Morgunblaðið - 08.02.2000, Síða 50

r50 ÞRIÐJUDAGUR 8. FEBRÚAR 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Þóra Valgerður
Guðmundsdóttir
fæddist í Miðdal í
Kjós 29. ágúst 1904.
Hún lést á elliheimil-
inu Grund 1. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Guð-
mundur Hannesson,
bóndi í Miðdal, f.
1878, d. 1914 og kona
hans, Guðrún Þor-
láksdóttir, f. 1873, d.
' ’ 1960. Þóra var elst
sinna systkina, af
þeim er eitt á lífi,
Guðjón, sem fæddur
er 1910.
Hún giftist Þorsteini Jósepssyni
8. okt. 1927. Þorsteinn var fæddur
9. nóv. 1900 og d. 30. okt. 1982.
Þau eignuðust fjögur böm sem öll
eru á lífi. Þau eru: 1) Ágústa, f.
1928. Hennar maður er Jón Guð-
mundsson, þau eiga fimm böm, 15
bamabörn og fjögur barnabama-
böm. 2) Guðrún, f. 1929. Hún á
fjögur böra, átta bamaböm og
þijú barnabarnabörn. 3) Guð-
Loksins er amma okkar búin að
fcfá hvfldina sem hún hefur beðið eftir
síðustu árin, því eins og þessi trúaða
kona sagði: „Það er næstum því
óguðlegt að lifa svona lengi.“
Hún amma var svo heppin að
halda líkamlegri og andlegri heilsu
allt fram á síðasta ár, þá fór minnið
mundur, f. 1930.
Hans kona er Hulda
Eggertsdóttir, þau
eiga fimm börn, tíu
bamabörn og eitt
barnabamabarn.
Guðmundur á að
auki eina dóttur. 4)
Sigrún, f. 1931.
Hennar maður var
Gísli Ólafsson, d.
1991, Þau eignuðust
fimm börn, ellefu
bamaböm og eitt
bamabamabarn.
Þóra fluttist ung
kona til Reykjavíkur
og fór fljótlega að búa á Grettis-
götunni og bjó þar allt til ársins
1998 (alls í 69 ár) þar til hún flutt-
ist á elliheimilið Grund.
Fyrir utan að gæta bús og
bama vann hún ýmis verkakvenn-
astörf, sfðustu starfsárin sem
matráðskona í Tryggingastofnun
ríkisins.
Útför Þóm fer fram frá Hall-
grímskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13:30.
að láta sig, en hún tapaði þó aldrei
hlýjunni og gestrisninni, alltaf fagn-
aði hún manni af hjartans einlægni.
Amma var svo samofin lífi okkar
allra að það er erfitt að hugsa tfl
þess að þessu tímabili sé lokið, því
enga konu þekkjum við sem hefur
verið okkur svo notaleg og góð, hún
hafði einstakt lag á að láta okkur
líða vel og virtist hafa lifandi áhuga
á öllu sem við tókum okkur fyrir
hendur.
Alltaf var hægt að leita til ömmu
með þau vandamál sem upp komu,
hún hafði lag á að leysa úr þeim
hvort sem það var að sauma dragt,
gefa okkur pening fyrir balli eða
bara hlusta á okkur tala um órétt-
læti heimsins.
Eitt var það sem amma hafði
mjög gaman af og það var að ferð-
ast um landið og dvaldi hún mörg
sumur ásamt einhverju barnabarni
sínu í Þórsmörk. Ótaldar eru allar
þær ferðir sem hún fór með kvenfé-
lagi Hallgrímskirkju.
Prjónaskapur var eitt af hennar
áhugamálum og ekki er til sá af-
komandi sem á ekki eitthvað prjón-
að eftir hana, kleinur, sjöl eða
sokka. En tvíbanda rósavettlingarn-
ir voru hennar sérgrein og eru ein-
kennistákn fjölskyldunnar.
Við viljum þakka ömmu fyrir allt
sem hún var okkur og allar þær
minningar sem hún lætur okkur eft-
ir.
Að lokum þökkum við starfsfólki
Grundar fyrir þá alúð og umhyggju
sem henni var sýnd þann tíma sem
hún dvaldi þar.
Þóra Valgerður, Anna
Björg, Ólafur Helgi,
Jóna og Ágúst Haukur.
Amma á Grettó er svifin inn í
draumalandið í hárri elli. Hún var
náttúrubarn og hafði yndi af ferða-
lögum, en átti ekki kost á að njóta
þeirra fyrr en á efri árum. Hér er
með fátæklegum orðum minnst
nokkurra augnablika þar sem við
vorum ferðafélagar.
Á unglingsárunum naut ég þeirra
forréttinda að vera nokkur sumur
heimagangur á Grettisgötunni. Afi
bar út árbók Ferðafélags Islands
um langt árabil og afabörnin aðstoð-
uðu hann á sumrin. Þessu starfi
sinnti ég nokkur ár og uppskar síð-
sumars vikudvöl með ömmu í Þórs-
mörk. Þessar ferðir eru ógleyman-
legar og mörkuðu spor í huga
óharðnaðs unglingsins. Á þessum
árum var gengið á stígvélum og
strigaskóm og einstaka sérvitringar
notuðu göngustafi, einkum útlend-
ingar. Utivistarbyltingin var ekki
hafin, amma aðeins hálfsjötug og í
fullu fjöri. Við upplifðum saman
náttúnifegurð og töfra Merkurinn-
ar, skoðuðum gljúfur, gil og hella,
blómgróður og fugla. Á kvöldvökum
drukkum við í okkur sögur og sung-
um „Frjálst er í fjallasal, fagurt í
skógardal". Amma naut þessara
ferða og hlakkaði til þeirra allan
veturinn. Hún ávann sér vináttu
hvers manns með óvenju hlýju við-
móti og átti mikið að gefa öðrum.
Amma var drottning í Langadal og
Skagfjörðskáli höllin.
Áratug síðar eigum við saman
nokkra daga í Skaftafelli. Hún hálf-
áttræð og unglingurinn búinn að
slíta barnsskónum og ráðinn til að
gæta lands. Enn voru kraftar nægir
og hugurinn mikill. Við gengum upp
Austurbrekkur að Svartafossi á
mildum sumardegi, birkið ilmaði og
fuglar sungu í heiði. Fossinn valt
seiðandi fram í vorham í breiðri
slæðu. Fyrr en varði var sú gamla
búin að hlaupa yfir blauta stórgrýt-
isurðina á gúmmístígvélum og kom-
in á bak við fossinn. Þar stóð hún
vot undir beljandi fossinum og
brosti sigri hrósandi framan í land-
vörðinn. Of seint var að vara við
hættunni enda heyrðist vart manns-
ins mál og amma farin að tapa
heyrn.
Enn líða tæpir tveir áratugir,
amma orðin 93 og unglingurinn
miðaldra. Ferðinni er heitið í Bása í
Þórsmörk, íyrirheitna landið sem
við höfðum stefnt að því að heim-
sækja einu sinni enn. Mörkin brást
ekki gömlum aðdáendum og skart-
aði sínu fegursta. Kraftar ömmu
voru á þrotum, fætur lúnir, sjón
döpur og heyrn sáralítil. Hugurinn
var þó á sínum stað og blik í auga
þegar horft var langa stund norður
yfir Krossá til Valahnjúks og
Langadals. Mikill mannfjöldi var í
Básum þar sem harla fáir komu fyrr
á árum. Fannst henni sérkennilegt
hve landið handan Krossár var
grösugra en Goðalandið.
Unglingurinn reynir nú að gæta
þess lands sem honum var innprent-
að í æsku en amma hefur lagt upp í
sína síðustu ferð. Þar verður örugg-
lega sungið:
Ofarlega mér er í sinni,
María, María,
að það var fagurt í Þórsmörkinni,
María, María.
Birkið ilmaði, alltvarð hljótt
yfir oss hvelfdist stjömunótt
María, María, María, María, María, María
(Sig. Þórarinsson.)
Sérstakar þakkir vil ég færa
systrum mínum, Þóru og Guðrúnu,
sem sýndu ömmu einstaka ræktar-
semi allt til hinsta dags.
Gísli Gíslason.
ÞÓRA VALGERÐUR
GUÐMUNDSDÓTTIR
ERLA
LÁR USDÓTTIR
+ Erla Lárasdóttir
fæddist í Reykja-
vík 11. nóvember
1935. Hún lést 8. jan-
úar síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Kotstrand-
arkirkju í Ölfusi 18.
janúar.
Mig langar aðeins til
þess að senda fáein
kveðjuorð til gamallar
vinkonu minnar Erlu.
Það sannaðist best mál-
tækið núna að aldrei
skal geyma morgun-
•Jeginum það er þú getur gert í dag.
Hversu oft varð mér ekki hugsað
til Erlu og ætlaði að hringja til henn-
Gróðrarstöðin ™
mtCIHLÍÞ ♦
Hús blómanna
Blómaskreytingar
við öll tækifæri.
Dalvcg 32 Kópavogi sími: 564 2480
ar, en um fjögur ár eru liðin síðan við hittumst J. Hlynur Þór Sig- 1 urjónsson fædd- „tflitni..
síðast. Hún fluttist austur í sveit með sambýlis- ist í Keflavík 6. des- ember 1976. Hann lést í umferðarslysi á ■f 'W&&
manni sínum og yngsta Torrevieja á Spáni ■ Mm
syni Hannesi. Þau ár 15. janúar síðastlið-
“ N j \ */ sem við Erla höfðum inn og fór útfór hans
~ , íf' -' 4- samskipti sá ég hana fram frá Ytri-Njarð-
aldrei skipta skapi, hún víkurkirkju 29. jan- ^ x M. I
var ávallt hugljúf og með létta lund. úar. |
En nú er hún horfin Elsku frændi, þegar
héðan, kölluð burt frá ég frétti að þú værir
góðum manni og fjöl- látinn þutu í gegnum *
skyldu sinni allri, eins hugann allar þær •

Blómastofa
Fríðfinns
Suðurlandsbraut 10,
108 Reykjavík, sími 553 1099.
Opið öll kvöld
til kl. 22 - einnig um helgar.
Skreytingar fyrir öll tilefni.
Gjafavörur.
og hendi væri veifað,
langt fyrir aldur fram.
Kæra Erla mín, að leiðarlokum
hér á jörðu, hafðu þökk fyrir gömlu
kynnin og innilegar samúðarkveðjur
tU sambýlismanns þíns og allra í fjöl-
skyldunni.
Mér finnst þetta ljóð höfða vel til
þín. Til konunnar hjartahlýju heitir
það.
Megi hún lifa lengi
hjáþér-
þessi litla rós.
Blessi þig guð -
oggefiþérnáð-
til að glæða -
hjáöðrum Ijós.
Megi ávallt þitt
hjarta hlýtt -
honumtil-
dýrðarslá
Égveitaðhannblessar,
þínverkinöll-
semþúvannst-
þegar enginn sá.
(Guðrún V. Gísladóttir.)
Kristín.
HLYNURÞOR
SIGURJÓNSSON
julxxxxi ix iiiirnr
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
Erfisdrykkjur
P E R L A N
I I I iTl 1
Ég bið guð um að
hjálpa okkur öllum á
þessum erfiðu stund-
um. Elsku Hafdís,
Siggi, Gugja og fjöl-
skylda. Amma og afi.
Ykkur vil ég votta mína
dýpstu samúð. Elsku
Hlynur Þór, guð geymi
þig. Við hittumst
seinna.
Þinn frændi og vin-
ur,
Amgrímur.
minningar sem ég átti
um þig og okkur saman. Minningin
um það þegar ég byrjaði að vinna
með þér, bæjarferðimar og sú stað-
reynd að þú varst alltaf svo hress og
kátur, nísti í gegnum mig. Mér þótti
þetta ótrúlegt og beið bara eftir að
þú kæmir og segðir mér að þetta
væri ekki satt. Eftir því sem tíminn
leið fór ég trúa betur að þetta hefði
virkilega gerst. Þú ert kannski far-
inn úr lífi mínu en ekki úr huga mím
um, þar sem þú munt lifa að eilífu. I
minningum og myndum ertu hér
ennþá. Ég sá texta sem mér fannst
eiga svo vel við og mun það eflaust
hjálpa mér, og vonandi fleirum, að
lifa án þín.
Þó ég sé látinn,
syrgið mig ekki með tárum.
Hugsið ekki um dauðann
meðharmiogótta.
Ég er svo nærri að hvert eitt
ykkar tár snertir mig og kvelur.
En þegar þið hlægið og syngið með glöð-
umhug
lyftist sál min upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sam lífið
gefur
og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði ykkar
yfirlífinu.
(Höf. ók.)
3lómabúðm
öa^ðskom
v / P o s s v o g s k i I' kj M a ci r ð
Sfmii 554 0500
Þegar ég fékk upp-
hringingu frá íslandi og mér var til-
kynnt að vinur minn, hann Hlynur,
væri látinn neitaði ég að trúa því og
ég neita því enn. Svona ungur og átti
allt lífið framundan. Við kynntumst í
gegnum sameiginlegan vin þegar við
vorum sautján ára og vorum að taka
bflprófið og þar sem þeir áttu ekki
afmæli fyrr en í desember en ég
reyndar ekki fyrr en í október tók ég
það stundum að mér að fara með þá á
rúntinn á Hafnargötunni og var það
næstum undantekningarlaust mjög
gaman.
Þegar ég bjó svo á Mávabrautinni
í Keflavík var Hlynur tíður gestur
hjá okkur, heimiliskötturinn eins og
við mamma kölluðum hann alltaf en
hann var þar nær alltaf þegar
mamma kom. Það var þar sem ég tók
einu myndina sem ég á af honum þar
sem hann stendur við eldhúsvaskinn
með uppvöskunarhanskana og var
að vaska upp fyrir vinkonu sína sem
lýsir Hlyni best, alltaf tilbúinn að
gera allt fyrir mig. Svo kynntist
hann Hafdísi og varð ástfanginn upp
fyrir haus. Þá dró úr heimsóknum
hans til okkar á Mávabrautina því
Hafdís átti heima í Reykjavík. Þau
komu stundum saman til okkar í
heimsókn og var þá spilað rommí og
borðað sælgæti eða horft á mynd-
band. Þau stoppuðu venjulega ekki
lengi því Hlynur skutlaði henni alltaf
heim til Reykjavíkur, hann var svo
mikill herramaður. Það var alltaf svo
gaman að vera í kringum hann, hann
var alltaf hlæjandi og að gera eitt-
hvað af sér. Stundum kom þó fyrir að
við Hlynur vorum bara tvö að horfa á
myndband eða fórum að fá okkur ís
og var það aðallega áður en hann
byrjaði með Hafdísi eða þegar hún
var að læra undir próf. Hann var svo
opinn og sagði alltaf umbúðalaust
meiningu sína. Við tvö gátum talað
um allt milli himins og jarðar og
vegna þess hve hreinskilinn hann var
bað ég hann oftast um álit á fatnaði
sem ég ætlaði að kaupa eða ef við
vorum að fara út að skemmta okkur.
Á meðan hinir sögðu ,já flott“ bara
til að drífa sig af stað þá sagði Hlyn-
ur kannski „ef þú ferð í þessu þá læt
ég ekki sjá mig nálægt þér“. Fyrir
þetta dáði ég hann.
- Eftirminnilegust þykir mér þó
ferðin okkar til Reykjavíkur þegar
hann og strákarnir höfðu verið í
keilu uppi á Keflavíkurvelli og ég fór
að sækja þá. Hlynur var með vinnu-
bfl pabba síns sem er af gerðinni
MMC L300 og þar sem allir voru
búnir að fá sér bjór nema ég varð ég
að keyra vinnubflinn til Reykjavíkur
og voru strákarnir sammála um að
það væri ekki fyrir stelpu að keyra
svona bíl en Hlynur sagði að það
væri kannski ekki fyrir stelpu en allt
í lagi fyrir Höllu. Svo komum við til
Reykjavíkur og það var farið í partí
og svo lá leiðin út á lífið. Þegar vrð
vorum svo komin á skemmtistaðinn
og byrjuð að dansa leit ég á skóna
hans Hlyns og viti menn, hann var
enn í keiluskónum ofan af Keflavík-
urvelli. Svona er honum best lýst
þessum kæra vini mínum, ég gæti
talið endalaust upp svona sögur um
hann en læt þetta alveg nægja.
Að hafa kynnst Hlyni gerir mig að
ríkari manneskju og mun ég alltaf
hugsa til hans með hlýhug. Þó að við
höfum ekki verið í nánu sambandi
síðastliðin tvö ár mun ég sakna hans.
mjög mikið, bara það að vita ekki af
honum þama þar sem hann á að
vera. Þetta er svo sorglegt og ósann-
gjarnt, hann var svo hamingjusamur
og ástfanginn og ég spyr Guð, af
hverju hann? Af hverju núna? Ég fæ
engin svör. Það er svo erfitt að vera
svona langt í burtu og geta ekki gert
neitt, mér finnst ég svo máttvana.
Svo er sagt að þeir deyi ungir sem
guðirnir elska mest og ég trúi því að
hans sé beðið með eftirvæntingu hin-
um megin, að þar bíði hans mikilvæg
verkefni og hans verði vel gætt.
Elsku Hafdís, Guðfinna, Sigurjón,
systkini og aðrir aðstandendur, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð og
bið góðan Guð að styrkja ykkur í
sorginni.
Guð blessi þig, Hlynur þór, og
megir þú hvíla í friði.
Þín vinkona,
Hallveig Fróðadóttir.