Morgunblaðið - 29.04.2000, Síða 48

48 LAUGARDAGUR-29. APRÍD2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
miskunnarleysi samtímans og mað-
ur spyr sig ósjálfrátt að hverju
stefni í samfélagi okkar. Ung stúlka
í blóma lífs síns, sem á framtíðina
fyrir sér, er numin á brott. Þegar
—jÉ^íkt reiðarslag dynur yfír fyllast
bæjarbúar djúpri hryggð og samúð.
Ljúfar minningar leita á huga
minn. Aslaug var góð stúlka, glað-
vær og hreinskilin. Námi sínu sinnti
hún af samviskusemi og alúð. Það
geislaði af henni lífsgleðin. Hún
stóð jafnan fremst í flokki meðal
jafnaldra sinna þegar útkljá þurfti
einhver mál. Nú er einn hlekkurinn
brostinn í þessari stóru keðju jafn-
aldra hennar, sem var svo einstak-
lega samheldinn og skemmtilegur
hópur og kvaddi skólann sinn fyrir
4 árum glaður í bragði og bjartsýnn
k tilveruna. Þau horfa hnípin fram á
við og hugsa til glaðværrar skóla-
systur með þakklæti í huga fyrir að
hafa átt hana að vini. Eg minnist
notalegra samverustunda og
skemmtilegra ferða sem við fórum
saman, t.d. að Reykjaskóla í Hrúta-
firði, skíðaferðar í Bláfjöll, vor-
ferðalaganna í Viðey og víðar, gróð-
ursetningarferðar að Seltjörn og
heimsóknar í Varmárskóla. Einnig
skemmtilegra þemaverkefna um
kirkjurnar okkar hér og fleira. Það
var virkilega gefandi að starfa með
þessum félagslynda og samhenta
hópi nemenda. Ekki síst fyrir það
hve góðan hug þau báru hvert til
annars og átti Áslaug sinn þátt í að
ájftajDa það andrúmsloft.
Eg minnist einnig ljúfrar sam-
vinnu við foreldra hennar og systk-
ini og flyt þeim innilegar samúðar-
kveðjur frá okkur í skólanum sem
umgengumst hana mest.
Megi góðar minningar um Ás-
laugu hjálpa ykkur að takast á við
sorgina.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
HeJga Magnúsdóttir.
Elsku Áslaug. Þegar okkur barst
fregnin um þá hræðilegu atburði
sem áttu sér stað þessa örlagaríku
nótt vildum við ekki trúa þvf að
svona nokkuð gæti gerst. Hvernig
gast þú lent í slíkum hremmingum,
þú sem varst alltaf svo kærleiksrík
og jákvæð? Alltaf tilbúin að rétta
hjálparhönd og varst svo sannar-
lega vinur vina þinna. Að eiga
vinnufélaga eins og þig er dýrmæt
gjöf á lífsleiðinni, gjöf sem maður
metur aldrei sem skyldi fyrr en
maður er búin að missa hana. Líf
þitt á þessari jörð var stutt, en það
*$em þú skilur eftir þig er ekki lítið.
Þú hefur gefíð okkur, sem þig
þekktu, hlýjar og góðar minningar
auk þess sem þú hefur kennt okkur
að meta hin sönnu lífsgildi s.s kær-
leika, sanna vináttu, samstöðu og
svona mætti lengi telja.
Það er erfítt að sætta sig við það,
að fá ekki að hafa þig með okkur
lengur í leik og í starfi. En lífið
Gróðrarstöðin
mtcm *
Hús blómanna
Blómaskreytingar
við öll tækifæri.
Dalveg 32 Kópavogi sími: 564 2480
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustig 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
heldur áfram og minningin um þig
mun lifa í huga okkar.
Elsku Áslaug, þakka þér fyrir að
hafa fengið að kynnast þér og fyrir
allar góðu minningarnar sem eru
okkur svo dýrmætar. Megi góður
Guð vaka yfir þér og fylgja þér á
leið þinni á æðra tilverustigi.
Kæru Alexander, Ella, Oli og ást-
vinir allir, missir ykkar er mikill en
megi minningin um Áslaugu ylja
ykkur um ókomna tíð.
Vinnufélagar á Garðvangi.
Elsku Áslaug.
Ég varð skelfingu lostin þegar
hringt var í mig og mér var sagt frá
þessum hörmulega atburði; að þú
værir dáin. Þú sem varst svo ung,
lífsglöð og samviskusöm. Það var
svo gott að vinna með þér. Þú varst
alltaf í svo góðu skapi og gast alltaf
séð björtu hliðarnar.
Við vinnufélagarnir eigum eftir
að sakna þín sárt. Þú varst góður
félagi og brosið þitt fallega yljaði
okkur um hjartaræturnar. Þú varst
svo ástfangin og hamingjusöm,
nýbúin að stofna heimili með unn-
usta þínum, honum Alexander.
Ég sá þig hverfa í sólarátt
sólskinsdag.
Og sólin vermdi veginn þinn,
þá var svo bjart um himininn,
en svo kom sólarlag.
Og húmið skyggði huga minn
harma dag.
Og hjartað fmnur söknuð sinn,
þótt sólin gylli himininn
er sífellt sólarlag.
(Jörundur Gestsson.)
Ég bið góðan Guð að styrkja Al-
exander, foreldra þína og alla ást-
vini.
Svana.
Laugardagur og klukkan er 12 á
hádegi hjá mér þegar Ásta systir
þín hringir í mig frá Alaska. Ég
heyrði á henni að eitthvað hefði
gerst. Ég fór því með símann inn í
herbergi og lokaði að mér. Svo kom
fréttin, þessi hræðilega frétt. Sím-
talið var ekki langt því báðar áttum
við erfitt með að tala.
Elsku trippið mitt (en það kall-
aði ég þig gjarnan) það er erfitt að
hugsa til þess að eiga ekki eftir að
hitta þig aftur í þessu lífi. Þú varst
barnapían mín og síðar vinkona.
Þú hættir ekki að koma til okkar
þó svo að þú þyrftir ekki lengur að
passa fyrir okkur. Það var mikið
hlegið og mikið bullað þegar við
hittumst. Við skemmtum okkur
saman, fórum í utanlandsferð sam-
an og þér tókst meira að segja að
draga mig með þér í erobik! Ég
veit ekki hvort þú gerðir þér nokk-
urn tíman grein fyrir því hvað það
var mér mikils virði, hve vænt mér
þótti um það að þú kæmir í heim-
sókn. Ég var alltaf jafnhissa á því
hvað þú nenntir að umgangast
þessa „kerlingu." Já, það koma
upp ótal minningar og margar
þeirra fá mig til að brosa í gegnum
tárin. Eins og ég kynntist þér þá
varst þú lífsglöð, hörkudugleg og
yndisleg stúlka. Eða eins og synir
mínir sögðu, þegar ég sagði þeim
að þú værir dáin, „Áslaug! Sem var
alltaf svo góð við okkur“. Þannig
minnast þeir þín og það gerum við
Addi líka. Ég er þakklát fyrir að
hafa kynnst þér. Elsku Áslaug
mín, takk fyrir allt. Hvíl í friði._
Elsku Alexander, Óli, Ella, Ásta,
Dave.Valgeir, Solla, Elín María,
Össi og aðrir aðstandendur og vinir.
Við Addi sendum ykkur okkar
dýpstu samúðarlcveðjur.
Sigríður Þormar Vigfúsddttir.
Það var alltaf svo gaman þegar
Áslaug var að passa okkur. Hún var
ekki bara alltaf að horfa á sjónvarp-
ið og segja okkur að vera inni í her-
bergi. Þegar þið (mamma og pabbi)
fóruð eitthvað þá sagði hún: „Jæja,
eigum við að koma inn í herbergi að
kubba?“ Við fengum oft að vaka
lengi og horfa á vídeó með henni.
Hún var alltaf svo góð og skemmti-
leg.
Almar Dagur og Freyr
Arnarssynir.
VIGFUS
JÓSEFSSON
+ Vigfús Jósefsson
fæddist á Kúðá í
Þistilfírði 24. júlí
1917. Hann lést á
sjúkrahúsinu á Húsa-
vík 19. apríl siðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Jósef Vigfús-
son, f. 5. apríl 1891,
d. 24. september
1966 og Halldóra Jó-
hannsdóttir, f. 28.
janúar 1882, d. 21.
aprfl 1940. Systkini
hans eru Leó, f. 17.
júní 1913, d. 7. mars
2000; Ingibjörg, f. 8.
mars 1915; Benjamín, f. 11. ágúst
1925; hálfsystir hans Lára Fram-
arsdóttir, f. 12. janúar 1902, látin
fyrir nokkrum árum.
Vigfús lærði um vet-
urinn 1938, harmon-
ikkuleik hjá Jóhanni
Jósefssyni í Ormars-
lóni og lék eftir það
fyrir dansi í mörg ár.
Vigfús kvæntist 13.
júní 1942, Ragnheiði
Jóhannsdóttir frá
Hvammi í Þistilfirði, f.
25. febrúar 1922, d. 19.
september 1978. Þeim
varð ekki barna auðið
en árið 1959 tóku þau í
fóstur Sigrúnu Davíðs,
f. 16. janúar 1953, nú
bókasafnsfræðing í
Reykjavík. Sigrún giftist 25. des-
ember 1977 Eysteini Sigurðssyni,
f. 29. október 1956, og eru börn
þeirra Sigríður, f. 6. júlí 1977, nú
Nú fækkar þeim óðum, sem gróskan gleður
og gefa jörðinni allt,
sem leggja sinn draum að landsins hjarta
og lifa þó stundum sé kalt.
Sem helga moldinni sína sögu
í sigrandi þakkargjörð
og skrá hana glaðir með grænu bleki
á grundir, hóla og börð.
Þú varst vordagsins vinur og blómans barn
af bemskunnar fyrstu þrá.
Þú eygðir þitt land í fjarlægri fegurð
og §ölhn þín voru svo blá.
En takmarkið náðist með traustri hendi
og trú, sem var heilög sýn.
Því eru svo full að gjöfulli gleði
og gróandi sporin þín.
Þú áttir svo mikið af mildi hjartans,
sem mótaði líf þitt allt.
Þú miðlaðir öðrum af auðlegð þinni
svo engum varð hjá þér kalt.
Þú hiúðir að öllu því viðkvæma og veika
og veittir því lífsþrá á ný.
Þótt höndin þín væri oft vinnulúin
þá var hún samt mjúk og hlý.
Nú dagurinn hniginn að djúpi sínu
og döggvaðar hæðir og grund.
Og sólþeyrinn vermir af mýkt og mildi
ína minningu og kveðjustund.
heiðríkju kvöldsins er fagnandi friður
yfir fegurð þíns sólarlags.
Og varpinn er grænn þar sem vinimir bíða
íveröldhinsnýjadags.
(Valdimar Hólm Hallstað.)
Minningin er hlý, kær bróðir er
genginn á braut, hugurinn leitar til
gamalla tíma þegar við systkinin vor-
um öll heima í föðurgarði heima á
Kúðá. Störfín voru ærin, en alltaf var
stund til að bregða á leik, og var Vig-
fús ætíð hrókur alls fagnaðar. Þann-
ig var hans lund, vinnusemi var hon-
um í blóð borin, en alltaf stutt í að
gera sér og sínum glaðan dag ef færi
gafst. Að fara í góðan reiðtúr og
bregða sér á milli bæja var honum
sérstaklega hugleikið. Vigfús kvænt-
ist sinni Ijúfu og góðu konu, Ragn-
heiði Jóhannsdóttur frá Hvammi í
Þistilfirði. Þau hófu búskap að Ytra-
Álandi, síðar í Staðarseli og loks í
Sætúni, þannig varð sveitin þeirra
starfsvettvangur alla tíð. Dugnaður,
samheldni, natni og umhyggja verða
þeirra einkunnarorð þegar litið er yf-
ir farinn veg. Útbreiddur faðmur var
þeirra háttur, hvort sem um var að
ræða frændur, vini eða ókunna, allir
áttu skjól í Sætúni. Alltaf var pláss
við matarborðið. Harmonikkan var
Vigfúsi mikill gleðigjafi, oft var tekið
lag á góðra vina fundum. Mörg voru
þau bömin, sem send voru í Sætún
og fengu þar gott veganesti á lífsins
göngu, þar sem Ragnheiður og Vig-
fús miðluðu þeim af sinni miklu um-
hyggju og gæsku. Þau tóku að sér
fósturdóttur, Sigrúnu Davíðs, sem
ólst upp í Sætúni til fullorðinsára.
Ragnheiður lést langt um aldur fram
árið 1978 og varð missirinn mikill.
Vigfús bjó síðan að mestu einn í Sæ-
túni. Naut hann góðra vina og
granna, sem litu til með honum og
léttu störfin þegar á þurfti að halda,
ekki síst nú hin seinni ár þegar heils-
an bilaði. Samheldni okkar systkin-
anna frá Kúðá hefur ætið verið mikil.
Því urðu straumhvörf hjá Vigfúsi
þegar Léó bróðir okkar lést nú fyrir
skömmu, en þeir dvöldu saman nú
um skeið á dvalarheimilinu á Þórs-
höfn, þannig virtist lífsþrótturinn
þverra. Mér var það mikil gjöf að fá
að vera í návist þinni kæri bróðir þar
til þú kvaddir okkar jarðneska líf.
Þín systir
Ingibjörg.
Elskulegur föðurbróðir minn, Vig-
fús Jósefsson á Sætúni, eða Vibbi á
Sætúni eins og flestir kölluðu hann,
er látinn.
Nú eru liðin um 25 ár síðan ég,
sem lítið stelpuskott, kom á heimili
þeirra hjóna Vibba og Rögnu, til
sumardvalar og til að sinna mikil-
vægu starfi kúarektors. Ég var ekki
fyrsta eða síðasta barnið eða ungl-
ingurinn sem kom til sumardvalar
hjá þeim hjónum, því þó kannski að
húsplássið væri ekki mikið, þá var til
staðar stórt hjarta og opinn faðmur
þar sem alltaf var pláss. Mörg þess-
ara barna héldu svo tryggð við þau
hjón og síðar við Vibba þegar Ragna
lést um aldur fram 1978.
Þá þegar átti Vibbi við heilsuleysi
að stríða. Hann var með asma og auk
þess voru fæturnir famir að gefa sig
eftir þrotlaust strit allt frá barns-
aldri. Reynt hafði verið að bæta úr
þessu fótameini hans með aðgerðum,
með því skipta um liði í hnjám hans,
en þær aðgerðir tókust ekki sem
skyldi og var hann alltaf kvalinn
vegna þess. En Vigfús gafst ekki
upp, ónei. Hann minnkaði við sig og
hætti kúabúskap en hélt áfram að
sýsla um kindur sínar. Samvisku-
semi hans og iðni sem bóndi var að-
dáunarverð. Hann fylgdist glaður
með gróandanum á vorin, þegar
hann hleypti lömbum sínum til fjalls,
og fylltist stolti þegar þau komu væn
af íjalli á haustin.
Harmonikkan var Vibba einnig
kær, en sem ungur maður lærði hann
hjá Jóhanni í Ormarslóni, og spilaði á
böllum á sínum yngri árum. Þegar
búskaparstritið hófst varð minna um
frítíma til harmonikkuleiks en þegar
hann varð sextugur endurnýjaði
hann kynnin við hnappaharmonikku
frá Jóhanni vini sínum í Ormarslóni
og eyddi mörgum kvöldstundunum í
að spila og að semja ný lög.
Þegar Ragna lést varð Vibbi einn
eftir í kotinu, þar sem Sigrún fóstur-
dóttir hans var flutt til Þórshafnar
með fjölskyldu sína. En þó er ekki
hægt að segja að Vibbi hafi löngum
stundum verið einn í Sætúni. Meðan
Sigiún bjó á Þórshöfn komu hún og
barnabörnin, Sigríður og Vigfús,
sem voru stolt og yndi afa síns, oft í
heimsókn og einnig bróðir hans, Leó,
sem bjó á Þórshöfn. Og undirrituð,
sem til margra ára kom að loknum
skóla á vorin og fór með farfuglunum
á haustin.
Vibbi var mjög vinmargur og
tryggir vinir, frændfólk og nágrann-
ar komu oft, m.a. á sauðburði eða um
sláttinn, til að rétta hjálparhönd og
var stundum slegið upp veislu af litlu
tilefni, harmonikkan dregin fram eða
fónninn settur af stað og spilað og
sungið og spjallað fram á rauðan
morgun og á þeim stundum fylgdi að
hafa glas af dýrum veigum í hendi.
Vibbi nýtti oft tímann milli sauð-
búsett í Frakklandi, og Vigfús, f. 8.
júlí 1980, í Reykjavík. Sigrún og
Eysteinn slitu samvistum.
Vigfús og Ragnheiður hófu bú-
skap á Ytra-Álandi 1942, fluttu
þaðan í Staðarsel á Langanesi 1944
en fluttust svo í Sætún 1949 og
voru þar með sauðfjárbúskap og
síðar eitt af fáum kúabúum austan
Öxarfjarðarheiðar með umtals-
verða framleiðslu. Þegar Ragn-
heiður lést 1978, leigði Vigfús
rekstur kúabúsins og sneri sér al-
farið að sauðfjárbúskapnum og
sinnti honum, þrátt fyrir heilsu-
leysi, nánast allt þar til hann flutt-
ist í íbúðir aldraðra á Þórshöfn í
janúar 1998. í byijun ársins flutti
Vigfús svo á dvalarheimilið Naust,
en var eftir áfall fluttur á spítalann
á Húsavík þar sem hann lést 19.
aprfl sl.
Vigfús verður jarðsunginn frá
Þórshafnarkirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 13.30. Jarðsett verður á
Svalbarði í Þistilfirði síðar sama
dag.
burðar og sláttar til að heimsækja
systkini sín á Húsavík og á Akureyri
og einnig marga aðra vini sem bú-
settir voru víða um land. Milli þeirra
systkina var gott samband og
reyndu þau að hittast öll saman,
a.m.k. einu sinni á ári, og komu þá
gjarnan á aímæli Vigfúsar og þá var
þröngt setinn bekkurinn í eldhúsinu
á Sætúni og glatt á hjalla.
Þó að ekki virtist vera á það bæt-
andi ágerðist heilsuleysi Vibba enn
og hann var greindur með sykursýki.
Það var honum áfall, því hann hafði
allt sitt líf lifað á feitu keti, smjöri og
rjóma en varð nú að takmarka neyslu
sína og lifa á grænfóðri, eins og hann
orðaði það sjálfur. Svo fannst honum
erfitt að missa Sigrúnu og fjölskyldu
hennar til Reykjavíkur, því barna-
börnin voru honum mikils virði og
samband þeirra gott.
Nú á síðari árum og eftir að ég
flutti á annað landshorn minnkaði
samband okkar Vibba og hittumst
við seinast almennilega í 75 ára af-
mæli hans í Sætúni. Eftir það voru
nú samskiptin meira í gegnum sím-
ann en í ferðum austur, því ég var
komin með fjölskyldu og átti minna
heimangengt. Seinast hittumst við í
byrjun mars sl. þegar hann var fiutt-
ur til Akureyrar með sjúki-aflugi,
hann hafði þá fengið áfall og misst
mátt í hægri hluta líkamans. Þá var
af mínum manni dregið og ég sá ekki
nema skugga af manninum sem ég
þekkti svo vel. En enn reyndi á Vig-
fús, því að skömmu eftir að hann kom
í Naust aftur, frá Akureyri, eða 7.
mars sl. þá lést bróðir hans og her-
bergisfélagi, Leó Jósefsson. Eftir
það var mjög af honum dregið og lífs-
neistinn þvarr. Vibbi var svo fluttur
inn á sjúkrahúsið á Húsavík nokkru
síðar, þar sem hann lést úr lungna-
bólgu 19. apríl sl.
Minningaleiftur margra ára líða
um hugann; af samhentum hjónum í
fjósinu, hann að handmjólka ein-
hverja kúna eftir vélmjaltir, ef hon-
um fannst tæknin ekki ná nógu vel úr
þeim, hún við skilvinduna í mjólkur-
húsinu; ferðunum í Gifsanum með
mjólkurbrúsana í mjólkursamlagið á
Þórshöfn og ferðinni sem Gifsinn gaf
sig; gleði Rögnu yfir nýja Land-Rov-
ernum; sorginni við jarðarfor Rögnu
á sólríkum degi í september ’78;
óþurrkasumrinu ’79 þegar snjóaði
17. júní, svo að smala þurfti í hús og
heyja þurfti í september; af bóndan-
um glöðum yfir gróandanum og
flekkóttu lömbunum sínum; af Vibba
glöðum og reifum með harmonikk-
una í fanginu, spilandi nýtt lag sem
hann hafði samið á kvöldstundum
eftir langan vinnudag; ég man erfið-
ar stundir því við áttum ekki endi-
lega alltaf skap saman. Já, í sorg og
gleði er margs að minnast og margt
að þakka.
Élskulegur frændi minn, hafðu
þökk fyrir hlut þinn í uppeldi mínu í
skóla lífsins, ég tel mig betri mann-
eskju fyrir vikið og ég tel mig einnig
lánsama fyrir að hafa fengið að
þekkja þig og Rögnu.
Ég kveð þig nú með þessum ljóð-
línum:
Eg sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.