Skírnir - 01.04.1913, Qupperneq 4

100 Um jarðarfarir, bálfarir og trúna á annað lif.
legt, að trúin á annað líf sé sprottin af
draumalífi mannsins. Mig dreymir að eg sé
kominn norður í land, sé þar á reið á Stjarna mín-
um, í mínum yenjulegu reiðfötum; eg hitti þar ýmsa
af ykkur, eg hitti ókunna menn, sem eg hefi aldrei séð,
eg hitti menn, sem eg veit að eru dauðir, og þeir, sem eg
hitti, aðhafast margt, sem mönnum er annars ofvaxið, og
segja mér margt mjög merkilegt. Og sjálfur er eg alt í
einu orðinn meiri máttar en vant er; eg get flogið, liðið
um loftið eins og fugl. Eg lít á klukkuna mína — þessa
sem þið sjáið — sé að hún er margt, hrekk við, hrekk
upp, vakna — hérna heima i rúmi mínu á Amtmannsstíg
nr. 1. Eg vakna á vinstri hlið, en sofnaði á hægri;
eg sofnaði saddur, en vakna svangur. Og svo fer eg að
þenkja og álykta. Og þetta er í rauninni auðsætt: Eg
hefi dottið í tvent meðan eg svaf. Andi minn heflr verið
fyrir norðan í anda fata minna með anda klukkunnar á
anda hestsins, hitt þar anda annara manna og líka dauðra
manna. En likami minn — eg sjálfur — hefi legið í dái
á meðan, en þó ekki eins og steinn, hann hefir bylt
sér, hann hefir verið lifandi líka. Draumarnir sýna mér
ljóslega, að allir hlutir eru eins og eg — hafa anda eða
sál. Og þeir sýna mér að andar dauðra manna eru til
eftir dauðann, þeir sýna mér að dauðinn er ekki annað
en viðvarandi svefn, hinsti svefninn, viðvarandi aðskiln-
aður anda og líkama. Þó að maðurinn deyi, lifir andi
hans, eins og andi sofanda manns, og líkami hans lifir líka,
en mókir líkt og líkami sofanda manns, en 3vefninn er
bara þyngri — hann steinsefur — það er dauðasvefn. En
eins og eg get stundum gengið í svefninum, þó andi minn
sé annarsstaðar, og enda gengið þar sem mér er ekki
fært í vöku, eins getur maðurinn gengið í dauðasvefnin-
um, þó andi hans sé hvergi nærri, og orðið margs valdur.
Hann getur farið að ganga — aftur. En komist andi
dauðs manns inn í líkama hans aftur, þá rís hann upp
frá dauðum, likt og maður, sem vaknar upp úr svefni; þá
er hann aftur maður í heilu liki. Bara að þeir búi nú