Morgunblaðið - 03.11.2000, Blaðsíða 50

50 FÖSTUDAGUR 3. NÓVEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
MARGRÉT
BJÖRNSDÓTTIR
+ Margrét Björns-
dóttir fæddist í
Reylqavík 18. apríl
1932. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut hinn 26.
október siðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Björn V.J.
Gíslason vörubif-
reiðastjóri, f. 30. júní
1906, d. 31. desem-
ber 1987 og Laufey
Bjarnadóttir, f. 18.
maí 1908, d. 1. jan-
úar 1963. Margrét
var elst sinna systra:
Sjöfn, f. 30.11. 1934, d. 13.8.1975;
Bima, f. 12.10. 1942 og Elfa, f.
20.8. 1949.
Margrét ólst upp í Reykjavík
og stundaði nám í Landakots-
skóla tók gagnfræðapróf frá
Ingimarsskóla við Lindargötu.
Síðar stundaði hún nám í Hús-
mæðraskólanum í
Reykjavík.
Hinn 23. júlí 1955
giftist Margrét Ingi-
berg Ólafssyni sjó-
manni, f. 20. apríl
1926, d. 24. nóv-
ember 1996, hann
var sonur hjónanna
Margrétar Torfa-
dóttur og Ólafs
Ólafssonar Nýlendu-
götu 7 í Reykjavík
þar sem Maddý og
Ingiberg bjuggu all-
an sinn búskap.
Maddý stundaði
margs konar störf vann í mörg ár
sem eftirlitskona hjá Bæjarút-
gerð Reykjavíkur og nú síðari ár
sem ræstingastjóri og símavörð-
ur hjá Sjúkrahúsi Reykjavíkur.
Útför Margrétar fer fram frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Þó að ég sé látin, harmið mig ekki með
tárum,
hugsið ekki um dauðann með harmi og ótta.
- Ég er svo nærri að hvert ykkar tár snertir
mig og kvelur.
En þegar þið hlæið og syngið með glöðum
hug lyftist sál mín upp til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem lífið
gefur og ég tek þátt í gleði ykkar yfir
lífinu.
Þessi orð eftir óþekktan höfund
gætu svo vel verið orð stóru systur
minnar sem ég er svo hreykin af.
Hún tók veikindum sínum og
dauða af æðruleysi og hélt sínum
góða „húmor“ fram í andlátið.
I mínum augum hafðir þú það til
að bera sem vegur mest í fari ein-
staklinga sem eru vel metnir, þ.e
traust, umhyggja, auðmýkt og
hæfíleiki enda varstu vel liðin á
vinnustað sem og í daglega lífinu.
Þú komst þér ávallt beint að efn-
inu, varst mátulega frökk og
spurðir fólk spurninga sem enginn
annar þorði að spyrja. Ég man
hvað ég var hreykin af þér þegar
þú sagðir nokkur orð í erfisdrykkju
pabba, þá vissi ég ekki hvað þú
varst vel máli farin. Þú gafst mér
lítið sendibréf þegar ég átti 50 ára
afmæli þar sem þú lýstir svo vel
fyrir mér hvernig þú upplifðir að
eignast litla systur. Umhyggja þín
- . þá og alla daga síðan hefur verið
mikil og þú vildir allt fyrir alla
gera en hugsaðir ekki nægilega um
sjálfa þig.
Maddý og Ingiberg voru oftast
nefnd í sama orðinu. Þau báru ást
umhyggju og virðingu fyrir hvort
öðru. Oft sagði Ingiberg að þú litir
alltaf út eins og sextán og kom þá
sérstakt blik í augun á honum.
Þegar þú veiktist af berklum rétt
eftir að þið giftuð ykkur þá tók
Ingiberg það að sér að vera heima
og hugsa um þig í staðinn fyrir að
senda þig á hæli. Ingiberg var
veikur í fjölda ára áður en hann
lést og þá varst þú alltaf hjá hon-
um.
Þó þú værir félagslynd léstu
aldrei glepjast af glaum og glys
skemmtana og þótti mörgum nóg
um en þú sagðir alltaf: Þetta er
maðurinn minn, ég hugsa um hann
og vil vera hjá honum.
Þótt þið ættuð ekki börn saman
umvafðir þú öll þín systraböm og
þeirra barnabörn með væntum-
þykju og tókst þeim eins og ömmu-
börnum sem alltaf voru velkomin
til ykkar. Eftir að Ingiberg lést þá
áttir þú um sárt að binda og vildir
helst fá að fylgja honum eftir en þú
áttir yndislegan „sólargeisla“, iít-
>inn ömmustrák, Þorgils Björn, sem
þér þótti svo ósköp vænt um og
gleði þín að fá að taka þátt í
brúðkaupi Heiðu Maddýjar fyrir
tveim vikum var ómetanleg.
Ferðir í sumarbústaðinn með
okkur og ferðin til Noregs í ferm-
ingu Sunnu þegar við fórum með
ferjunni og allir karlarnir vildu fá
.að dansa við þig. Ferðirnar með
kvennadeildinni í Reykjavík og þá
sérstaklega ferðina í sumar til
Prag og Þýskalands þar sem þú
tókst þátt í öllu með okkur en varst
í rauninni orðin miklu veikari en
nokkurn grunaði.
Ég sé þig fyrir mér undir rauðu
slæðunni á kvennaþinginu á Gufu-
skálum fyrstu vikuna í október en
rautt var þinn uppáhaldslitur.
Maddý mín, við þökkum fyrir þær
góðu stundir sem við áttum saman.
Við eigum eftir að sakna þess að
þú hringir í farsímann til að athuga
hvort þú eigir ekki að kaupa í mat-
inn og elda eitthvað handa okkur,
stundanna okkar saman við eldhús-
borðið á náttsloppunum að drekka
morgunkaffi. Þú varst hetja í þín-
um veikindum, vissir í hvað stefndi
og skipulagðir allt eins og þú vildir
hafa það.
Hvíl þú í friði elsku systir og
mágkona.
Birna og Þorgeir.
Manstu sorgina systir
Þá samvistum okkar sleit,
hve þráfalt ég syrgi síðan
og sakna þín ein ég það veit.
(Hulda.)
Elsku stóra systir mín!
Það er svo sárt að þú sért farin
af þessu tilverusviði, en huggun
gegn harmi að þjáningum þínum
skuli vera lokið og vel hefur verið
tekið á móti þér af þínum elskaða
Ingiberg sem þú syrgðir svo sárt,
ásamt pabba, mömmu og Sjöfn
systur. Engan hef ég þekkt sem
tók veikindum sínum af slíku æðru-
leysi, og þú lést þau ekki aftra því
að fara allra þinna ferða. Ég hugsa
,um minningarnar, Parísarferðina
sem er ógleymanleg, og ferðina
hringinn í kring um landið í júli
ásamt góðu stoppi á Egilsstöðum
þar sem litli draumaprinsinn var
ásamt nöfnu þinni. Þú varst
sautján ára þegar ég fæddist og
margar góðar minningar því
tengdar þegar ég kom til vits og
ára, sem ekki eru tíundaðar hér,
svo tók Bjössi minn við, hann var
aðeins fimm vikna þegar þú þurftir
að passa hann vegna spítaladvalar
minnar, svo kom hún nafna þín og
þú barst þau á höndum þér. Maddý
mín þú varst ættarlaukurinn og
kletturinn í lífi okkar. Þegar Þor-
gils Björn fæddist dýrkaðir þú
hann og ég veit að hann á oft eftir
að spyrja um ömmu. Þín er sárt
saknað, hafðu þökk fyrir allt og
allt Friður guðs þig blessi. Minn-
ing þín lifir, stóra systir mín.
Þín litla systir,
Elfa.
Elsku Maddý okkar.
Nú ert þú komin upp til Guðs og
búin að hitta Ingiberg sem þú
saknaðir mikið. Þó það sé sárt að
missa þig þá vitum við að þér líður
vel núna. Minningar okkar systr-
anna um þig eru margar og góðar
en erfitt er að koma þeim á blað
því tárin streyma niður. Líkt og
gerðist á leiðinni í fertugsafmælið
þitt þegar mamma lenti í árekstri
þá sátum við systurnar aftur í og
grétum sáran yfir þvi að koma of
seint í afmælið þitt en mamma
hafði meiri áhyggjur af nýja bíln-
um.
Það var alltaf fastur liður hjá
fjölskyldu okkar að fara til þín og
Ingibergs á aðfangadag og komum
við ávallt út með fulla vasa af kon-
fekti. Þessari hefð héldum við syst-
urnar áfram þegar við eignuðumst
börn og þá fengu þau að opna jóla-
pakkana frá ykkur því að þú hafðir
góðan skilning á því hve erfitt var
að bíða.
Eftir að Ingiberg lést fluttir þú í
kjallarann hjá mömmu og pabba í
Stafnaselinu, þá þótti okkur og
börnunum gott að fara niður til þín
því þú tókst okkur alltaf opnum
örmum og spjallaðir við okkur um
lífið og tilveruna. Þú fylgdist vel
með því sem við og börnin gerðum
og vildir alltaf allt fyrir okkur gera
enda litu börnin á þig sem ömmu
Maddý. Oft hringdir þú og bauðst
okkur í mat og var þá oft margt
um manninn því þú varst driffjöð-
urin í því að frændfólkið hittist oft-
ar.
Þegar þú veiktist og hættir að
vinna fluttir þú í Funafoldina til
mömmu og pabba, þá gafst þér enn
meiri tími til að hugsa um þá sem
þér þótti vænt um. Þú sagðir okkur
það oft hversu þakklát þú varst að
eiga góða að.
Elsku frænka, þú hefur kennt
okkur að vera þakklát fyrir það
sem við höfum og að hafa ánægju
af lífinu.
Já, þannig endar lífsins sólskinssaga.
Vort sumar stendur aðeins fáa daga.
En kannske á upprisunnar mikla morgni
við mætumst öll á nýju götuhorni.
(Tómas Guðm.)
Við þökkum fyrir allar sam-
verustundimar sem við áttum með
þér.
Hvíl þú í friði.
Laufey, Hrund og Hlíf.
í dag er komið að kveðjustund
við elskulega frænku mína og
nöfnu, Margréti Björnsdóttur. A
milli okkar voru sterk bönd. Ég
gisti fyrst hjá þeim hjónum aðeins
nokkurra vikna gömul og eftir þvi
sem ég eltist, sótti ég æ meir eftir
félagsskap þeirra. Það æxlaðist
þannig að ég dvaldi alveg hjá þeim
í einn vetur og þá var ekkert til
sparað til að mér liði eins og blómi
í eggi. í minningunni höfðu þau
endalausan tíma fyrir mig og mér
er það sérstaklega minnisstætt hve
faðmur Maddýjar var hlýr, mjúkur
og traustur.
Þegar ég eltist og eignaðist fjöl-
skyldu, efldist samband okkar enn
og sérstaklega eftir að ömmustrák-
urinn hennar, Þorgils Bjöm, fædd-
ist. Oftast leit hún við daglega til
að heilsa upp á drenginn sinn. Hún
var byrjuð að kenna honum það
sem að hún kenndi mér áður, faðir-
vorið, að telja og margt fleira.
Hans missir er mikill og hann held-
ur enn þegar dyrabjallan hringir
að amma Maddý sé loksins komin,
að guð hljóti að hafa leyft henni að
kíkja aðeins í kaffi til okkar!
Það er með djúpu þakklæti sem
ég kveð Maddýju. Vissulega hefði
ég viljað fá lengri tíma með henni
og að hún hefði fengið að njóta
nýja ömmubarnsins síns sem er á
leiðinni. En ég veit að hún fylgist
með okkur og minning hennar mun
alltaf lifa hjá okkur.
Bjarnheiður Margrét
Ingimundardóttir.
Elsku Maddý mín. Nú ertu farin
og þó að ég eigi að hafa vitað að
sjúkdómur þinn væri að ná yfir-
höndinni er ég ekki enn þá búinn
að jafna mig eftir undrunina. Þú
varst aldrei veik. Ég hélt alltaf að
þú yrðir eldri en við öll til samans.
Þú varst alltaf svo full af orku og
drífandi í öllu. Ekkert varð að
vandamáli eða veseni hjá þér. Þú
varst elsta systir mömmu og við
vorum nágrannar á uppvaxtarárum
mínum. Ég mun aldrei geta þakkað
þér fyrir alla þá hjálp, aðstoð og
hlýhug sem þú veittir mér og syst-
ir minni í gegnum þau ár. Það var
svo lítið mál að hlaupa niður á Ný-
lendugötu. Húsið þitt þar fannst
mér alltaf vera verndarstaðurinn
minn. Svona umvafíð húsum allt í
kring. Engin gata sem maður
þurfti að passa sig á. Bara göngu-
stígar og húsaport. Sú verndartil-
finning var enn þá sterkari þegar
vetur ríkti og snjór var yfir öllu.
Þá deyfði snjórinn allan hávaða frá
borginni handan við húsaportið.
Mér fannst ég vera óhultur frá öll-
um vandræðum og leiðindum sem á
mig sóttu. Alltaf var manni tekið
opnum örmum og ég man vel
hversu vænt mér þótti umað sjá
hurðina opnast og þú brosandi í
dyrunum. Þá var manni alltaf boðið
upp á Fresca og síðar Tab. Ef ég
náði þér í stuði og Ingiberg gekk í
lið með mér var nú ekki erfitt að fá
þig til að skella saman pönnukök-
um fyrir okkur. Alla vega var það
alltaf eitthvað gott sem maður fékk
hjá þér því alltaf varstu tilbúin að
gera allt sem þú gast fyrir mig.
Þarna eyddi ég heilu dögunum í
góðu yfirlæti, oftar en ég get mun-
að. Bækurnar þínar kann ég enn
þá utan að, svo oft las ég þær.
Myndaalbúmunum þínum get ég
flett í huganum og séð fyrir mér
allar þessar myndir af öllu þessu
fólki. Fólk sem ég vissi ekki alltaf
hverjir voru en alltaf fannst mér
jafngaman að skoða.
Jólin byrjuðu alltaf hjá ykkur
Ingiberg. Þú varst gjarnan búin að
skreyta og það stundum fyrir Þor-
láksmessu sem taldist mjög
snemmt þá. Við systkinin vorum
nú oft með í þessum snemmbúnu
skreytingum. Þá límdum við upp
blómin á ganginn og þá fannst
manni jólin rétt ókomin. Alltaf
komum við í kaffi á aðfangadag og
var það fyrsti kafli jólanna sem
voru að fara í hönd. Allir komnir í
sparifötin og við fengum að opna
jólapakkann frá ykkur strax. Það
létti ekki svo lítið æsinginn og
spenninginn sem maður fann fyrir
þá.
Þegar þú byrjaðir að vinna á
Landakotsspítala vildi svo vel til að
við systkinin vorum komin á vinnu-
aldur og spítalinn svona í hverfinu.
Þú kipptir okkur í vinnu með skól-
anum þar við hreingerningar og
þrif. Þar sá ég vinnustaðahliðina á
þér og gerði mér grein fyrir hversu
vel liðin þú varst af öllum sem þú
umgekkst. Við unnum þarna í
mörg ár og urðum útlærð í hrein-
gemingum. Það var nú oft mjög
gaman hjá okkur enda skemmtileg-
ur hópur. Þú varst alltaf með á
nótunum og gast hlegið með þrátt
fyrir alla vitleysuna sem gat oltið
upp úr okkur.
Éftir að ég fór utan saknaði ég
þín mikið. Mér fannst að ekkert
ætti að breytast. Ég var samt
breyttur og hafði ekki kjark í mér
að kynnast þér upp á nýtt. Það var
mjög áríðandi hjá mér að valda þér
ekki vonbrigðum. Þú sem alltaf
hafðir verið mér svo góð. Þegar við
loksins töluðum saman var það
auðvitað ekkert mál hjá þér frekar
en annað.
Mér þykir það enn þá leitt að
hafa ekki getað verið meiri hjálp
eftir að þú misstir Ingiberg. Ég
kom lítið heim og símtöl og bréf
gera ekki nóg. En það var alltaf
gott að koma heim og faðma þig og
vona að allt færi nú að jafna sig.
Þú heimsóttir mig til Parísar og
mikið var nú gaman þá. Á veitinga-
stöðunum þar sem ég reyndi allt
sem ég gat til að láta þjónana
þóknast þér og koma nú með al-
mennilegan mat og drykk. Hvað ég
naut þess að sýna þér borgina sem
ég bjó í svo mörg ár. Ég var farinn
að hlakka mikið til að fá þig aftur í
heimsókn á nýja staðinn og á erfitt
með að skilja að þú munt ekki
koma.
Því miður er víst komið að kveðju-
stund hversu sárt sem það er. Það
er svo miklum kafla lokið hjá okkur
systkinunum með fráfalli þínu. Ég
þakka þér frá mínum dýpstu
hjartarótum fyrir allt. Mér þykir svo
vænt um þig, elsku Maddý, og
hlakka til að hitta þig á ný.
Björn Ingimundarson.
Lífið er yndislegt, en hversu
yndislegt er það þegar heilsan
brestur og vonin hverfur? Þrátt
fyrir að sorgin hafi knúið dyra
veit ég að margir finna fyrir friði
og jafnframt söknuði í hjarta sér,
þín vegna, elsku frænka. Hver
átti von á svo staðfastri og kjark-
mikilli konu eftir að hafa misst
manninn sinn, Ingiberg, fyrir um
fjórum árum, eins samrýnd og
þau voru? Eitt er víst að Maddý
saknaði hans mikið og sagðist viss
um að hann, mamma, afi og amma
myndu taka á móti sér. Það sem
einkenndi hana var staðfesta
hennar, glaðværð og stjórnsemi
enda ekki af engu að Ingiberg
kallaði hana lauk ættarinnar.
Þetta sýndi sig líka er hún kallaði
fjölskylduna saman fyrir þrem
vikum til að fá að sjá hana alla og
ekki síst til að sjá litlu börnin
meðan hún hafði heilsu. Þau voru
hennar yndi, ekki síst litli Þorgils
Björn sem kallaði hana ömmu, og
á nú erfitt með að skilja að hún er
farin. Hennar hinsta ósk var að
við, fjölskyldan, héldum saman og
okkur þætti vænt hverju um ann-
að. Ekki kannski vanþörf á í þeim
heimi sem við búum í. Dugnaður
hennar mun sitja eftir í huga okk-
ar. Hún naut þess að ferðast með
systrum sínum bæði innanlands
sem utan og ekki síst ein síns liðs.
Oft fór hún að Höll í Borgarfirði
og á Suðurnesin til vinafólks og til
okkar systranna. Ég mun geyma
ljúfar minningar um síðastliðið
sumar þegar hún kom og var með
okkur fjölskyldunni og Debbý
systur og hennar fjölskyldu á
fögrum sumardögum. Kæra
frænka, við söknum þín öll.
Bonnie Laufey Dupuis
og fjölskylda.
Kæra skólasystir og vinkona
mín hefur kvatt þennan heim eftir
illvígan sjúkdóm. Við höfðum allt-
af haft samband síðastliðin 53 ár
eða síðan við útskrifuðumst úr
Ingimarsskóla við Lindargötu í
apríl 1949. Fyrst hittumst við
skólafélagarnir reglulega á fimm
ára fresti til ársins 1989 en eftir
það datt þetta niður vegna þess
að þeir sem höfðu staðið að þessu
alla tíð vildu að aðrir tækju við,
en það gekk ekki upp. Við Maddý
og fleiri slitum þó ekki samband-
inu.
Maddý var góð og traust vin-
kona. Síðastliðin 2 ár fórum við að
hittast oftar, eftir að hún varð
ekkja og naut ég þess að vera í
návist hennar, hún var alltaf svo
jákvæð og skemmtileg. Hún
greindist með erfiðan sjúkdóm í
febrúar sl., gekk í gegnum lyfja-
meðferð eftir uppskurð, en hún lét
aldrei bugast og sagði að maður
yrði að taka á þessu sem hverju
öðru erfiðu verkefni og vona það
besta. Hún naut mikillar hlýju frá
systrum sínum Elvu og Birnu, en
hjá henni bjó hún síðustu mánuð-
ina. Fjölskyldan var henni allt.
Sonur systurdóttur hennar kallaði
hana ömmu Maddý og naut hún
þess að vera með honum og passa
hann þegar hún hafði heilsu til.
I ágúst síðastliðnum var okkur
boðin vikudvöl á Sólheimum í
Grímsnesi af félagsskapnum Berg-
máli sem styður sjúkt fólk og hefur
unnið ómetanlegt starf að styrkja
þetta fólk. Þessi vika var yndisleg
og eignuðumst við marga góða vini,
sem hittast reglulega á skemmti-
legum fundum hjá Bergmáli.
Hennar er sárt saknað af okkur
öllum. Ég heimsótti hana oft á
spítalann þennan hálfan mánuð, þó
að við vissum að hverju stefndi var
hún alltaf hress þegar ég kom og
slógum við á létta strengi þegar ég
keyrði hana um í hjólastól, það var
hennar máti alla tíð, æðruleysi og
kjarkurinn héldu henni uppi.
Elsku Maddý mín nú ert þú
búinn að fá hvfldina og ég veit að
Ingiberg maður þinn, foreldrar og
systir taka á móti þér með út-
breiddan faðminn, þú saknaðir
þeirra svo mikið.
Ég sendi innilegar samúðar-
kveðjur til fjölskyldu þinnar og
sofðu rótt kæra vinkona.
Ása Andersen.