Skírnir - 01.01.1910, Page 36

36
Grláma.
minna. Fjörðurinn er örmjór innan til og mjög aðkreptur,
því fjöllin rísa bratt upp frá sjónum, svo undirlendi er
ekkert nema örlítið inn af fjarðarbotninum, í hinni bug-
dregnu fjallkverk, sem lykur um fjarðarbotninn. I efstu
hjallabringunum upp af botnhvilftinni eru neðstu Grlámu-
fannirnar og niður frá þeim steypast nokkrar hvítfyssandi
smákvíslar, en yfir botnsveignum nokkru fyrir vestan
hann miðjan gnæfir Há-Gláma við himin. Inst í firðinum
eru grynningar nokkrar af framburði kvíslanna og útfiri
talsvert, en svo snardýpkar og gengur fiskur alveg inn að
marbakkanum; er þar stundum hlaðfiski, og svo var nú.
A Botni, ofurlitlu koti við fjarðarbotninn, er snoturt, ef
bygging væri í lagi. Bærinn stendur á sléttum bala og inn
frá honum fram með kvíslunum eru sléttar starungsengjar,
en inst í dalhvilftinni eru raklendir birkirunnar og milli
þeirra brokdokkir og strjálingur af smávíði. Þegar ofar
kemur hverfur þessi gróður brátt.
Það er sannarlega enginn gæðavegur upp úr Dýra-
fjarðarbotninum. Hver hamrahjallinn tekur við af öðrum
og gróður fer æ minkandi. Á neðri hjöllunum eru sum-
staðar smá-starungsblettir við læki og umhverfis dýja-
vætur, en efstu hjallarnir eru nálega gróðurlausir. Þegar
hjöllunum sleppir, taka við stórgrýttar urðaröldur með
tjarnapollum á milli eða stórum holurðarflákum, sem snjór
liggur á fram eftir sumri, en er nú leystur nema á stöku
stað. Er svo alla leið upp á Glámu. Eg hafði búist við
að geta farið á jökli þegar upp eftir kæmi, en því var
ekki að heilsa. Fannirnar voru svo smáar og langt á
milli þeirra, að ekki var unt að þræða eftir peim, svo
við urðum að klöngrast yfir einlægar holurðir. Var það
hin mesta glæfraför. Lá við sjálft að við snerum aftur,
en mér sýndist alt af svo skamt eftir ófarið, að mér þótti
ilt að hverfa frá, enda lítið betra að komast niður aftur.
En þau drógu undir sig urðahöllin þar upp eftir, eða þar
»neðan«, eins og Vestfirðingar segja. Loks náðum við þó
Há-Glámu heilir á húfi með hestana óskemda.