Morgunblaðið - 26.11.1999, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 26. NÓVEMBER 1999 51
þetta og vildi bara eyða þessu. í
framhaldi af því sagðir þú mér hvað
sjúkdómurinn væri líklega kominn
á hættulegt stig og hvað þú hefðir
miklar áhyggjur af Ola og fjöl-
skyldu þinni, því þú varst ekki að
hugsa um sjálfa þig. Við töluðum,
grétum og héldum utan um hvor
aðra og þá hefði ég viljað eiga töfra-
sprota tO að veifa yfir þér og gera
þig heObrigða aftur. Þegar við loks
fórum að sofa var kominn morgunn
og sólin komin hátt á loft.
Það voru góðir tímar, Elsa mín,
þegar við leigðum á Bugðulæknum,
þú þá með Sigga Þór tveggja ára og
ég með Lindu þriggja ára og þau
voru eins og lítil systkin, svo góð
saman. Það gat líka hvesst í kring-
um okkur, þar sem fóru saman
tvær skapmiklar manneskjur, en
það styrkti nú bara vináttuböndin
og við hlógum að þessu seinna.
Það kom mér ekki á óvart þegar
Óli hringdi á fóstudaginn að segja
mér að þú hefðir kvatt þá um nótt-
ina, því nokkrum dögum áður hafði
mig dreymt, að ég ætlaði að heim-
sækja þig og ég fann þig hvergi í
húsinu. Sams konar draum
dreymdi mig þrisvar áður en önnur
vinkona mín dó fyrir eOefu árum.
Mn nótt er með öðrum stjömum.
Umlognkyrratjöm
lauMndurfer.
Kallaðeráþigogkomið
að kveðjustundinni er.
Úr lindunum djúpu leitar
ást Guðs til þín
yfiröllhöf.
Hún ferjar þig yfir fljótið
og færir þér h'fið að gjöf.
Og söngnum sem eyrað ei nemur
þérandaríbqóst.
Dreymi þig rótt,
liljan mín hvíta,
semopnastánýínótt.
(GunnarDal.)
Elsku Óli, Edda, Siggi Þór,
Guðni Már, Andri Freyr og aðrir
aðstandendur, missir ykkar er mik-
ill. Megi góður Guð styrkja ykkur
og styðja. Guð geymi elsku Elsu og
hafi hún þökk fyrir allt.
Þín vinkona
Markrún Óskarsdóttir.
Hún Elsa vinkona mín er dáin
langt fyrir aldur fram.
_ Við fjölskyldan kynntumst Elsu,
Óla og strákunum hennar, þeim
Sigga, Guðna og Andra, þegar við
fluttum í nýbyggðar íbúðir okkar í
Grundarhúsum fyrir rúmlega átta
árum og tengdust fjölskyldurnar
góðum vináttuböndum. Elsa vai’
gædd miklum hæfileikum. Hún var
listakokkur enda sýndi það sig best
þegar hún hélt matarboð fyrir vini
og ættingja. Þegar líða tók að jólum
barst bökunarilmurinn út um eld-
húsgluggann hjá henni því að alltaf
bakaði hún nokkrar sortir og fór
létt með það.
Elsa reyndist börnunum hans
Óla, þeim Guðrúnu, Tótu og Halla,
mjög vel enda var hún mjög barn-
góð og sótti lítill ömmustrákur mik-
ið til hennar, hann Fáfnir litli, son-
ur Tótu. Einnig átti Elsa sonarson,
hann Sverri Þór, en vegna búsetu
erlendis gat hann ekki verið mikið
hjá henni eins og hún hefði viljað.
Dætrum mínum var hún mjög góð,
sérstaklega var henni umhugað um
Guðrúnu mína sem átt hefur í erfíð-
leikum, að hún færi að sjá ljósið í
lífinu. Þegar ég fór til Osló í febrúar
til stjúpdóttur minnar, því að það
átti að skíra son hennar, tók Elsa
ekki annað í mál en ég færi með
pakka til litla prinsins frá þeim.
Tvær yngstu dætur mínar, þær
Thelma Björk og Þórhildur Svava,
sóttu mikið til hennar og alltaf var
hún tilbúin að líta eftir þeim meðan
heilsan leyfði, en eftir að hún veikt-
ist var hún alveg miður sín að geta
ekki aðstoðað mig með stelpurnar
ef ég þurfti barnapössun. Það sýnir
best hvað hún var góð við þær að
þegar ég þurfti að segja þeim þessa
harmafregn, þá segir Þórhildur
Svava eftir smáumhugsun: „Elsa
best í heimi.“
Elsku Edda, megi algóður Guð
styrkja þig í þessari miklu sorg þar
sem Elsa var þitt einkabarn.
Við Einar og dætur vottum Óla,
Sigga, Guðna, Andra, stjúpbömum,
tengdabömum og barnabörnum
einlæga samúð.
Guð veri með þeim öllum og
styrki í sorg þeirra.
Blessuð sé minning Elsu Brynj-
ólfsdóttur.
Bára og Einar.
Elsku Elsa mín, nú ert þú farin
frá okkur eftir löng og erfið veik-
indi.
Eg trúði þessu ekki þegar
mamma kom til min og sagði mér
frá jm' að hún Elsa væri dáin.
Eg mun sakna þín óendanlega
mikið og minningin um þig mun lifa
í hjarta mínu alla mína ævi.
Eg man þegar ég kom til þín
stundum um jólin til að hjálpa þér
að pakka inn jólagjöfum. Mér
fannst altaf svo gott að koma til þín.
Þú varst alltaf svo góð við alla og
vildir allt fyrir alla gera.
Þú trúðir alltaf á mig þegar ég
átti i erfiðleikum; að ég gæti komið
mér úr þessu rugli.
Mér þykir svo sárt að komast
ekki að jarðarförinni þinni, en ég
veit að þú munt skilja það, og ég
veit að þú munt fylgjast með mér
og hjálpa mér þegar ég á í erfiðleik-
um.
Elsku Elsa, takk fyrir allt og
takk fyrir allar góðu stundimar
sem við áttum saman.
Eg bið Guð að styrkja ástvini
Elsu í þeirra miklu sorg.
Ástar- og saknaðarkveðjur.
Þín
Guðrún Eva.
Ég kveiki á kertum mínum
við krossins helga tré.
I öllum sálmum sínum
hinnsekibeygirkné.
Égvilltistoftafvegi.
Égvaktioftogbað.
Núhallarhelgumdegi
áHausaskeljastað.
í gegnum móðu’ og mistur
égmikilundursé.
Eg sé þig koma, Kristur,
með krossins þunga tré.
Af enni daggir dijúpa,
og dýrð úr augum skín.
A klettinn vil ég kqúpa
og kyssa sporin þín.
Égfellaðfótumþínum
ogfaðmalífsinstré.
Með innri augum mínum
égundurmikilsé.
Þústýrirvorsinsveldi
ogvemdarhveijarós.
Frá þínum ástareldi
fá allir heimar ijós.
(Davíð Stef.)
Elsku Elsa, minning þín lifir í
hjörtum okkar.
Guð geymi þig.
Thelma Björk og
Þórhildur Svava.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
ogallterorðiðrótt.
N ú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að stólja,
enþaðerGuðs aðvilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
(V. Briem.)
Við biðjum Guð að styrkja ástvini
Elsu í þeirra miklu sorg.
Guð geymi þig, elsku Elsa.
Anna Margrét, Guðrún
Eva og Helga Rut.
Elsa hafði ætlað að vera með
okkur í saumó á mánudagskvöldið
var. Við erum svo ungar ennþá og
sem betur fer bjartsýnar að þrátt
fyrir mikil og alvarleg veikindi Elsu
hvarflaði ekki að okkur að í stað
þess að spjalla allar saman og hlæja
myndi kvöldið líða við að skrifa um
hana minningargrein. Þetta var
tregafull stund en um leið góð því
við rifjuðum upp óteljandi
skemmtilegar minningar um yndis-
lega vinkonu.
Leiðir okkar allra lágu saman í
barnaskóla og snemma kom í ljós
að Elsa var okkur fremri á ýmsum
sviðum. Það er oft þannig að áhuga-
svið hæfileikafólks dreifist víða og
þannig var því farið með Elsu. Hún
var skarpgreind og mikil náms-
manneskja, spilaði eins og engill á
gítar og talaði „útlensku“ langt á
undan okkur hinum svo nokkuð sé
nefnt. Elsa var einkabarn móður
sinnar og bjó alla barnæskuna með
henni á ástríku heimili móðurfor-
eldranna. Þar naut hún ein athygli
þeirra allra óskiptrar og til hennar
voru gerðar töluverðar kröfur sem
varð eflaust til þess að hún þrosk-
aðist fyrr en við hinar. Samband
Elsu og móður hennar, Þórunnar
Eddu, var fallegt og yndislegt og að
sumu leyti eins og náinna systra.
Við öfunduðum Elsu mikið af því
hvað hún átti skilningsríka og
víðsýna móður þegar okkur fannst
eigin foreldrar ekki skilja bofs í því
hvað lífið gekk út á.
Þegar við veltum því fyrir okkur
hvað einkenndi Elsu öðru fremur
var ýmislegt nefnt en okkur bar
saman um að yfirbragð heimsdömu
væri ofarlega á lista allt frá því hún
var mjög ung. Hún fór alla tíð sínar
eigin leiðir og var á allt of stuttri
ævi búin að upplifa meira en hægt
er að sætta sig við en alltaf hélt hún
reisn. Elsa sópaði að sér athygli
hvar sem hún fór og þar kom m.a.
til mjög ákveðinn og óbrigðull
smekkur hennar. Sjálf var hún
óvenjulega lagleg og glæsileg kona
og naut þess að klæða sig upp, fara
út á meðal fólks og sýna sig og sjá
aðra. Sá háttur var hafður á í
saumaklúbbspartíum í eina tíð að
við mættum allar ófarðaðar og
höfðum okkur til saman. En Elsa
varð fljótt leið á þessu fyrirkomu-
lagi því þegar kominn var tími til að
fara á ballið var hún alltaf óförðuð
sjálf því allar vildum við láta hana
laga okkur til. Hún var listamaður á
því sviði eins og svo mörgum öðr-
um. En það var alltaf jafn spenn-
andi að sjá hvernig hún breytti
+ Gunnlaugur
Þórarinsson
rafvirkjameistari
fæddist í Reykjavík
12. október 1926.
Hann lést 18. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Þórarinn
Gunnlaugsson, skip-
stjóri, f. 19.3. 1898,
d. 20.5. 1974, og
Ólafía Sigurjóns-
dóttir, húsmóðir, f.
17.1. 1903, d. 1.4.
1979. Systkini Gunn-
laugs eru: Sigrún
Þórarinsdóttir, f. 17.1.1932, Sig-
urgeir Þórarinsson, f. 31.8.1937,
og Þorlákur Þórarinsson hálf-
bróðir, hann er látinn. Gunn-
laugur lærði rafvirkjun og varð
meistari í iðn sinni, vann við þau
störf fyrst á skipum Eimskipafé-
lags Islands en siðan sem tjóna-
skoðunarmaður hjá Samábyrgð
íslands á fiskiskipum, en þar
lauk hann störfum og fór á eftir-
laun í árslok 1994.
Árið 1953 kvæntist Gunnlaug-
ur Huldu Thorarensen, f. 8.9.
1933, d. 10.4.1977. Hún var dótt-
ir Henriks Thorarensen skrif-
Þrátt fyrir þá einföldu staðreynd
að það eina sem öruggt er í þessum
heimi sé dauðinn, þá erum við alltaf
jafn óviðbúin komu hans. Þannig
setti mig hljóðan þegar mér var til-
kynnt að vinur minn, Gunnlaugur
Þórarinsson, væri látinn. Að vísu
vissum við að hann hafði átt við
vanheilsu að stríða hin síðari ár, en
kallið kom samt sem áður á óvart.
Leiðir okkar Gulla lágu saman
fyrir rúmum tuttugu árum þegar
börn okkar tengdust böndum, sem
sjálfri sér á mettíma í svo glæsilega
konu að það var ekki laust við af-
brýði hjá okkur hinum. Hún var
eins og kameljón. Inn fór vel sköp-
uð, venjuleg stelpa og út kom feg-
urðardís sem skákaði öllum öðrum
og hvert smáatriði var í stíl. Hún
var flottust.
Elsa bjó sér heimili á nokkrum
stöðum í gegnum tíðina og á undra-
verðan hátt tókst henni alltaf að
gera heimilið einstaklega fallegt og
smart við mjög mismunandi að-
stæður. Ef peningar voru af skorn-
um skammti þá saumaði hún bara
nákvæmlega það sem hana langaði
í. Hún gat einhvern veginn allt sem
hún vildi. Annað atriði sem eink-
enndi Elsu mjög sterkt var að hún
var alltaf fyrst til að gera alla hluti.
Hún var með í stofnun sauma-
klúbbsins, hún hélt alltaf fyrsta
klúbb á haustin og átti frumkvæði
að ýmsum skemmtilegum upp-
ákomum. Hún var yfirleitt fyrst til
að mæta þegar við hinar héldum
saumó og fyrst til að fara. Henni lá
alltaf svolítið á. Hún varð líka fyrst
til að gifta sig, eignast barn og
meira að segja fyrst til að verða
amma. Hún var búin að eignast
fjögur böm þegar sumar okkar
vomm varla búnar að stíga fyrstu
skrefin út í lífið en nákvæmlega
svona vildi hún haga sínu lífi. Hún
var óvenjulega viljasterk og hún lét
ungan aldur ekki setja sér nein
mörk þegar hún og fyrri maður
hennar og barnsfaðir, Sigurður
Trausti, vildu ganga í hjónaband.
Hún fékk bara til þess forsetaleyfi.
En þrátt fyrir áföll á lífsleiðinni átti
Elsa hamingjuríka ævi. Hún lifði
fyrir yndislega syni sína, Sigm’ð
Þór, Guðna Má og Andra Frey og
eiginmanninn Olaf og naut þess að
sjá ömmubörnin fæðast en nú er
einmitt von á ömmubarni númer
tvö hjá Sigga Þór. Börn Ólafs vom
henni líka afar kær og þar vora
fædd þrjú ömmubörn sem hún leit
á sem sín eigin.
Elsa dansaði í svolítið öðrum
takti en við vinkonur hennar en það
var hennar taktur. Hún var drottn-
ing sem naut lífsins og kunni að láta
sér líða vel en var um leið óeigingj-
stofustjóra, f. 13.10.
1902, d. 15.5. 1978,
og Eyþóru Thorar-
ensen Ásgrímsdótt-
ur, f. 18.3. 1905, d.
28.8. 1982. Böm
Gunnlaugs og
Huldu em: 1) Hen-
rik Thorarensen
Gunnlaugsson, f.
1.5. 1950, hann var
tvíkvæntur, fyrri
kona hans var Anna
Bjarnadóttir, en
þau slitu samvistir.
Síðari kona hans
var Þórdís Bjarna-
dóttir, f. 25.4. 1948, en hún lést
5.10. 1995. Þau áttu eitt barn,
Huldu, f. 17.12. 1987. Fyrir átti
Þórdís eina dóttur, Gunnþóm
Amardóttur, f. 29.6.1969. 2) Þór
Thorarensen Gunnlaugson, f.
14.1. 1962, ferðafræðingur, bú-
settur í Hollandi. Hann er kvænt-
ur Sigríði Atladóttur, f. 30.4.
1961, starfar hjá Eimskip í Rott-
erdam. Börn þeirra em Gunn-
laugur Þór, f. 6.7. 1992, og Ey-
þóra Elísabet, f. 10.8.1998.
Utför Gunnlaugs verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 10.30.
hafa runnið í farsælum ferli fram á
þennan dag.
Að vísu vissi ég af Gulla fyrr, það
er að segja á unglingsárum mínum,
þegar hnefaleikar voru leyfð
íþróttagrein á Islandi, en hann var
mjög liðtækur keppnismaður á
þeim tíma og þar eignaðist hann
marga af sínum bestu félögum, sem
héldu sambandi lengst af meðan
hann gat og hittust þeir reglulega
til léttra æfinga.
Um sama leyti og kynni okkar
örn og hjálpfús ef henni fannst sín
vera þörf. Barátta við sykursýki frá
unga aldri og áföH í gegnum lífið
gerðu Elsu víðsýna og fordóma^
lausa og hún átti auðvelt með að sjá
tilverana frá mörgum sjónarhorn-
um. En sykursýkin er harður hús-
bóndi sem hún átti erfitt með að
beygja sig undir. En kannski var
það vegna sjúkdómsins sem hún
lifði hraðar en samferðamennirnir
og langt um aldur fram er hún fyrst
til að fara. Við kveðjum kæra vin-
konu sem mun eiga sinn stóra sess í
hjörtum okkar um alla framtíð og
biðjum algóðan Guð að geyma hana
og hugga ástvini hennar.
Saumaklúbburinn; Sólveig,
Gunnhildur, Sigríður,
Helga M., Helga H., Hrönn,
Matthildur og Fjóla.
Skilafrest-
ur minn-
ingar-
greina
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: I sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í mið-
vikudags-, fimmtudags-,
föstudags- og laugardagsblað
þarf greinin að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dögum
fyrir birtingardag. Berist
gi-ein eftir að skilafrestur er
útrunninn eða eftir að útför
hefur farið fram, er ekki unnt
að lofa ákveðnum birtingar-
degi. Þar sem pláss er takm-
arkað getur þurft að fresta
birtingu greina, enda þótt þær
berist innan hins tiltekna
skilafrests.
Gulla hófust varð hann fyrir því
mikla áfalli að missa eiginkonu
sína, Huldu Thorarensen, en milli
þeirra vora miklir kærleikar og í
tímans rás kom það berlega í ljós að
hún hafði verið hans haldreipi í líf-
inu og fyrir hana hefði hann vaðið
eld, efþurfthefði.
Allt sem gerðist á heimili þeirra
var samtengt þeirri stefnu, að sam-c.
an gerðist allt gott, og var því miss-
ir hans mikill og allt til dauðadags
gat hann ekki sætt sig við að hún
hefði verið tekin frá honum svo
snemma.
Þau fóru margar ferðir til út-
landa og nutu samvista þar bæði
meðan synir þeirra vora ungir og
einnig eftir að þeir fóru að leita á vit
eigin ákvarðana. Gulli gerðist félagi
í Oddfellow-reglunni og var þar
mjög virkur meðan heHsan leyfði
og tók þátt í félagsstörfum af
áhuga.
Hann lærði til rafvirkjunar og
stundaði þau störf bæði í landi og
einnig á millilandaskipum. Hann
öðlaðist meistararéttindi í faginu .
og vann sem slíkur nokkur ár, en
gekk svo til liðs við Samábyrgð ís-
lands á fiskiskipum sem eftirlits-
maður og tjónaskoðunarmaður og
var hann þar traustur og sam-
kvæmur sjálfum sér í öUum störf-
um.
Meðan Gulli var heill heilsu var
hann mikil félagsvera og naut þess
að vera innan um fólk og ræða mál
og málefni, hafði hann mjög fast-
mótaðar skoðanir á flestum málum,
sama hvort þau vora pólitísk eða
bara þessi venjulegu dægurmál.
Hér hefi ég aðeins stiklað á stóri^
í lífshlaupi vinar míns, Gunnlaugs
Þórarinssonar, eins og ég kynntist
því. Fyrir þessi ár sem leiðir okkar
lágu saman viljum við, ég og eigin-
kona mín, þakka og við munum
minnast Gulla meðan okkur endist
önd tU. Við sendum öllum aðstand-
endum hans samúðarkveðjur. Gu(d
geymi Gunnlaug Þórarinsson. -1
Atli Ágústsson.
GUNNLAUGUR
ÞÓRARINSSON