Skírnir - 01.04.1910, Síða 25

Daði Níelsson „fróði“.
121
að búa, því svo sagði hann sjálfur síðar við kunningja
sína, »að þegar hann hefði haft nytsama bók í barmi sín-
um, þá hefði sér fundist að hvorki kuldi né sultur mætti
eins sigra sig*.1)
Eftir 1830 virðast kjör hans hafa batnað nokkuð, svo
hann fekk meira ráðrúm og tóm til að gefa sig við bók-
iðnum. Tók nú að vakna hjá honum sjálfum löngun til
að semja eitthvað eða taka saman. Mun hann fyrst hafa
komið sér niður á að taka saman a n n á 1, en það þótti
þá einna næst hendi fyrir alþýðumenn, því héraðs og
landsfréttum áttu flestir kost á að einhverju leyti, og þarft
verk mátti það telja á fyrri öldum, áður fréttablöðin komu
til sögunnar, að skrásetja jafnótt viðburði þá er gerðust,
og víst mundi seinni alda saga vor stórum mun fáskrúð-
ugri en hún er, ef eigi hefðu ýmsir rnenn bæði af alþýðu-
og mentastétt orðið til að rita annála. Daði byrjar
annál sinn með öldinni (1801), og hélt honum fram
til ársins 1835, svo að annállinn fjallar mest um við-
burði, er gerðust fyrir dag eða minni Daða. Hefir
hann þó eflaust hugsað sér upphaflega að halda honum
lengur fram. En ástæðuna til þess að hann hætti við
annálinn og lét hér við sitja tilgreinir hann sjálfur í lok
annálsins raeð þessum orðum: »Eg veit mörg dæmi til,
er líka sjálfur þar um sannfærður, hversu varúðarvert er
að reiða sig á flugufregnir og ýmsra sögusagnir, ef áreið-
anlegar frásagnir rita skal, og þar sem mér verður mjög
erfltt að fá hjálparmeðul til að halda þessu frásagna-
ágripi fram, og get engan veginn vissu fengið um svo
margbrotna en þó smáa tilburði, er hér á landi ske frá-
sagnarverðir, þá tek eg það ráð, er eg við fyrstu að-
gæzlu sé hentugast vera, sem er að hætta og láta við
svo búið standa. Bið eg góða menn vel virða og færa í
lagið þar sem þess þarf, sem eg játa að víða vera kunni.
Mun eg svo ekki lengur fram halda þessum ófullkomnu,
‘) Jón Borgf. í ísafold YIII, nr. 2.