Morgunblaðið - 22.06.2000, Blaðsíða 48

48 FIMMTUDAGUR 22. JÚNÍ 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUNNAR M.
RICHARDSON
+ Gunnar M.
Richardson
fæddist á Borðeyri
við Hnítafjörð 24.
janúar 1934. Hann
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 8. júní
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Þjóðkirkjunni í
Hafnarfirði 16. júní.
-j Góður vinur og
vinnufélagi til margra
ára er látinn. Fregn-
inni um andlátið fylgir sársauki og
harmur en þessum staðreyndum fær
enginn breytt. Gunnar greindist
með krabbamein fyrir tveimur árum
og bai-ðist við þann illvíga sjúkdóm
með dugnaði og æðruleysi uns yfir
lauk. Það eru óteljandi minningar
sem sækja á hugann þegar ég hugsa
um vin minn Gunnar. Kynni okkar
tókust árið 1955 eða fyrir 45 árum
þegar hann hóf störf hjá Ora hf. en
ég starfaði þá þar sem sumarmaður.
Frá árinu 1959 höfum við svo starfað
mjög náið saman eða í 40 ár. Gunnar
starfaði fyrstu árin sem sölustjóri en
síðar sem skrifstofustjóri. Það er
dllkil og góð lífsreynsla að hafa
starfað svo lengi með Gunnari. Mér
er sérstaklega minnisstætt hversu
atorkusamur og vinnusamur hann
var alla tíð og hversu vel hann hélt
utan um þá hluti sem honum var
treyst fyrir. Reglusemi og stundvísi
voru ætíð í fyrirrúmi.
Við áttum einnig okkar gleðidaga
utan vinnunar. Við renndum saman
fyrir silung, sjóbirting og lax og
leigðum í nokkur ár neðri hluta
Gljúfurár í Borgarfirði ásamt fleiri
r&lögum. Við komum okkur þar upp
litlum kofa sem við gátum dvalið í í
irístundum ásamt mökum og veiðifé-
lögum. Þetta voru
skemmtilega ár, Gunn-
ar var góður og feng-
sæll veiðimaður sem
unun var að fylgjast
með við veiðar. Fyrir
all mörgum árum vor-
um við saman við veið-
ar austur í Iðu. Þar
setti Gunnar í sinn
stærsta lax, 26 punda
og tókst okkur eftir
mikil átök að ná laxin-
um á land. Ég gleymi
aldrei fagnaðarlátun-
um í Gunnari þegar
okkur tókst að handsama laxinn og
koma honum á þurrt. Gunnar var
drengur góður í þess orðs fyllstu
merkingu, samvinnufús, traustur og
bóngóður er til hans var leitað. Hann
var glaðlyndur og hláturmildur og
átti gott með að umgangast fólk,
enda þekkti hann marga í gegnum
tíðina. Hann gat líka verið fastur fyr-
ir og hélt sínum skoðunum stíft
fram.
Gunnar var farsæll í sínu einkalífi.
Hann átti þvi láni að fagna að eiga
góðan lífsförunaut sér við hlið, eigin-
konuna Hrafnhildi og sólargeislana
sem þau hjónin unnu svo heitt börn-
in, barnabörnin og barnabarnabörn-
in.
Það var erfitt að sjá á eftir svo
traustum og góðum starfskrafti sem
Gunnar var, en hann hætti störfum í
ágúst á sl. ári vegna veikinda sinna.
Víst mun ég eiga bágt með að trúa
því að sjá ekki framar vin minn með
gleðibros á vör og veit ég að þar
mæli ég einnig fyrir munn vinnufé-
laga og vina.
Elsku Haddý mín, á sorgarstundu
kemur fátt okkur að haldi annað en
bænin og bið ég algóðan guð að
styrkja þig og fjölskyldu þína í
haimi ykkar og söknuði. Ég og fjöl-
+
Eiginkona mín,
MARY THERESE GUÐJÓNSSON,
sendiráðsfulltrúi
í bandaríska sendiráðinu
í Reykjavík,
lést á Landspítalanum 15. þ.m.
Útför hennar verður gerð frá Kristskirkju á Landakoti, laugardaginn
24. júníkl. 16.30.
Halldór Guðjónsson.
Minningarathöfn um hjónin
LOUISU MATTHÍASDÓTTUR
(1917-2000)
og
LELAND BELL
(1922-1991),
verður haldin í Dómkirkjunni í Reykja-
vík föstudaginn 23. júní kl. 13.30.
Temma Bell, Ingimundur S. Kjarval,
Úlla I. Kjarval, Melkorka I. Kjarval,
Nína Sóley I. Kjarval, Vala I. Kjarval.
+
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð vegna andláts föður okkar, tengda-
föður og afa,
JÓHANNSJÓNSSONAR
frá Mýrartungu,
Hjallaseli 55.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjúkrunar-
deildarinnar í Seljahlíð.
Guðrún Jóhannsdóttir, Ragnar Már Amazeen,
Margrét Jóhannsdóttir, Björn Jónsson,
Jón Jóhannsson, Súsanna Steinþórsdóttir,
Halldór Jóhannsson,
Kristín Jóhannsdóttir, Hörður Óli Guðmundsson
og afabörn.
skylda mín viljum að leiðarlokum
þakka Gunnari allan þann trúnað,
traust og hlýju er hann ætíð sýndi
okkur og aldrei brást.
Blessuð sé minning hans.
Magnús Tryggvason.
Með þessum línum langar mig að
kveðja einn besta samstarfsmann
minn s.l. 15 ár og um leið þakka hon-
um fyrir þann tíma sem við vorum
samferða á lífshlaupi okkar, ánægju-
legt og farsælt samstarf tO margra
ára er nú á enda.
Ég man fyrst eftir Gunna á gömlu
skrifstofunum í Ora, fyrir um 30 ár-
um þegar ég var smá polli en á síð-
ustu 15 árum höfum við starfað þar
náið saman. Hann var alltaf bros-
mildur og kátur, gerði grín að öðrum
og jafnvel sjálfum sér ef svo bar und-
ir, oftar en ekki var gert grín að því
sem búið var að leysa eða hafði kom-
ið upp. Hann kom ávallt fram við mig
sem jafningja sinn þó hann væri
nærri 30 árum eldri. Orðið vandamál
var ekki til hjá honum því allt var
leyst með brosi á vör. Áttum við oft
góðar stundir þar sem rætt var um
veiði, ferðalög og fyrstu árin í Ora.
Gunnar bjó í Garðabæ og var hann
einn helsti hvatamaður þess að við
hjónin keyptum okkur þar húsnæði
líka. Hann fylgdist vel með gangi
mála hjá minni fjölskyldu, til marks
um það spurði hann oft um hvernig
gengi með börnin, sérstaklega þegar
breytingar voru hjá þeim eins og að
byrja í leikskóla eða skóla.
Skilið hefur verið eftir skarð sem
verður vandfyllt. Hann var mjög
traustur og sótti ég oft til hans
reynslu og fróðleik sem hann miðlaði
af kostgæfni.
Ég á eftir að sakna þess að hitta
Gunnar ekki aftur í lifanda lífi.
Elsku Haddý og fjölskylda, við
biðjum góðan guð að styrkja ykkur á
erfiðri stundu. Minningar um góðan
mann munu lifa með okkur.
Tryggvi Magnússon
og fjölskylda.
Kveðja frá
ferðaklúbbnum
Kær vinur okkar, Gunnar M.
Richardson, er látinn eftir baráttu
við illvígan sjúkdóm.
Gunni Rikk eins og hann var alltaf
kallaður í vinahóp og konan hans
hún Haddý hafa verið í ferðaklúbbn-
um okkar í mörg ár og tekið þátt í
ferðum innanlands sem utan og í
þessum ferðalögum hafa þau hjón
ætíð verið ómissandi og tekið fullan
þátt í öllum verkum, sem eru mörg á
svona ferðalögum þegar farið er yfir
vegi og vegleysur á öllum tímum árs.
Alltaf var sama ljúfmennskan og
gamansemin í fyrirrúmi.
Gunnar var mjög vel lesinn og var
alveg sama hvar við vorum, hann
hafði alltaf frá einhverju að segja um
landið og söguna. Frásagnargleði
hans var mikil og minnisstætt er
okkur að heyra Gunnar segja frá því
þegar hann vann við að leggja sím-
ann á Snæfellsnesinu, þar sem hann
kunni skil á öllum nöfnum jafnt í
landslaginu og á bæjunum. Það var
líka þar sem hann kynntist Haddý
sinni þegar þau voru kornung og hún
var kaupakona í Gröf.
Okkur verður minnisstæð síðasta
ferðin, sem Gunnar tók þátt í með
okkur, en það var árlega þorrablótið
okkar í janúar á Hellu,
þá hittist einmitt þannig á að hann
átti 66 ára afmæli.
Við eigum eftir að sakna þess að
sjá ekki glettna brosið hans Gunna
framar og kveðjum hann með sökn-
uði.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Elsku Haddý, við sendum þér,
börnum, barnabörnum og öðrum
ástvinum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Ferðaklúbburinn.
Einn glaðværasti samferðamaður
sem ég hef kynnst á minni leið,
Gunnar vinur minn Richardson, er
nú látinn 66 ára að aldri. Þau eru
orðin mörg árin sem við Gunnar er-
um búnir að vera vinir og félagar.
Við vorum nágrannar er við hófum
búskap og fórum að ala upp okkar
börn og þá þegar hófst vinátta á milli
okkar og eiginkvenna okkai- sem
aldrei hefur rofnað.
Af mörgu er að taka þegar ég nú
rifja upp samverustundir okkar
Gunnars og fjölskyldna okkar í
gegnum tíðina. Mér eru minnisstæð
ferðalög okkar hjóna og barna okkar
fyrstu búskaparárin. Vægt til orða
tekið voru þau ferðalög ansi skraut-
leg á köflum að því leyti að hvorugur
átti pening svo heitið gæti. Bílarnir
lélegir, malarvegirnir holóttir og
rykugir og vart ökufærir og útilegu-
búnaðurinn, ekki var hann betri,
botnlaust tjald, u.þ.b. fjórir fermetr-
ar, og prímusinn oft stíflaður þegar
hefja átti eldamennsku. En góða
skapið hans Gunnars bjargaði alltaf,
sama á hverju gekk, alltaf gat hann
fundið spaugilegu hliðarnar á hlut-
unum sem nægðu til að ferðirnar
heppnuðust og allir komu kátir
heim.
Gunnar var mikill veiðimaður,
bæði á lax og fugl og þar nýttist sjón-
in honum vel. Hún vai' svo góð að af
bar. í einni ferðinni er við vorum á
leið suður, eftir að hafa verið við
veiðar í Sandá í Þistilfirði, varð ég
þess fyrst áskynja hve sjón hans var
með eindæmum góð. Þannig var að
við ókum eins og leið lá suður Norð-
urárdalinn þegar Gunnar allt í einu
stoppar bílinn og hleypur niður að
Norðurá og nær þar í vænan lax sem
svartbakurinn hafði verið að stýra á
land. Þetta atvik vakti mikla kátínu
viðstaddra og laxinn var að sjálf-
sögðu matreiddur þegar heim var
komið.
Ferðir okkar hjóna áttu eftir að
ÓSK
GÍSLADÓTTIR
+ Ósk Gísladóttir
fæddist á Óseyr-
arnesi í Árnessýslu
7. október 1904. Hún
lést á heimili sínu í
Reykjavík 8. júní síð-
astliðinn og fór útfór
hennar fram frá
Fossvogskirkju 19.
júní.
Það er þetta með
minninguna, það er
raunverulega það sem
maður á og enginn
getur frá manni tekið.
Eg á margar góðar
minningar frá mínum fyrstu kynn-
um við þessa merku konu sem nú
er nýlátin í hárri elli södd lífdaga.
Okkar fyrstu kynni voru þegar ég
var um 19 ára og kynntist Ósk, fór
þá í heimsókn til þeirra mæðgna í
Skaftahlið 42. Upp frá því styrkt-
ust bönd okkar og alltaf var hún
við mig eins og ég
væri hennar. Ég kom
oft í heimsókn til
þeirra með litla Gísla
minn, sem skírður var
eftir pabba hennar. Þá
gaf hún sér stund með
okkur við að mála á
kubba og tindáta og
eru þeir til enn og eru
leikföng barnabarna
minna og þau tala um
að pabbi hafi málað á
þá hjá Ósk frænku
þegar hann var lítill.
Einnig minnist ég
þess þegar við fórum í
reisu um Suðurland og gistum að
Skógaskóla, jólaboðanna uppi í
Skaftahlíð sem hún hélt fyrir allt
sitt fólk og stóru stundarinnar þeg-
ar dóttir mín var skírð í höfuðið á
henni. Það fannst mér að yrði gæfa
dóttur minnar að heita nafninu
hennar. Hún var mér hlý og einnig
verða margar, svo margar að ég hef
ekki tölu yfir það lengur. Ferðalögin
urðu bæði suður til Evrópu sem og
til fjalla hér innanlands.
Gunnar og Hrafnhildur, hans
ágæta kona, byggðu sér einbýlishús
í Kópavogi og síðar aftur í Garðabæ.
Einnig byggðu þau sumarhús við
Meðalfellsvatn í Kjós, en það seldu
þau hjón er krafturinn fór dvínandi,
en oft er það svo að þegar fólk hefur
komið sér fyru' fjárhagslega og kom-
ið að starfslokum þá ganga plönin
sem áður voru gerð ekki upp vegna
heilsubrests annars maka, hversu
vel sem þau voru skipulögð.
Eftir öll þessi ár má lengi rifja upp
sælar minningar um góða daga með
þeim Hrafnhildi og Gunnari en hér
ætla ég að láta staðar numið. Geng-
inn er drengur góður sem hafði þann
hæfileika að koma öllum í gott skap.
Guð blessi minningu hans.
Við Unnur samhryggjumst þér,
Hrafnhildur mín, svo og börnunum á
kveðjustundu.
Hinlangaþrauter liðin
nú loksins hlaustu friðinn
ogallterorðiðrótt,
núsæll ersigurunninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Ragnar Jóhannesson.
Kæri Gunnar. Ég hef mikið hugs-
að til þín eftir að þú fluttir til æðri
heimkynna.
Það var fyrir sex árum að við
kynntumst. Þú tókst mér strax vel,
sýndir áhuga á mínum högum og
fylgdist með af áhuga hvernig afl-
aðist af síld og loðnu. Vegna mikillar
fjarveru minnar á sjó urðu samveru-
stundir okkar færri en ég hefði kos-
ið. Við áttum þó margar góðar
stundir þar sem þú sagðir frá ýmsu
sem á daga þína hafði drifið. Þar bar
á góma ferðalög innanlands sem ut-
an, veiðiferðir á sjó og landi og
margt fleira. Greiniiegt var að þarna
fór maður sem vissi hvemig hægt
var að fá sem mest út úr lífinu og
jafnvel án þess að kosta miklu til. Ég
man hversu áhugasamur þú varst
þegar við Aila fluttum í Dofraborg-
irnar. Þar þekktir þú hverja þúfú og
áttir mörg æskusporin. Það var eins
og þú værir kominn heim er þú
komst í heimsókn. Það var erfitt að
kyngja því að þú hafðir greinst með
ólæknandi krabbamein og ættir
skammt eftir ólifað. Þrátt fyrir erf-
iða lyfjameðferð heyrði ég þig aldrei
kvarta eða kveinka þér, þetta er
bara svona og við því er ekkert að
gera. Þetta undirstrikaðir þú með
þínu glaðværa brosi og ákveðinni
handahreyfingu, ekkert til að hafa
áhyggjur af. Ég er þakklátur fyrir
að hafa fengið að kynnast ykkur
Haddý, börnunum ykkar og þeirra
fólki, öðrum ættingjum og vinum og
er örugglega betri maður eftir. Megi
algóður guð styrkja þau í sorg sinni.
Hvíl þú í friði.
Jens Kristinsson.
góður leiðbeinandi um hvað ég
skyldi lesa af Guðsorðum þegar ég
þurfti á styrk að halda. Hún kom
alltaf með hlýjuna með sér þegar
hún kom í heimsókn eða ég fór í
heimsókn til hennar. Um hver jól
hugsaði hún um okkur. Hún var
alltaf sama góða Osk þótt aldurinn
færðist yfir hana. Það var líkaminn
sem gat ekki meira. Ég minnist
þess sem hún sagði svo oft þegar
við vorum að spjalla saman um lífið
og tilveruna að henni fyndist hún
vera ung og kannski gerir það fólk
glatt og ánægt. Ég þakka henni
fyrir hvað hún var mér og börnun-
um mínum, Gísla og Ósk, góð. Ég
bið góðan Guð um að geyma hana.
Ingibjörg Leifsdóttir.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að diskl-
ingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar
til blaðsins í bréfasíma 569 1115, eða á net-
fang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt
er, að símanúmer höfundar/sendanda fylgi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.