Skírnir - 01.01.1910, Síða 46

46
G-óður fengur.
Jón þorði ekki að fara nær; hann spenti gikkinn. Selurinn
leit við; Jón sá gráa kampana strjúkast eftir ísnum — of
likil áhætta að skjóta beint framan í hann, hann varð
að bíða eftir vanganum. Selurinn klappaði saman hreif-
unum og teygði upp hálsinn — nú sneri hann sér við. —
Jón fann ekki að byssan ýtti við öxlinni á honum, en
hann sá að selurinn hentist til við skotið og höfuðið hné
niður. — Hann hljóp fram á skörina, þreif hnífinn sinn
upp úr vasanum, greip í kampana og skar þverskurð yfir
hálsinn. Lifrautt blóðið fossaði úr sárinu; það bræddi
undan sér og rann í smálækjum niður í ána. Jón aðgætti
skotið; það voru tvö haglaför á hálsinum og eitt í hnakk-
anum; hann stakk hnífsoddinum inn í farið; haglið hafði
gengið inn úr kúpunni. »Þetta gat gamla byssan ennþá«.
Skuggi var kominn niður á skörina, hann hafði mest gaman
af fuglum, en sleikti þó blóðið til málamynda. Jón dró
heljarmikið snæri upp úr vasanum, stakk því upp í selinn
og út um sáropið; hann velti selnum á bakið, til þess að
sáropið skyldi ekki rekast í, tvívafði snærinu utan um
vetlingana og brá því yfir öxlina — það teygðist úr dauð-
um hálsinum. Svo rann selurinn eftir fönninni.
Það var enginn úti, þegar Jón kom í hlaðið; hann
hafði farið sem mest eftir lægðunum, til þess að hann skyldi
ekki sjást heiman að.
»Er Stjáni litli inni?» kallaði hann inn í göngin, »segðu
mömmu þinni að eg sé kominn með kindina«. Jón tók
af sér húfuna og þurkaði af sér svitann með vetlingunum.
Björg kom fram í göngin.
»Eg var orðin hrædd um að þér hefði hlekst eitthvað
á, skelfing hefurðu verið lengi <.
»Hvernig líður Rúnu?« spurði Jón.
»Hún er miklu skárri; eg er búin að hátta hana«.
Björg var komin út í dyr. — »Ja, hérna maður, hvaða
feikna skepna er þetta! Komið þið út, krakkar!«