Morgunblaðið - 26.11.1999, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTÚDAGUR 26. NÓVEMBER 1999 4%
okkar, lengri sem skemmri mun
klingja í huga mér um ókomna tíð
og minna mig á hversu mikils virði
það er að eiga jafn sterkan og
traustan vin og Stella var mér.
Hún veitti mér örvun og styrk
þegar á þurfti að halda og gaf mér
færi á að endurgjalda í sínu and-
streymi. Hún var mér sannur
trúnaðar- og ástvinur.
Lífið fór ekki alltaf mjúkum
höndum um líf Stellu. Þrátt fyrir
það hélt hún sínum sterka pers-
ónuleika þai' sem bjartsýnin og já-
kvæðnin var ávallt í öndvegi og
þannig mun hún lifa í minning-
unni. Fyrir um það bil þremur ár-
um greindist Stella með krabba-
mein, tíðindi sem hún tók með
ótrúlegu jafnaðargeði. Að sjálf-
sögðu lagði hún upp í stranga bar-
áttu með miklum styrk og sigur;
vilja eins og henni var lagið. I
erfiðri lyfjameðferð eirði hún ekki
heima, hún varð að komast út, fara
á hestbak. Eftir tvo útreiðartúra
kvaðst hún vera betri, höfuðverk-
urinn horfinn og brosið og glettnin
búin að ná yfirhöndinni að nýju.
Þá var hægt að hefja moksturinn
undan hrossunum. Þannig brást
hún Stella við sínu andstreymi.
Það kom ekki til greina að láta
undan síga því margt var ósagt og
ógert. I þessari hörðu baráttu kom
styrkur hennar vel í ljós. Baráttu-
viljinn hélst óbilaður til hinstu
stundar og aldrei kom til greina að
láta undan síga þótt langt væri
gengið á líkamlegt þrek. Hún hélt
sinni reisn og virðingu þar til yfir
lauk, það var hennar stíll.
Nú þegar skilnaðarstundin
rennur upp hrannast minningar-
brotin að. Ogleymanlegar stundir
á fundum ferðanefndar Hesta-
mannafélagsins Harðar þar sem
lagt var á ráðin um ferðir vors og
sumars. Reiðtúrarnir í Fák og
Andvara og svo ekki sé minnst á
Þingvallarferðirnar. I áningarstöð-
um fengum við ferðafélagarnir oft
að heyra æskuminningar hennar
úr Vatnsdalnum þar sem hún
geystist um grundir á skjóttu
gæðingunum, engum háð í al-
gleymi vornæturinnar. Eða þegar
við tvær vorum einar saman á út-
reiðum og skvöldruðum saman um
allt og ekkert, léttúðug dægurmál
eða alvöru lífsins allt eftir því
hvernig barómet hugans stóð þann
daginn. Samverustundimar sem
aldrei bar skugga á voru margar
og góðar og hafi mín kæra vina
þökk fyrir allt og allt.
Jónasi, börnum Stellu og öðrum
aðstandendum flyt ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur. Megi
minningin um góða konu og ást-
ríka móður veita ykkur styrk á
sorgarstundu.
Herdís (Lilla).
Nú þegar borin er til grafar góð
vinkona mín og útreiðarfélagi, hún
Stella, er mér bæði ljúft og skylt
að minnast góðs félaga og vinar
sem hún svo sannarlega var. I
hestahúsahverfinu að Varmár-
bökkum hafa á undaförnum árum
myndast útreiðar- og vinahópar og
var mitt lán að lenda í hópi þar
sem þær vinkonur Stella og Lilla
virtust ókrýndir leiðtogar. Þetta
var fyrir einum átta árum og á
þeim tíma hafa gleðistundirnar
safnast saman hver af annarri. Að
eiga að jafn glaðsinna og traustan
félaga sem Stella var er eitthvað
sem gefur lífinu gildi og skapar
dýpri skilning á því hvað góð vin-
átta er hverjum manni mikilsvirði.
Líklega hef ég verið meira í hlut-
verki þiggjandans þegar farið er
yfir vinskap okkar Stellu á þessum
árum. Bara það að vera í nálægð
við hana- skapaði notalegheit og
vellíðan, hún var traust og heil-
steypt manneskja sem ekki bara
kunni heldur naut að gefa af sér
hvort sem var á gleðistundum eða
í alvöru lífsins.
Samskipti okkar Stellu snérust
fyi’st og fremst í kringum hesta-
mennskuna. Við vorum saman í
ferðanefnd Harðar um árabil þar
sem hugmyndaríki hennar og
glettni naut sín til hins ýtrasta.
Það eitt að sitja á fundunum var á
við hálfa ferðina sem síðar var far-
in. Og margar fórum við ferðirnar
saman til nágrannafélaganna og
Þingvallaferðimar voru mér
ógleymanlegar og vart hægt að
hugsa sér betri ferðafélaga í slík-
um ferðum en Stellu. Þá stend ég í
mikilli þakkarskuld við mína góðu
vinkonu þegar hún af sínum mikla
rausnarskap léði mér húsnæði
undir afmælisveislu fyrir rúmum
tveimur árum og aðstoðaði á alla
lund. Mörg heimsspekiumræðan
fór fram á kaffistofunni í hesthúsi
Stellu og Jónasar þar sem giímt
var við hina margslungnu lífsgátu
með ómældum lítrum af kaffi og
stöku tilvika tári af brennivíni. I
slíkum samræðum var ekki komið
að tómum kofanum hjá Stellu þar
sem lífsskoðanir hennar byggðust
á einlægni, heiðarleika og trausti.
Sérhver maður má vera þakklátur
forsjóninni að fá tækifæri til að
ferðast part af lífsgöngunni með
jafn heilsteyptri manneskju og
Stella var.
Að leiðarlokum er mér þakklæti
í huga eftir þessu góðu kynni sem
hefðu gjarnan mátt vara lengur.
Jónasi og börnunum og öllum
aðstandendum sendi ég samúðar-
kveðjur á raunastund. Megi al-
máttugur Guð veita ykkur styrk í
djúpri sorg.
Júlíus J. Ármann.
Daginn eftir að þú kvaddir
heimsótti ég^ æskuslóðir þínar í
fyrsta sinn. Ég sat í fjallinu and-
spænis þeim og lét hugann reika
til þín.
Og _ minningamar streymdu
fram. Ég kynntist þér fyrir fimm
árum þegar ég kom fyrst í hest-
húsahverfið í Mosó. Allt frá fyrstu
tíð bauðstu mig velkomna og sýnd-
ir strax hlýju og hvatningu. „Mér
finnst svo gaman þegar við ríðum
út saman,“ sagði ég. Þú samsinntir
því þótt stundum væri dálítið bras
á mér í hestamennskunni. „Mér
þykir svo vænt um þig,“ sagði ég í
miðri hópreiðarstemmningu á leið
úr Víðidal. „Og mér um þig,“ sagð-
ir þú. „Mér finnst svo gott þegar
fólk getur tjáð tilfinningar sínar,“
sagðir þú, „getur sagt hvað því
finnst." Og þannig varst þú. Tjáðir
þig í orðum og gerðum. Alltaf
reiðubúin til þess að hjálpa, til
þess að hlusta.
Þú varst mér ómetanleg hjálp
þegar ég missti hestinn minn,
hann Vin. Þú hringdir í mig og lést
mig vita að hann hefði orðið fyrir
slysi og að það liti illa út. Ekki var
það auðvelt verk að hringja því að
þú vissir hvað mér þótti vænt um
hann. Og þú komst til mín út í
gerði, þar sem ég stóð ráðalaus, og
hjálpaðir mér að láta hann leggj-
ast. Þú hélst utan um mig í lengri
tíma á meðan ég grét.
Þú reiðst merinni minni á með-
an ég var í útlöndum og alltaf
varstu svo góð og skilningsrík við
hana þótt hún væri erfið. Þú skild-
ir svo vel lundarfar hvers og eins
hests og varst svo góð og nærfær-
in við þá. Enda treystu þeir þér.
Oft varst þú sú eina í reiðtúrnum
sem gast sleppt hestunum þínum.
„Þeir fara ekki neitt,“ sagðir þú.
Og þeir fóru ekki neitt.
Sjúkrasaga þín var löng og erfið
en aldrei misstir þú móðinn. Alltaf
hélstu áfram og alltaf var ríkjandi
umhyggja þín fyrir öðram. Þegar
ég var á sjúkrahúsi í vor og þú
komst í vikulegt eftirlit þangað,
gættir þú þess að koma alltaf við
hjá mér. Og það var ekki eins og
það væri einhver skylda að koma,
það var þér bara svo eðlilegt að
líta til annarra.
í veikindum þínum spurðir þú
stöðugt, hvernig mér gengi að
batna og viku áður en þú dóst,
kvalin og áttir erfitt um mál,
spurðir þú mig hvernig ég hefði
það.
Sárveik varstu á hestaki því að
það væri bara verra að vera inni
og liggja. Ég gerði mér varla
grein fyrir því hvað þú varst veik,
eða kannski vildi ég ekki trúa því.
Þú varst alltaf á ferðinni niðri í
hesthúsum, að moka og líta til með
hestum jafnt sem manneskjum.
Og þangað sóttir þú eflaust styi'k
þinn.
Stella, ég get ekki vanist þeirri
hugsun að þú munir ekki oftar
bíða eftir okkur fyrir utan hest-
húsið. Ég veit að ég á ósjálfrátt
eftir að skyggnast um eftir þér.
Ég náði hvorki að kveðja þig né
þakka þér en ég vona að þessi orð
nái til þín þrátt fyrir allt.
Kristín Norland.
Þau ljós sem skærast lýsa
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu,
en brenna líka hraðast.
En fyrr en nokkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðadómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið logaskæra
er skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr hörðum heimi
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Elsku Stella, mig langar til að
minnast þín með örfáum orðum á
kveðjustundu. Þú varst búin að
stríða við alvarleg veikindi og
hefði andlátsfregn þín ekki átt að
koma mér á óvart. Engu að síður
er dauðinn ávallt köld staðreynd
sem erfitt er að sætta sig við og
sorgin svo mikil. Upp í hugann
streyma ótal minningar en ég var
svo lánsöm að fá að kynnast þér
og verða vinkona þín. Alltaf þegar
ég hitti þig dáðist ég að hversu
dugleg þú varst og raungóð, hvað
þú varst mér mikil stoð og stytta í
mínum veikindum. Ég veit að ég
hefði aldrei farið svo létt í gegn
um þann feril ef þín hefði ekki not-
ið við. Þú alltaf svo sterk og um-
hyggjusöm, alltaf tilbúin að stappa
í mig stálinu.
Elsku Stella, ég hugga mig með
því og trái því að góður guð hafi
tekið á móti þér núna og linað
þjáningar þínar og ég veit að við
munum hittast einhvers staðar aft-
ur, en á meðan varðveiti ég minn-
ingu þína í hjarta mínu.
Ég þakka fyrir allar samveru-
stundirnar sem við áttum og vil ég
votta eiginmanni hennar og börn-
um og öllum ástvinum hennar
samúð mína á þessari stundu.
Megi góður guð gefa ykkur styrk í
ykkar sorg.
Kæra vinkona. Þegar ég heim-
sótti þig síðast óraði mig ekki fyrir
því að það væri okkar síðasta
stund saman. Ég var á leið á aðal-
fund hestamannafélagsins Harðar
og kvöddumst við með þeim orð-
um að ég liti inn til þín seinna og
segði þér fréttir af fundinum. Þær
fréttir verða að bíða seinni tíma.
Margar man ég góðar og
skemmtilegar stundir með ykkur
Jónasi heima í stofu, í reiðtúrum
og ekki síst á kaffistofunni í hest-
húsinu. Var oft þröngt setinn
bekkurinn af vinum í spjalli og
söng, sem við vinkonurnar allar
höfðum gaman af, og ég tala ekki
um ef við náðum okkur í harmon-
ikuleikara. Var þá ansi glatt á
hjalla og sjálfsagt orðnar misfagr-
ar raddir þegar líða tók á nótt.
Stórt skarð hefur verið höggvið
í vinahópinn sem aldrei verður
fyllt.
Oft lágu leiðir þínar ríðandi í
Mosfellsdalinn og föst venja var
hjá ykkur mæðgum að koma á
vorin i fjárhúsið að kíkja á lömbin.
Það er mér kært að þú hefur
ákveðið að hvíla í Mosfellsdalnum,
á þeim stað þar sem ég sleit mín-
um bamsskóm og veit fyrir víst að
kyrrðin ríkir. Þú varst hetjan okk-
ar allra. Það góða styrki fjölskyldu
þína og vini.
Nú nkir kyrrð í djúpum dal,
þótt duni foss í gljúfrasal.
I hreiðrum fuglar hvíla rótt,
þeir hafa boðið góða nótt.
(Magnús Gíslason.)
Guðlaug Sigurðardóttir (Gullý).
SIGRÚN
SVERRISDÓTTIR
+ Sigrún Sverris-
dóttir fæddist í
Reykjavík 26. nóv-
ember 1966. Hún
lést af slysförum 5.
febrúar síðastliðinn
og var jarðsett á
Þingeyri hinn 13.
febrúar.
Elsku frænka. Mig
langar til að minnast
þín með nokkrum orð-
um á afmælisdaginn
þinn. Þrjátíu og þrjú
ár er ekki hár aldur til
að kveðja þennan
heim, en þér og barninu sem þú
varst ófrísk að hefur verið ætlað
eitthvert stærra og betra hlutverk.
Það er erfitt að setjast niður og ætla
að skrifa þessa grein, minningamar
era svo margar og erfitt að koma
orðum að þeim. Aldrei skorti mig
orð í öllum bréfunum sem ég skrif-
aði þér í gegnum tíðina, þegar þú
bjóst úti á landi og þegar þú varst í
Svíþjóð. Það er skrítið að geta ekki
bara tekið upp símtólið og hringt í
þig, það er svo margt sem mig lang-
ar til að segja þér. Við áttum svo
margar góðar stundir saman. Enda
þótt við ættum til að rífast út af hin-
um ýmsu hlutum, þá var vinskapur-
inn það mikill að við vorum ekki að
eyða tímanum í fýlu. Við vorum svo
góðar vinkonur og náðum vel sam-
an, og ég minnist allra utanlands-
ferðanna með ömmu og afa á okkar
yngri árum. Það sem við gátum
skemmt okkur vel í sundlaugunum
og á ströndunum.
Það voru rám þrjú
ár á milli okkar og þú
lést það ekki aftra þér
á unglingsáranum.
Alltaf leyfðh- þú litlu
frænku að dröslast
með þér hvert sem þú
fórst, hvort sem þú
varst að fara í Fella-
helli eða út með vin-
konum þínum, enda
héldu margir að við^-
væram systur. Þegar
ég komst svo á
bílprófsaldurinn þá
fórum við mikið í bíó
og á rúntinn. Yfirleytt voram við
búnar að sjá allar myndimar í bíó.
Þá skelltum við okkur bara aftur á
einhverja góða grínmynd. Það
skipti engu máli þótt við væram
búnar að sjá myndina áður, svo
framarlega sem hægt væri að hlæja
að henni. Við hlógum svo mikið
saman, okkur fannst allt fyndið. Ég
er viss um að fólk hefur ósjaldan
haldið að ekki væri í lagi með okkur
þegar við voram kannski í hláturs-
kasti úti á miðri götu eða inni í búð.
Við áttum líka gott með að tala sam-
an og gerðum mikið af því, og ef
eitthvað var að gátum við alltaf ráð-
lagt hvor annarri.
Með tímanum urðu áhugamálin
önnur og við fórum hvor í sína átt-
ina, en héldum þó alltaf sambandi
með bréfum og löngum símtölum.
Elsku Sigrún, þakka þér fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman.
Helga Þórhallsdóttir.
HREINN HEIÐAR
HERMANNSSON
+ Hreinn Heiðar
Hermannsson
fæddist á Akureyri
3. maí 1937. Hann
lést á Landspítalan-
um 14. nóvember
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Kópavogskirkju 22.
nóvember.
Það er strákaskari
suður og uppá Gaut-
landatúni að renna sér
og þó ekki sé brekkan
brött kútveltast flestir
áður en komið er niður
í miðja brekku. Allt í einu kemur
maður á fleygiferð ofan frá Barði
og allt niður að bæ, ótrúlegt! Og þó
enn furðulegi'a að hann fór jafn
hratt upp aftur. Þetta er hann
Hreinn, segja strákarnir. Já, þarna
var hann loksins kominn strákur-
inn hennar frænku eins og hún hét í
þá tíð. Sumarið eftir er hann kom-
inn út í Kinn með Bjarna og Steina
og ég dubbaður upp sem leiðsögu-
maður út að sjó og reyni að segja
þeim hvað fjöllin heita en þeir horfa
bara á brimið, sem mér fannst bara
ósköp venjulegt brim. Þetta eru
fyrstu minningamar um Hrein,
hvað gat hann heitið annað. Ég fór
að reyna að vera eins og hann,
gi-eiða mér eins og hann, það gekk
ekki, það stóð bara allt
út í loftið; brosa eins
og hann, það var ekki
hægt, því að það brosti
enginn eins og
Hreinn; það var svo
mikil gleði og hlýja í
þessu brosi. Og ég fór
að reyna að ganga eins
og hann, ekki hægt, að
minnsta kosti ekki á
skíðum enda hann
einn úr gullaldarliði
mývetnskra skíða-,
göngumanna.
Árin liðu og hún
Valdís kom til sögunn-
ar. Það sem hún var falleg og hvað
hún gat hlegið mikið. Börnin óðar
orðin fjögur og þeir Pétur og
Trausti komnir í sveit norður í
Björg. Það voru góð sumur, ekki
endilega veðrið, en það gerði
minna, þeir voru alltaf í góðu skapi
og höfðu erft prakkaraeðli sem féll
vel að umhverfinu. A þessum áram
kynntumst við Hreinn. Það voru
dýrmæt kynni og á þau féll enginn
skuggi.
Og nú er hann farinn og það vek-
ur bæði sorg og gleði. Gleði að fá að
fara án þess að þjást árum saman*
en óendanlega sorg að hann sem
hafði svo mikla hæfileika til að
gleðja skuli kveðja svo alltof fljótt.
Hlöðver Pétur Hlöðversson.
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti
1, Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi
(569 1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
gi'einina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Um hvern látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfilegii
lengd, en aðrar gi'einar um sama einstakling takmarkast við eina örk,
A-4, miðað við meðallinubil og hæfílega línulengd, - eða 2.200 slög (um
25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast
við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnai'-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.