Skírnir - 01.01.1899, Qupperneq 65

Frakkland.
65
fyrir nýjum herrétti. Dreyfus var nú fluttur heim frá Djöfley og kom
til Frakklands aðfaranótt 1. Júlí. Viku siðar kom saman nýr herréttur
í Bennes. Það jþýðir ekki að gefa hér ágrip af því sem fram kom í
framburði vitnanna. Það má nægja að geta þess, að þðtt nákvæmlega
sé lesinn hver stafur, sem fram kom, þá finst ekki eitt orð eftir nokkurt
vitni, sem feli i sér neina sönnun gegn Dreyfus. Venjulega töluðu
vitnin um, hvað þau hefðu heyrt, og hvað þau þættust sannfærð ura. Ið
eina vitni, sem fullyrti nokkuð gegn Dreyfus, var austurríkskur land-
flðttamaður Cernuschi, sem fullyrti, að Dreyfus hefði selt útlendum sendi-
herrum skjöl og landabréf. Málflutningsmaður Dreyfus bað um, að þeir
útlendingar, sem um þetta áttu að vita, væru leiddir sem vitni, og Vil-
hjálmur Þjððverjakeisari heimilaði Schwartzkopfen ofursta að segja alt,
sem hann vissi um málið, ef nefnd væri skipuð til að yfirheyra hann (því
að hann gat ekki mætt í Rennes), en forseti berréttarins neitaði því. Aft-
ur kom sitthvað fram, t. d. í framburði Casimir Perrier’s, fyrver. forseta
Frakklands, og í framburði Forzinetti’s majórs, sem benti til þess, að
vitni, sem reyndu að halla á Dreyfus, bæru ljúgvætti. Svo var fast sðtt
af horvaldssinnum að fella Dreyfns, að L&bori verjanda hans var sýnt
banatilræði með skoti, og slapp morðinginn um hábjartan dag á stræti
rétt fyrir utan ráðhúsið, og átti þ6 að vera fult af lögregluliði til gæzlu
þar. Enska blaðið Times fullyrti og kvaðst sannað geta, að Esterhazy og
Henry hefðu selt Schwartzkopfen í hendur öll skjöl þau, er Dreyfus var
sakaður um að hafa selt, og meira eu 160 skjöl önnur. Annað merkt
blað enskt lýsti og yfir því, að Esterhazy hefði játað þetta fyrir ritstjóra
blaðsins. Herrétturinn í Eennes kvað upp dóm sinn; kom dómendum
eigi saman; fimm dæmdu Dreyfus sekan, en tveir sýknan. Meiri hlutinn
réð úrslitum, og taldi þó verið bafa ýmsar málsbætnr, en gat þó engar
nefnt, dæmdi Dreyfus til 10 ára fengelsis, en lagði jafnframt til, að hann
yrði náðaður; og það var auðvitað gert. Hann lýsti yfir því, að náðunin
væri sér einskis virði, og mundi hann verja fé og fjöri, meðan entist, til
að sanna sýknu sína. Dómurinn var auðsýnilegt ranglæti, tilraun til að
réttlæta glæpsamlega aðferð hervaldsins gegn Dreyfus, en hins vegar til
að fría hann við hegningu fyrir glæp þann sem hann aldrei hafði unnið,
og friða svo æsing þá sem væri í meðhaldsmönnum ins saklausa píslar-
votts. Öll blöð allra landa nndantekningarlaust utan Frakklands luku
upp einum munni og ámæltu Frakklandi harðlega fyrir blygðunarlaust
ranglæti. Var um tíma við orð haft, að hafa alheims-samtök um að votta
Sklruir 1899. 5