Morgunblaðið - 12.12.1998, Blaðsíða 54

MORGUNBLAÐIÐ
_ 54 LAUGARDAGUR 12. DESEMBER 1998
MINNINGAR
+
Ástkær móöir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
HELGA STRÖM SCHJETNE,
Norðurbrún 1,
sem lést sunnudaginn 6. desember, verður
jarðsungin frá Fossvogskirkju mánudaginn
14. desember kl. 14.30.
Nína Schjetne, Guðjón Haraldsson,
Laila Schjetne, Pétur Kristjánsson,
María Schjetne, Þorgeir Axel Örlygsson,
Guðný Sigurgeirsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÁRNI Þ. EGILSSON,
Sólheimum 25,
Reykjavík,
sem lést fimmtudaginn 3. desember, verður
jarðsunginn frá Dómkirkjunni fimmtudaginn
17. desember kl. 13.30.
Örnólfur Árnason, Helga E. Jónsdóttir,
Margrét Árnadóttir, Manuel Martinez Perez,
Olga Guðrún Árnadóttir, Guðmundur Ólafsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
RAGNA EIRÍKSDÓTTIR,
Sléttuvegi 13,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni mánu-
daginn 14. desember kl. 13.30.
Sigursteinn Sævar Hermannsson, Anna Þórarinsdóttir,
Jóhann Bragi Hermannsson, Guðrún Ingadóttir,
Eríkur Rúnar Hermannsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður og afa,
BJARNA K. BJARNASONAR.
Ólöf Pálsdóttir,
Laufey Bjarnadóttir, Torfi Magnússon,
Auður Bjarnadóttir, Hákon Leifsson,
Ragnhildur Bjarnadóttir, Bjarni Þór Bjarnason,
Tinna Laufey Ásgeirsdóttir, Einar Scheving,
Magnús Þór Torfason, Bjarni Kristinn Torfason,
Ólafur Páll Torfason, Hlynur Helgi Hallgrímsson,
Inga Huld Hákonardóttir.
r
+
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur sam-
hug og vinsemd, við andlát og útför eigin-
manns míns, föður og tengdaföður okkar,
KRISTJÁNS PÁLSSONAR,
Hlff 2,
Torfunesi.
Guðmunda Jóhannsdóttir,
Theódóra Kristjánsdóttir, Björn Elías Ingimarsson,
Ólöf Kristjánsdóttir, Kristján Friðrik Björnsson,
Guðmundur Páll Kristjánsson, Sigríður Sveinsdóttir,
Ósk Sigurborg Kristjánsdóttir,
Guðmundur Þór Kristjánsson, Elenborg Helgadóttir,
Kristján Eyjólfur Kristjánsson,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
DAVIÐ
ÓLAFSSON
+ Davíð Ólafsson
frá Hvítárvöll-
um var fæddur 18.
október 1902 á
Þorgautsstöðum í
Hvítársíðu. For-
eldrar hans voru
María Sæmunds-
dóttir frá Grjóti og
Ólafur Davíðsson
frá Þorgautsstöð-
um. Davíð var
þriðja barn þeirra
hjóna en systkinin
voru níu og eru
þau öll látin. Þau
voru Málfríður,
Agústa, Hannes,
Þóra, Jónína, Þorbjörn og
Guðmundur. Sambýliskona Da-
víðs er Vigdís Eiríksdóttir frá
Mófellsstaðakoti. Sonur þeirra
er Ólafur Eiríkur, kvæntur
Þóru Stefánsdóttur. Börn
þeirra eru Davíð, Katrín Arna
og Arnþór.
Utför Davíðs verður gerð
frá Hvanneyrarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Steinunn,
Aldamótabarnið Davíð Ólafsson
frá Hvítarvöllum hefur kvatt þenn-
an heim, síðastur níu systkina. Eft-
ir stöndum við sem vorum sam-
ferða honum þakklát fyrir allar
góðu stundirnar og minningarnar
hrannast upp. Það var svo sannar-
lega mannbætandi að kynnast
Dadda frænda eins og við systkinin
kölluðum hann, og hann var okkur
sem sá móðurafí sem við áttum
aldrei.
Heimilið á Hvítárvöllum var okk-
ur eins og annað heimili á sumrin.
Öll fórum við ung í sveitina, eitt af
öðru, og dvöldum þar sumarlangt.
Minningarnar úr sveitinni eru allar
góðar og allar tengdar Dadda.
Amma Þóra fór árum saman og
hélt heimili ásamt bróður sínum á
sumrin. Þau systkini voru einstak-
lega samrýmd og aldrei féll styggð-
aryrði þeirra á milli. Fyrstu minn-
ingarnar eru um það þegar við fór-
um í rútunni með Sæma frænda að
Hvítárvöllum. Á móti okkur tóku
amma og Daddi. Við reyndum að
verða til gagns en oftar en ekki höf-
um við eflaust þvælst fyrir fyrstu
árin. Aldrei fundum við þó fyrir
öðru en að við værum mikil hjálp
hjá Dadda. Hann kenndi okkur
handtökin við bústörfín og spjallaði
við okkur þess á milli. Hann sá um
að bæta netin og er sterk minning-
in um Dadda sitjandi flötum bein-
um á pakkhúsloftinu með net í
fanginu.
Daddi var lífsglaður maður með
káta lund. Hann var mjög stríðinn og
fátt fannst honum skemmtilegra en
að stríða okkur þegar við vorum á
viðkvæmum unglingsaldri með því
að hann hefði fundið fyrir okkur
kvonfang eða mannsefni í sveitinni.
Hann gifti okkrn- systkinin á hvem
bæ og stríddi okkur með því árum
saman. Hann passaði vel uppá það
að láta okkur vita af hverju við vær-
um að missa ef einhver gekk í hjóna-
band. Allt var þetta sagt með glettnu
auga. Hann var líka mjög félagslynd-
ur og það kom oft í hlut okkar systk-
inanna að fara með honum á bæi,
ýmist á traktomum eða ríðandi. Þá
var setið og spjallað og oftar en ekki
hafði Daddi með sér lax eða silung
því hann var einstaklega gjafmildur.
Daddi hafði líka
gaman af því að spila,
en það gerði hann þó
einungis ef r var í
nafni mánaðarins.
Hann spilaði því ekki
yfir háannatímann. En
það gat verið snúið að
spila við Dadda því
hann hafði rangt við ef
hann þurfti á því að
haida og varð spila-
mennskan því oft há-
vaðasöm.
Einu skiptin sem
Daddi skipti skapi var
þegar þurfti að smala.
Þá þótti okkur við oftar vera meira
til óþurftar en gagns. Eftir að vera
búinn að snúa öllum í kringum sig
út og suður og óskapast yfír því
hvað allir væru vitlausir í smala-
mennskunni sagði hann undan-
tekningalaust „þetta gekk nú dá-
samlega". Þegar við urðum eldri
vissum við að það var betra að fara
eftir eigin sannfæringu um það
hvar best væri að standa en að
reyna að hlaupa eftir bendingum
Dadda.
Eftir því sem árin hafa liðið höf-
um við komið og dvalið í sumarhúsi
foreldra okkar í landi Hvítárvalla.
Undantekningalaust var það okkar
fyrsta verk að heilsa uppá Dadda
frænda þegar við komum í Borgar-
fjörðinn. Hann spurði okkur frétta
og spjallaði um allt milli himins og
jarðar. Oft kom hann í heimsókn
niður í bústað og hann fylgdist vel
með öllum börnum í fjölskyldunni.
Daddi var góður fulltrúi aldamó-
takynslóðarinnar sem nú kveður
svo ört. Hann var hafsjór af fróð-
leik um gamla tímann og gömul
vinnubrögð. Að leiðarlokum viljum
við og fjölskyldur okkar þakka
Dadda allar þær ánægjustundir
sem við áttum á Hvítárvöllum.
Borgarfjörðurinn verður fátæklegri
án hans,
Sigmundur, Guðmundur,
Þóra og Ásgeir.
Afi hafði það að leiðarljósi í lífi
sínu að vera alltaf glaður, leggja
aldrei illt til nokkurs manns og
hann sá alltaf björtu hliðarnar á til-
verunni.
Við krakkarnir ólumst upp í
næsta húsi við afa og ömmu og sótt-
um mikið til þeirra. Þar var mikið
teflt, spilað og sagðar sögur. Eins
sóttum við mikið til þeirra, þegar
við komum úr skólanum á daginn.
Alltaf var tekið vel á móti okkur.
Afi var óhemju gjöfull og vildi allt
fyrir okkur gera. Þó að afi hafi ver-
ið orðin aldraður þegar við komum
í heiminn kom okkur mjög vel sam-
an og aldrei sagði hann styggðar-
yrði við okkur.
Nú, þegar þú ert farinn er ekki
lengur það sama að koma heim að
Hvítárvöllum og þótt sorgin og
söknuðurinn sé mikill er huggun að
þér líður vel núna.
Elsku afi, við þökkum þér fyrir
stundirnar sem við áttum saman.
Blessuð sé minning þín.
Davíð, Katrín Arna og Arnþór.
Elskulegur frændi minn er lát-
inn. Þegar ég sest niður til að skrifa
minningarorð um slíkan heiðurs-
mann veit ég varla hvar skal byrja.
Skilafrestur
minningargreina
EIGI minningargi'ein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: I sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á fóstudag. I miðviku-
dags-, fimmtudags-, fóstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist gi'ein
eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
Árin eru orðin svo mörg og öll svo
góð. Árin á Hvítárvöllum hjá hon-
um og ömmu Maríu eru ógleyman-
leg. Til þeiiTa komum við Sæmund-
ur, bróðir minn, kornung með móð-
ur okkar eftir lát föður okkar og
reyndust þau okkur einstaklega
vel. Móðir mín og Daddi voru mjög
samrýnd og vil ég þakka honum allt
sem hann var henni.
Hvítárvallarheimilið var einstakt
fyrir gestrisni og margir sem þang-
að komu voru leystir út með gjöf-
um. Amma María og Daddi voru
alltaf að gefa og ósjaldan var sóttur
lax eða silungur í íshúsið til að gefa
vinum og fjölskyldu.
Um tvítugt varð Daddi fyiir
þeirri miklu lífsreynslu að missa
annan fótinn og með þungan gervi-
fót þurfti hann að ganga alla ævi,
en aldrei kvartaði hann. Það var
ótrúlegt hvað hann gat gert þrátt
fyrir fötlunina. Hann fór á hestbak
og vann flest algeng bústörf, m.a. á
sláttuvél og rakstrarvél. Hesta-
mennskan var hans líf og yndi, ekki
bara reiðtúrarnir heldur líka að
spjalla um hesta við vini og vanda-
menn.
Mesta gæfa í lífi hans var þegar
Vigdís Eiríksdóttir kom að Hvítár-
völlum og þau eignuðust soninn
Ólaf Eirík. Enginn hefði getað
hugsað betur um Davíð en Dísa
gerði, allt þar til hann fór á Dvalar-
heimilið í Borgarnesi þá 93 ára
gamall. Hann hafði mikið yndi af
barnabörnunum og öllum börnum
og unglingum sem voru hjá honum
í sveitinni.
Að leiðarlokum viljum við Ásgeir
þakka allar þær yndislegu sam-
verustundir sem við og börnin okk-
ar áttum með Dadda og fjölskyldu
hans á Hvítárvöllum og sendum
þeim okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guð blessi minningu Davíðs.
María Sigmundsdóttir.
Ég var ekki gamall, fimm eða sex
ára snáði, þegar ég kom fyrst að
Hvítárvöllum til sumardvalar hjá
„ömmu Maríu“ og Dadda. Þar átti
ég eftir að eyða næstu tólf sumrum
og ávallt leið mér vel á Hvítárvalla-
heimilinu. Á þessum árum var oft
margt í heimili á Hvítárvöllum og
gestkvæmt. Öllum var vel tekið og
heimilið iðaði af lífi og fjöri og glatt
var á hjalla. Þú varst alltaf hrókur
alls fagnaðar á þessu fjölmenna
heimili, Daddi, hress og kátur. Oft
gekk líka mikið á hjá okkur ung-
lingunum en ekki minnist ég þess
að þú skiptir skapi eða legðir
styggðaiyi'ði til nokkurs manns.
Ogleymanlegar eru mér ferðir
okkar saman á hestum við smala-
mennsku og í heimsóknir en alltaf
hafðir þú jafn gaman af því að líta
inn á nágrannabæjunum og það var
sama hvert eða hvenær komið var,
alls staðar varstu aufúsugestur.
Snemma treystir þú mér fyrir
skepnum og tækjum og aðeins
sautján ára gömlum fólst þú mér
ábyrgð laxveiðanna. Mér þótti
vænt um traustið og hef sjálfsagt
fundið til mín og talið mig mann
með mönnum. En þetta var lýsandi
fyrir þig, þér þótti sjálfsagt að
treysta unglingnum fyrir verð-
mætum og vildir gefa mér færi á
að axla ábyrgðina. Aðrir hefðu
kannski verið tvístígandi og talið
þetta starf fyrir fullorðna. Eg full-
orðnaðist hins vegar í starfinu.
Nokkrum árum eftir að sumar-
dvöl minni lauk kom ég aftur að
Hvítárvöllum. Að þessu sinni með
fjölskyldu til að vinna í Hvítárskál-
anum. Þá tókst þú og Dísa jafnvel á
móti börnum mínum og mér á sín-
um tíma. Sonur minn ungur var
með þér heilu dagana í verkum og
gegningum og ekki leið sá dagur að
við hittumst ekki, ýmist niður í
Skála eða heima á Völlum.
Innilegar samúðarkveðjur frá
mér og fjölskyldu minni til þín,
Dísa mín, Óla, Þóru og barna.
Elsku Daddi, það hefur reynst
mér ómetanlegt að hafa alist upp að
nokkru leyti á þínu góða heimili og
verið mér dýrmætt veganesti í líf-
inu, ég geymi góðar minningar um
þig með mér. Vertu sæll, frændi.
Jón Haraldsson.