Morgunblaðið - 23.09.1999, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 23. SEPTEMBER 1999 41
MINNINGAR
okkur, tilgangi þess og hvað margir
þurfa að líða. Ekki grunaði okkur að
það væri rétt mánuður þar til við
mundum fylgja henni síðasta spöl-
inn en sem betur fer veit enginn
sína ævi fyrr en öll er. Það er svo
margs að minnast að ég veit varla
hvar ég ætti að byrja. Hún bjó fyrst
í Ólafsvík rétt eftir að Ólafur Ragn-
ar, einkasonur hennar, fæddist. Síð-
an íluttust þau að Eyri á Arnar-
stapa, þangað var alltaf gott að
koma. Helst var farið þangað hverja
helgi, því þau voru með búskap í
sveitinni. Ingi bróðir var búfræðing-
ur frá Hvanneyri, svo hann vildi fá
að spreyta sig á búskapnum um
tíma. Síðan fluttust þau til Ólafsvík-
ur í Vallholt 13 og voru hjá okkur á
meðan þau voru að byggja einbýlis-
húsið sitt að Túnbrekku 11. Kristín
var í Sinawik-félaginu Særúnu í
Ólafsvík og var þar mjög virkur fé-
lagi. Alltaf var hún fyrst til að finna
uppá að föndra fyrir jólin, páskana
og ýmislegt annað. Allt sem hún tók
sér fyrir hendur var frábært, hvar
sem hún bjó var alltaf einhver hlýja
sem umlukti mann. Veit ég að kon-
umar í Hvassaleitinu, þar sem hún
vann síðast, eiga eftir að sakna
hennar, því þær voru ófáar sögum-
ar sem hún sagði frá vem sinni þar
og hvað hún talaði fallega um
starfsfólkið og sagði það vera gott
við sig. Okkai' ómælda gleði var
þegar við fóram til Portúgals í sum-
ar, þá áttum við yndislega tíma
saman. Við spjölluðum um heima og
geima, svo var farið í búðai'áp að
kaupa handa bamabörnum okkar,
Amari Loga hennar, litla gullmol-
anum, og Sonju Láru sem kallaði
hana líka ömmu. Svo áttu þau Krist-
ín og Ingi von á öðra barnabarni
sínu, og mikil var tilhlökkunin hjá
okkur öllum, við eram svo lítil fjöl-
skylda að ekki veitir okkur af að
fjölga mannkyninu. Elsku Kristín
mín, ég gæti skrifað endalaust um
þig og okkar nána samband því eins
og þú sagðir að eitthvað hafi dáið
þegar mamma dó, þá dó eitthvað í
mér þegar þú fórst. Ég get ekki
skilið kraft minna tilfinninga né
þær flækjur sem sorgin er. Ég hef
oft þurft að upplifa ástvinamissi og
aðskilnað. Þegar ég horfi á eftir og
kveð ástvini sem hreyft hafa við
hjarta mínu fyllist ég söknuði. Ég
er ekki reiðubúin að kveðja þig en
ég mun reyna það, elsku Kristín
mín. Ég skrifa hér ljóð sem rifjaðist
upp þegar ég hugsaði til þín.
Pú hefur verið mér vinkona góð
sá vinur sem aldrei ég gleymi.
Þú gafst mér það eina sem áttir þú til:
Þig alla - að trúnaðarvini.
Með kærleik í hjarta ég knúsa þig vil
og kyssa í þakklætisskyni.
Ef munum við vel það sem meistarinn kvað
og mestu í rauninni skiptir:
Að kærleikur sannur, þú kenndir mér það,
er kraftur sem fjöllunum lyftir.
Þú hefur verið mér vinkona slík
að vandi er spor þín að fylla.
Von mín er sú að ég verði þér lík
og veginn þinn fái að gylla.
(L. Ægisson.)
Elsku Ingi minn, Óli og fjöl-
skylda, Eva mín, Gurra og fjöl-
skylda, guð veri með okkur öllum.
Astarþakkir fyrir allt, Kristín mín.
Guð geymi þig.
Svanhildur og Hermann.
Hjartans Kristín mín.
Nú hefur þú kvatt þennan heim
og hafið nýtt líf með Guði. Þó það sé
erfitt að sætta sig við, eiginlega
ómögulegt, verðum við sem eftir lif-
um að halda áfram hér á jörð án
þín. Samt trúi ég því að þú verðir
ávallt með okkur og þín létta lund
og hlýlega brosið þitt mun halda
áfram að ylja okkur um hjartaræt-
urnar alla tíð.
Ég á svo yndislegar minningar
um þig, þú varst mér alltaf svo góð.
Ég var frá fyrstu stundu velkomin á
fallega heimilið þitt og man ég enn-
þá eins og það hafi gerst í gær þeg-
ar ég og ðli komum heim í Tún-
brekkuna til ykkar Inga í mat í
fyrsta skipti. Þú eldaðir dýrindis
máltíð og ég hélt að þú værir að
vanda þig sérstaklega fyrir kærastu
einkasonarins en fljótt komst ég að
því að þú varst listakokkur af Guðs
náð og svo virtist sem þú gætir gert
venjulegasta mat að hátíðarmáltíð
með lítilli fyrirhöfn. Allt var svo fínt
og fallegt í kringum þig enda hafðir
þú unun af því að föndra og skreyta
heimilið þitt. Þú varst svo hug-
myndarík og gast á svipstundu séð
út hvemig best væri að raða í eld-
hússkápana eða húsgögnunum í
stofunni. Að koma heim til þín í des-
ember var eins og að koma inn á
verkstæði jólasveinsins. I öllum
homum og á öllum borðum loguðu
ljós og smekklegt skraut, sem þú
hafðir sjálf gert, prýddi heimilið.
Þegar ég og Öli fóram að búa sástu
um að okkur vanhagaði aldrei um
neitt. Ekki gafstu okkur aðeins
gnótt af hlutum til heimilisins held-
ur varstu óþrjótandi viskubrannur
þegar kom að húsráðum og það var
ósjaldan hringt frá Kóngsbakkan-
um í Rofabæinn þegar unga parið
var að basla við að elda mat og
halda sómasamlegt heimili. Jafnvel
þótt leiðir okkar Óla hafi skilið
varstu mér ávallt innan handar,
hjálpsöm í blíðu og stríðu og mikil
vinkona. Þegar ég var að breyta eða
bæta heima hjá mér hugsaði oft
með mér: „Ég verð að spyrja Krist-
ínu hvemig hún myndi hafa þetta.“
Það var líka svo gott að biðja þig
ráða því þú varst öll af vilja gerð að
hjálpa.
Eftir að Amar Logi kom í heim-
inn varð ljóst að hann hafði eignast
ömmu sem var engri lík, svo um-
hyggjusöm og ástrík varstu en þó
leiðbeinandi. Þú varst honum miklu
meira en amma, miklu frekar fóst-
urmamma en fyrst og fremst félagi
sem talaði við lítinn forvitinn strák
sem jafningja. Ósjaldan er hann
hafði dvalið hjá ykkur Inga í sumar-
bústaðnum sagði hann „.. en amma
segir...“ því allt sem amma sagði var
satt og rétt. Þú hafðir svo stórt
hjarta og svo mikla ást að gefa öll-
um sem urðu þeirrar gæfu aðnjót-
andi að kynnast þér, yndislega vin-
kona mín. Það var aldrei kvöð fyrir
þig að sinna þeim sem þér þótti
vænt um og vora duglegu karl-
mennimir þínir þrír alltaf klæddir
eins og hertogum sæmdi. Skyttum-
ar þrjár, eins og Amar Logi segir
um sig, pabba sinn og afa. Nú hafa
skyttumar þínar misst mikið. Og öll
fjölskylda þín og vinir. Við sitjum
öll eftir með sorg í hjarta en ótelj-
andi fallegar og blíðar minningar
um þig; yndislega konu sem máttir
ekkert aumt sjá og skreyttir hvers-
dagsleikann með allri þeirri vin-
semd og ástúð sem nokkur mann-
eskja getur búið yfir. Þú leist svo
vel út síðast þegar ég sá þig, svo
sátt við lífið og tilveruna og bjart-
sýn á framtíðina. Þá mynd af þér
mun ég geyma í hjarta mínu að ei-
lífu. Allar góðu minningamar um
þig verða leiðarljós okkar í gegnum
lífið, þú fórst alltof fljótt frá okkur
en dvaldir þó nógu lengi til að
kenna okkur svo ótal margt sem við
munum í hávegum hafa alla framtíð.
Elsku Ingi, Óli, Eva, Gurra,
Steinunn, Amar Logi, Sonja Lára
og aðrir ástvinir; megi góður Guð
og allir hans englar gefa ykkur
styrk í sorginni miklu og megi
minningin um yndislega konu verða
ykkur huggun á erfiðum stundum.
Sunna Ósk Logadóttir.
Kristín hans Inga er dáin, þetta
er sorgleg staðreynd. Ki-istín sem
var svo full af lífsgleði er farin
þangað sem við munum öll fara að
lokum, en þetta er alltof snemmt,
alltof snemmt. Við sem eftir stönd-
um eram agndofa og sorgmædd.
Skiljum ekki hvers vegna Kristín er
tekin frá okkur. Minning um hjarta-
hlýja konu sem lét sér annt um
aðra, mun lifa í hjörtum okkar um
ókomna framtíð, framtíð sem við
verðum að feta án hennar. Við
systkinin eigum óteljandi minning-
ar tengdar henni. Ingi er bróðir
hennar mömmu og hafa þær Kristín
allatíð verið mjög nákomnar. Sam-
gangur hefur því verið mikill á milli
fjölskyldnanna. Kristín og Ingi vora
mjög samhent hjón og miklir vinir.
Það var alltaf gaman að koma til
Kristínar og Inga, heimili þeirra og
sumarbústaðurinn á Arnarstapa
vora ákaflega fallegir og notalegir
staðir. Kristínu tókst að gera allt
svo hlýlegt í kringum sig, jafnvel
þegar þau vora að reisa sumarbú-
staðinn þá varð hann fljótlega heim-
ilislegur og bar hennar handbragði
glöggt vitni. Við systkinin höfum
alist upp með Kristínu í kringum
okkur og eram ákaflega þakklát
fyrir það. Frá því við voram á Mal-
arrifi þegar afi og amma áttu heima
þar, hefur líf þeirra Kristínar og
Inga verið samtvinnað sveitalífinu.
Þau áttu sér heimili að Eyri á Am-
arstapa í nokkur ár og vora þar með
búskap. Það vora indælir tímar. Við
voram tíðir gestir hjá þeim og
einnig á Malarrifi hjá afa og ömmu.
Það leið ekki sú helgi að ekki var
farið í sveitina, náttúran könnuð,
leikið í sjónum, kríumar heimsótt-
ar, hugað að kindunum. Óli frændi,
sonur þeirra, undi sér einstaklega
vel í sveitinni. Hann var ákaflega
duglegur að hjálpa pabba sínum
með kindurnar, sérstaklega þegar
hjálpa þurfti kindunum í erfiðum
burði, þegar snúa þurfti lömbunum.
Á Eyri tóku þau til sín börn er áttu í
erfiðleikum heima fyrii' og sýnir það
hversu mikla hjartahlýju hún Krist-
ín hafði að geyma, það hafði líka
mjög góð og uppbyggjandi áhrif á
okkur krakkana. Frá Eyri flytja
þau til Ólafsvíkur og bjuggu heima
hjá okkur um tíma, er þau vora að
reisa sitt eigið hús í Túnbrekkunni.
Þetta var sem eitt stórt heimili og
mikill gestagangur, okkur leið vel
með þau heima. Er í Túnbrekkuna
var komið varð það fljótt að fyrir-
myndarheimili og eitt það fallegasta
í Ólafsvík, að okkur krökkunum
fannst. Þar ríkti góður andi. Kristín
var mikil hannyrðakona og lagði al-
úð við allt sem hún tók sér fyrir
hendur. Einnig var hún mjög góður
kokkur og fengum við alltaf ein-
hverja nýja rétti er komið var í
heimsókn til hennar. Við minnumst
líka jólanna og þeirra rausnarlegu
gjafa sem þau Ingi gáfu okkur og
einnig þrettándaveislnanna heima
hjá þeim. Til Reykjavíkur flytja þau
svo til að vera nær foreldram henn-
ar Kristínar, þeirra Ólafs og Evu,
og til þess að vera nærri sonarsyni
sínum. Þeirra var sárt saknað af
foreldrum okkar er þau fluttu í
burt. Kristín lét sér ákaflega annt
um hann Ólaf sinn og var gaman að
sjá hversu náin þau vora. Er Krist-
ín talaði um hann Ólaf skein stoltið
og ekki minnkaði stoltið er Óli
frændi eignaðist indælan son, hann
Arnar Loga, með þáverandi sam-
býliskonu sinni, Sunnu. Þær vora
ófáar sögumar sem við fengum að
heyra af Amai'i Loga þegar við
kíktum í heimsókn. Til dæmis þegar
hann var í pössun hjá Kristínu og
Inga og hún hafði háttað hann ofan í
rúm og bauð honum góða nótt með
því að segja „góða nótt, unginn
minn“ og bamið svaraði „góða nótt,
hænan mín“. Amar Logi var tíður
gestur hjá afa sínum og ömmu í
sumarbústaðnum á Arnarstapa og
er hann eins og hann pabbi sinn, un-
ir sér vel í sveitinni. Ólafur er nú
frúlofaður Steinunni og eiga þau
von á bami næsta vetur. Með Stein-
unni fylgdi lítil stúlka, hún Sonja
Lára, sem tók fljótlega að kalla
Inga og Kristínu afa og ömmu, það
þótti þeim ákaflega vænt um. Ingi
og Óli hafa verið að róa með Pétri
frænda, bróður Inga, frá Amar-
stapa og dvalið langdvölum þar. Nú
í vor ákvað Kristín að flytja aftur á
heimaslóðir til að vera nærri manni
sínum og hafa þar vetrardvöl, hún
mamma varð ákaflega ánægð með
þá ákvörðun og skildi nú hefjast
handa við bútasaum í saumaklúbbn-
um sem þær voru saman í, í Ólafs-
vík er Kristín átti heima þar. En líf-
ið er stundum styttra en okkur
granar og hver hefði tráað því að
Kristín myndi fara svo fljótt sem
raun varð á. Við erum þakklát fyrir
að hafa kynnst hjartahlýrri konu,
sem gaf svo mikið af sér til annarra.
Okkur langar að birta hér Ijóð sem
hún Elínborg, vinkona hennar Hul-
dísar ömmu á Malarrifi, orti.
Þín hinsta fór nú hafin er
nú horfinn ert þú burt frá mér.
Þó tárin falli’ á fóla kinn
ég finn þig aftur vinur minn.
Þó sorgin heim mig sækir nú
þá samt ég bíð i von og trú.
0, vilt þú Guð mér vera hjá
og vota mína þerra brá.
Þá látinn sért, þú lifír nú
á landi hans er gaf þér trú.
Þar munu vinir mæta þér
á meðan bíður eftir mér.
A kveðjustund við komum nú
og krjúpum öll í þökk og trú.
Við biðjum hann, sem alheim sér,
um eilífð vaka yfir þér.
Þó ein ég gangi enn um stund
þá á ég von um endurfund.
Þín mynd er skýr, þó myrk sé nótt
Þín minning lifir sofðu rótt.
(Elínborg B. Vagnsdóttir.)
Elsku Kristín, þakka þér fyrir all-
ar þær stundir sem áttum við með
þér. Elsku Ingi og Óli, Guð styrki
og huggi ykkur í þessari sorg.
Hermann, Páll, Jóhanna
og Hákon.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jaftivel þó ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur huggar mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Öll finnum við fyrir fallvaltleika
lífsins þegar við kveðjum vini sem
falla frá langt fyrir aldur fram.
Þannig var mér innanbrjósts þegar
Kristín vinkona mín var dáin.
Elsku Kristín mín, hvers virði
væri allt heimsins prjál ef ekki
væra í honum manneskjur til að
elska. Að sitja hér í Ólafsvík í stof-
unni minni og horfa yfir að húsinu
sem þið Ingi byggðuð og vera að
skrifa minningargrein um þig er svo
óraunverulegt og svo sárt. Mér
finnst að senn muni ég vakna upp
við vondan draum og að fljótlega
geti ég hringt í þig.
Minningarnar leita á hugann og
þær era óþrjótandi, fyrst sem barn í
Kópavogi og til þess sem er í dag.
Það var svo gott að koma til þín,
hvar sem þú áttir heima. Þá var þér
einkar lagið að útbúa fallegt heimili
þar sem öllum leið vel. Þú varst list-
ræn og smekkleg og áttir auðvelt
með að miðla visku til samferða-
manna þinna. Ekkert var þér óvið-
komandi sem laut að fegurra og
betra mannlífi.
Stelpurnar mínar minnast þess
þegar þið Ingi og Óli áttuð heima á
Túnbrekkunni og ég var kannski að
hengja út þvott og svo hvarf ég og
eftir langa stund kom ég til baka og
þá hafði ég bara „rétt skroppið" yfir
til Kristínar. Það að „rétt skreppa"
hefur þess vegna allt aðra merkingu
hjá okkur en hjá öðram.
Það var svo gaman að segja þér
frá hvað maður var að gera, hvað
maður var að kaupa, hvern maður
hitti eða bara hvað hafði drifið á
daga manns síðan síðast. Það var
svo skemmtilegt að vera í nálægð
við þig og skellihlæja með þér. Þú
studdir mig í gleði og sorg án þess
að krefjast nokkurs í staðinn. Þær
era margar gjafirnai' sem ég á frá
þér í gegnum árin og nú síðast af-
mælisgjöfin sem við „Ljónin" völd-
um hvor handa annarri úti í Portú-
gal. I kortinu frá þér stendur við
verðum áfram ungar í anda og
hressar.
Þegar þú áttir heima í Ólafsvík
var morgunkaffið eitt af því sem
margar vinkonur þínar máttu vart
missa af. Það var nokkurskonar
samkoma hjá þér þar sem mættust
ólíkir persónuleikai' til að spjalla og
þér var einkar lagið að láta alla
njóta sín. Það var stundum langt
liðið á hádegið þegar farið var heim
enda óþarfi að fá sér eitthvað eftir
kræsingarnar sem þú varst vön að
bera á borð fyrir okkur.
Ég þakka þér, elskulega vinkona,
allar stundimar sem við áttum sam-
an og allt sem þú gerðir fyrir okkur
Jón og stelpumar okkar. Það verð-
ur skrítið að geta ekki tekið upp
símann og spjallað við þig, sagt þér
frá þessu litla sem skiptir ekki máli
þegar það er að gerast en verður
svo mikilvægt þegar einhver annar
fær hlutdeild í því. Þú varst sannur
vinur og ég þakka fyrir að fá að
vera samferðamaður þinn.
Elsku Ingi, Óli, Steinunn, Eva,
Gurra og aðrir aðstandendur, á
skilnaðarstundu vottum ég og fjöl- **
skylda mín ykkur öllum dýpstu
samúð um leið og við þökkum fyrir
allt gamalt og gott.
Guð blessi og varðveiti ykkur öll.
Kolbrún Þóra Björnsdóttir.
Falleg kona er farin frá okkur.
Það er erfitt að skilja af hverju, en
allir virðast vera sammála um að
svona sé lífið.
Ég trái því hinsvegar að lífið
haldi áfram. Ég trái því að Kristín
sé komin á besta stað sem hægt er
að hugsa sér, í Paradís.
Þó svo að ég trúi þessu er ég
samt sorgmædd. Kristín var svo .
yndisleg kona og mér finnst sárt og
skrítið að ég sjái hana ekki aftur.
Hún og mamma hafa verið vinkonur
frá því ég man eftir mér og miklu
lengur. Kristín var miklu meira en
vinur okkar. Hún var eins og ein af
fjölskyldunni. Hún, Ingi og Öli voru
alltaf í góðu sambandi við mína fjöl-
skyldu.
Sérstaklega man ég eftir Kristínu
og mömmu að undirbúa jólin. Það
var allt undirlagt. Ef t.d. var verið
að'steikja laufabrauð voru allfr sett-
ir í að skera út og það vora ýmsar í
útgáfur af mynstrum, bara mismun-
andi eftir þroskastigi.
Kristín var alltaf svo glöð og ynd-
isleg. Ég var ávallt velkomin heim
til hennar og Inga hvar sem þau
bjuggu.
Eg leigði einu sinni herbergi þar
sem ekki var eldavél og ekkert bað.
Kristín kom þá stundum og sótti
mig og bauð mér í mat og bað í
Rofabænum. Kristínu fannst það
ekki mikið mál að ég væri græn-
metisæta. Hún eldaði bara „spes“
fyrir mig.
Það var alltaf fallegt þar sem
Kristín bjó. Henni tókst alltaf að
gera alla staði heimilislega og fal-
lega, meira að segja tjaldið sitt, þar f
var allt á sínum stað, gardínur og
borðdúkar í stíl og alltaf nóg að
borða.
Ég þakka Guði fyrir að hafa feng-
ið að þekkja hana og bið hana að
hjálpa öllum sem eiga um sárt að
binda.
Elsku Ingi, Óli, Steinunn, Amar
Logi og Eva, ég bið sérstaklega fyr-
fr ykkur.
Kveðja,
Helga Björk Jónsdóttir.
Það var sorgarfregn sem okkur
starfsfólkinu í Félags- og þjónustu-
miðstöðinni Hvassaleiti 56-58 barst
miðvikudagsmorguninn 15. septem- i
ber, að hún Kristín okkai' Ólafsdótt-
ir væri dáin. Við samstarfsmenn
hennar sem voram í vinnu þennan
dag settumst öll niður, kveiktum á
kertum og minntumst hennar í
stuttri bæn.
Kristín hætti störfum í maí sl.
Hún var búin að starfa þjá okkur
fyrst sem starfsmaður í heimaþjón-
ustu og síðan sem flokkstjóri í 4 ár.
Flokkstjórastarfið er ábyrgðarmik-
ið starf og vandasamt. En Ki'istín
var eins og kölluð í þetta starf. Hún
var svo ljúf, úrræðagóð og lífsglöð. j'-
Hún gaf frá sér svo góða strauma.
Hún fylgdi starfsmönnum okkar í
heimaþjónustu inn á ný heimili sem
þurftu aðstoð. Hún fór í heimsókn
til skjólstæðinga okkar sem voru
orðnir veikir og athugaði hvemig
þeim liði og hlúði að þeim. Á vinnu-
staðnum var alltaf notalegt að hafa
hana í nálægð, hún fylgdist vel með íC
SJÁ NÆSTU SÍÐU