Morgunblaðið - 17.07.1999, Blaðsíða 46

Morgunblaðið - 17.07.1999, Blaðsíða 46
f?fc6 LAUGARDAGUR 17. JÚLÍ 1999 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ LILJA , HALLDÓRSDÓTTIR + Lilja Halldórs- dóttir fæddist 1. apríl 1916 að Kirkjulandi í Aust- ur-Landeyjum og iést á Sjúkrahúsi Suðurlands, Sei- fossi, 10. júlí síðast- liðinn. Foreldrar hennar voru Halldór Þor- steinsson, bóndi að Skíðbakka, f. 12.9. 1876, d. 23.12. 1970, og kona hans, Guð- rún Nikulásdóttir, f. 28.7. 1879, d. 24.5. 1957. Þau eignuðust fimm börn og var Lilja þriðja í systkina- röðinni. Hin eru: Sesselja Krist- ín, f. 4.8. 1908, d. 15.12. 1988, Nikólína Elín, f. 26.11. 1912, Steinunn Kristín Júha, f. 10.12. 1920, d. 6.5. 1982, og Kjartan, f. 17.5. 1923, d. 28.3. 1964. Hinn 24. maí 1947 giftist Lilja eiginmanni sínum, Sigmari Guð- laugssyni, f. 29.9. 1922, d. 20.9. 1990. Foreldrar hans voru Guð- laugur Bjarnason og Láretta Siguijónsdóttir. Börn Lilju og "•►Sigmars eru: 1) Guðrún, f. 3L8. 1949. Eiginmaður hennar er Ár- mann Benediktsson, f. 8.1. 1947. Börn Guðrúnar af fyrra hjóna- bandi eru: a) Þormar Sigurjóns- son, f. 19.6. 1967, kvæntur Guð- björgu Bjarnadótt- ur og eiga þau einn son, Orra Þór. b) Lilja Siguijónsdótt- ir, f. 15.7. 1972, gift Guðmundi Þór Jó- hannssyni og eiga þau einn son, Alex- ander. c) Þröstur Sigurjónsson, f. 12.10. 1976 í sam- búð með Eddu Birnu Eggertsdótt- ur. 2) Arnar, f. 3.5. 1957. Eiginkona hans er Eyrún Jónatansdóttir, f. 5.10. 1966. Dætur þeirra eru: a) Karen, f. 16.5.1989. b) Eva Rún, f. 28.7. 1996. Lilja ólst upp frá fjögurra ára aldri á Skiðbakka í Austur- Landeyjum en fór ung að vinna, fýrst sem vinnukona á Hvols- velli, í Vestmannaeyjum og á Hellu. Hún starfaði einnig á hótelinu á Hellu þar sem hún kynntist Sigmari, eiginmanni sínum og bjuggu þau allan sinn búskap á Hellu. Starfaði hún lengst af við saumaskap og seinast hjá Prjónaveri á Hvols- velli þar til hún lét af störfum 1995, komin fast að áttræðu. Útför Lilju fer fram frá Odda að Rangárvöllum í dag og hefst athöfnin klukkan 14.00. í örfáum orðum vil ég minnast Elínar föðursystur minnar, en hún lést á Hrafnistu í Reykjavík 5. júlí síðastliðinn. Frá því ég var lítil stelpa man ég ?Utaf eftir hvað Elín var kát og semmtileg þegar við hittumst. Hún var einstaklega barngóð. Síð- ustu árin sem hún var útivinnandi vann hún sem starfsstúlka á barnadeild Landspítalans. Þar hef- ur hún næsta víst unað sér vel inn- an um börnin og þau fengið að njóta hlýju hennar og glaðværðar. ið, bæði innanlands, méðan bömin voru ung, og síðan einnig erlendis. Ég naut m.a. góðs af þessari ferða- áráttu þeirra, því þegar ég var barn og unglingur buðu þau mér með eitt og annað, sem ég hefði ekki átt kost á annars. Alltaf fór ég í orlof til þeirra systra, Steinu og Lilju, og hjá þeim dvaldi ég þá tvo vetur sem ég vann á Hellu. Eftir lát Sigmars árið 1990 bjó Lilja ein í húsinu sínu og undi hag sínum nokkuð vel, átti sinn bíl og var sjálfbjarga og sjálfstæð. En í janúar 1998 varð hún fyrir því óláni að detta og slasast á baki, þegar hún hljóp út í fárviðri til að tína saman eitthvað lauslegt dót sem farið var að fjúka. Eftir þetta slys varð Lilja aldrei söm aftur, þurfti að mestu leyti að dvelja á sjúkrahúsum og nú síðast á dvalar- heimilinu Lundi á Hellu. Þetta síð- asta eina og hálfa ár varð henni mjög erfitt, bæði var hún meira og minna þjáð og einnig átti hún mjög erfitt með að sætta sig við að vera upp á aðra komin með flesta hluti. Eg hitti Lilju síðasta daginn sem hún lifði. Þá fannst mér hún með hressara móti, spjallaði við mig um ferðalag sem ég var nýkomin úr og við ætluðum að ræða meira um það næst þegar við hittumst. Það verður einhver bið á því. Hún sagði mér frá því að nú væri búið að selja húsið og ganga frá dótinu hennar og það væri gott, en að nú ætti hún hvergi heima. Kannski fannst henni stundin vera að renna upp og henni væri ekkert að van- búnaði. Við Eyvindur sendum börnum hennar, barnabörnum og fjöl- skyldum þeirra samúðarkveðjur. Lilju frænku minni þakka ég sam- fylgdina og bið henni blessunar guðs. Guðrún Aradóttir. Lilja mín, í dag verður þú kvödd hinstu kveðju. Mig langar til að kveðja þig með nokkrum orðum. Er ég hitti þig fyrst fyrir um þrettán árum fannst mér þú ein- stök kona. Þú varst hress og hlát- urmild að eðlisfari og sagðir skoð- anir þínar umbúðalaust. Gott var að koma til þín í heimsókn á Hellu ásamt fjölskyldunni og fengum við þjónustu eins og á fínasta hóteli. Steikin tilbúin í ofninn eða salt- kjötið í pottinn og svo að sjálf- sögðu kakan þín, sultukakan, sem var bökuð allt fram til hins síðasta, í hvert einasta skipti er við komum til þín. Helst vildir þú að við legð- um okkur eftir matinn á meðan þú værir að vaska upp, en það fannst mér nú einum of mikið. A kvöldin Við mættumst oft á göngum Land- spítalans á þessum árum þótt við ynnum ekki á sömu deild. Var henni þá alltaf efst í huga líðan barnanna minna og okkar hjón- anna og systkinanna allra. Þá mæða sálar hverfur hver, svo hvflzt þú getur rótt, og sjálfur Drottinn sendir þér, er sefur, góða nótt. (Ingemann - J. Helgason) Kæra frænka, hvíl í friði. Ingibjörg Pálsdóttir og böm. Nú er hún Ella föðursystir mín látin. Hún lést á sjúkradeild Hrafnistu að kvöldi 5. júlí, einu og hálfu ári á eftir Diddu systur sinni, en þær voru einar eftirlifandi af systkinahópnum í nokkur ár. Mikið held ég að gleði þeirra systra sé mikil að hittast aftur og það í himnaríki. Þær héldu heimili saman alla ævi og voru mjög sam- rýndar. Flest sem þær gerðu, gerðu þær saman. Ég get ímyndað mér að nú skoði þær allan heiminn því þeim fannst svo gaman að ferð- ast. Frá því ég man eftir mér hefur Ella alltaf verið fjörkálfur í mínum þegar bömin voru sofnuð fannst þér fátt skemmtilegra en að setj- ast niður við spilamennsku, en þú varst mikil spilamanneskja og liðu kvöldin oft hratt við eldhúsborðið þitt. Oft var mikið á sig lagt til að koma í heimsókn til þín. Man ég eftir einu tilviki er ég var í námi og var að ganga frá prófverkefni og gat ekki tölvulaus verið að ég tók bara tölvuna með til þín. Þá varðst þú alveg orðlaus af undrun og kom þá einlægni þín vel í Ijós. Þegar kom að umræðum um pólitík hitn- aði nú heldur betur í kolunum hjá okkur. Þú varst mikil sjálfstæðis- kona, í öllum skilningi þess orðs, og sast svo uppi með mig, sem aldrei gat verið sammála þér þeg- ar pólitík bar á góma. Seinustu ár- in höfðum við samt orðið gaman af þessu karpi, því við vissum hvar við höfðum hvor aðra. Bamabörn- in þín ungu, Karen og Eva Rún, nutu þess á allan hátt að eiga þig þessi ár. Ófáar flíkur hafa beðið inni í herbergi hjá þér eftir að vera mátaðar af þeim; peysur, sokkar og vettlingar sem þú prjónaðir af snilld sem ég dáðist að, flíkur sem hafa komið sér vel á vetuma á leik- skólanum og í skólanum hjá stelp- unum. Við Amar áttum líka ávallt stuðning þinn vísan hvað sem á gekk og varst þú alltaf tilbúin að rétta okkur hjálparhönd. Fyrstu árin okkar Amars vor- um við alltaf hjá ykkur Sigmari um áramót og þér fyrst eftir að þú varðst ein. Fylgdumst við þá með- al annars með ártölunum breytast á hæðinni. Á sh'kum stundum kom vel í ljós hve vel þú varðveittir ávallt bamið í sjálfri þér. Þú varst spennt og vildir alls ekki missa af neinu. Þannig var í rauninni með þig. Þú vildir vera þátttakandi í hf- inu. Því átti það, mín kæra, ákaf- lega illa við þig þegar heilsan fór að gefa sig. Þó kom persónuleiki þinn þér að mörgu leyti til hjálpar. Þú varst baráttujaxl og hristir af þér hvert áfallið af öðra, jafn smá og þú varst. En eitt sinn verða allir menn að deyja. Þinn tími var kom- inn og ég vissi að þú varst tilbúin að kveðja jarðlífið, enda trúin sterk. Fjölskyldan öll er þakklát öhu því góða fólki sem þú áttir að og stytti þér stundirnar í veikind- um þínum og þeim er önnuðust þig á Lundi. Elsku Lilja mín, ég þakka þér fyrir samfylgdina og bið guð að blessa þig og minningu þína. Ég sendi þér kæra kveðju, nú komin er lífsins nótt. Þig umvefji blessun og bænir, ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði nú sorg mitt hjarta, þásælteraðvitaafþví, huga. Hún var alltaf syngjandi og var til í hvers konar spaug. Þegar hún kom í heimsókn þá kom hún alltaf til mín inn í herbergi til að athuga hvað ég væri að gera og alltaf fylgdi því eitthvert spaug. Til dæmis var oft farið í feluleik og það þótti mér nú aldeilis skemmti- legt og oftast var það smávegis nammi sem kom upp úr töskunni. Ella hafði svo gaman af börn- um. I mörg ár var hún starfs- stúlka á Bamaspítala Hringsins og það átti vel við hana. Þegar ég var hjúkrunarnemi og byrjaði á barnadeildinni fannst mér gott að hitta Ellu þar. Stundum vorum við á sömu vaktinni. Alltaf gaf hún sér tíma til að klappa börnunum og tala fallega til þeirra. Það var henni líkt. Ekki hafa börnin mín farið var- hluta af góðmennsku Ellu. Það var þó alltof sjaldan sem þau hittu hana. En eins og ég, muna þau Ellu, káta og syngjandi, en við það var hún ófeimin. Við fjölskyldan geymum minn- inguna um Ellu um alla framtíð og þökkum henni alla góðvildina og þann hlýhug sem hún sýndi okkur. Guð geymi Ellu. Guðlaug Pálsdóttir. þú laus ert úr veitónda viðjum, þín veröld er björt og ný. (ÞS) Eyrún. Kveðja frá saumaklúbbnum Það er auður stóll í klúbbnum okkar. Ein konan er farin úr hópn- um og kemur ekki aftur. Hún var kölluð til annarra starfa eftir erfið- an tíma, sem oft er undanfari ferð- ar úr þessum heimi. Það er stóll Lilju Halldórsdótt- ur, sem er auður. Dagar hennar era taldir. Hennar lífaldur var hæstur í klúbbnum, þegar kallið kom. Þó mátti oft á tíðum halda að hún væri yngst. Hugur hennar og orka áttu sér fáa líka. Fyrir nokkrum áram hvarf hún úr klúbbnum okkar, þegar veikndi steðjuðu að á heimili hennar. Þó höfðum við hinar alltaf von um, að hún tæki upp þráðinn að nýju með okkur. Hvert haust og oftar var nefnt við hana að koma aftur. Við söknuðum hennar þetta tímabil og horfðum á hennar auða stól. Svo kom að því að hún mætti til leiks á ný og tók að mestu gleði sína þó svo að sár hafí söknuðurinn verið eftir að hún missti eiginmann sinn, Sigmar Guðlaugsson. Það var ávallt kært með þeim hjónum. Hún var þó jafnan hress og kát, hafði ákveðnar skoðanir á hlutunum og lét þær óspart í Ijós, velti fyrir sér hvað heimspeki eiginlega væri og hvað menn væra áram saman að læra og velta sér upp úr þessari speki, sem ekki væri auðvelt að henda reiður á. Þjóðmálin og póli- tíkin fengu oft stóran skammt og kröftug skeyti. Stundum voram við sammála og stundum ekki. Það breytti ekki áliti hennar eða skoð- unum. Henni kom allt við, enda er það háttur vel gefins fólks að fylgj- ast vel með og kynna sér málefni frá mörgum hliðum. Einn eiginmaðurinn hefur oft á orði hve snjallt honum þótti, þegar hálfsaumaður strammi fauk á stól- bakið hennar Lilju í saumaklúbbi. Hún var sú fyrsta sem fleygði frá sér hannyrðunum og lét frekar móðan mása en að stunda saum og prjón. Við hinar fylgdum fljótlega hennar fordæmi. Liljur vallarins eiga sinn tíma eins og allt sem lifir. Þær blómstra í birtu dagsins en drúpa höfði í náttmyrkri. Nóttin er ekki þeirra stund. Liljan okkar blómstraði flesta sína daga. Það kvöldaði fyrir einu og hálfu ári, það varð rökkur, sem um stund varð að einskonar nótt. Það dagaði aftur og liljan átti sinn blómgunartíma þó svo blóm hennar næðu ekki að opna sig að fullu. Það kom áfall, sem var eins og vorhret og lamaði sterkan stofn. Liljur vallarins standast ekki verstu storma, sem berast að Islands ströndum. Þær fölna og visna en að lokum drúpa þær höfði - deyja. Hún Lilja dó inn í besta tíma ársins á okkar landi og það með fullri reisn. Það er draumur hvers manns að sjá til sólar. Nú nær okkar kæra vinkona sólarlandi með sínum besta vini og lífsföranaut, sem hún saknaði svo mjög. Við sjáum þau í anda sitjandi á sólarströnd. Nú um alla eilífð. Blá báran leikur við stein og sand. Saman þau ræða um liðna tíð, er þau nutu á erlendri grand sem og heima, um börnin sín, barnaböm og vini. Við konurnar í klúbbnum verð- um að sætta okkur við að auði stóllinn hennar Lilju verður ekki setinn aftur. Þökkum henni sam- vera og vináttu í áratugi. Kveðjum að sinni. Guðrún og Arnar. Móðir ykkar var okkur kær. Klúbburinn verður ekki samur eftir - en lífið og dauð- inn era lögmál, sem við fáum ekki breytt. Samúðarkveðjur sendum við öllu hennar fólki. Fyrir hönd saumaklúbbsins, Sjöfn Árnadúttir. Lilja Halldórsdóttir, móðursyst- ir mín, er látin, 83 ára að aldri. Lilja ólst upp í foreldrahúsum, fyrst á Kirkjulandi í Austur-Land- eyjum þar sem hún var fædd, og «^ðan á Skíðbakka í sömu sveit, en þangað fluttist fjölskyldan árið 1920. Hún var í miðið af fimm systkinum. Sesselja og Elín eldri, Steinunn og Kjartan yngri. Nú era þau öll, móðursystkini mín, horfin yfir móðuna miklu; mamma mín, Elín, er ein eftir af þessum systk- inahópi. Öll vora þau mér ákaflega kær og móðursystur mínar, Sesselja, Steinunn og Lilja, hver um sig, mér sem önnur móðir. Eig- inmenn þeirra, Magnús, Bjarnhéð- inn og Sigmar, sem einnig era látnir, spilltu ekki fyrir og vildu allt fyrir mig gera frá fyrstu tíð. Blessuð sé minning þeirra allra. Eins og algengt var með börn «eg unglinga fór Lilja snemma að hjálpa til við bústörfin, bæði utan- húss og innan. Sem ung stúlka fór hún einnig að fara að heiman í vist til skiptis við systur sínar, til Vest- mannaeyja og víðar. Síðan hóf hún störf við herrafatasaum hjá Helmuth Stolzenwald á Hellu. Á Hellu kynntist hún eigin- manni sínum, Sigmari Guðlaugs- syni frá Giljum í Hvolshreppi. Þau stofnuðu sitt heimili á Hellu og fljótlega byggðu þau sér hús á Hólavangi 5 og bjuggu þar síðan. Lilja vann alla tíð fulla vinnu utan heimilis með húsmóður- og móður- hlutverkinu, fyrst við herrafata- saum eins og áður sagði, síðan í Vinnufatagerð Suðurlands á saumastofu Rudolfs Stolzenwalds og síðast hjá Einari Árnasyni í Prjónaveri. Þar hóf Lilja störf í desember 1984. Þegar saumastof- unni á Hellu var lokað lét hún sig ekki muna um að aka til vinnu á Hvolsvöll og vann þar fram undir árslok 1995, er hún lét af störfum, þá 79 ára að aldri. Sýnir það vel starfsþrek hennar og starfsvilja. Lilja átti að mörgu leyti góða ævi, hún var heilsuhraust og vann mikið, hún þekkti ekki annað, en hún hafði líka gaman af að skemmta sér og var glöð á góðri stundu. Þau hjónin ferðuðust mik- ELIN GUÐMUNDSDÓTTIR + Elín Guðmunds- dúttir fæddist í Reykjavík 18. sept- ember 1911. Hún """ítést á Hrafnistu í Reykjavík 5. júlí síðastliðinn. For- eldrar hennar voru hjúnin Ingibjörg Bjarnadúttir, f. á Sviðugörðum í Flúa 1876, d. í Reykjavík 1961, og Guðmund- ur Guðlaugsson, f. í Stúrholti, Rangár- vallahreppi 1862, d. í Reykjavík 1935. Systkini Elínar, sem upp J*komust, voru: Jún, yfirtollvörð- ur, f. 1899, d. 1970, Sigríður, húsfreyja, f. 1902, d. 1963, Guðlaug, f. 1905, d. 1939, Ástrún, hús- freyja, f. 1906, d. 1989, Páll, verka- maður, f. 1914, d. 1986, Guðmunda, tvíburasystir Páls, þerna, f. 1914, d. 1998. Tvö systkini hennar dúu í bernsku. Elín var úgift og barnlaus. Útför Elínar fúr fram frá Fossvog- skapellu þriðjudaginn 13. júlí síðastliðinn.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.