Morgunblaðið - 25.08.2000, Qupperneq 33

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 25. ÁGÚST 2000 33
UMRÆÐAN
Réttur
fatlaðra
BRÓÐIR minn er 18 ára gamall
og með Downs-heilkenni og hefur
hann alla tíð búið heima hjá okkur.
Þó hefur alltaf staðið til að hann færi
á sambýli þegar hann yrði fullorðinn
og eðlilegt að hann flytti að heiman
eins og annað fullorðið fólk. Foreldr-
ar okkar tóku þá ákvörðun að setja
Fatlaðir
Það þarf að endurskoða
starfsmenn sem elda matinn og til að
gera þetta sem mest heimilislegt
sitja allir saman og borða. Öfugt við
flesta aðra vinnustaði eru engir sér-
stakir matar- eða kaffitímar fyrir
starfsmenn, stuðningsfulltrúi má
ekki skreppa út í 30 mínútna matar-
tíma eins og tíðkast annars staðar.
Ef starfsmaður sest aðeins niður til
að pústa og fá sér kaffíbolla, má hann
alltaf reikna með því að þurfa að
stökkva á fætur til að sinna einhverj-
um vistmanni, því
hann er alltaf í vinn-
unni. Það að setjast
niður og borða með
heimilisfólki og öðrum
starfsmönnum er part-
ur af vinnunm sem
stuðningsfulltrúi en
ekki nein fríðindi.
Það sem gleymdist
Ég skal taka undir
með Jóni Bergmann
að sambýli í Hrísey
hafi ekki átt að vera
einhverjar „einangr-
unarbúðir þangað sem
fatlaðir yrðu fluttir
nauðugir“ eins og
fjölmiðlar vildu setja það fram.
Éinnig er rétt að margir fatlaðir ein-
staklingar hefðu gott af því að kom-
ast út á land og í burtu
frá stressi borgarinnar.
Það sem gleymdist hins
vegar að taka inn í
þessa umræðu eru fjöl-
skyldutengsl fatlaðra.
Ef ég skil þetta rétt átti
þama að slá tvær flugur
í einu höggi og leysa
dreifbýlisvandann og
húsnæðisskort fatlaðra
í einu. Félagsmálaráð-
herra lét hafa eftir sér
að þetta væri góð og
sniðug lausn og ef for-
eldrar vildu eklri nýta
sér þetta gætu þeir
bara haft bömin sín
heima!
Sem stórasystir get ég sagt að ég
kæri mig ekkert um að senda bróður
minn þvert yfir landið og geta ekki
heimsótt hann þegar mig og hann
langar til og fylgst með líðan hans og
hvemig honum gengur að fóta sig í
lífinu.
Svona sambýli úti á landi má að
sjálfsögðu bjóða sem valkost og
nokkuð víst er að margir aðstand-
endur fatlaðra myndu taka vel í það,
en ekki má gleyma að fatlaðir eins og
aðrir eiga þann rétt að velja sér bú-
stað og þeir eiga vini og fjölskyldu
sem sárt yrði að kveðja.
Það þarf að endurskoða forgangs-
röðun yfirvalda, hækka laun ríkis-
starfsmanna og reyna einu sinni að
standa við gefin loforð um málefni og
sjálfsagðan rétt fatlaðra.
Höfundur er laganemi, stuðnings-
fulltrúi {sambýli og á fatlaðan
bróður.
Þórunn
Þorleifsdóttir
forgangsröðun yfir-
valda, hækka laun ríkis-
starfsmanna og reyna
einu sinni, segir Þórunn
Þorleifsdóttir, að
standa við gefín loforð
um málefni og sjálfsagð-
an rétt fatlaðra.
hann á biðlista fyiir sambýli fyrir ári
síðan þar sem þau þóttust vita að
löng bið yrði á að hann kæmist að.
Sjálf hef ég starfað á tveimur mis-
munandi sambýlum í Reykjavík síð-
astliðið ár. Þess vegna hef ég góða
reynslu og innsýn í málefni fatlaðra
og veit að foreldrar og aðstandendur
þurfa sífellt að berjast fyrir sjálf-
sögðum rétti þessa fólks.
Eg tel ástæðu starfsmannaskorts
á sambýlum vera þá að það er engin
hvatning fyrir það ágæta fólk sem
vill starfa í þessum geira (það er ekki
margt). Starfsmenn eru ekkert
metnir fyrir það sem þeir eru að
gera og ekki má umbuna þeim sem
standa sig vel og sýna áhuga. Ég tek
undir með Jóni Bergmann sem skrif-
aði um þetta mál í Morgunblaðinu
19. ágúst síðastliðinn að „ekki sé
hægt að búast við því að stuðnings-
fulltrúi gefi sig 100% í starf sitt þeg-
ar hann fær aðeins 50% af því sem
hann á skilið í launaumslagið sitt.“
Þegar ég sótti fyrst um vinnu með
fötluðum og fór á Svæðisskrifstofu
málefna fatlaðra til að undirrita
ráðningarsamning og þagnareið var
ég spurð hvort ég hefði einhverja
reynslu sem gæti hækkað mig um
launaflokk. Ég sagðist nú halda það
þar sem ég hafði alist ugp með
þroskaheftum einstaklingi. Ég varð
fyrir miklum vonbrigðum þegar mér
var sagt að þetta væri ekki metið
sem reynsla. Þá spurði ég hvort
stúdentspróf gæti hækkað mig eitt-
hvað en ekki var það heldur. Eg fór
út með þá vitneskju að manneskja
sem hefði enga menntun eftir grunn-
skólapróf og aldrei komið nálægt
fötluðum einstaklingi yrði í sama
launaflokki og ég. Er þetta hvatning
til að reyna að fá gott fólk inn? Ég
held ekki.
í grein sinni segir Jón Bergmann
Kjartansson að einu „fríðindin" sem
stuðningsfulltrúar hljóta sé frítt fæði
í vinnunni. Ég vil eklri meina að þetta
séu fríðindi. í fyrsta lagi eru það
HeildsiíttidrdfinR,
Fingur
tannbursti
á ekki
lengri tíma
Við félagarnir fundum ekki betri leió til
aé koma afmæliskveðju til ykkar
Valdísar en þessa. Hvernig er öðruvísi
hægt að óska þér, Jónas, táknrænt til
hamingju með daginn.
Jónas Ólafsson, auglýsingagúrú, varð fertugur á
þriðjudaginn, 22. ágúst, en heldur upp á
tímamótin í dag.
Við þurfum ekki að hafa mörg orð um hve góóir
félagar þau eru, drengurinn og hans ektakvinna,
Valdís Ella Finnsdóttir.
Jónas er snjallari flestum okkar í viðskiptum og
nýtur virðingar og velgengni á því sviði. En hann
á sín áhugamál sem aðallega eru golf, veiói-
mennska og útivera. Það á ekki hið sama við um
velgengni hans í þessum þáttum. A þessu sviði
verður að skoða viljann fýrir verkið. Okkar
félaganna á milli tölum við um að það sé gaman
að hafa hann með í veiðiferðum af því að hann
eigi svo fjölhæfan bíl. í golfinu tölum vió um
okkar hvítaTiger Woods. Eins og sjá má á
meðfýlgjandi myndum er hann snillingur í að
skapa vandræði á feróalögum.
Jónas minn, þú ert okkur ómissandi félagi.
Forsetinn, ferðamálafrömuðurinn, málarinn,
posakarlinn, bankastjórinn og meðeigandinn.
HERJÓLFUR