Morgunblaðið - 25.08.2000, Síða 45

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 25. ÁGÚST 2000 45
MINNINGAR
+ Áslaug Jónsdótt-
ir fæddist á Tröð
í Súðavíkurhreppi
hinn 10. desember
1919. Hún lést á
Landspítalanum
Fossvogi 19. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Benjamín Jón
Kristóbertsson, f. 21.
janúar 1892, d. 14.
janúar 1964, og Sím-
onía Vigdís Sigurð-
ardóttir, f. 13. apríl
1982, d. 29. apríl
1963. Áslaug var
fjórða í röð níu systkina og eru
þrjú þeirra á lífi í dag, en þau
eru Vigdís, Matthías og Magnús.
Áslaug giftist Jóni Sædal Sig-
urðssyni, f. 12. mars 1915, d. 10.
september 1989, hinn 17. júlí
1943. Þau hjónin bjuggu til að
byrja með í Steinabæ á Bráðræð-
isholti, en stofnuðu skömmu síð-
ar heimili á Rauðarárstíg 32 og
bjuggu þar allar götur síðar.
Þeim var fimm barna auðið, en
þau eru: 1) Vignir, f. 2. október
Elskuleg tengdamamma mín er
dáin. Mig langar til að minnast henn-
ar í örfáum orðum. Ég kynntist
henni fyrir tæpum níu árum þegar
ég kynntist Kristjáni syni hennar.
Kristján sagði mér að hann ætti
aldraða móður, þá á áttræðisaldri.
Ég ætlaði varla að trúa því að hann
gæti átt svona fullorðna mömmu þar
sem hún var á sama aldri og ömmur
mínar og afar þrátt fyrir að ald-
ursmunurinn á okkur Kristjáni væri
aðeins fjögur ár. En þegar ég sá
hana leit hún alls ekki út fyrir að
vera þetta gömul. Hún var mjög fal-
leg kona sem hugsaði ávallt vel um
útlit sitt og aldrei kom maður til
hennar öðruvísi en hún væri vel til
höfð með varalit og allt tilheyrandi.
Hún eignaðist Kristján á 47. aldurs-
ári og sagði mér að læknamir hefðu
viljað senda sig í fóstureyðingu. Hún
hélt nú ekki, það sem hún hefði búið
til myndi hún ekki eyða bara sí
svona. Ég stend í mikilli þakkar-
skuld fyrir það.
Ég náði því miður ekki að kynnast
tengdaföður mínum þar sem hann
var látinn þegar ég kynntist Krist-
jáni en ég hef heyrt að hann hafi ver-
ið yndislegur maður. Ása talaði oft
um hann og held ég að hún hafi sakn-
að hans meira en hún lét uppi. Núna
eru þau alla vega sameinuð á ný og
eins og komið var er það eina hugg-
unin sem maður getur yljað sér við
þó missirinn sé mjög sársaukafullur.
Mér verður oft hugsað til hennar
þegar ég stend sjálfa mig og aðra að
því að tala um að það sé orðið þröngt
um mann og maður þurfi að fara að
stækka við sig húsnæði. í dag snýst
lífið um að eignast sem stærst heim-
ili, eitt herbergi á mann plús auka
tölvuherbergi og auka þetta og hitt.
Tengdaforeldrum mínum tókst að
ala upp fimm börn og einn uppeldis-
son í þriggja herbergja íbúð án þess
að neinum yrði meint af nema síður
væri. Það fór ailtaf svo vel um mann
á Rauðarárstígnum. Um leið og
maður hringdi bjöllunni var hún Ása
mín komin í eldhúsið að hella upp á
könnuna og bera kræsingar á borð.
Alltaf var nóg til á þeim bænum, allt
heimabakað og minnti á bestu
sveitaheimili. Einhvern tíma sem
oftar var ég niðri í bæ með syni okk-
ar honum Rúnari og hann var sár-
svangur. Hann sagði við mig: við
skulum koma til hennar ömmu Ásu
því að hún á alltaf til jólaköku.
Á jóladag var alltaf hist á Rauðar-
árstígnum í jólakaffi og ekki vantaði
kökumar. Allir voru mættir með
börn og buru og aldrei fann maður
fyrir þrengslum, það var alltaf svo
notalegt að vera í návist hennar.
Ása prjónaði ansi mikið ogeru ófá
sokkapörin og lopapeysurnar sem
hún hefur gefið okkur um dagana.
Þetta munum við geyma eins og ger-
semar og minnast hennar í hvert
sinn sem við berjum ílíkurnar aug-
um.
1944, kvæntur Sig-
rúnu Sveinsdóttur
og eiga þau fjögur
börn. 2) Hreiðar, f.
8. janúar 1948,
kvæntur Helgu
Maríu Sigurjóns-
dóttur og eiga þau
tvö börn. 3) Vigdís,
f. 29. ágúst 1951, og
á hún einn son. 4)
Hafsteinn, f. 21.
ágúst 1956, kvæntur
Gunnhildi Arnar-
dóttur og eiga þau
þrjú börn. 5) Krist-
ján, f. 1. október
1966, kvæntur Kristbjörgu Lilju
Rúnarsdóttur og eiga þau tvö
börn.
Auk þeirra fimm barna sem
þau áttu ólu þau upp systurson
Áslaugar, Birgi Guðmundsson,
frá fjögurra ára aldri. Sambýlis-
kona hans er Jensína Óskarsdótt-
ir og eiga þau eina dóttur, en fyr-
ir átti Birgir þrjú börn.
Útför Aslaugar fer fram frá
Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
í sumar varð ég þrítug og þá gaf
Ása mér handsaumaða innrammaða
eldhúsmynd eftir sig sem hún sagði
mér að væri sú síðasta sem hún hefði
saumað og myndi koma til með að
sauma. Mér þykir alveg ofboðslega
vænt um þessa mynd og er hún mér
mjög mikils virði á þessum erfiðu
tímum.
Þrátt fyrir að Ása væri orðin mjög
veik undir það síðasta spurði hún
alltaf um bamabörnin sín og barna-
barnabörnin. Hún var mjög góð
amma og var umhugað um að maður
klæddi bömin vel og þau fengju eitt-
hvað hollt að borða. Sjálf tók hún lýsi
alla sína ævi og þakkaði lýsinu oft
hversu hraust hún hafði verið alla
tíð.
Ég þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast svona yndislegri konu og
bið Guð að geyma hana. Blessuð sé
minning hennar.
Kristbjörg Lilja Rúnarsdóttir.
Mig langar að minnast elskulegr-
ar tengdamóðm- minnar, Áslaugar
Jónsdóttur eða Ásu eins og hún var
oftast kölluð. Ég kynntist Ásu fyrir
tuttugu og sex ámm þegar hún bauð
mig velkomna í fjölskyldu sína.
Fljótlega vöndum við komur okkar á
Rauðarárstíginn því þangað var ein-
staklega skemmtilegt að koma og
þar hittust nær allir úr fjölskyldunni
um helgar.
Heimili þeirra Ásu og Jóns var
sannkölluð menningarmiðstöð því
þangað komu menn saman til að fá
og færa fréttir. Ása var fjörug og
skemmtileg kona og hún hafði þann
einstaka hæfileika að fá fólk til að
segja frá og oft meira en það ætlaði
sér. Það var ekki einungis um helgar
sem var gestkvæmt heldur einnig
alla daga vikunnar. Undantekning
var að maður kæmi í heimsókn að
ekki væri þar einhver fyrir eða kæmi
á meðan stoppað var.
Alltaf var til heitt kaffi á könnunni
og heimabakaðar kökur og um helg-
ar var boðið upp á tertur og lagt á
dúkað borð.
Það einkenndi Ásu hversu heilsu-
hraust, greiðagóð og dugleg hún var.
Hún var komin yfir sjötugt þegar
hún fékk fyrstu kvefpestina og um
svipað leyti taldi hún sig hafa fengið
sínar fyrstu harðsperrur. Þann dag
hafði hún verið að taka upp kartöflur
og um kvöldið fann hún fyrir ein-
hverjum verkjum í fótunum - skyldi
þetta vera það sem þeir kalla harð-
sperrur? Hún gekk niður á Lauga-
veg eftir garni því henni fannst ein-
faldlega ekki taka því að fara í
strætó. Hún lét sig heldur ekki muna
um að koma heim til okkar að gæta
stelpnanna þegar þær voru litlar og
veiktust. Og einnig munaði hana
ekkert um að hlaupa upp á Baróns-
borg að sækja Hrafnhildi rétt fyrir
hádegið meðan suðan var að koma
upp á kartöflunum. Lengi vel sauð
hún þvottinn sinn í stórum potti í
þvottahúsinu frekar en að nota sjálf-
virka þvottavél því hennar stolt var
drifhvítur þvottur.
Mér hefur reynst það mikil gæfa
að eignast tengdamóður eins og Ásu.
Hún var sannkölluð ættmóðir sem
lét sér annt um hópinn sinn og fylgd-
ist vel með honum. Og mikið hafa
bömin mín verið heppin að eiga
ömmu eins og hana.
Ömmu sem naut þess að passa
þær þegar þær voru litlar, sagði
þeim sögur og elskaði að gefa þeim
að borða, því þær tóku svo vel við,
eins og hún orðaði það. Öll fjölskyld-
an hefur notið þess að ganga í
heimaprjónuðu sokkunum hennar
því sjaldan féll henni verk úr hendi
og fyrir veturinn bíða litla mannsins
í fjölskyldunni tvenn ný pör.
Það var sátt kona sem kvaddi
þetta líf þrátt fyrir erfið veikindi
undanfarin ár.
Ég þakka af alhug samfylgdina og
bið algóðan guð að blessa minningu
hennar.
Gunnhildur Amardóttir.
Ég veit að okkar allra bíður einn
dagur þar sem að við yfirgefum
þessa jörð, ég vissi bara ekki hvað
það yrði erfitt þegar hún amma mín
yfirgaf hana. Hún hefur alltaf verið
hérna hjá mér. Mínar fyrstu minn-
ingar eru frá Rauðarárstígnum þar
sem hún og afi bjuggu alla mína tíð.
Ég man eftir öllum skiptunum sem
hún sótti mig út á róló og á leikskól-
ann minn, Barónsborg. Á leiðinni
heim stoppuðum við alltaf í bakarí-
inu og keyptum okkur kaffijógúrt,
það er ennþá uppáhaldið mitt. Ég
man eftir öllum skiptunum sem við
gengum út í Bjössabúð á horninu og
hún keypti Kjörís í pakka. Ég man
eftir öllum ullarpeysunum, vettling-
unum og sokkunum sem amma
prjónaði og héldu hita á öllum böm-
unum hennar og barnabörnunum
öllþessi ár. Ég man eftir að sitja og
syngja með henni Guttavísumar
þegar ég var lítil. Ég kunni þær víst
utanbókar tveggja ára gömul, enda
vomm við víst alltaf syngjandi. Ég
mun aldrei gleyma öllum þeim
stundum er við sátum við litla eld-
húsborðið og spjölluðum saman.
Hún vildi alltaf hafa svo mikið fyrir
manni, en hvað get ég sagt; ég elsk-
aði kaffið hennar og hafrakexkök-
urnar.
Hún amma var manneskja sem ég
dáðist að. Hún var alltaf að. Ef hún
var ekki að prjóna eitthvað handa
okkur vai’ hún að baka smákökur
eða í göngutúmm og heimsóknum út
um allan bæ. Hún lét sér aldrei leið-
ast og var alltaf svo ánægð með lífið.
Hún hafði sterkan vilja og gerði oft-
ast það sem henni þótti best og rétt.
Hún amma hefur ávallt verið mjög
sérstakur hluti af mínu lífi. Þótt hún
sé farin mun hún alltaf vera hjá mér,
því svo lengi sem ég lifi mun hún Iifa
í hjarta mínu.
Hrafnhildur Hafsteinsdóttir.
Elsku amma mín. Þótt ég viti að
dauðinn sé nokkuð sem við öll stönd-
um frammi fyrir fyrr eða síðar,
nokkuð sem hendir okkur öll, þá er
ástvinamissir mjög svo átakanleg
reynsla sem maður á erfitt með að
sætta sig við.
En þó trúi ég að dauðinn sé langt
frá því að vera endalokin. Þvert á
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró-og greiðslukortaþjónusta
móti sé hann dymar að tilveru sem
er dásamlegri en nokkur maður get-
ur gert sér í hugarlund. Á þennan
stað ert þú komin, þann stað sem við
öll hittumst á að lokum.
Einn vitur maður sagði forðum:
„Rétt eins og vel unnið dagsverk
færir mönnum sælukenndan svefn,
þannig færir vel unnið lífsverk
mönnum dásamlegan dauða.“ Því
trúi ég að þú hafir það gott, því ætíð
hefur þú verið öllum svo góð, að það
finnast ekki orð til að lýsa lífsgleð-
inni, góðmennskunni, hjartahlýjunni
og ástinni sem þú hefur veitt okkur
öllum sem fengu það yndislega tæki-
færi að kynnast þér.
Ég þakka fyrir hvern einasta dag
sem ég átti með þér, og minningam-
ar um þær stundir eiga eftir að skipa
heiðursess í hjarta mínu að eilífu.
Þín
Berglind.
í dag kveðjum við föðursystur
okkar, Aslaugu Jónsdóttur. Á slík-
um stundum reikar hugurinn til
baka og ótalmargar myndir koma
fram. Sunnudagsbíltúrar með við-
komu í kaffi hjá Ásu frænku, ferðir
niður á höfn þar sem Jón, maður
hennar, var að dytta að bátnum sín-
um, Ása í heimsókn hjá okkur, Ása í
hópi systkina sinna, glaðvær röddin í
símanum, Ása í faðmi fjölskyldunnar
á áttræðisafmæli sínu í desember sl.
Yfir öllum minningunum ríkir birta
enda hafði Ása ákaflega notalega
nærvera og aldrei minnumst við
systurnar þess að hafa séð hana
öðravísi en í góðu skapi. Það má
segja að hún hafi erft það besta frá
foreldram sínum, seigluna frá afa og
léttu lundina hennar ömmu. Hún
hélt reisn fram á síðasta dag, bogn-
aði aldrei en brast þó í bylnum stóra
seinast.
Lífsstarf Ásu var húsmóðurhlut-
verkið. Hún giftist ung Jóni Sigurðs-
syni. Þau eignuðust fimm börn, auk
þess sem þau ólu upp systurson Ásu.
Frá því að við munum var heimili.->
þeirra á Rauðarárstíg 32. Þar uxu
bömin sex úr grasi, Ása gætti barna-
bama, hugsaði um Jón sinn eftir að
hann veiktist og bjó þar síðan þar til
hún lagðist á Borgarspítalann fyrir
stuttu síðan. Heimilið á Rauðarár-
stígnum myndaði rammann utan um
kf hennar og þangað lágu iðulega
leiðir frændfólks, vina og kunningja.
Hlýja og gestrisni var Ásu í blóð
borin og alltaf var heitt á könnunni
og heimabakað góðgæti á borðum.
Ása kunni þá list öðram fremur að
breyta mjólk í mat og ull í fat. Henni
féll sjaldan verk úr hendi og oft
heyrðum við hana spyrja móður okk-
ar hvað hún væri að gera í höndun-
um, enda handavinna sameiginlegt
áhugamál þeirra.
Sjálfsagt hefur lífsbaráttan ekki
alltaf verið dans á rósum en aldrei
heyrðum við frænku okkar kvarta,
hins vegar var ávallt stutt í brosið og
dillandi hláturinn. Ása var skemmti-
leg kona, ræðin og ræktarsöm. Hún
fylgdist vel með fjölskyldu sinni, svo
og fjölskyldum systkina sinna og bar
mikla umhyggju fyrir þeim sem
henni tengdust.
Þegar við kveðjum frænku okkar
er okkur efst í huga þakklæti fyrir
að hafa fengið að njóta samvista við
hana og fyrir hönd foreldra okkar og'
fjölskyldna þökkum við vináttu, vel-
vild og tryggð. Frændsystkinum
okkar og fjölskyldum þeirra sendum
við samúðarkveðjur og vonum að já-
kvæðnin, gleðin og birtan sem fylgdi
Ásu alla tíð muni lýsa þeim um
ókomin ár.
Blessuð sé minning hennar.
Dóra og Guðrún
Matthíasdætur.
t
Elskulegur frændi okkar og vinur,
ALFREÐ EYMUNDSSON
frá Grófargerði,
síðast til heimilis á Miðvangi 22,
Egilsstöðum,
andaðist mánudaginn 21. ágúst.
Jarðsett verður frá Vallaneskirkju laugardaginn
26. ágúst kl. 14.00.
Fyrir hönd ættingja og vina hins látna,
Steinarr Magnússon.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför okkar kæra
eiginmanns, föður, tengdaföður og afa,
VALTÝSJÓNSSONAR,
Gautlandi 9,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við O. Johnson &
Kaaber.
Ósk Jónsdóttir,
Kristinn Valtýsson, Halla Hjartardóttir,
Soffía Valtýsdóttir, Rainer Eisenbraun,
Ingi Valtýsson
og barnabörn.
- ..
Þegar andlát
ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar.
Við Útfararstofu kirkjugarð-
anna starfa nú 14 manns
með áratuga reynslu við
útfaraþjónustu. Stærsta
Vesturhlíð 2 4Hra
Fossvogi
Sími 551 1266 mI /
www.utfor.is
með þjónustu allan
sólarhringinn.
Prestur
Kistulagning
Kirkja
Legstaður
Kistur og krossar
Sálmaskrá
Val á tónlistafólki
Kistuskreytingar
Dánarvottorð
Erfidrykkja
UTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA EHF.
ASLAUG
JÓNSDÓTTIR