Morgunblaðið - 14.07.2000, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 14. JÚLÍ 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ÖGMUNDUR
JÓNSSON
+ Ögmundur Jóns-
son fæddist í
Rcykjavik 17. nóv-
ember 1911. Hann
lést á Landspítalan-
um 5. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Jón Sigurðsson
járnsmiður, Lauga-
vegi 54, fæddur 2.
júlí 1874 á Krossi í
Ölfusi, dáinn 2. apríl
1959, og kona hans
Sigurborg Jónsdótt-
ir, fædd 9. janúar
1881 á Hallbjamar-
stöðum í Skriðdal,
1989, 5) Gunnar, f. 6.
júlí 1918, d. 24. mars
1998, maki Jóhanna
Sveinsdóttir, f. 6. apríl
1926, 6) Hjalti, f. 13.
mars 1923, d, 27. nóv.
1988.
Ögmundur kvæntist
eftirlifandi eiginkonu
sinni, Ingibjörgu Sig-
urðardóttur, 7. októ-
ber 1939. Foreldrar
hennar voru Jakobína
Guðrún Camilla Frið-
riksdóttir, f. 16. júm'
1895, d. 30. júlí 1934,
dáin 19. október 1950. Systkini Ög-
mundar eru: 1) Sigurjón, f. 12. júní
1906, d. 22. apríl 1983, maki Anna
Jónsdóttir, f. 31. des. 1912, Vil-
borg, f. 13. maí 1908, maki Kjartan
Hjaltested, f. 17. okt. 1902, d. 29.
okt. 1983, 3) Ólöf Hólmfríður, f. 6.
apríl 1910, d. 24. okt. 1930, 4) Þu-
ríður, f. 12. ágúst 1913, maki Carl
Billich, f. 23. júlí 1911, d. 23. okt.
og Sigurður Gunnar
Jónsson, f. 6. ágúst 1895, d. 28. júní
1938. Böm Ögmundar og Ingi-
bjargar em: 1) Sigrún Jakobína, f.
27. feb. 1942, d. 24. mars 1942. 2)
Hreiðar, f. 12. nóv. 1943, kvæntur
Katrínu Gunnarsdóttur, f. 11. maí
1951. Þeirra börn em a) Amar
Ingi, f. 7. apríl 1974, sambýliskona
Margrét Norðdahl, f. 10. maí 1978,
b) Helga, f. 18. sept. 1978, sambýl-
ismaður Amór H. Sigurðsson, f. 9.
október 1981, c) Hulda, f. 16. júlí
1982, sambýlismaður Halldór H.
Jónsson, f. 13. ágúst 1981, bam Ólaf-
ur Hrafn, f. 9. júní 2000, og d) Bryn-
dís, f. 23. nóv. 1986. 3) Jón Sigurður,
f. 19. júní 1946, kvæntur Önnu Sig-
ríði Indriðadóttur, f. 5. apríl 1949.
Þeirra börn em a) Berglind, f. 24.
ágúst 1976, sambýlismaður Kristján
Agústsson, f. 1. maí 1972, barn Jón
Tómas, f. 9. nóv. 1999, b) Ögmundur,
f. 24. okt. 1978, og c) Hrafn, f. 9. júlí
1986. 4) Birgir, f. 22. nóv. 1949,
kvæntur Guðrúnu Jónsdóttur, f. 17.
feb. 1952. Þeirra böm em a) Jón
Þór, f. 23. apríl 1975, b) Ingibjörg, f.
6. apríl 1981, c) Lilja, f. 22. maí 1983,
og Sigurrós, f. 28. desember 1993.
Ögmundur lærði járnsmíði í
Reykjavík og starfaði við það alla
sína starfsævi. Fyrst vann hann hjá
föður sínum í Járnsmiðju Jóns Sig-
urðssonar en tók síðan við rekstrin-
um og rak smiðjuna allt þar til hann
var kominn á níræðisaldur. Sfðustu
æviárin, eftir að hann hætti að vinna,
átti fyrirtækið áfram hug hans allan
og fylgdist hann grannt með gangi
þess fram á síðustu stundu.
Utför Ögmundar fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Ögmundur afi, gullmolinn minn.
Það varst þú. Þegar ég var þreytt
bauðstu mér beddann þinn, þegar ég
i var svöng bauðstu mér í ísskápinn
þinn og þegar ég var leið bauðstu
mér hjarta þitt. Það varst þú. Þegar
ég h't til baka færist bros yfir hjarta
mitt. Eins og vitur maður sagði:
„Þegar þú ert sorgmæddur skoðaðu
þá aftur hug þinn, og þú munt sjá, að
þú grætur vegna þess sem var gleði
þín.“ Það býr svo mikill sannleikur
að baki þessum orðum, því þó að þú
sért farinn á ég fulla ferðatösku af
yndislegum minningum um þig.
Eitt sem þú kenndir mér var
þakklæti frá hjartanu, viðmót sem
' maður fann ætíð fyrir hjá þér. Til
dæmis eitt sinn er ég hafði verið á
kórferðalagi um Danmörku færði ég
þér flöskuskip að gjöf. Mér fannst
þetta nú kannski lítilfjörlegt en það
fannst afa sko ekki. Þú lést mig finna
svo vel hvað þér þótti vænt um þessa
gjöf og í tengslum við hana gastu
þulið upp heilu sögumar frá tíman-
um sem þú hafðir verið á sfldarver-
tíð. Því það varstu afi, sögumaður
mikill. Ög þótt maður hefði nú
kannski heyrt sömu söguna einu
sinni eða þrisvar skipti það ekki
máli. Maður þreyttist aldrei á
glampanum í augum þínum er þú
færðist á vit gamafla ævintýra.
Elsku afi, í rauninni kynntist ég
-þér bara sem fullorðnum manni en
þótt líkaminn hefði elst varðveittirðu
ávallt í þér bamshjartað og það
skýrir af hverju þú náðir svona góð-
um tengslum við okkur, unga fólkið,
því hvað er aldur á milli vina?
Ég brosi til þín, afi minn. Þín
Lilja.
Löngu áður en ég hitti Ingu og
Ögmund þannig að ég myndi til vissi
ég að þau vom sómahjón og Ög-
mundur Jónsson sérstakur öðlings-
maður. Þannig var talað um þau í
mínum foðurhúsum og síðari kynni
staðfestu það allt. Ingibjörg Sigurð-
ardóttir var elst í systkinahópi á
.. Hjalteyri sem missti bæði foreldri
sín á unga aldri. Hún gekk foður
mínum í móðurstað eins og kostur
var á erfiðum tíma og hann á henni
ævinlega þökk að gjalda fyrir það.
Þegar þau Ögmundur bundu saman
trúss sitt bættist Akureyrarfjöl-
skyldu okkar nýr bakhjarl í Iteykja-
vík.
Það var fastur liður í öllum heim-
sóknum til höfuðborgarinnar að
koma við hjá Ögmundi og Ingu og
njóta þar gestrisni og gistivináttu.
Mér eru minnisstæðar fyrstu heim-
sóknimai- til þeirra hjóna í Barma-
hlíðinni. Fyrir kennarason úr höfuð-
stað Norðurlands, sem var alinn upp
á Tímanum og KEA-skyri, var það
að mörgu leyti framandi að koma á
reykvískt heimili sem tengdist
hringiðu hafnarlífsins. Þar voru líka
baldnir frændur á mínu reki sem
kunnu á Reykjavík og gátu miðlað
strætisvisku sinni til utanbæjar-
manns. Ögmundur keypti Moggann,
Alþýðublaðið og Þjóðviljann og
fylgdist grannt með öllum fréttum,
en aldrei sá ég Tímann á heimilinu.
Lfldega hefur verið lítið af fram-
sóknarmönnum í Vélsmiðju Jóns
Sigurðssonar, sem hann rak, eða við
höfnina þar sem hans menn þjónust-
uðu togara og skip. Aldrei vissi ég
hvað hann kaus en hann talaði
kankvíst og af miklum áhuga um
þjóðmálin, og það voru jafnan góðar
og glaðværar stundir við eldhús-
borðið hjá þeim hjónum, þar sem
Inga stóð fyrir veitingum en Ög-
mundur tottaði pípuna og hélt sam-
ræðum í gangi.
Ögmundur vildi greiða götu sér-
hvers manns og sjálfsagt hefur það
bæði verið hans styrkur og veikleiki í
atvinnulífinu. Við Steinunn Jóhann-
esdóttir nutum góðs af stórmennsku
þeirra hjóna þegar þau innréttuðu
herbergi fyrir okkur á Otrateignum
til þess að byrja búskap í sumarið
1968. Það var mikið vinarbragð og
okkur þykir vænt um að það skuli
hafa verið í húsum Ingu og Ógmund-
ar sem elsta dóttir okkar átti sína
vöggudaga. Þaðan fylgir henni hug-
ur góðs fólks.
I minningunni er það hin áhuga-
sama glaðværð og drift sem mér
finnst einkenna kynnin af Ögmundi
Jónssyni. Ég vissi þó að hann var oft
kvalinn af verkjum en það lét hann
aldrei bitna á gestum. Og mér þykir
hann hafa verið einn af þessum
mönnum sem mættu ungu fólki eins
og fullorðnu og áttu með því þátt í að
manna það. Að Ögmundi gengnum
sjáum við eftir því að hafa ekki rækt
vináttu okkar við hann betur en raun
varð á í önnum dagsins, en það er
okkur mikils virði að eiga minning-
una um góðar stundir með honum.
Einar Karl Haraldsson.
í dag er til moldar borinn einn af
mínum ágætustu vinum, Ögmundur
Jónsson járnsmíðameistari, á áttug-
asta og níunda aldursári. Svo stend-
ur á vináttu okkar að báðir eru
tengdir þeim merka stað Hjalteyri
við Eyjafjörð, sóttum hvor fyrir sig
þangað sinn betri helming.
Og vinátta okkar stóð lengi, um
fimm áratugi, og bar þar aldrei
skugga á. Og það var Ögmundi að
þakka. Hann var vissulega enginn
hversdagsmaður, ávallt léttur og
þægilegur og einhver sá traustasti
vinur sem völ er á. Ég hændist þó að
honum einkum fyrir það hve mikið
yndi hann hafði af því að segja frá og
hve vel hann sagði frá, bæði því sem
hann sjálfur hafði lifað, foreldrum
hans, sem sannarlega áttu merkileg-
an æviferil, eða frá öðrum sem hann
þekkti. Faðir hans var Jón Sigurðs-
son jámsmíðameistari, kunnur borg-
ari hér, stofnandi Vélsmiðju Jóns
Sigurðssonar, nefndur Jón við
Laugaveginn.
Sjálfsagt má segja að Ögmundur
Jónsson hafi fengið sína eldskím á
Hjalteyri. Þar tók hann nefnilega 24
ára þátt í framkvæmd sem margir
töldu þá kraftaverki líkast. Stjóm-
andi og skipuleggjandi þeirrar
merkilegu framkvæmdar var Helgi
Eyjólfsson byggingameistari í
Reykjavík. Hafði hann með sér norð-
ur þangað nokkra úrvalsmenn úr
Reykjavík, þar á meðal Ögmund, og
að öðm leyti lagði Hjalteyri til
vinnukraftinn en verkið var í því
fólgið að reisa stóra sfldarverk-
smiðju á sex mánuðum, janúar til
júní, og það með handverkfærum
einum, öðm var ekki til að dreifa þá.
Þetta var 1936. Og þetta tókst og gat
hin nýja verksmiðja tekið á móti
miklu magni af sfld á einhverri feng-
sælustu vertíð sem til þessa hafði
þekkzt hér.
Mikið hefur hvflt á Ögmundi í
þessu mikla kapphlaupi þar sem
hann var eini jámsmiðurinn á staðn-
um. Fyrsti mánuðurinn fór þó eink-
um í að berja fram eggina á jámkörl-
um, hökum og skóflum fýrir
verkamennina sem urðu að brjótast í
gegnum gaddinn þegar þeir grófu
fyrir verksmiðjunni en frost voru
hörð þennan vetur. Yfirmaðurinn
Helgi Eyjólfsson þakkaði það mjög
þeim úrvalsmönnum sem unnu að
verkinu, bæði Hjalteyringum og
Reykvíkingum, að áætlunin tókst og
við getum bætt því við að skipulag og
verkstjórn hlýtur að hafa verið í
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
ÁSTA SIGRÍÐUR ÞORKELSDÓTTIR,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
miðvikudaginn 5. júlí síðastliðinn.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Einar Karlsson,
Þorkell Einarsson, Steinunn Árnadóttir,
Lilja Einarsdóttir, Kjartan Jónas Kjartansson,
Ástríður Ingibjörg Einarsdóttir,
Karl Trausti Einarsson,
Sigríður Birta, Kjartan Birgir og Einar Karl.
góðu lagi. Upp úr þessu samstarfi
kviknaði ævilöng vinátta margra
þeirra sem þarna unnu, m.a. Ög-
mundar og Helga Eyjólfssonar.
Ögmundur átti margar góðar
minningar frá þessum Hjalteyrar-
dögum. Hæst bar þó að þarna fann
hann lífsförunaut sinn, Ingibjörgu
Sigurðardóttur, sem stóð við hlið
hans traust, ákveðin og úrræðagóð
alla tíð síðan og annaðist hann af ást-
úð og fómfysi síðustu mánuðina sem
hann lifði.
Langt var frá því að allir erfiðleik-
ar lífsins væru yfistaðnir þó að sigur
ynnist í Hjalteyrarmálinu. Ög-
mundur tók við stjórn fjölskyldufyr-
irtækisins, Vélsmiðju Jóns Sigurðs-
sonar, og stjómaði því farsællega
gegnum þykkt og þunnt. Fyrir
nokkrum ámm skilaði hann vél-
smiðjunni í hendur tveimur sona
sinna, Hreiðari og Birgi, og gengur
hún með prýði.
Þessari grein minni fylgja kærar
samúðarkveðjur mínar og minna til
Ingibjargar, sona þeirra og annars
venzlafólks. Ávallt er sárt að sjá á
bak slíkum vinum sem Ögmundur
Jónsson var.
Eiríkur Hreinn Finnbogason.
Með þessum fátæklegu orðum
langar mig að kveðja vin minn Ög-
mund Jónsson. Ég var svo heppinn
að kynnast Ögmundi fyrir um tólf ár-
um og var hann þá enn starfandi í
Vélsmiðju Jóns Sigurðssonar sem
hann rak mestalla starfsævi sína. Við
áttum oft ágætar stundir og ræddum
margt milli himins og jarðar. Ög-
mundur var mikill sómamaður og
vildi öllum vel, bóngóður og áhuga-
samur um velferð annarra enda voru
þeir margir sem hann gerði greiða
eða hjálpaði á einhvern hátt. Ög-
mundur hafði gaman af að segja sög-
ur og sagði skemmtilega frá. Hann
var hafsjór af sögum og fróðleik frá
löngu liðnum tíma. Hér hittist vel á,
því ég hafði gaman af sögunum og
sóttist eftir að heyra meira og meira.
Fyrir mér opnaðist alveg nýr heimur
og ný sýn á hvernig ástandið var hér
í Reykjavík og víðar á árum áður.
Fyrir þetta og margt annað vil ég nú
þakka. Ég votta Ingibjörgu og son-
um þeirra Ögmundar, þeim Hreiðar,
Jóni og Birgi og fjölskyldum þeirra
innilega samúð mína. Eftir hftr
minning um góðan mann.
Hannes R. Richardsson.
Með Ögmundi Jónssyni jám-
smíðameistara er genginn einn af
virtustu mönnum sinnar stéttar. I
áratugi rak hann Vélsmiðju Jóns
Sigurðssonar hf. í Reykjavík og var
auk þess virkur félagi í hagsmuna-
samtökum jám- og vélsmiðja sem í
fyrstu hétu Meistarafélag járniðnað-
armanna en heita nú Málmur - sam-
tök fyrirtækja í málm- og skipaiðn-
aði. Ógmundur var hamhleypa til
vinnu. Hann gekk til allra verka af
einstakri ósérhlífni og stóð gjaman
með sínum mönnum á smiðjugólfinu
eða í skipum og hreif þá með vinnu-
gleði sinni og áhuga. Hann var af
þeirri kynslóð sem þekkti ekki annað
en að þurfa að hafa fyrir hlutunum
og ekkert kæmi upp í hendurnar án
fyrirhafnar. Slfltír menn hafa haldið
uppi heiðri sinnar atvinnugreinar og
gert þjóðinni meira gagn en margan
gmnar. Ævistarf Ögmundar Jóns-
sonar var mikið og merkilegt. Hann
var sómi sinnar stéttar og tryggur
félagi í hagsmunasamtökum hennar.
Að leiðarlokum em Ögmundi færðar
þakkir fyrir hans merka framlag til
járn- og vélsmiðjugreinarinnai- á Is-
landi. Hans nánustu em jafnframt
færðar samúðarkveðjur.
Málmur -
samtök fyrirtækja
í' málm- og skipiðnaði.
Elsku afi, loksins ertu frjáls, kom-
inn á stað þar sem þú færð fulla
heyrn og sjón. Eftir sitjum við og
minnumst heimsóknanna og allra
sagnanna af langafa og lýsinu og
lambinu sem þú fannst nær dauða en
lífi og tókst með þér heim í Barma-
hlíðina. Ekkert var sjálfsagðara en
amma sæi um þrjá stráka og lamb
sem hljóp og skeit upp um alla veggi.
Hún gerði það eins og allt annað sem
þú baðst hana um. Þú viðurkenndir
líka í einlægni að amma væri besti
vinur þinn.
Hann stingur stálinu í eldinn.
Hann stendur við aflinn og blæs.
Pað brakar í brennandi kolum.
í belgnum er stormahvæs.
I smiðjunni er ryk og reykur,
og ríki hans talið snautt.
Hann stendur við steðjann og lemur
stálið glóandi rautt
Hér voldugur maður að verki,
með vit og skapandi mátt.
Af stálinu stjömur hrökkva.
í steðjanum glymur hátt
Málmgnýinn mikla heyrir.
Hver maður, sem veginn fer.
Höndin, sem hamrinum lyftir,
erhörðogæðaber.
(Davíð Stefánsson.)
Takk fyrir allar yndislegu sam-
verustundirnar, guð geymi þig þar
til við hittumst á ný.
Amar, Helga,
Hulda og Bryndís.
ANNA GUÐVARÐAR-
DÓTTIR CARSWELL
+ Anna Guðvarð-
ardóttir
Carswell lést 6. júlí á
the Royal Marsden
hospital í London.
Anna fæddist í Vest-
mannaeyjum 26. mai
1950. Foreldrar
hennar eru Gyða
Oddsdóttir, f. 20.
des. 1917, og Guð-
varður Vilmundsson,
f. 29. mars 1912, d.
1984. Anna á þijá
bræður, Gunnar,
Hafstein og Ólaf.
Eiginmaður Önnu
er Barrie Carswell og eiga þau
þijár dætur og sex barnabörn,
sem ÖII búa á Englandi.
Við erum hér nokkrar vinkonur
sem viljum þakka Önnu samfylgdina.
Minningarnar frá Pool í Suður-Eng-
landi, en þar bjó Anna með fjöl-
skyldu sinni sumarið 1995, eru
ógleymanlegar. Við vorum samferða
Gyðu, móður Önnu, og áttum við því
láni að fagna að kynnast gestrisni
Önnu og fjölskyldu hennar sem tók á
móti okkur með miklum kærleika og
ástríki. Anna vaknaði fyrir allar aldir
á morgnana til að útbúa fyrir okkur
morgunverð og kvöldverðurinn í
garðinum undir trjánum var svo lit-
ríkur þar sem Anna
gæddi allt lífi sem hún
kom nálægt. Þegar við
hugsum um þessar
stundir heyrum við
hláturinn í Önnu því
gleðin streymdi alltaf
frá henni hvar sem hún
fór. Fjölskyldan var
svo samhent og allir til-
búnir til að rétta hjálp-
arhönd. Það var stór-
kostlegt að kynnast
þessari fjölskyldu enda
áttu þau Ufandi trú sem
kom hvarvetna fram í
verkum þeirra. Það er
erfitt að skilja að Anna sé farin frá
okkur, en það er mikil huggun að vita
að hún er í öruggum höndum Frels-
arans. Síðastliðið sumar komu Anna
og Barrie hingað til íslands og feng-
um við að gleðjast með þeim í vina-
hópi, því þau áttu vini alls staðar sem
vildu eiga samverustundir með þeim.
Við héldum að við fengjum að sjá
Önnu aftur í sumar, en Anna er farin
í Guðs friði. Hún stóð styrk allt fram
á síðustu stundu og treysti Guði.
Elsku Gyða, Barrie og fjölskylda.
Við biðjum Guð að styrkja ykkur og
blessa.
Anna Dóra,
Guðlaug, Helga
og Sigríður.