Morgunblaðið - 25.08.1999, Blaðsíða 41

Morgunblaðið - 25.08.1999, Blaðsíða 41
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR MIÐVIKUDAGUR 25. ÁGÚST 1999 41 -------------------------^ og verða Guðmundi Margeiri yngri fjársjóður í framtíðinni. Samband þeirra var einstakt, þeir töluðust við nær daglega, ræddu ótrúlegustu mál og sýndu áhugamálum hvor annars mikinn áhuga. Þegar þeir hittust lögðu þeir sig báðir fram um að gera eittvhað skemmtilegt og þá gjarnan eitthvað sem þeir tveir voru búnir að undirbúa með símtölum. Gjarnan var svo endahnúturinn rek- inn með göngutúr upp í „Nóa“ eins og þeir kölluðu verslunarferðirnar í Nóatún. Þaðan komu þeir brosleitir með eitthvað gott sem var svo mat- reitt í eldhúsinu þegar heim kom. Þeir voru einlægir vinir og jafn- réttið algjört þrátt fyrir 63 ára ald- ursmun. Þrátt fyrir þann söknuð sem ég ber í hjarta nú við andlát hans er ég þess fullviss að hann var tilbúinn í ferðina löngu, sáttur við Guð og menn. Tilbúinn að ganga til móts við systkini sín, þau Margréti og Níels, sem hann svo oft saknaði. Nú þegar komið er að kveðju- stund flýgur margt í gegnum hug- ann, en upp úr öllu stendur minning- in um mann sem aldrei gleymist þeim sem honum kynntust. í mínu hugskoti stendur hann í dyrunum í Miðtúninu, mildur á svip með hlýleg kveðjuorð á vörum, en þó albúinn að bjóða alla velkomna til baka. Elsku Guðmundur, þú hefur alltaf verið mér sem besti vinur, eigin- manni mínum faðir og syni mínum afi. Ég er hjartanlega þakklát fyrir það og þó sérstaklega það að hafa fengið að kynnast þér. Það gleður mig í sorginni. Hvíl í Guðsfriði, elsku vinur. Þín, Sigrún. Elsku nafni minn, núna ertu far- inn í ferðalagið langa, ég sakna þín mjög mildð, við áttum eftir að gera svo margt saman. Ég hugsa til þín núna þegar mér líður illa, hugsa hvað þú mundir hafa gert, eflaust komið með hlýja hand- takið þitt og sagt hresstu þig nú við, nafni minn, við skulum hugsa eitt- hvað fallegt saman. - í framtíðinni mun ég rifja upp all- ar yndislegu stundirnai- sem við átt- um saman í Miðtúninu, Borgarnesi, sveitinni og ekki síst samtölin okkar í símanum, það var alltaf svo gott að tala við þig, þú skildir mig svo vel, hafðir svo mikinn áhuga á hvað ég var að gera. Ég man þegar ég átti heima á Kjartansgötunni og var í pössun hjá henni Ingu. Þá var mamma svo hissa hvað þú vissir um allt sem gerðist þar, en þá var ég bú- inn að læra númerið þitt og laumað- ist inn í herbergi og hringdi til þín og sagði þér það helsta sem eflaust hef- ur verið mismerkilegt en okkur tveimur fannst það gott. Jólin okkar voru alltaf svo góð. Fyrstu árin komst þú til okkar svo komum við til þín. Við tveir vöknuð- um alltaf fyrstir, drukkum súkkulaði og borðuðum smákökur í morgun- mat, skoðuðum jólagjafimar og spjölluðum saman. Ferðimar okkar upp í „Nóa“, eins og við kölluðum það þegar við fóram í verslunarferð upp í Nóatún, vora ógleymanlegar. Við gengum saman og ræddum málin, keyptum eitthvað sem okkur þótti gott og elduðum saman. Það var sama hvað við voram að gera, alltaf varst þú svo jákvæð- ur, hafðir svo mikinn áhuga. Þú íylgdist með fótboltanum hjá okkur Ragnari, talaðir við okkur eins og knattspyrnuhetjur og við urðum svo hamingjusamir, enda verðum við alltaf knattspymuhetjurnar þínar. Ég var að keppa í frjálsum og á hestamótum. Alltaf hringdi ég í þig og sagði þér hvernig gekk, stundum vel, stundum illa en alltaf sagðir þú: „Þetta var nú bara gott hjá þér, nafni minn.“ Ég gæti haldið endalaust áfram að rifja upp góðu stundirnar okkar en það geri ég í framtíðinni. Þá hugsa ég um hvað ég var heppinn að hafa átt yndislegasta nafna í heimi. Núna ertu farinn til Margrétar systur þinnar og Níelsar bróður þíns sem þú talaðir svo oft um. Þau hafa tekið þér opnum örmum og umvafið þig ást sinni og hlýju. Hjá þeim líður þér vel. Elsku nafni minn, þakka þér fyrir stundirnar okkar. Þær voru yndis- legar. Minningarnar um þig munu fylgja mér alla tíð og gera mig glað- an, því ég á besta nafna í heimi. Þinn nafni, Guðmundur Margeir. Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins degi, hin ljúfii og góðu kynni af alhug þakka hér. Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist eigi, og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér. (Ingibj. Sig.) Elsku afi. Mig langar að kveðja þig með þessum orðum. Þegar ég skrifa þér þessar línur eru bara ör- fáir dagar frá því við töluðum sam- an í síma og varst þú þá mjög hress. Það er kannski þess vegna sem erf- iðara er að taka því að þú sért far- inn frá okkur. Já, ég kalla þig alltaf afa, allt frá því ég byrjaði að tala kallaði ég þig afa-Rósa. Trúlega hef ég séð ein- hvem svip með ykkur Rósa þó lítil væri, en frá sjö ára aldri kallaði ég þig afa eftir að ég missti afa minn og þú mikinn vin þinn, og þú hefur alla tíð staðið þig mjög vel í því hlutverki. Þær era ófáar minningamar sem ég á úr Miðtúninu. Ein af þeim var þeg- ar við mamma voram einu sinni sem oftar hjá þér og þú gafst mér Macin- tosh sem þú lumaðir alltaf á. Ég var fjögurra ára þegar þetta var og fannst mömmu ég borða heldur mik- ið, en þú sagðir: „Leyfðu henni að borða eins og hún getur“, og þannig fór og ég kláraði upp úr dollunni, og varð ekki meint af. Það vora ófáar ferðimar sem þú komst til okkar og gæddum við okk- ur þá gjarnan á pönnukökum með rjóma og vora þær heimsóknir alltaf mjög skemmtilegar. Ailt bar- bie-dótið sem þú gafst mér í gegn- um ái'in er sko búið að gera það gott, þótt það sé komið til ára sinna og er það enn þá í notkun hér heima, nú era það frændsystkinin sem njóta góðs af. Þú gafst mér fyrstu myndavélina þegar ég var aðeins 11 ára en á þessa vél voru teknar margar myndir og talaðir þú ósjaldan um að ég hefði erft mynda- delluna frá honum afa mínum. Þér ætlaði ekki að ganga vel að ná upp úi' mér hvað væri efst á fermingar- gjafalistanum, en það var kassettu- tæki. Gleðin var mikil þegar þú birtist með þetta flotta útvarp með kassettutæld og þurfti ég að fá Finna vin minn til að kenna mér á herlegheitin, okkur fannst báðum þetta æðislegt tæki. Síðasta eitt og hálfa árið hringd- umst við reglulega á. Síðast þegar ég hitti þig var ég nýkomin heim frá Nýja-Sjálandi og það leyndi sér ekki að þú varst stoltur af þessari heimsókn minni til Rósa og fylgdist þú vel með hvernig ferðalagið gekk. Þú hringdir reglulega í mömmu á meðan ég var á leiðinni. Þú hringdir líka alltaf í hana þegar þú fékkst bréf eða kort frá mér til að athuga hvort hún væri búin að fá fréttir, en það var sko ekki alltaf. Ég kom heim rétt eftir áramótin ‘98 og í staðinn fyrir jólagjöf keypti ég minjagrip, tákn Nýja-Sjálands sem er Kiwi-fugl. Þegar við töluðum saman í símann eyddum við miklum tíma í að tala um íþróttir og tónlist, og bar þá Bubba Morthens oft á góma, því hann er mitt uppáhald og varst þú hrifínn af honum líka. Þú vissir alveg að það þýddi ekkert að gefa mér geisladisk með honum í jólagjöf því að ég var búin að kaupa hann um leið og hann kom út. Á sumrin fylgdist þú með rallýinu og varst spenntur yfir velferð Palla frænda og á vetuma töluðum við mikið um körfubolta. Ég hringdi í þig áður en ég fór í fyrsta skipti vestur á leik hjá KFÍ og þegar ég kom heim lét ég þig vita að auðvitað hefðu þeir unnið. Við höldum áfram að fylgjast með Palla og KFI. Elsku afi minn, nú er komið að kveðjustund. Við hittumst seinna. Ég votta aðstandendum mína dýpstu samúð. Hvfl í friði. Þín, Elísabet. LUDWIG HOFFMAN + Ludwig Hoff- man fæddist í Berlín 11. júní 1925. Hann lést eftir Ianga sjúkralegu 5. ágúst síðastliðinn og fór útför hans fram í Griinwald 13. ágúst. Ludwig, Anna Ás- laug og ég höfðum ákveðið að sjá saman almyrkvann á sólu mið- vikudaginn 11. ágúst í Múnchen. En það var annar og rneiri skuggi sem féll á líf Ludwigs áður en af því varð. Hann lést eftir langa sjúkralegu hinn 5. ágúst. Ludwig Hoffman er mörgum ís- lendingum kunnur sem alþjóðlegur píanóleikari og píanókennari, en lík- lega fyrst og fremst sem eiginmað- ur Önnu Áslaugar Ragnarsdóttur, píanóleikara frá ísafirði. Þau giftust árið 1990. Hún hafði verið nemandi og samverkamaður hans um fjölda ára. Ludwig fæddist í Berlín 11. júní 1925. Foreldrar hans vora bæði frá Pétursborg, móðh' hans af sænsk- um og faðir hans af þýskum ættum. Ludwig ólst upp í Stettin í Póllandi og hóf nám í orgelleik 15 ára og lék á hið víðfræga orgel Jacobikirkj- unnar undir leiðsögn Theo Blaufuss tónlistarstjóra. Hann var kvaddur til herþjónustu tæplega tvítugur og sendur á vesturvígstöðvarnar þar sem hann særðist. Hann var nýris- inn úr sjúkralegu fluttur á austur- vígstöðvarnar og staddur í Vínar- borg, þegar „1000-ára ríkið“ leið undir lok. Þar slapp hann naumlega frá því að vera tekinn af lífi af rúss- neska setuliðinu. Hann vann fyrir sér um hríð sem undirleikari list- dansara, söngvara og kabarettista. I Vín ríkti á þessum tíma andrúms- loft örbirgðar og óvissu sem lýst er meistaralega í kvikmynd Orsons Welles „Þriðji maðurinn“. Hóf hann þar píanónám í tónlistarháskólanum hjá Paul Weingarten og var þar samtíða Friedrich Gulda, Alfred Brendel, Jörg Demus, Paul Badura- Skoda og Ingrid Haebler. Ludwig, sem hafði stefnt að því að verða orgelleikari, gerði upp hug sinn í Vín og gerðist píanisti. Eftir Vínardvölina hvarf Ludwig aftur til fjölskyldu sinnai' í Berlín, Charlottenburg, og hélt áfram námi hjá Brano Hinze-Reinhold og Ric- hard Rössler. Að loknu námi hjá Otto Schmidt-Neuhaus í Köln sett- ist hann þar að sem fullmenntaður píanóleikari, vann Liszt-píanóverð- launin í Weimar 1947, verðlaun tón- listarháskólans í Köln 1952, verð- laun í ARD-keppni í Múnchen og Busoni-keppni í Bolzano. Þar fyrir utan tók hann þátt í meistarakúrs- um hjá Marguirite Long og Arturo Benedetti Michelangeli. Á konsertferli sinum kom Ludwig víða við. Hann spflaði um alla Evr- ópu, einnig í Suður- og NorðurAm- eríku, ýmist á einleikstónleikum eða með hljómsveitum. Fjöldi af hljóm- plötuupptökum bar hróður hans víða um heim. Einnig lék hann oft í útvarpi og sjónvarpi. Geymdust þannig fjölmargar dýrmætar upp- tökur með honum fram á þennan dag. Hann var fljótlega talinn í röð fremstu túlkenda rómantískra verka, einkum Chopins og Liszts. Þekktasti tónlistargagnrýnandi Þýskalands, Joachim Kaiser, segir í bók sinni „Grosse Pianisten in unserer Zeit“, eins konar Michelin- leiðarvísi um píanókúltúr aldarinn- ar, um túlkun Hoffmans á b-moll- konsert Tschaikowskys: „... leikur Hoffmans í erfiðustu köflum þessa verks er svo einstakur, glæsilegur, nákvæmur, leiftrandi ög þróttmikill, að varla má búast við því að nokkr- um takist að leika það eftir. I Ai- legro con spirito halda honum engin bönd hvað hraða snertir, Gilels hefði ekki einu sinni spilað svona hratt, svo ekki sé minnst á aðra minni meistara.“ Joachim Kaiser telur Hoffman vera einn fremsta Liszt-túlkanda okkar tíma. Ludwig fluttist tfl Múnchen árið 1967, og skömmu síðar var hon- um boðin prófessors- staða við tónlistarhá- skólann þar. Hann sagði frá því seinna, að þetta boð hefði valdið sér miklum samvisku- kvölum, þar sem aug- ljóst var, að hann yrði að draga veralega úr hljómleikahaldi og plötuupptökum ef hann tæki því. Hins vegar var kunnátta hans og menntun í píanóleik svo umfangs- mikil, að hann taldi það skyldu sína að miðla henni öðram. í fyrsta skipti sem ég komst í námunda við hann var fyrir liðlega 25 árum, þegar ég keyrði Önnu As- laugu og vin okkar David Llywelin tónskáld í ryðgaða og skröltandi Fi- at-bflnum mínum til fundar við Lud- wig, heim tfl hans í hverfinu Grúnwald hjá Múnchen. Okkur hafði verið sagt, að Ludwig, sem þá var einn þekktasti píanóleikari Þýskalands og prófessor við tónlist- arháskólann í Múnchen, hefði keypt húsið af Norbert Schulze sem samdi Lily Marleen, frægasta slagara styrjaldartímans, - en Anna var staðráðin í að verða nemandi Lud- wigs. David hafði með sér kassa af dýrindis Havanavindlum og flösku af fínu viskíi og ég beið í bflnum fyr- ir utan eftir að heyra úrslitin. Þau vora þá eftirfarandi: - að Ludwig hvorki reykti né hefði hann smekk fyrir viskíi, en safnaði fínum vínum og að Anna Áslaug spilaði sóma- samlega vel þrátt fyrir kolranga fingrasetningu. Ég var síðar kynntur fyrir Lud- wig á júgóslavneskum veitingastað innan um hóp nemenda hans eftir tónleika. Um leið og hann uppgötv- aði, að ég var ekki píanónemandi, eða „Schuler" eins og hann nefndi þá, heldur náttúravísindamaður, voram við komnir í hrókasamræður um nifteindastjörnur, kvasa og svartar holur. Mér kom á óvart, hvað hann vissi mikið um þetta efni, víðsfjarri hans eigin fagi. Mest hreifst ég þó af því, hvað hann spurði margs og hlustaði með at- hygli á allt nýtt sem ég gat frætt hann um. Ég vann þá við smíði á tækjabúnaði í gervitungl til stjömu- athugana og hækkaði töluvert í áliti hjá honum fyrir það. Áttum við seinna margar góðar stundir saman með umræðum um stjömufræði, geimferðir, kjarnorku, leysa og bfl- tækni. Ludwig kom mér sífellt á óvart með óvenjulega skarplegum athugasemdum og nýjum hugdett- um. Ekki dró það úr virðingu minni fyrir honum, þegar ég frétti, að hann væri með einkaflugmannspróf, hefði áhuga á hraðskreiðum bflum, og væri ofan á allt víðfrægur sæl- keri, gourmet. Píanókennsla Ludwigs er í frá- sögu færandi. Hann kenndi einung- is úrvalsnemendum, oftast á heimili sínu í Grúnwald, þar sem hann átti tvo afbragðs konsertflygla, Steinway og Bösendorfer, sem hann gætti eins og sjáaldurs augna sinna og vora stilltir mánaðarlega. Nem- endumir gengu hjá honum í gegn- um strangan skóla, nýja tækni sem hann hafði sjálfur þróað, ólíka öllu því sem þeir höfðu áður kynnst. Byrjað var á því að skrúfa lokið og brettið fyrir framan nótnaborðið af hjóðfærinu, til að hafa nóg svigrún»r fyrir hendurnar. Allar æfingar voni'" teknar upp á tónbönd og seinna myndbönd til að hægt væri að grannskoða árangurinn. Fingrasetning hans var gjörólík þeirri sem oftast er notuð. Tók hann nákvæmt mið af mismunandi styrk- leika fingranna. Stefnt var að því að beita samspili fingranna og hand- anna á sem allra hagkvæmastan hátt og þriðji pedallinn notaður til hins ýtrasta. En æðstu boðorðin voru nákvæmni og skýrleiki í leikn- um. Ef eitthvað bjátaði á hjá nem -^fc anda hrópaði Ludwig gjarnan „Schmalfuss" (mjófótur), en það var skammaryrði um mistök og kórvill- ur, sem hann hafði sjálfur fundið upp, en var ekki til í þýskri tungu, og enginn gat gefið mér skýringu á. Mannsnafnið „Schmalfuss" kemur að vísu tíu sinnum fyrir í síma- skránni í Múnchen, en Ludwig átti hér ekki við ákveðna persónu, held- ur var „Schmalfuss" einungis ein- hver dæmalaus klaufaskapur sem angraði hann persónulega, en fór framhjá öllum öðram, svo ekki var hægt að nota um það neitt venju- legt, hversdagslegt orð. Eftir að hann var kominn á eftir- laun frá Tónlistarháskólanum ýf Múnchen var honum boðin gesta- prófessorsstaða við Tónlistarhá- skólann í Vínarborg árið 1994 sem eftirmaður skólabróður síns Paul Badura-Skoda. Honum þótti mjög vænt um það, einkum þar sem hann hafði byrjað námsferil sinn í Vín, og ekki síst vegna þess að nú gafst honum aftur tækifæri til að móta hóp af nýjum ungum nemendum. Vann hann þar af fullum krafti þar til fyrir rúmu ári. Kringum Ludwig söfnuðust sany^ an úrvalsnemendur frá ótal þjóðunT^ úr öllum heimsálfunum. Margir nemenda hans eru vel þekktir, t.d. Yaara Tal og Andreas Groethuysen, Margarita Höhenrieder, Michael Krist og Homero Francesch. Lud- wig hélt síðustu árin námskeið (master class) víða um Þýskaland, Austurríki, Ítalíu, Frakkland, Belg- íu, Bandai-íkin og Kanada, en einnig í Japan og Taívan, og kom fyrir fimm áram til Islands og hélt þar námskeið á vegum Tónlistarskóla ísafjarðar. Hann hélt reglulega nemendatónleika á heimili sínu (Hauskonzerte), sem vora svo ann- álaðú' hvað gæði snerti, að atvinnu- tónlistarmenn og gagnrýnendur sóttust eftir að fá heimboð. Það var oft glatt á hjalla hjá Lud- wig og Önnu Áslaugu í Grúnwald, og margir Islendingar minnast þar góðra stunda. Ludwig var hrókur alls fagnaðar þar sem hann leið- beindi um mat og drykk, sagði gam- ansögur og hlustaði með okkur á tónlist af öllu tagi, allt frá rokki með Björk, djass með Oscar Peterson og Erroll Garner, til ópera Wagners, því jafn fjölbreyttur og persónuleiki hans var, var einnig smekkur hans á tónlist. - Hans verður sárt saknað. Þorsteinn J. Halldórsson, MUnchen. Þegar andlát ber að höndum ÚtfararstofQn annast meginhluta allra útfara á höfuðborgarsvæíinu. Þar starfa nú 15 manns við útfararþjónustu og kistuframleiðslu. Alúlleg þjónusta sem þyggir á tangri reynslu Utfararstofa Kirkjugarðanna ehf. Vesturhlíð 2-Fossvogi-Sími 551 1266
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.