; Þorvaldur Friðrik, f. 4.
ágúst 1976 og Anna Guðrún, f.
26.júní 1985.
Gísli lauk prófi frá Héraðs-
skólanum á Laugarvatni árið
1935. Gísli vann algeng sveita-
störf til 1937, en gerðist þá bif-
reiðarstjóri og leigubifreiðar-
stjóri í Reykjavík til 1942. Lög-
Við fráfall Gísla Bjarnasonar er
mér ljúft að minnast hans og þakka
fyrir ánægjulega samferð, sem stað-
ið hefur svo lengi sem ég man. Gísli
og Jóhanna kona hans voru hluti af
^mínu nánasta umhverfí og var ég
einn þeirra fjölmörgu barna og ung-
linga, sem fengu að dvelja í lengri
eða skemmri tíma á heimili þeirra
hjóna á Selfossi. Þegar við systkinin,
ásamt föður okkar, fórum svo að
stunda hestamennsku, fór sú starf-
semi fram framan af undir leiðsögn
Gísla Bjarnasonar.
Það var ekki amalegt að vera
heimagangur á heimilinu að Grænu-
völlum 1 sem barn. Ekki einungis
var atlæti hinna fullorðnu eins og
best verður á kosið, heldur voru
bæði hestar og kindur á gjöf úti í bfl-
skúr og fengum við bömin að taka
þátt í öllu umstangi í kringum dýrin
og fara í útreiðartúra á hestunum.
Raunar var þessi búskapur stundað-
ur af þvflíkri snyrtimennsku, að eng-
an sem kom í hlað gat grunað að þar
væru dýr á fóðrum.
Gisli vai- afskaplega ljúfur maður í
daglegri umgengni og hafði gaman
af skoplegum hliðum tilverunnar.
Einhverju sinni eftir að ég var kom-
inn á unglingsár vorum við saman í
útreiðartúr í nágrenni Selfoss og
reið ég lítt tömdum og fjörugum
hesti. Skyndilega missti ég stjóm á
hestinum og þaut hann með mig og
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrir Olsen, Sverrir Etnarsson,
útfararstjöri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlið 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
reglumaður í Rvík
1942-1945. Fluttist
þá að Selfossi og
stundaði löggæslu-
og skrifstofustörf
til 1950. Verkstjóri
hjá Selfosshreppi
1950-1962. Stofn-
setti og veitti for-
stöðu umboðsskrif-
stofu Almennra
trygginga hf. á Sel-
fossi 1962-1985.
Stofnaði, ásamt öðr-
um, hlutafélag um
Prentsmiðju Suður-
lands 1958 og var
stjórnarformaður þess félags
um árabil. Hóf endurútgáfu
blaðsins Suðurlands ásamt Guð-
mundi Daníelssyni og Grími
Thorarensen. I forsvari fyrir
þeirri útgáfu til 1969. Stjórnar-
formaður í Kaupfélaginu Höfn
frá stofnun 1964-1975. f stjórn
Landshafnarinnar í Þorláks-
höfn um árabil. Fréttaritari og
kvikmyndatökumaður Sjón-
varpsins við stofnun þess 1966
og um árabil. Gísli var einn af
stofnendum Rótarýklúbbs Sel-
foss og gerður að heiðursfélaga
hreyfingarinnar. Heiðursfélagi
Hestamannfélagsins Sleipnis á
Selfossi.
Utför Gísla Bjarnasonar fer
fram frá Selfosskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
fór mikinn. Tókst mér ekki að hemja
hestinn fyrr en heima á hlaði. Þegar
Gísli kom svo talsvert síðar, sagðist
hann hafa óttast að ég myndi ekki ná
að sitja hestinn í beygjum, sem hann
sá okkur taka, en hefði svo róast
þegar hann minntist þess, að ég var
vanur að aka skellinöðrum og kunni
því að halla mér í beygjunum.
Gísli stundaði hestamennsku alla
tíð og átti um dagana mai-ga úrvals
gæðinga. Hann vandaði mjög valið á
hestum sínum og kaus jafnan að eiga
þá færri en betri. Skeifumar smíðaði
hann lengi sjálfur í smiðju sem hann
kom sér upp. Gísli átti sér ýmis fleiri
áhugamál. Hann hóf t.d. snemma að
taka kvikmyndir og Ijósmyndir og
varð fyrsti kvikmyndatökumaður
Sjónvarpsins á Suðurlandi þegar það
hóf starfsemi sína. Gísli valdist til
fjölda trúnaðarstarfa íyrir fyrirtæki
og félagasamtök á Suðurlandi. Hann
var m.a. stjórnarformaður í Kaupfé-
laginu Höfn um árabil. Hóf endurút-
gáfu blaðsins Suðurland ásamt Guð-
mundi Daníelssyni og Grími
Thorarensen og var í forsvari fyrir
þeirri útgáfu, en að aðalstarfí veitti
hann lengst af forstöðu skrifstofu Al-
mennra trygginga á Selfossi. Áður
var hann m.a. verkstjóri hjá Selfoss-
hreppi um tólf ára skeið.
Gísli Bjamason hefur nú lagt upp í
sína hinstu ferð. Eg sé hann fyrir
mér uppábúinn í grænum jakkareið-
fótum, vesti og stífburstuðum leður-
stígvélum, stíga á bak gæðingum
sínum og ríða úr hlaði. I sólinni
tindrar á silfurbúna svipuna.
Blessuð sé minning Gísla Bjarna-
sonar.
Jón Þorsteinn Gunnarsson.
Kveðja frá lögreglunni
á Selfossi
Gísli Bjamason var fyrsti lögreglu-
Sérfræðingar
í lilómaskrevtingum
við öll tækifæri
1 Wfc bíómaverkstæði i
I JSlNNA I
Skóla\()rfiustíg 12,
á horni Bergstaðastrælis,
sími 551 9090
maðurinn sem ráðinn var til fastra
starfa við embætti sýslumannsins í
Amessýslu. Hann hóf hér störf 1. júní
1945 og starfaði til ársloka árið 1949.
Áður hafði hann verið lögreglumaður í
Reykjavík frá árinu 1942.
Það var fengur að fá slíkan mann tfl
að móta löggæslustarfið hér í sýsl-
unni, meðal annars að koma á fót hér-
aðslögreglu sem mönnuð var vöskum
mönnum víða að úr héraðinu, sem
fyrst og fremst aðstoðuðu hann varð-
andi samkomur. Að öðm leyti starfaði
hann einn og annaðist auk löggæslu-
staifa sjúkraflutninga vítt og breitt
um Suðurland, m.a. komst hann í
þeim erindum austur fyrir Mýrdals-
sand.
Gísli var glæsilegur lögreglumaður
sem tekið var eftir, og mjög farsæll í
starfi. Staða lögreglumanns í Ames-
sýslu var lögð niðui- í árslok 1949 og
gerðist hann þá verkstjóri hjá Selfoss-
hreppi. Þeirri stöðu gegndi hann til
ársloka 1962 er hann gerðist umboðs-
maður Almennra trygginga hf. á Sel-
fossi þar sem hann starfaði þar til
hann lét af störfum fyrir aldurs sakir
árið 1985.
Lögreglan á Selfossi kveður nú með
virðingu forystumann í löggæslu í
héraðinu og færir honum þakkir fyrir
vel unnin störf.
Hergeir Kristgeirsson,
Tómas Jónsson.
Nú þegar svili minn, Gísli Bjarna-
son á Selfossi, er látinn á 84. ald-
ursári langar mig að minnast hans
nokkrum orðum.
Ég kynntist honum fyrir 35 ámm.
Konur okkar vom systur og var jafn-
an kært með þeim, sem meðal ann-
ars varð til þess, að framkvæði Gísla,
að við komum okkur upp sumarkofa
á fæðingarjörð þeirra systra, Fljóts-
hólum í Flóa. Þá kom í Ijós, að Gísli
var smiður góður og hörkuduglegur
og útsjónarsamur. Hann var fram-
kvæmdamaður og kom víða við í at-
vinnusögu Selfossbæjar. Ári áður en
ég kynntist honum eða árið 1962
hafði Gísli gengið í þjónustu Al-
mennra trygginga og sett á stofn
umboðsskrifstofu fyrir það félag á
Selfossi. Þar starfaði hann svo til
mafloka árið 1985.
Árið 1968 var ég svo heppinn, að
Gísli og Jóhanna buðu mér með sér í
ferðalag norður Sprengisand og svo
suður Kjöl. Með í fórinni var Guð-
mundur Daníelsson rithöfundur
ásamt fleira fólki. Farið var á tveimur
Broneo-jeppum, X-3 og X-34, og ski-if-
aði Guðmundur Daníelsson um þessa
ferð í bók sinni, Vötn og veiðimenn,
sem út kom árið 1970. í þessari ferð
og fleirum reyndist Gísli traustur og
úrræðagóður ferðafélagi.
Ekki er hægt að skrifa um Gísla
Bjamason án þess að minnst sé á
hesta, því segja má, að þeir hafi gegnt
miklu hlutverki í lífi hans. Hann átti
jafnan nokkra hesta, sem hann hirti
um af mikilli kostgæfni. Undanfarin
30 sumur höfum við oft dvalið í bústað
okkar á Fljótshólum. Báðum líkaði
okkur lífið, er við voram komnir með
hamar og sög í hendi. Jafnan vora
hestamir nærri og var það svo sann-
arlega krydd í tilverana fyrir Gísla. Á
fyrstu áram okkar þar hafði Gísli gert
sér vonir um að gera mig að hesta-
manni en því miður tókst það ekki þar
sem ég tolldi illa á baki.
Var Gísli því hættur að bjóða mér
með í útreiðartúra, enda nóg framboð
af ungviði, sem sóttist eftir slíku. Það
era mörg bömin, sem komust í kynni
við hross og fengu að fara á bak fyrir
tilstuðlan Gísla austur á Fljótshólum
enda hann vinsæll mjög meðal æsku-
lýðsins á staðnum.
Það var jafnan fastur liður að koma
við á Grænuvöllum hjá Jóhönnu og
Gísla, hvort sem farið var austur eða
haldið til bæjarins og svo mun hafa
verið um fjöldamarga vini og kunn-
ingja þeirra hjóna. Þeim var báðum
eiginlegt að taka rausnarlega á móti
fólki á sínu fagra og snyrtilega heimili.
Er Gísli missti Jóhönnu konu sína í
mars 1994, varð hann ekki samur
maður eftir og má segja, að strengur
hafi brostið í brjósti þessa sterka
manns, sem nú er allur.
Við minnumst Gísla og Jóhönnu
sem traustra og kærra vina, sem gott
var að eiga að og sem vora veitendur
allt sitt líf. Við vottum Benný, Halli og
bömum þeirra samúð okkar svo og
öðru skyldfólki.
Gunnar Svanberg.
GISLI
BJARNASON
Öðlingsmaður. Þetta eina orð kom
mér í hug, þegar ég frétti, að vinur
minn, Gísli Bjamason, væri genginn
á fund feðra sinna. Hann var hóg-
vær, en ötull og kappsamur um þau
verk og málefni, sem hann kom að.
En umfram allt einkenndist fram-
ganga hans öli af því, hvern öðlings-
mann hann hafði að geyma.
Ég hygg að fundum okkar hafi
fyrst borið saman þegar hann var
ungur maður að takast á við ný verk-
efni en ég smástrákur á Selfossi að
læra á heiminn. Raunveraleg kynni
okkar og samstarf hófust ekki fyrr
en löngu síðar. Hann varð ásamt
hópi annarra góðra manna nokkur
örlagavaldur í lífi mínu.
Það á rætur að rekja til þess, að
Gísli Bjamason var um áratugaskeið
í hópi traustustu liðsmanna Sjálf-
stæðisflokksins á Selfossi. Hann var
Tungnamaður, sem festi rætur á Sel-
fossi í árdaga þess byggðarlags
ásamt eiginkonu sinni Jóhönnu St-
urludóttur frá Fljótshólum. í þeirra
lífstíð breytist lítið verslunarþorp í
öflugt bæjarfélag.
Gísli Bjamason átti vissulega þátt í
þeirri framfarasögu. Hann hóf störf á
Selfossi sem lögregluþjónn, varð
verkstjóri og hafði forgöngu um stofn-
un hlutafélags um Prentsmiðju Suð-
uriands. Þá var hann um árabil stjóm-
arformaður Kaupfélagsins Hafnar.
En lengst af starfrækti Gísli umboðs-
skrifstofu Almennra trygginga.
Hann var jafnan reiðubúinn að
veita liðsinni sitt þar sem átaks var
þörf. Hann vildi gera meira en að
styðja frjálst framtak í orði. I hug-
sjónabaráttunni lét Gísli Bjarnason
verkin tala. Þannig var hann ásamt
Guðmundi Daníelssyni og fleiri
framsæknum mönnum forgöngu-
maður um endurútgáfu blaðsins Suð-
urlands og var lengi forstöðumaður
útgáfunnar.
Gísli Bjamason kom fyrstur
manna til mín í þeim erindum að fá
mig til að ljá máls á framboði á Suð-
urlandi. Þá var enn langt til kosn-
inga og svör fáleg af minni hálfu.
En það átti eftir að breytast. Á
kveðjustundu er mér efst í huga
þakklæti til Gísla Bjarnasonar fyrir
traust, samstarf og stuðning. Það
bar aldrei skugga á samskiptin við
þennan öðlingsmann. Sjálfstæðis-
menn á Suðurlandi áttu sannarlega
hauk í horni þar sem Gísli Bjarna-
son var.
Ég hygg að Gísla Bjarnasyni hafi
aldrei komið til hugar að ætla sjálf-
um sér stöðu á taflborði stjórnmál-
anna, en hann stóð þeim mun fastar
með þeim, sem hann treysti til
þeirra verka. Þegar kom að efsta
degi var heilsan farin fyrir allnokkra
og gömlu kraftamir þrotnir, en eftir
stendur minning um mætan mann og
hugur samúðar er nú hjá fjölskyldu
hans.
Þorsteinn Pálsson.
STEFANIA
SÆMUNDSDOTTIR
+ Stefanía Sæ-
mundsdóttir
fæddist á Siglufirði
16. janúar 1937.
Hún Iést á gjör-
gæsludeild Fjórð-
ungssjúkrahúss
Akureyrar 5. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jónína Braun,
f. 26.3. 1916, d. 17.1.
1994, og Sæmundur
Jónsson, f. 11.5.
1915 frá Lambanesi
í Fljótum í Skaga-
firði. Stefama var
elst 7 systkina. Systkini Stefaníu
eru: Jón Öm, f. 1938, d. 1995;
Jómnn, f. 1943; tílfar, f. 1945;
Anna, f. 1948; Sigrún, f. 1951, d.
1951; Sigrún Björg, f. 1957.
Stefanía giftist
Gunnari Gunnars-
syni, Syðra Vallholti
í Skagafirði og þar
var heimili þeirra
alla tíð. Dætur
Gunnars og Stefaníu
em: 1) Jónúia Guð-
rún, f. 1961, maki
Trausti Hólmar
Gunnarsson. Böm
þeirra em: Gunnar,
f. 1987, Stefanía Sif,
f. 1991, Eyþór
Andri, f. 1995. 2)
Aðalheiður Erla, f.
1967, d. 1979.
títför Stefaníu fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan
14. Jarðsett verður á Víði-
mýri.
Stefanía Sæmundsdóttir húsmóð-
ir, Syðra-Vallholti, er látin eftir
langa og stranga sjúkdómslegu. Ég
kynntist Stefaníu vel fyrir næstum
20 áram er hún og Gunnar eigin-
maður hennar tóku sex ára dóttur
mína í sveitardvöl, en hjá þeim
dvaldist hún hluta úr sumri fram yf-
ir fermingu. Það var ekki í kot vísað
að vera í Vallholti, enda hafa mörg
bömin er þar voru í sveit haldið
sambandi við þau hjón með heim-
sóknum og símtölum. Stefanía var
mikil mannkostakona - stórbrotin,
viljasterk og skapmikil en umfram
allt var hún heiðarleg og aldrei fór á
milli mála hvað hún meinti og þótt
oft væri gustur á Stefaníu var
„faðmur hennar alltaf svo hlýr“,
eins og dóttir mín sagði oft. Fjöl-
skylda mín var lánsöm að eiga Stef-
aníu að vini og eigum við svo sann-
arlega eftir að sakna hennar.
Heimilið að Syðra-Vallholti var
oft á tíðum mjög gestkvæmt. Þar
var gestrisni mikil og Stefanía
húsmóðirin sem sá um allt heimil-
ishald og aldeilis var ekki kastað
til þess höndunum. Sama hversu
margt fólk var gestkomandi,
„sveitabörnin“ hennar Stefaníu
áttu sinn stað við matarborðið, þau
voru ekki látin bíða. Stefanía
ræddi við þau eins og fullorðið fólk
og skoðanir þeirra á hinum ýmsu
málum voru ræddar fram og aftur.
Þótt Stefanía gengi ekki til úti-
verka vegna heilsu sinnar var hún
ótrúlega næm fyrir öllu því sem
verið var að gera og einnig því sem
þurfti að gera - hún skipulagði og
ráðlagði og hafði lifandi áhuga fyr-
ir öllu sem var að gerast úti sem
inni. Stefanía las mikið og var
mjög fróð og áhugasöm um flest
málefni og gat miðlað miklu til
annarra og áttum við margar nota-
legar stundir saman þar sem mörg
málin voru rædd - oft hjartans mál
og á ég eftir að sakna þessarra
stunda, þar sem vináttan var gagn-
kvæm. í heimsóknum til okkar
leyndist oft lítil gjöf í vasa - bolti,
litir, stytta, nammi - eitthvað til að
gleðja barnið á heimilinu.
Gunnar og Stefanía urðu fyrir
þeirri miklu sorg að missa yngri
dóttur sína, Aðalheiði Erlu, af slys-
förum 12 ára gamla og Jónína að
missa sína einu systur. Jónína eldri
dóttir þeirra er gift og búsett á
Hólmavík ásamt börnum þeirra
hjóna. Milli þeirra mæðgna og fjöl-
skyldu var náið samband og töluð-
ust þær við í síma nær daglega milli
heimsókna. Stefaníu var mikils virði
að fylgjast náið með bamabörnun-
um og hafa þau nú misst sinn mesta
aðdáanda - aldrei fór Stefanía neitt
nema hafa litla myndaalbúmið með
myndunum af þeim meðferðis.
Síðasta sjúkdómslega Stefaníu
var löng og erfið. Jónína vék ekki
frá móður sinni síðustu dagana og
hlynnti að henni eins vel og hægt
var ásamt Hólmari eiginmanni sín-
um og Gunnari föður sínum og með
því síðasta er mamma hennar bað
hana um var að hugsa um pabba
sinn. Ég sendi innilegar samúðar-
kveðjur Gunnari, Sæmundi öldruð-
um fóður Stefaníu, sem dvelur á
öldrunardeild Sjúkrahúss Siglu-
fjarðar, Jónínu, Hólmari og börnum
þeirra.
Blessuð sé minning Stefaníu Sæ-
mundsdóttur.
Kristín Helgadóttir.