Morgunblaðið - 25.08.1999, Blaðsíða 44

^4 MIÐVIKUDAGUR 25. ÁGÚST 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Hjartkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÁSLAUG FANNEY ÓLAFSDÓTTIR,
Kirkjuhvoli, Hvolsvellí,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur mánudaginn
16. ágúst.
Útförin fer fram frá Ásólfsskálakirkju, Vestur-
Eyjafjallahreppi, laugardaginn 2'8. ágúst
kl. 11.00 fyrir hádegi.
Ástrún Svala Óskarsdóttir, Magnús Borgar Eyjólfsson,
Snorri Óskarsson, Steinunn Guðbjörg Bjarnadóttir,
Anna Óskarsdóttir, Már Guðnason,
Elín Ósk Óskarsdóttir, Kjartan Ólafsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Okkar ástkæri,
SIGFÚS SIGURÐSSON
frá Hrísdal,
Miklaholtshreppi,
síðan Selfossi og Stykkishólmi,
er lést laugardagínn 21. ágúst, verður
jarðsunginn frá Selfosskirkju föstudaginn
27. ágúst kl. 13.30.
Ragnheiður Esther Einarsdóttir,
Guðríður Sigfúsdóttir Haugen, Thormod Haugen,
Margrét D. Sigfúsdóttir,
Einar Sigfússon,
Dómhildur A. Sigfúsdóttir,
María K. Sigfúsdóttir,
Sigurður Sigfússon,
Ragnheiður E. Briem,
barnabörn og barnabarnabörn.
Sigurður Petersen,
Anna K. Sigþórsdóttir,
Kristbjörn Theódórsson,
Sjöfn Björnsdóttir,
t
Ástkær bróðir okkar og frændi,
SIGURÐUR JÓN BRYNJÓLFSSON,
Gerði,
Innri-Akraneshreppi,
sem lést á heimili sínu mánudaginn 23. ágúst,
verður jarðsunginn frá Innri-Hólmskirkju, Innri-
Akraneshreppi, á afmælisdegi sínum, laugar-
daginn 28. ágúst, kl. 11.00.
Aðstandendur.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur hlýhug við fráfall móður okkar, systur,
ömmu og langömmu,
INGIBJARGAR HALLDÓRSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á dvalarheimilinu
Hlíð fyrir alúð og umhyggju.
Guðrún Magnúsdóttir, Jón Sveinbjörnsson,
Hallfríður Magnúsdóttir, Arnar Daníelsson,
Áslaug Magnúsdóttir, Ragnar Haraldsson,
Bjarni Magnússon,
Lára Halldórsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
GUÐLAUG
RAGNARSDÓTTIR
+ Guðlaug Ragn-
arsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 11.
maí 1940. Hún lést á
heimili sínu, Safa-
mýri 77, Reykjavík,
miðvikudaginn 18.
ágúst siðastliðinn.
Foreldrar Guðlaug-
ar voru hjónin Guð-
laug Helgadóttir, f.
9. nóvember 1913,
d. 8. febrúar 1988,
og Ragnar Eliasson,
f. 1. nóvember 1909,
d. 13. október 1991.
Guðlaug Ragnarsdóttir var sú
yngri af tveimur dætrum þeirra
hjóna. Eftirlifandi systir hennar
er Hanna, f. 5. júní 1932, búsett
í Kanada, gift Árna Jónssyni, f.
16. mars 1932. Börn þeirra eru:
1) Ragna Linda, f. 2. apríl 1953.
2) Jón Björn, f. 24. desember
1959. 3) Ragnar, f. 2. janúar
1962.
Guðlaug giftist 5. júní 1960
Ásgeiri B. Ellertssyni, yfirlækni.
Þau skildu árið 1981. Dætur
þeirra eru: 1) Guðlaug Helga, f.
6. apríl 1961, sjúkrahúsprestur
þjóðkirlgunnar, búsett í Reykja-
vík, gift Lárusi S. Marinussyni,
íþróttakennara. Börn þeirra
eru: a) Einar Daði, f. 10. maí
1990, b) Guðný Helga f. 12.
mars 1993, og c) Elías Hlynur, f.
16. mars 1998. 2) Steinunn, f.
11. mars 1966, félagsráðgjafi,
búsett í Svíþjóð, gift Tommy
Hákansson, f. 29. september
1963. Þeirra dætur eru: a)
Sandra Eyrún, f. 26. febrúar
1994, Rebecca Birna, f. 7. ágúst
1996, og Felicia Aldís f. 16. júlí
1999. 3) Ragnhildur, f. 11. mars
1966, kennari og djákni, búsett í
Kópavogi, gift Andrési Jóns-
syni, húsasmiðameistara. Börn
Sorgin kemur víða við og nú hefur
hún numið staðar hjá íjölskyldu
minni með sinn nístandi sársauka.
Elskuleg tengdamóðir mín Guðlaug
Ragnarsdóttir andaðist á heimili
sínu hinn 18. þessa mánaðar. Þar
hafði hún notið einstakrar umönn-
unar dætra sinna, móðursystur og
vinkvenna með aðstoð hjúkrunar-
fræðinga og lækna Heimahlynning-
ar Krabbameinsfélagsins sem gerðu
það kleift að Guðlaug gat verið
heima til síðasta dags. Ég veit að
það var tengdamóður minni mikils
virði. Guðlaug eða Ragnarsdóttir
eins og ég kallaði hana alltaf af mín-
um strákskap var einstök kona.
Strax frá fyrstu tíð náðum við sam-
an og með okkur tókst vinskapur og
trúnaðarsamband. Ég minnist þess
þegar ég sá hana í fyrsta skipti, það
var á heimili hennar þar sem hún
var allt í öllu. Heimili sem bar vott
um myndarskap, hreinleika og
snyrtimennsku. Hlýja hennar og
kærleikur settu svip sinn á heimilið
og þegar við Guðlaug Helga stofnuð-
um okkar heimili kom hún og veitti
ráð og var innanhandar um hvaðeina
sem til féll. Það er sama í hvaða átt
ég horfi á heimili mínu, alls staðar
eru hlutir sem minna á hana. Hún
var einstaklega hugsunarsöm og átti
auðvelt með að setja sig í spor ann-
arra. Ég minnist hennar við þrif á
heimili sínu þar sem hún var með
tónlist á fóninum, tuskuna á lofti og
söng hástöfum. Það er mikil gæfa að
eiga tengdamóður sem jafnframt er
vinur sem hægt er að treysta á og
leita til. Þrátt fyrir á stundum mik-
inn fíflagang og galsa í mér tók hún
því af stakri rósemi og hafði lúmskt
gaman af. Hún sagði „Lalli minn
hættu þessu“ og brosti svo sínu blíð-
asta og klappaði mér á bakið. Mann-
kostir hennar voru þannig að mér
leið alltaf vel í návist hennar og veit
ég ekki til þess að hún hafl skyggt á
nokkra manneskju, því henni var
það lagið að haga því svo að allir
gætu notið sín í návist hennar. Fyrir
níu árum eignaðist tengdamóðir mín
sitt fyrsta barnabarn, sem er elsti
þeirra eru: a) Pétur,
f. 17. aprfl 1993, b)
íris, f. 10. febrúar
1996, c) Marta, f. 6.
aprfl 1998.
Guðlaug lauk
sveinsprófi í hár-
greiðslu frá Iðn-
skólanum í Reykja-
vík árið 1957 og
starfaði við þá iðn á
námsárunum og að
námi loknu. Hún
stundaði nám einn
vetur við Hús-
mæðraskóia
Reykjavíkur. Guðlaug var bú-
sett erlendis á árunum
1962-1968 en var annars alla
tíð búsett í Reykjavík. Hún lauk
stúdentsprófi frá íjölbrauta-
skólanum í Breiðholti árið 1994.
Guðlaug starfaði um árabil sem
bankafulltrúi í lögfræðinga-
deild Landsbanka íslands. Enn-
fremur vann hún við ræstingar
á Biskupsstofu við Suðurgötu.
Hin sfðari ár starfaði hún í
þjónustu við aldraða. Fyrst á
vegum Oldrunarþjónustudeild-
ar Félagsþjónustunnar í
Reykjavík en síðan í kirkju-
starfi aldraðra á vegum þjóð-
kirkjunnar sem öldrunarfulltrúi
í Fella- og Hólakirkju. Guðlaug
var virk í félagsstörfum. Hún
var meðlimur í KFUK í Reykja-
vík og sat um skeið í varastjórn
þess félags. Jafnframt tók hún
þátt í starfí systrafélags Hvíta-
sunnukirkjunnar í Reykjavík.
Guðlaug var kjörin í stjórn
Ellimálaráðs Reykjavíkurpró-
fastsdæma árið 1997 og var rit-
ari þeirrar stjórnar til dauða-
dags.
Utför Guðlaugar fer fram frá
Fella- og Hólakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
sonur okkar Guðlaugar Helgu. Má
nánast segja að hann hafi verið
færður henni í afmælisgjöf þar sem
hann fæddist daginn fyrir fimm-
tugsafmæli hennar. Barnabörnin
komu síðan eitt af öðru og yngsta
barnabarnið sitt, fjögurra vikna
dóttur Steinunnar og Tommy, fékk
hún að sjá þremur dögum fyrir and-
lát sitt. Barnabörnin eru orðin níu
og voru þau stór hluti af lífi hennar.
Hún talaði um að hún vildi gjarnan
fá að lifa lengur til þess að geta ver-
ið með barnabömum sínum og feng-
ið að sjá þau vaxa og þroskast. Hún
laðaði fram það besta í börnunum og
þekkti þau hvert og eitt eins og þau
eru. Þau gátu ætíð leitað til ömmu
og hjá henni beið þeirra opinn og
hlýr faðmur. Hún var með þeim af
lífi og sál og sýndi áhuga á öllu því
sem þau tóku sér fyrir hendur. Hún
leiðbeindi þeim, fræddi og talaði við
þau um lífið og tilveruna. Fyrst og
síðast miðlaði hún þeim af trú sinni
- en trúin var sá þáttur sem mótaði
hvað mest persónuleika tengdamóð-
ur minnar. Trúna hafði hún fært
dætrum sínum í vöggugjöf og hið
sama gerði hún með barnabörnin.
Hún sagði þeim hvað væri mest um
vert í lífinu, benti þeim á Jesú og
bað fyrir þeim í bænum sínum.
Þau eru þung og erfið sporin
þessa dagana hjá okkur sem stóðum
henni næst - sem og öllum þeim
fjölmörgu sem þekktu hana. Tilver-
an án hennar er því sem næst
óhugsandi. Á þeim stundum er dýr-
mætt að eiga ekkert nema góðar
minningar um konu sem var ætíð til-
búin að veita og gefa til að okkur
gæti liðið vel. Þegar komið er að
leiðarlokum vil ég þakka elskulegri
tengdamóður minni fyrir allt það
sem hún var okkur.
Megi algóður Guð blessa minn-
ingu tengdamóður minnar.
Lárus S. Marinusson.
I dag er til moldar borin tengda-
móðir mín, Guðlaug Ragnarsdóttir.
Þegar ég kom inn í fjölskylduna
árið 1984 lá Guðlaug á spítala vegna
brjóstakrabbameins. Ég hafði þekkt
dætur hennar í nokkur ár en ekki
get ég sagt að ég hafi þekkt hana, ég
hafði séð hana nokkrum sinnum og
sá að þar fór myndarleg kona og hlý.
Ég man að ég var nokkuð kvíðinn að
hitta hana þegar hún kom heim af
spítalanum. Hvernig skyldi henni
lítast á að hafa mig í fjölskyldunni?
Þá kom það mér svo á óvart hvað
hún tók mér opnum örmum. Hún
talaði við mig eins og hún hefði
þekkt mig lengi og ósjálfrátt leið
mér eins og ég væri búinn að vera
tengdasonur hennar í mörg ár. Hún
sýndi mér allt sitt besta og mér fór
strax að þykja vænt um hana. Ég
veit að ég get talað fyrir munn okk-
ar allra tengdasonanna að hún sýndi
okkur og leyfði okkur að finna það
að henni þótti vænt um okkur rétt
eins og við værum hennar eigin syn-
ir. Árin liðu og margs er að minnast.
Þegar ég kynntist Lullu betur sá ég
alltaf betur og betur hlýjuna hennar
gagnvart dætrum sínum. Ef erfið-
leikar komu upp var hún til staðar,
studdi þær og umvafði. Ég fann
hvað samband þeirra var náið og op-
ið. Það var alltaf hægt að ræða aÚa
hluti opinskátt og leyfilegt að sýna
tilfinningar. Lulla hafði góða lund og
sama má segja um góða vin hennar,
Reyni, en þau komu oft til okkar á
kvöldin í heimsókn. Þá áttum við
margar skemmtilegar stundir sam-
an þar sem mikið var hlegið og
sprellað.
Lulla var blíð og góð móðir. Ragn-
hildur hefur margoft sagt mér frá
ljúfum minningum frá barnæsku
sinni. Hvernig mamma hennar veitti
henni hlýju og öryggi með nærveru
sinni.
Vorið 1995 bankaði sjúkdómurinn
upp á að nýju annars staðar. Ég var
á förum til Englands á kristilega
ráðstefnu og man ég hvað það gladdi
hana mikið þegar ég sagðist myndu
láta biðja fyrir henni þar. Lulla var
sannkallað Guðs barn. Ég dáðist
alltaf að því hversu æðrulaus hún
var. Hún átti von, vonaði á Drottin.
Hún tókst á við hvern dag með Guðs
styrk. Hún horfði alla tíð á Jesú,
þakkaði honum fyrir hvern dag sem
hún fékk en var tilbúin þegar kallið
kom.
Þegar ég lít til baka er mér mjög
minnisstæður sá tími sem hún
dvaldi hjá okkur í Svíþjóð á síðasta
ári en þar vorum við fjölskyldan bú-
sett í tæp tvö ár. Við fundum að til-
hlökkunin var mikil hjá henni að
hitta okkur, Steinunni og hennar
fjölskyldu en þau hafa búið þar um
árabil. Hún var búin að segja okkur
að hana langaði til að koma þetta
sumar á meðan hún hefði heilsu og
krafta því hún vissi ekki hvort hún
gæti komið að ári. Þann tíma sem
hún dvaldi hjá okkur nálgaðist ég
hana og kynntist henni á nýjan hátt.
Þegar hún fór að ganga í húsverkin
hjá okkur minnti ég hana á að hún
væri í fríi og bað hana að leyfa okk-
ur að njóta þess að stjana við hana
þannig að hún gæti hvílt sig og notið
dvalarinnar. Það gerði hún líka svo
sannarlega og sjaldan hef ég séð
hana svo úthvflda og fallega. Þegar
við vissum að hún kæmi langaði okk-
ur að hún myndi halda nýfæddri
dóttur okkar undir skírn og þótti
okkur vænt um að svo gat orðið.
Börnin nutu þess að hafa hana út af
fyrir sig, tala við hana, leika, bara að
vita af henni nálægt sér. Á morgn-
ana fóru þau oft niður í herbergið til
hennar. Þeim þótti notalegt að koma
undir hlýja sængina og kúra hjá
ömmu.
Líf Lullu var ekki bara dans á
rósum. Það voru margir skuggadalir
í hennar Mfi en alltaf stóð hún upp-
rétt og tilbúin að takast á við næsta
dag. Það var aðdáunarvert að sjá
hvað hún var sterk og jákvæð þrátt
fyrir mikinn mótbyr.
Mér þótti mjög vænt um tengda-
móður mína og ég mun alltaf minn-
ast hennar með þakklæti.
Andrés Jönsson.
Við amma töluðum mikið saman og
létum okkur dreyma um það sem
okkur langaði til að gera. M.a. að
fara til Israels þegar ég væri orðinn
unglingur. Amma sagði alltaf að við
myndum fara ef hún lifði og ég sagði
að hún myndi lifa, en svo var ekki
því hún dó. Hún sótti mig oft í skól-