Morgunblaðið - 13.07.2000, Blaðsíða 51

Morgunblaðið - 13.07.2000, Blaðsíða 51
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR FIMMTUDAGUR 13. JIJLÍ 2000 51 HEINRICH WÖHLER + Heinrich Wöhler fæddist 15. maí 1910 og lést á heimili sínu 28. júní síðast- liðinn. Heinrich var tví- giftur, fyrri kona hans var Sigriður Amadóttir, f. 24.12. 1910, d. 17.8.1980, þau skildu. Eftirlif- andi kona hans er Ruth Wöhler. Hein- rich og Sigríður eign- uðust soninn Hannes Ama og með seinni konu sinni eignaðist Heinrich tvær dætur, Ritu og Petm. Bálfór hefur þegar farið fram. Heinrich Wöhler fæddist í Kiel í Þýskalandi 15. maí 1910 og lést þar á heimili sínu þann 28. júní sl. Hann lærði iðn fjölskyldu sinnar, sem var konfektgerð, og kom síðan til íslands til starfa í Konfektgerðinni Freyju í Reykjavík laust eftir 1930. Einnig æfði hann fimleika hjá ÍR og tók þátt í fimleikasýningum. Um þetta leyti réði Magnús, forstjóri Freyju, einnig til starfa frænku sína Sigríði Ama- dóftur, dóttur hjónanna Sigríðar Pétursdóttur og Arna Hannessonar skipstjóra í Reykjavík. Heinrich og Sigríður felldu hugi saman enda bæði glæsileg og áhugasöm um úti- vist og íþróttir. Þau giftu sig árið 1937 og 2. nóvember 1939 fæddist sonurinn Hannes Ami. Fjölskyldan hafði komið sér fyrir í góðu húsnæði á Barónsstígnum og framtíðin virtist björt. En þá dundi ógæfan yfir. Heimsstyrjöldin skall á og Bretar hemámu ísland í maí 1940. Heinrich, sem var þýskur ríkisborgari, var handtekinn ásamt fleiri Þjóðverjum er hér bjuggu þó að þeir hefðu engin afskipti haft af stríðinu. Þeir voru síðan fluttir í fangabúðir á eyjunni Mön og Heinrich fékk ekki að yfir- gefa England fyrr en haustið 1944 er hann var sendur í fangaskiptum til Þýskalands. Áiin á Englandi dvaldi hann á bóndabæ. Þess má geta að El- ín Hirst fréttamaðurgerði fyrir nokkrum árum sjónvarpsþátt um fangana á Mön og ræddi þá m.a. við Heinrich um dvölina þar. Einnig skrifaði Snorri G. Bergsson athyglis- verða og fróðlega grein í Tímarit Sögufélagins, Ný Saga (8. árg. 1996), er hann nefnir „Fangarnir á Mön“. Þar má m.a. lesa um erfiða baráttu Sigríðar og annan-a íslenskra kvenna fyrir því að fá þýska eigin- menn sína hingað til Islands að stríð- inu loknu og viðhorf íslenskra stjórn- valda til þeirra mála. Þessi barátta tók nokkur ár og fæstir snera aftur. Heim-ich var einn af þeim sem ekki kom aftur. Hann og Sigríður skildu og hann settist að í Kiel. Seinna gift- ist hann þar þýskri konu og eignuð- ust þau tvær dæt.ur. í meira en 40 ár var Heinrich Wöhler að- eins til fyrir mér í um- tali og á myndum bæði í myndasafni foreldra minna og heima hjá Sigríði föðursystur minni sem við kölluðum Dídí. I æsku var mér sagt að þessi maður á myndunum hefði verið giftur Dídí fi-ænku minni og væri pabbi hans Hannesar frænda míns sem var aðeins eldri en ég. Hann var kallaður Teini, hafði verið tekinn í stríðinu og átti núna heima í Þýskalandi. Mér skildist líka að það að hafa verið tekinn í stríðinu væri eitthvað mjög skelfilegt því að foreldrar mínir urðu alltaf svo alvar- leg, allt að því sorgmædd, þegar minnst var á þessi mál. Eftir því sem árin líða skil ég líka æ betur hve þessir atburðir hafa verið mikið áfall fyrir fóðursystur mína og án efa hef- ur aldrei gróið um heilt. Einnig hefur þetta líka snert þá sem næst henni stóðu. Þau vora bara tvö systkinin, hún og faðir minn, sem var eldri, og mikill samgangur milli þeirra. For- eldrar mínir töluðu alltaf hlýlega og af virðingu um Heinrich. „Hann var svo mikill séntelmaður“, sögðu þau. Myndimar af honum sýndu mér glæsilegan mann, góðlegan á svip, stundum var hann með frænku minni t.d. á ferðalögum heima eða erlendis. Einnig vora myndir af honum í fim- leikum í ÍR, einum sér eða í hópi með öðram. Árin liðu. Heinrich Wöhler bjó í Kiel með fjölskyldu sinni. Hann- es sonur hans kvæntist yndislegri konu, Kristínu G. Lárasdóttir, sem kölluð er Systa, og þau eignuðust fjögur mannvænleg böm, þrjár dæt- ur og einn son. Síðan eitt sumaiið eftir rúmlega 40 ára fjarvera er Heinrich kominn í heimsókn til Hannesar og fjölskyldu hans á ís- Iandi. Frænka mín var látin en hann vildi gjarnan hitta föður minn og fjöl- skyldu hans. Eg man að faðir minn sem var þá orðinn lasburða kveið dá- lítið fyrir því að hitta þennan fyrrver- andi mág sinn aftur. Það var líka viss eftirvænting hjá mér. Heinrich Wöhler kom mér fyrir sjónir sem myndarlegur, glaðlegur eldri maður, í meðallagi hár, hraustlegur í útliti og léttur í hreyfingum. Skiljanlegt að hún frænka mín hafði hrifist af hon- um á yngri áram. Ég hafði þó alltaf haldið að hann væri talsvert hávaxn- ari eftir myndunum að dæma. Það var mjög ánægjulegt og eftirminni- legt íyrir okkur í fjölskyldunni að hitta Heinrich og kynnast honum. Tungumálaerfiðleikar vora nær eng- ir. Hann skildi og talaði enn íslensku, hafði haldið málinu við með því að lesa Islendingasögurnar. Hann sló unga fólkinu við með því að standa á KRISTJAN HAUKSSON + Krislján Hauks- son fæddist í Reykjavík hinn 10. október 1944. Hann varð bráðkvaddur á hcimili sfnu 25. júní siðastliðinn og fór útför hans fram frá Fossvogskirkju 7. júlí. Bassi frændi minn er dáinn. Leið mín lá nokkuð oft upp á Bassa- staði og hvergi heíúr mér fundist ég vel- komnari en þar. Ég mun sakna skemmtilegra, fróðlegra og ljóðlegra samtala. Ég mun sakna einstakra kenninga og sérstæðra tilgátna. Ég mun sakna sérvisku og visku og gátna um allt á milli himins og jarðar. Ég mun sakna lymskuglotts og tríræðra auglita. Ég mun sakna Bassa frænda míns. Bassi var góður mað- ur eins og allir vita. Hann var alþýðuheim- spekingm’, skáld og lífs- kúnstner. Bassi var góði dátinn. Hann var einstakur kai’akter, eft- irminnilegri en fræg- ustu skáldsagnapersón- ur. Bassi var vinur minn. Hugur minn er allur hjá eiginkonu hans og dætrum. Megi Guð vera sálu hans miskunnsam- ur og líta eftir þeim sem eftir lifa. Snögglega hann gekk til náða. Ég syrgi brottför bráða. En guðirnir þeir ráða. Vertu blessaður, Bassi. Ég bið að heilsa. Haukur Guðmundsson. höfði og naut þess að fara í sund. Heinrich kom nokkram sinnum aftur í heimsókn til Islands og fékk ég þá alltaf tækifæri til að hitta hann en faðir minn lést stuttu eftir fyrstu heimsóknina. Mér er líka minnisstæð heimsókn hans og Hannesar til okk- ar hjónanna á Akranes fyrir nokkr- um árum. Það var á fögram haust- degi og trillukarlarnir vora að koma að landi með aflann þegar þeir feðgar komu með Akraborginni. Heinrich sýndi sjómönnunum og aflanum mik- inn áhuga og vildi kynna sér þetta nánar. Þeir Hannes ákváðu svo að fá sér nýja ýsu til að taka með heim í soðið en fengu svo vel útilátinn skammt að það dugði í margar mál- tíðir. Seinast kom Heinrich til Is- lands sumarið 1998 og áttum við systumar og eiginmenn okkar þá ánægjulega stund með honum og fjölskyldu hans á heimili Hannesar og Systu. Heinrich Wöhler varð 90 ára hinn 15. maí sl. og af því tilefni fóra Hannes, Systa, Láras sonur þeirra og Hinrik sonarsonur til Kiel og vora með honum á afmælisdag- inn. Þá hafði heilsu hans talsvert hnignað. Afkomendur hans á íslandi era nú alls fjórtán. Við systurnar og fjölskyldur okkar sendum Hannesi, Systu, bömunum og fjölskyldum þeirra innilegar sam- úðarkveðjur. Við minnumst Heinrich Wöhler með virðingu og þökk. Svandís Pétursdóttir. Afi opa eins og við köllum afa í Kiel er dáinn. Fyrir rúmum mánuði hélt afi upp á 90 ára afmælið sitt, glaður og hress eins og hann var ævinlega og þá áttum við ekki von á því að það væri síðasta tækifæri okkar til að hitta hann. Við sitjum þó eftir með sjóð minninga bæði frá heimsóknum okkar til hans í Kiel og eins þegar hann var hjá okkur hér á íslandi. Afi var íþróttamaður af lífi og sál. Þegar hann var ungur keppti hann og sýndi fimleika með IR í Reykjavík, stund- aði skíðaíþróttir og sund. Þegar ald- urinn fór að færast yfir gekk hann langar vegalengdir á hverjum degi til að halda sér í formi, það var honum mjög mikilvægt. Afi var einn af þeim sem aldrei gat setið rólegur, þurfti alltaf að hafa eitthvað fyrir stafni, hvort sem það var viðhald á húsinu sínu og garði, sinna fjölskyldu og vin- um eða lesa sér eitthvað til fróðleiks. Hann fylgdist vel með fjölskyldunni á íslandi og var stoltur af hópnum sínum hér. Þau skipti sem hann kom til íslands stundaði hann laugamar af miklu kappi, sat löngum stundum í heitu pottunum, spjallaði þar við fólk eins og innfæddur og kom oftast með einhverjar nýjar sögur eða fréttir til okkar að sundi loknu. Afi var með eindæmum léttlyndur og kátur mað- ur, hann var hrókur alls fagnaðar og leið hvergi betur en í miðjum hópi fólks, að segja sögur, brandara eða syngja. Hann lifði lífinu brosandi, þó að h'fið hafi ekki alltaf brosað við hon- um og þannig geymum við minning- una um afa opa í Kiel. Sissý, Lárus, Heddý og Ásdís. Skilafrestur minningar- greina EIGI minningargrein að birt- ast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: í sunnudags- og þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstu- dag. í miðvikudags-, fimmtu- dags-, föstudags- og laugar- dagsblað þarf greinin að berast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birting- ardag. Berist grein eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför hefur farið fram, er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins tiltekna skila- frests. GUÐBJÖRG PÉTURSDÓTTIR . + Guðbjörg Pét- ursdóttir fæddist á Eskifirði 7. desem- ber árið 1925. Hún lést á Landspítalan- um í Fossvogi 30. júní síðastliðinn og fór útför hennar fram frá Fossvogs- kirkju 7. júlí. Elsku Guðbjörg, það eru ekki nema sjö ár síðan ég kynntist þér. Þá var ég að læra með Svanhvíti dóttur þinni og við urðum fljótt mjög góðar vinkonur og fór ég því fljótt að hitta þig oftar. Ég man hvað ég dáðist að því hvað þið vorað góðar vinkonur og gerðuð margt saman. Þið vorað svo margt sem ég vildi að fleiri mæðgur væra því vinskapur ykkar var einstakur og er Svanhvít að missa miklu meira en mömmu sína, hún er að missa bestu vinkonu sína líka. Það er mér ógleymanlegt hve þú tókst okkur opnum örmum á heimili ykkar þegar við komum í heimsókn og alltaf varst þú kölluð amma líka af dætram mínum. Alltaf var maturinn líka góður hjá þér. Elsku Guðbjörg, ég gleymi því ekki þegar þú varst að fara í fyrsta skipti til útlanda. Þá vora það Svan- hvít og Tara sem fóra með þér og þú áttir eftir að fara aftur með þeim, þar áttuð þið góðar stundir en alltaf varstu svo glöð þegar þú komst aftur heim. Þetta var orðið ykkar áhuga- mál og var búið að bóka næstu ferð núna í sumar til Krítar, þið allar þijár orðnar mjög spenntar. En sú ferð var ekki farin og ég veit að næst þegar Svanhvít og Tara fara í frí verður þú ekki langt undan að fylgj- ast með þeim. Elsku Gugga, mig langar að þakka þér fyrir hvað þú varst yndisleg við okkur. Þegar erfiðleikar vora hjá okkur reyndist þú okkur svo vel og fylgd- ist alltaf með því sem var aðgerast. Ég á eftir að sakna þess að koma í heim- sókn til Svanhvítar og Töra og sjá þig ekki þar en ég veit að þú vakir yfir því heimili eins og þú hefur alltaf gert. Ég bið góðan guð að vernda þig elsku Guðbjörg. Elsku guð, vilt þú styrkja Svan- hvíti, Töru og fjölskyldu í þessum erfiðleikum og vaka yfir þeim. Kær kveðja, Kristin Jóna. Elsku amma. Nú ert þú farin frá okkur til himna og sárt ég sakna þín en er ekkert voðalega sorgmædd því að ég reyni bara að hugsa um þær góðu og fallegu stundir sem við átt- um saman. Auk þess veit ég að allir deyja einhvem tímann og þér líður í áreiðanlega betur hjá guði en á spítalanum. Mig langar til að þakka þér fyrir hve góð þú varst við mig þegar Lilja systir mín var veik. Þá var svo gott að koma til þín, þú varst alltaf svo glöð og með svo góðan mat. Ég á eft- ir að sákna þess að koma í heimsókn til Töra og Svanhvítar og sjá að þú ert ekki þar. Ég bið góðan guð að vaka yfir þér, Töra vinkonu minni og Svanhvíti mömmu hennar. Elsku guð, viltu styrkja Svanhvíti Í og Töra í þessum erfiðleikum. Steinunn Anna Baldvinsdóttir. RANNVEIG INGIBJÖRG ÞORMÓÐSDÓTTIR + Rannveig Ingi- björg Þormóðs- dóttir fæddist á Ak- ureyri 26. maí 1933. Hún lést á Akureyri 29. maí síðastliðinn og fór útför hennar fram frá Akureyrar- kirkju 5. júní. Það var á sjötta ára- tugnum sem fundum okkar Rannveigar bar fyrst saman. Við höfð- um ráðist til starfa í blómabúð KEA í jóla- ösinni, undir dyggri stjórn Amórs Karlssonar, en hann var mildur húsbóndi. Enda líkaði okkur vinnan mjög vel. Um áramótin skildi leiðir. Ég fór út á land, en aldrei rofnaði sambandið. Rannveig bjó heima hjá foreldram sínum. Ég minnist heimsókna í Rauðumýrina. Alltaf var tekið vel á móti mér og húsfreyjan Björg alltaf hlý og rausnarleg. Rannveig eignað- ist synina Ómar og Þormóð Svan- laugssyni, en bar ekki gæfu til að njóta þeirra beggja, þa.r eð Þormóð- ur lést tæpra sex ára. Ómar ólst upp með móður sinni í skjóli afa og ömmu og virtist þar ekkert kynslóðabil. Ár- in liðu og Ómar stofnaði til sinnar eigin fjölskyldu. Svo komu barna- bömin og var Rannveig mjög ánægð með það. Hún kom eitt sinn í heim- sókn til mín með tvær litlar hnátur og ég fann hvað hún hlúði að þeim. Allt er þetta myndarfólk. Rannveig vann til margra ára hjá Lands- síma íslands sem tal- símakona. Hún greind- ist með blóðsjúkdóm £ fyrir fjölda ára. Hann hélst niðri í mörg ár en kom svo upp aftur og afleiðingamar öllu verri en fyrr. Eftir það gat hún ekki lengur notið þess að lesa, en hún var mjög bók- hneigð. Rannveig var greind, grandvör og umfram allt trygglynd. Lagði aldrei illt til nokkurs manns. Það var orðinn fastur liður hjá mér að gista hjá Rannveigu eina nótt er ég var á ferðinni um Norðurland. Við skrappum í bíltúr eða fengum okkur göngutúr í bænum. Og ekki granaði; mig, er ég kvaddi hana fyrir tæpu ári, að það væra okkar síðustu samfund- ir. Þá var hún svo hress, en hún ílík- aði ekki tilfinningum sínum. Ég kveð vinkonu mína með kæra þakklæti fyrir liðnar stundir. Bið henni bless- unar guðs í nýjum heimkynnum. Ómari og fjölskyldu, Ingólfi og Eiríki sendi ég innilegar samúðar- kveðjur. Nú hverfur sól við segulskaut, og signir geisli hæð og laut, en aftanskinið hverfur hljótt, þaðhefurboðiðgóðanótt ^ (Magnús Gíslason.) * Elín S. Kristinsdóttir. Handrit afraælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf- undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.