Morgunblaðið - 13.09.2000, Blaðsíða 42

Morgunblaðið - 13.09.2000, Blaðsíða 42
:2 MIÐVIKUDAGUR 13. SEPTEMBER 2000 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ INGI LÖVDAL tlngibergur (Ingi) Lövdal, Hraunbæ 196, fæddist í Reykja- vík 8. september 1921. Hann lést á Landspítala hásköla- sjúkrahúsi í Fossvogi 5. september sfðast- liðinn. Foreldrar hans voru Edvard Lövdal frá Lofoten í Noregi, f. 8. apríl »1883, d. 23. nóvember '1971, og Guðleif Jónsdóttir frá Hólmi í Austur-Landeyjum, f. 10. september 1888, d. 15. júlí 1972. Ingi var elstur Qögurra systkina, sá eini sem lifði. Hálfbróðir Inga samfeðra var Ragnar, látinn. Uppeldissystir hans er Edda. Hinn 17. desember 1949 kvænt- ist Ingi Birnu Björnsdóttur, f. 29. maí 1925, d. 25. nóvember 1980. Foreldrar hennar voru hjónin Björn Ámason, stýrimaður frá Móum á Kjalamesi, og Kristín Jensdóttir frá Árnagerði í Fljóts- hlíð. Inga og Bimu varð ekki barna auðið en fyrir átti Bima son- - inn Bjöm Sverrisson, f. 15. nóvem- ber 1943. Hann er kvæntur Sal- vöm Þormóðsdóttur, f. 5. apríl 1946, og eiga þau dótturina Birnu, f. 18. júní 1974. Þau em búsett í Lúxemborg. Salvör á einnig dótturina Lám Tómasdóttur, f. 7. september 1963, frá fyrra hjónabandi. Ingi ólst upp í Reykjavík og eftir gagnfræðaskólanám lauk hann prófi frá Loftskeytaskóla ís- lands 1941 og fram- haldsnámi frá RCI college of electronic í New York. Hann starfaði sem loftskeytamað- ur á skipum og flugvélum, var meðal annars á fiutningaskipinu Heklu þar til hún var skotin niður á stríðsámnum. Vann hjá Flugfé- lagi Islands og Loftleiðum til árs- ins 1955 og hjá Eimskipafélagi Is- lands til 1961. Kom hann þá í land og starfaði sem skrifstofumaður hjá ýmsum fyrirtækjum, lengst af hjá launadeild Reykjavíkurborgar eða í tæplega 20 ár. Síðustu árin var hann forðagæslumaður til starfsloka 1995. Utför Inga fór fram í kyrrþey. Nú hefur hann Ingi Gjallarbrú að baki. í hugsýn ber hann við himin á brúnni, að sjálfsögðu á Garpinum. Hágengur og fangreistur stikar svartur fákurinn eftir brúnni og þeir félagar fara mikinn því þeir em að flýta sér á fund konunnar sem Ingi dáir og veit að bíður hans handan við móðuna miklu. Þegar Ingi kom ^inní litlu fjölskylduna okkar og varð eiginmaður Bimu systur minnar var hann Ioftskeytamaður á Catalína- flugbát Flugfélags íslands og það gustaði nokkuð af þessum myndar- lega manni í flugmannsbúningnum eins og jafnan síðan. Þá þegar hafði Ingi ungur öðlast lífsreynslu, sem hafði áhrif á skapgerð hans og við- horf til æviloka, þótt hann ræddi hana aldrei hvorki í tveggja manna tali né frammi fyrir alþjóð fyrr en fyrir örfáum árum. Að hrekjast á út- hafmu á fleka dögum saman eftir að skip manns hefur verið skotið í kaf og horfa á félaga sína deyja af sár- um og vosbúð hlaut að vera raun sem fyrir tvítugt ungmenni skildi eftir ævilöng spor. Eftir varð nokk- Tið svarakaldur sjómaður með hlýtt hjarta, þegar á reyndi. En sú þraut- seigja og karlmennska sem fleytti honum gegnum þessa frumraun lífs- ins fylgdi honum líka ævilangt og gerði honum kleift að glíma um ára- bil við sjúkdóm, sem bugað hefði flesta aðra. Framanaf kynntist ég þessum mági mínum ekki að ráði. A áhugasviði og í störfum áttum við litla samleið aðra en þá sem fylgir eðlilegri mágsemd. Hann var far- maðurinn sem flaug eða sigldi vítt of veröld alla og var oft langdvölum fjarri. Ég var bundinn starfi og stórri fjölskyldu, sem skildi eftir fá- ar tómstundir. Það var ekki fyrr en þau Birna ánetjuðust tómstunda- iðju, sem ég hafði stundað með hléum frá barnæsku, að ég kynntist mági mínum í raun en það var hestamennska. Hún varð mér ávallt áhugamennska, að vísu nokkuð tímafrek á stundum, en fyrir Inga varð hún ástríða sem, fylgdi honum til æviloka í bókstaflegri merkingu því hann var að fylgjast með því að búa hestana undir haustbeit þegar lokaútkallið kom. Eftir að þau Ingi og Bima gerðust hestafólk áttum við samfylgd um byggð og óbyggð og eftir skyndilegt lát Birnu fylgdi Ingi okkur sem heimilisvinur og meðreiðarmaður til æviloka. Þá kom líka í hópinn önnur Birna en hún er dóttir Bjöms flugvirkja sonar Birnu sem hún átti með Sverri Jónssyni flugmanni fyrir hjónaband, en móð- ir hennar er Salvör Þormóðsdóttir flugfreyja og hafa þau lengstaf verið búsett í Luxemburg. Birna varð fyr- ir Inga persónugervingur ömmu sinnar og á sumrum fylgdi hún okk- ur að sjálfsögðu á hestunum, hún kallaði hann alltaf afa en foreldrar hennar og hún urðu Inga mikil stoð eftir að amma hennar lést. Á yngri árum var Ingi keppnis- maður í sundi og á efri ámm synti hann dag hvern og hélt þeirri venju þótt hann ætti orðið erfitt með gang hin síðari ár. Ef ég ætti að lýsa Inga mági mínum held ég að það sé best gert með því að lýsa vali hans á hestum. Hann valdi sér oftast stríð- lynda gæðinga, sem ekki vom á allra meðfæri og hlaut af því ófáar skrokkskjóður mismunandi harðar, en klárarnir hlutu alltaf fulla fyrir- gefningu og hirðing þeirra var alltaf hafin yfir alla gagnrýni. Þannig var Ingi, hann gat verið stríðlyndur en var traustur vinur vina sinna og lað- aði að sér börn og dýr. Hluti af lifandi lífi er að kynnast sérstæðum og sterkum persónum. Ingi mágur minn var ein af þessum persónum. Fyrir samfylgdina með honum þökkum við Lóló og börnin okkar um leið og við vonum að hin- um megin við móðuna megi hann fá ósk sína og trú uppfyllta, að finna Birnu aftur. Ámi Bjömsson. Þá er Ingi móðurbróðir okkar loksins búinn að fá ósk sína upp- fyllta, að fá að komast til hennar Birnu sinnar sem dó fyrir 20 árum. Missirinn var honum afar þungbær og fannst honum lítill tilgangur með lífinu eftir það. Afastelpan hans hún Birna „litla“ og foreldrar hennar lýstu þó upp til- veru hans og gerði honum lífið létt- bærara þótt þau hafi búið í öðru landi, en mjög kært var á milli þeirra. Minningar okkar systkinanna um Inga og Birnu eru jafngamlar okkur sjálfum, þau voru hluti af lífi okkar alla tíð. Það var alltaf gott að koma í Heiðargerðið þar sem þau bjuggu meðan Birna lifði. Jólaboðin með hangikjötinu lifa sterkt í minning- unni þar sem við lítil horfðum hug- fangin á jólatréð í stofunni með fal- legu jólaseríunni. Þau áttu tíkina Kósí sem var mikil vinkona okkar og fengum við oft að hafa hana í pössun og stundum kom hún bara sjálf og óboðin, stakk þá af úr Heið- argerðinu og hljóp niður í Hlíðar og krafsaði í dyrnar. Ur kjallaranum þeirra barst angan af hestalykt, en þau voru mikið hestafólk alla tíð. Við höfum oft haft á orði að hestarn- ir hafi verið lífsbjörgin hans Inga. Hann bast þeim miklum tryggða- og tilfinningaböndum og talaði alltaf um þá sem sína bestu vini. Því var ekki hægt að hugsa sér betri brott- för hans héðan úr þessu jarðlífi, en Baldur vinur hans var að aðstoða hann við að draga undan hestunum sínum og búa þá undir haustkomuna þegar hann fékk skyndilega heila- blóðfall og lést viku seinna. Auk Baldurs átti hann marga góða og trygga vini meðal hestamanna sem hjálpuðu honum og studdu á allan hátt síðustu árin svo hann gæti áfram verið með hestunum sínum. Ingi trúði mjög sterkt á líf eftir þessa jarðvist. Trúum við því að hann eigi góða heimkomu í faðm Birnu sinnar, en frá þessu lífi fór hann úr faðmi Birnu sinnar „litlu“ sem kom heim til að vera hjá afa sín- um síðasta spölinn. Elsku Ingi, við þökkum þér sam- fylgdina og óskum þér góðrar ferðar þar til við hittumst að nýju. Þór, Bryndís og Konráð. + 01ga Vilhelmína Sveinsdóttir fæddist á Læk í Ön- undarfirði 30. júli 1901. Hún lést á heimili sínu 30. ágúst síðastliðinn og fór útfor hennar fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík 7. septem- ber. r Elsku Olga frænka, þá er komið að kveðju- stundinni. Ekki bjóst ég við því þegar ég hitti þig fyrir tæpum mánuði, rétt eftir 99 ára afmælisdaginn þinn. Þá töluðum við um glæsilegt afmælis- boð sem skyldi haldið þegar þú yrðir ^poára. Einhvem veginn varstu mér eilíf, elsku frænka. En líkam- inn þinn var orðinn lúinn á langri ævi, þótt hugurinn væri heiðsltír. Fyrstu minningamar mínar um þig em þegar ég var h'til í fjölskyldu- boðum hjá ömmu og afa sem var bróðir þinn. Þú varst alltaf svo virðuleg og glæsileg í íslenska þjóðbúningnum. En seinna átti ég eftir að kynnast þér miklu betur. Þegar ég kom til Islands eftir átta ára vera erlendis leitaði ég til þín eftir húsnæði. Þú leigðir mér neðri hæðina í húsi þínu og tókst vel á móti mér. Þar bjó ég í nokkur ár og þróaðist með okkur sérstök vinátta, sem hélst öll árin. Þú samgladdist mér þegar vel gekk, en þegar út af bar var bara mannlegt að gera mistök. Alltaf varst þú tilbúin að hlusta þegar mig vantaði vin og lagaðir handa okkur alveg ein- stakt kaffi. Við frænkurnar áttum það sameiginlegt að vilja sterkt kaffi, og varð okkur tíðrætt um kaffið þegar við hittumst. Báðum dætram mínum varstu svo góð og eldri dóttur minni, henni Rögnu Maríu, þótti svo innilega vænt um þig. Mig langar með þessum fátæklegu orðum að kveðja þig og þakka þér fyr- ir vináttu okkar sem var bæði falleg oggóð. Að endingu vil ég minnast á gull- mola, einn af mörgum sem þú sagðir við afa bróður þinn þegar amma dó. Afi var lengi að jafna sig, þú leist á hann með systurlegum kærleik og hlýju og sagðir, vertu hamingjusamur Karl, það er léttara. Ég leit á þig, komna á tíræðisaldur, og hugsaði, þetta er speki, hún veit. Kveðja, Anna Guðrún Isleifsdóttir. OLGA VILHELMINA * SVEINSDÓTTIR VIKTOR MAGNÚSSON + Viktor Magnús- son, hjarta- og lungnavélasérfræð- ingur, fæddist i Jena í Þýskalandi 12. maí 1944. Hann lést á gjörgæsludeild Landspítala - há- skólasjúkrahúsi, Fossvogi 29. ágúst siðastliðinn og fór útför hans fram frá Hallgrímskirkju 6. september. Það leið varla sá dagur sem við hringdumst ekki á, sama hvar þú og mútta vorað í heiminum. Alltaf hafði ég þó áhyggjur af ykkur því að litla/ stóra fjölskyldan er fámenn og hvar stæði ég ef foreldrar mínir myndu falla frá? Fjölskyldan ferðaðist mikið saman, þó sérstaklega þú og mútta og fannst mér frábært hvemig þið gátuð notið lífsins og kynnst annarri menningu í öllum heimsálfum. Það kom reyndar stundum fyrir að maður vissi ekki hvar í heiminum þið vorað. Þið ferð- uðust einnig mikið hér innanlands enda varstu mikill náttúraunnandi, útivistarmaður og ímynd heilbrigðis. Ég er mjög stolt af að vera dóttir ykk- ar sem gátuð leyft ykkur að lifa lífinu lifandi. Síðustu árin ferðuðumst við þó einnig tvö saman, aðallega í Ölpunum. Ég minnist þess þegar þú hvattir mig til að fá vinnu sem skíðakennari í Austurríki eftir að tveggja vikna skíðaferðalag okkar þriggja var á enda. Þremur mánuðum síðar „þurft- ir“ þú að sækja dóttur þína, mig, en það tók heila viku. Þú hvattir mig einnig til að vinna í Þýskalandi og var ég þar í tæpt ár. Þú komst nokkram sinnum í heimsókn og eitt skiptið fór- um við tvö saman til ítölsku Alpana. Síðasta skíðaferðin okkar var í apríl sl. þegar þú baðst mig um að vera „co-driverinn“ þinn en þá tókum við flug og bíl til Frankfurt og enduðum í Saalbach-Hinterglemm þar sem við áttum yndislegar stundir. Þú kenndir mér margt og við leit- uðum hvort til annars um aðstoð og stuðning þótt ég hafi auðvitað aðal- lega leitað til þín, pabbi minn. Ég var þér nálæg vegna vinnunnar á spítal- anum enda hef ég verið þar með ann- an fótinn síðan ég var tveggja ára og skildi þig því vel. Ég vann meira að segja á deildinni þinni og á öðrum deildum spítalans. Ég var þér alltaf innan handar og var oft þín hægri hönd í kringum ráðstefnur og annað það sem tengdist vinnunni þinni og einkalífinu. Eg var mjög stolt af að geta tekið þátt í því sem þú varst að gera. Þú hertir mig upp, studdir mig meðal annars í framhaldsnáminu, tungumálum og „túristum" svo eitt- hvað sé nefnt af mörgu. Þú varst þús- undþjalasmiður og mjög félagslynd- ur. Alltaf varstu tilbúinn að aðstoða allt og alla. Þú varst hörkutól, sann- gjarn, áttir stóran vinahóp og varst mikils metinn. Ég er mjög stolt af því að vera dóttir þín. Á mínum yngri árum kenndir þú mér að kasta flugu og var ég orðin nokkuð góð þegar ég uppgötvaði og sagði við þig að þetta áhugamál ætti ekki við mig. Fyrirgefðu mér ef ég hef orðið þér einhvem tímann fyrir von- brigðum, pabbi minn. Þegar þú fórst í hestana leið ekki langur tími þar til ég var komin á námskeið. Hestinn þinn, Neista, sást þú þó varla meir því ég hertók hann eftir námskeiðið. Þú ætl- aðir að fá þér fleiri hesta og ætluðum við að ríða út saman í vetur. Ég ætla að vera með Neista í vetur og ég veit að þú verður hjá okkur. Ég fór til Kaupmannahafnar rétt áður en þú fórst í hinn langþráða reið- túr. Ég samgladdist þér innilega en ætlaði þó að fara með þér í þann næsta. Síðan hringir mútta til mín og segir mér að koma heim með fyrstu vél því að þú hafir slasast. Það hlýtur að hafa verið eitthvað alvarlegt á seyði því að við létum smáslys ekkert á okkur fá - „harkan sex“. - Það síð- asta sem þú sagðir við mig, en þá var ég í Köben, var: „Gakktu hægt um gleðinnar dyr.“ Elsku besti pabbi minn. Þú varst mér ekki einungis sem frábær faðir heldur einnig fé- lagi með meira, sérstak- lega síðustu árin þegar ég fór loks að þroskast. Okkar samband var mjög sérstakt - ég er mikil pabbastelpa og er lík þér á margan hátt - og ég veit að ekkert var ósagt okkar á milli. Við skildum hvort annað jafnvel án þess að segja nokk- uð. Ég mun minnast þín þannig að þú varst strangur, jafnframt réttlátur, heiðarlegur og hlýlegur pabbi sem vildir allt fyrir mig gera. Ég leit upp til þín, bar mikla virðingu fyrir þér og var stolt af þér, elsku besti pabbi minn. Þú ætlast til mikils af mér og gerðir aUt þitt í uppeldinu til að ég yrði jafn „perfect" og þú. Ég er ekki dóttir þín fyrir ekki neitt svo að ég bregst þér ekki. Þrátt fyrir að mikið gap hafi myndast í lífi mínu þá er ég sterk eins og þú og mun halda áfram að lifa líftnu lifandi, í þínum anda... Vil ég þakka öllum vinum foreldra minna og vinum mínum fyrir allan þann stuðning og hlýhug sem þið hafið sýnt móður minni Huldu, Idu ömmu, Önnulísu, systur pabba, ömmu og afa, mér og fjölskyldum okkar. Missir ykkar er greinilega mikill líka. Hring- ingar, heimsóknir, samúðarsendingar og síðast en ekki síst við útför fóður míns sýnir okkur hvað við eigum marga góða að og hvað missirinn er mikill, fyrir alla. Lifið lífinu lifandi! Sonja Viktorsdóttir. Ég vil minnast hér með nokkram orðum vinar míns, Viktors Magnús- sonar. Okkar kynni hófust er ég flutti til Seltjamamess ásamt fjölskyldu minni fyrir um það bil 25 áram. Ég var fljótur að kynnast þessum bros- milda og hressa manni og fjölskyldu hans, sem bjó í svo til næsta húsi við mig og uppúr því spratt góður vin- skapur og var margt brallað á þeim árum sem á eftir fylgdu. Við komumst að því að við áttum ótalmargt sameiginlegt og má þar upp telja bíladelluna, skíðamennsku, skák, stangveiði og badminton. Viktor var meira en liðtækur á þessum svið- um og má því segja að ég hafi notið góðs af þeim frábæra eiginleikum hans, að vilja bæði njóta kunnáttu sinnar og miðla henni með öðram. Laxveiði- og skíðaferðimar tíunda ég ekki hér, en það vita allir vinirnir að það átti að vera mjúkur í köstunum og á skíðunum var gefið inn með trakki niður brattann og nákvæmnin réð ferðum, hvar sem verið var. Viktor fluttist af „nesinu“ ásamt Huldu sinni og Sonju dóttur þeirra og varð því strjálla um heimsóknir og skákkvöld. Viktor og Hulda ferðuðust mikið hin seinni ár, bæði innan og ut- anlands og má segja að þau hafi notið lífsins saman í ríkum mæli, því hann hafði yndi af að ferðast og „tala tung- um“, enda fjölhæfur á því sviði sem og öðram. Það var okkur hjónum mikið áfall að frétta af hinu sviplega fráfalli Vikt- ors, þessa sterklega og hressa vinar okkar og koma upp í huga mínum ljóðh'nur Tómasar Guðmundssonar; Og því varð allt svo hþótt við helfregn þína sem hefði klökkur gígjustrengur brostíð. Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið, sem hugsar tíl þín alla daga sína. En meðan árin þreyta hjörtu hinna, sem horfðu eftir þér í sárum trega, þá blómgast enn, og blómgast ævinlega, þitt bjarta vor í hugum vina þinna. Um leið og við hjónin kveðjum hér Viktor vin okkar og þökkum honum samfylgdina, þá sendum við ykkur, kæra Hulda, Sonja, Ida og Annalísa, okkar innilegustu samúðarkveðjur. Hilmir og Guðfinna á Melabraut.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.