Morgunblaðið - 08.01.2000, Side 57

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
L AU GARDAGUR 8. JANÚAR 2000 57
ANNA MARÍA
HÉÐINSDÓTTIR
+ Anna María Héð-
insdóttir fæddist
á Húsavík 13. maí
1977. Hún andaðist á
hcimili sínu á Sól-
vallagötu 72, 31. des-
ember síðastliðinn.
Hún var dóttir hjón-
anna Héðins Helga-
sonar, f. 11.5. 1957,
og Sigríðar Aðal-
geirsdóttur, f. 22.4.
1958. Eftirlifandi
bróðir hennar er
Helgi, f. 13.3. 1985.
Anna María lætur
eftir sig dóttur, Lilju
Björgu, f. 14.5. 1996, sem hún
eignaðist með fyrrverandi sam-
býlismanni sínum, Jóni Gunnari
Stefánssyni, f. 29.5. 1976. Sam-
býlismaður Önnu Maríu frá 1997
er Snæbjörn Ragnarsson, f. 25.1.
1978.
Anna María stundaði nám í
mannfræði við Háskóla Islands
og var þar á öðru ári þegar hún
lést. Hún lauk stúdentsprófi frá
Framhaldsskólanum
á Húsavík á mála-
braut vorið 1997.
Með námi vann
Anna María ýmis
verslunar- og skrif-
stofustörf, nú síðast
hjá Hagkaupi í
Smáranum í Kópa-
vogi.
Sem barn og
unglingur var hún
mjög virk í íþrótt-
um, og má þar sér-
staklega nefna
skíðaíþróttina, þar
sem hún vann til
margra verðlauna. Hún lærði
söng í tvo vetur hjá Hólmfríði
Benediktsdóttur á Húsavík og
var hjá henni í stúlknakór Húsa-
víkur. Eftir að hún flutti td
Reykjavíkur söng hún um tíma
með Vox feminae hjá Margréti
Páhnadóttur.
títför Önnu Maríu fer fram frá
Húsavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Viðsjál lífsklukka vonanna gengur
áveginummínum.
Geisli minn bjartur logar ei lengur
á lífskveiknum þínum.
Tregafull horfir veröldin við mér
vökuna hljóða,
með söknuð í hjarta ég blessunar bið þér
bamiðmittgóða.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Kveðja frá,
ömmu Beggu.
Okkar kæra Anna María. Með ör-
fáum orðum langar okkur til að
minnast þín.
Það er þungbær tilhugsun að eiga
ekki eftir að sjá þig aftur, eins og það
var ávallt gaman að umgangast þig,
þú gafst svo mikið af þér og varst svo
glöð og ánægð. Margar góðar og
skemmtilegar minningar rifjast nú
upp við fráfall þitt. Þú stóðst jafnan
fremst í flokki innan okkar hóps við
hin ýmsu tilefni, t.d. á bekkjarkvöld-
unum okkar. Söngur þinn og tónlist-
arhæfileikar glöddu marga og
skemmst er að minnast þess þegar
þú stóðst á sviði og söngst fyrir hönd
okkar í söngkeppni framhaldsskól-
anna. Þá skein stolt úr hverju andliti.
Það er með miklum trega og sökn-
uði sem við kveðjum þig nú. 1 minn-
ingunni sem alltaf mun geymast í
hjarta okkar skín skært ljós fyrir óm-
etanlega vináttu.
Líkt og rótfóst angan er
ímynd þín í hjarta mér
Minning þína þar ég geymi
þinni mynd úr huga mér aldrei gleymi
öðru gleymi - ekki þér.
(Þýð. Yngvi Jóhannesson.)
Megi góður guð leiða þig inn í hina ei-
lífu birtu og styrkja ástvini þína í
sorginni.
Guð blessi sálu þína.
Bekkjarsystkinin á Húsavík.
Vinkona mín
sem brosir
stórogfalleg
hjá sólinni í aprfl
Þúertsúsemhorfir
í fegurðarátt
meðanhlýjanlæðist
íauguþínoghár
Vinkona mín á himninum
á morgun springur sólin í maí út
og gægist um endalaust hnappagatið á
blússunni þinni
vinkonamín
(Steinunn Sigurðardóttir.)
í dag kveðjum við söngsystur okk-
ar, Önnu Maríu Héðinsdóttur.
Anna María gekk til liðs við Vox
Feminae haustið 1998 og þar fengum
við að njóta ljúfmennsku hennar og
söngs. Við þökkum samverustund-
imar og minnumst hennar með sökn-
uði.
Við sendum Lilju litlu og öðrum
aðstandendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Megi algóður Guð
vemda ykkur og veita styrk í sorg-
inni.
Félagar í Vox Feminae.
Það er gaman að láta hugann reika
og minnast þess atburðar þegar lítil
snaggaraleg 9 ára rauðhærð stúlka
bankaði á dymar á kennarastofunni
á Gmnnskólanum á Húsavík og
spurði eftir henni Hóffý. Hún var
með erindi. Fyrh- hönd bekkjar-
systkina sinna fór hún fram á það að
stofnaður yrði kór í hennar bekk.
Ekki bara svona þar sem allir sungu
eins, heldur í alvöru með mörgum
röddum og svoleiðis. Það leyndi sér
ekki ákveðnin. Ekkert smávegis var
hún Anna María Héðinsdóttir lík
henni ömmu sinni og nöfnu, Maríu,
sem var „konan í næsta húsi“ þegar
ég var að alast upp á Hólnum en
margar stundimar sat hún við eld-
húsborðið, púaði sígarettur og drakk
kaffi með móður minni á meðan hún
gerði góðlátlegt grín að samferða-
mönnum okkar á Húsavík. Svona
ákveðnar konur eins og þessar Mar-
íur skilja ekki neiið þannig að það er
best að segja barajá þegar þær biðja
um eitthvað. Því fór þessi kór af stað
með ágætis árangri strax eftir
nokkra mánuði. Það vom svo sem
margir kvenskömngar sem oft á ís-
lensku em kallaðar frekjur í þessum
kór. Margar þeirra urðu síðan kór-
stólpai’ í Stúlknakór Húsavíkur og
var hún Anna María áfram í farar-
broddi, var samt ekki mikið að trana
sér fram, hafði líka ýmsum öðmm
hnöppum að hneppa eins og til dæm-
is að eignast litla dóttur svona í miðju
námi við Framhaldsskólann á Húsa-
vik. Við höfðum í nógu að snúast,
ákváðum að setja nefíð upp í loft og
taka þátt í alþjóðlegu kóramóti í
Giessen í Þýskalandi sumarið 1997
og gerðum það að sjálfsögðu með
stæl. Sú ferð var öll eitt ævintýri og
ekki var síðri undirbúningurinn þeg-
ar við fluttum „Sálma og syrpur“ á
Hótel Húsavík. Þar var Anna María í
einsöngshlutverkum og gerði af
miklum myndarbrag. Eg held það
hafi verið þá sem hún fór að „græja
það“ eins og unga fólkið segir, með
honum Bibba en hann sá um hljóðið í
sjóvinu okkar. Anna María hélt
áfram að syngja þegar hún flutti suð-
ur og söng með frænku sinni Möggu
Pálma í Vox Feminae þegar hún
hafði tíma frá erfíðu námi í Háskól-
anum. Ég hitti Önnu Maríu síðast
daginn fyrir Þorláksmessu en hún
var að vinna í Hagkaupi með náminu.
Hún var brosandi og glöð, var að fara
heim á Húsavíkina til að halda jólin
með íjölskyldunni sinni. Við óskuðum
hvor annarri gleðilegra jóla og nýs
árs eins og við gerum hér á í slandi.
En hvað svo? Ekki vissi ég að hún
Anna María burðaðist með „svarta
hundinrí' svokallaða. Þennan algjör-
lega óboðna gest sem brýst inn í hug-
arheim fólks (mér skilst að hann sé
sérstaklega grimmur hér á norðlæg-
um slóðum) og lætur því líða þannig
að það sér engan veginn til sólar.
Hún Anna María ákvað að þetta væri
nóg. Hún vildi komast héðan í burtu,
við vitum svo sem ekki upp á hár
hvert, en það veit hamingjan að ég
vona að Önnu Maríu líði vel og að hún
í Guði sínum almáttugum öðlist ró og
fríð. Við hin samferðamenn hennar
hér á jörðinni sitjum eftir með stein í
hjartanu og biðjum Guð um að láta
hann bráðna svona smám saman með
hækkandi sól. Það er ósköp eðlilegt
að syrgja en sorgin má ekki yfirbuga
okkur, það er svo margt að hyggja
að.
Það þarf að borða og sofa og læra
+ Hermína fædd-
ist á Stóruvöll-
um í Bárðardal 16.
mars 1904. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 26.
desember síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Áskirkju 7. janúar.
Hljóðfærið er þagn-
að. Stórt hjarta er
hætt að slá. Langri
vegferð Hermínu föð-
ursystur minnar er
lokið. Ferðin hófst í
Bárðardal fyrir tæpri öld.
Leiðin lá yfir Vallafjall, um Bílds-
árskarð til Akureyrar, þaðan til
Kaupmannahafnar og Hamborgar,
aftur til Hafnar og loks til Reykja-
víkur. í allri þessari för ómaði tón-
listin, arfur sem hún hafði hlotið í
vöggugjöf og miðlaði öðrum svo ríku-
lega af.
Spítalavegur 15 á Akureyri, hús
organistans og söngkennarans, föð-
ur hennar, var hús hljómanna. Hann
kenndi á hljóðfæri frá morgni til
kvölds. Þar lærði hún ásamt bræðr-
um sínum að leika á hljóðfæri. Bráð-
ung hljóp hún í skarðið fyrir föður
sinn og lék við guðsþjónustur á or-
gelið í kirkjunni í veikindaforföllum
hans, meðal annars eitt sinn á jólum.
Síðar fór hún til náms í áðurgreind-
um borgum og settist að í Hamborg
ásamt eiginmanni sínum, Bimi
Kristjánssyni stórkaupmanni. Þar
hélt hún tónleika og
kenndi á píanó.
Heimili þeirra Björns
varð samkomustaður ís-
lenskra tónlistarmanna í
Þýskalandi. Á heims-
styrjaldarárunum síðari
urðu þau að flýja til
Kaupmannahafnar
ásamt sonum sínum
tveimur. Þar stundaði
hún píanókennslu í
einkatímum.
Eftir að stríðinu lauk
bjuggu þau í Reykjavík
þar sem Bjöm stundaði
kaupmennsku en hún
hóf ævistarf sitt hér heima, píanó-
kennslu. Þeir voru ófáir sem byrjuðu
tónlistamám undir hennar leiðsögn,
þeirra á meðal margh- fremstu
píanóleikarar landsins. Við njótum
því enn góðs af starfi hennar.
Það sem einkenndi frænku mína
framar öðra var góðmennska og
hlýja ásamt festu og samviskusemi.
Þessir eiginleikar gerðu hana ekki
aðeins að góðum kennara heldur áttu
þeir sinn þátt í að órofa vinátta og
trúnaður myndaðist milli hennar og
fjölmargra nemenda hennar. Það
þer mannkostum hennar fagm-t
vitni. Hún fylgdist vel með fram-
gangi þessara „músíkdætra“ sinna,
því langflestir nemendurnir vora
stúlkur, eftir að hún sleppti af þeim
hendinni, ekki aðeins á tónlistar-
brautinni heldur einnig hvemig þeim
farnaðist í lífinu. Hún samgladdist
þeim í meðbyr en studdi þær og taldi
í þær kjark ef á móti blés.
Við frændsystkinin fóram heldur
ekki varhluta af umhyggju hennar
og ljúfmennsku. Framundir það síð-
asta kunni hún skil á börnum okkar
og jafnvel bamabörnum þótt eigin
afkomendur sætu auðvitað í fyrir-
rúmi. Það var skemmtilegt að heim-
sækja Hermínu, í hennar ranni ríkti
ætíð glaðværð og uppörvun. Þótt
hún væri stjómsöm var hún alltaf
háttvís í samskiptum við aðra. Hún
var umtalsfrómasta manneskja sem
ég hefi þekkt og ekki var dómgim-
inni fyrir að fara. Umburðarlyndi og
skilningur á högum annarra var of-
arlega í huga hennar. Beindist um-
ræðan inn á neikvæðar brautir sagði
hún: „Við skulum ekkert tala um
það. Við skulum tala um eitthvað
skemmtilegt.“ Af hennar fundi fóra
allir ánægðari en þeir komu.
Hermína var glæsileg kona. Ég
man glöggt þegar hún steig út úr
áætlunarbílnum á Ráðhústorgi er
fjölskyldan kom fyrst til Akureyrar
eftir stríðið. Hvað ég varð stoltur af
þessari fallegu, fjörmiklu frænku
minni sem hafði gengið í gegnum
raunir stríðsins en var samt svo kát
ogglöð.
Ég minnist þess líka hve mér þótti
mikið til hennar koma á aðfangadag
fyrir tveimur áram. Þá var hún enn,
hartnær blind, í íbúðinni sinni á
Reynimelnum.
Við voram bæði að bíða komu jól-
anna. I miðju samtali segir hún: „Við
skulum syngja Heims um ból. Þú
syngur, ég spila.“ Hún fetaði sig að
flyglinum, fór höndum um nótna-
borðið og sagði: „Nú byrjum við.“
Hún lauk forspilinu. Ég söng fyrstu
laglínurnar en þagnaði skjótt og
horfði á þessa aldurhnignu konu
réttast í sætinu, eins og hún kastaði
ellibelgnum, einbeita sér að því að
leika þetta fallega sálmalag eins vel
og hún kunni, líkt og á jólum forðum
í gömlu kirkjunni í Fjörunni. Engin
feilnóta slegin, styrkbreytingar allar
eftir bókinni, hraðinn jafn út í gegn.
Hún lék lagið þrisvar sinnum og
sagði svo: „Nú mega jólin koma.“
Þessi mynd gleymist seint.
Gylfi Pálsson.
+
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
BÁRÐUR ÍSLEIFSSON
arkitekt,
andaðist að kvöldi fimmtudagsins 6. janúar.
Unnur Arnórsdóttir,
Finnur Bárðarson, Iréne Jensen,
Leifur Bárðarson, Vilborg Ingólfsdóttir,
Inga María Leifsdóttir,
Margrét María Leifsdóttir, Helgi Örn Pétursson,
Máni Helgason.
HERMÍNA
SIGURGEIRSDÓTTIR
KRISTJÁNSSON
og lifa með frið í hjartanu og taka á
móti erfiðleikum sem koma og sem
betur fer oftast fara. Þá er gott að
eiga vin í Guði. „Guð í alheimsgeimi
og Guð í sjálfum okkur“ getur hugg-
að okkur. Við kunnum svo margai-
bænh- sem geta huggað.
Mig langar að hafa eina með hér,
bæn eftir Pál V.G. Kolka sem
Stúlknakór Húsavíkur söng við lag
Þorkels Sigurbjömssonar.
Til þín, Drottinn hnatta og heima.
Hljómarbænumfrið.
Veittu hijáðum, hreldum lýðum
hjálp í nauðum, sekum grið.
Þegar skjálfa skorðuð fjöllin,
skeika öll þín dýpstu ráð,
lát oss veika fá að finna
fasta bjargið, þína náð.
Bjartir englar betri heima
biðjiðfyriross.
Þú, sem fyrir þjáða bræður
þymikrýndur barst þinn kross,
lát oss við hann fá og finna
friðarathvarf, líknarskjól.
Miskunn veit oss mönnum sekum,
mikli Guð, við dómsins stól.
Megi bænin vera hinum fjölmörgu
aðstandendum Önnu Maríu styrkur
á þessum erfiðu tímamótum. Við
verðum að virða ákvörðun þessarar
söngvinkonu okkar. Hvíl í friði, Anna
María.
Hólmfríður S. Benediktsdóttir.
Það eru að nálgast mikil tímamót,
nýtt ár, ný öld og nýtt árþúsund er að
ganga í garð. Spennan er mikil meðal
manna, því þetta eiga að verða glæsi-
legustu áramót sem menn muna.
Ljósin á himninum verða skær þegar
öllum flugeldunum er skotið upp. En
þrátt f'yrir alla ytri ljósadýrð kemst
Ijósið ekki inn að hjartarótum allra,
myrkrið grúfir yfir og birtan hverfur.
Minningamar hrannast upp þegar
við hugsum til baka um hana Önnu
Maríu. Stúlkuna sem var hugljúfi
allra og lífgaði umhverfið í kringum
sig með ýmsum uppátækjum. Stúlk-
una sem hafði hæfileika og trú á það
sem hún var að gera. Stúlkuna sem
vildi prófa, og jafnvel ögra. Hún
þurfti snemma að axla ábyrgð og hún
vildi standa undir þeirri ábyrgð sem
á hana var lögð. En á ytra borðinu
kom ekki fram hvernig sálinni leið.
Við sem héldum að hún væri svo
sterk, í góðu jafnvægi, áttuðum okk-
ur ekki á líðan hennar.
Veturinn í vetur verður okkur
minnisstæðui- því samskiptin urðu
meiri við Önnu Maríu, Bibba og Lilju
Björgu. Lilja Björg var hjá okkur
aðra hverja helgi og lífgaði upp á
heimilislífið. Hún og dóttir okkar
urðu miklir mátar, og máttu ekki
hvor af annarri sjá. Það var notalegt
að fá Önnu Maríu og Bibba oftar í
heimsókn, setjast yfir kaffibolla og
ræða um lífið og tilverana. Við mun-
um sakna þessara stimda.
Elsku Lilja Björg, Bibbi, Sirrý,
Héðinn og Helgi. Guð gefi ykkur
styrk til að takast á við lífið. Minning-
in um Önnu Maríu mun lifa með okk-
ur.
Kristín og Helgi.
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suóurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
AUan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/