Skírnir - 01.04.1913, Qupperneq 9

Um jarðarfarir, bálfarir og trúna á annað lif.
105
sjálfur hefði legið kyr í haugnum; það var öllum ljóst.
Svona var trúin.
í Eglu segir, að Egill reið eitt sinn að heiman og
skildi við föður sinn í styttingi; karlinn Skallagrímur þótt-
ist seint fá fé það, er Aðalsteinn konungur hafði sent
honum í sonarbætur. Þegar Egill var riðinn að heiman,
fór Skallagrímur með silfur sitt alt í kistu og eirkatli og
sökti því í keldu eina. »Skallagrímr kom heim um mið-
nættisskeið ok gekk þá til rúms síns, ok lagðist niðr í
klæðum sínum, enn um morgininn, er lýsti, ok menn
klæddust, þá sat Skallagrímr fram á stokk, ok var þá
andaðr ok svá stirðr, at menn fengu hvergi rétt hann né
hafit ok var alls við leitat. Þá var hesti skotit undir einn
mann. Hleypti sá sem ákafligast, til þess er hann kom á
Lambastaði. Gekk hann þegar á fund Egils ok segir hon-
um þessi tíðendi. Þá tók Egill vápn sín ok klæði ok reið
heim til Borgar um kveldit, ok þegar hann hafði af baki
stigit, gekk hann inn ok í skot, er var um eldahúsit, enn
dyrr váru fram ór skotinu at setum innanverðum. Gekk
Egill fram í setit ok tók í herðar Skallagrími ok kneikti
hann aftr á bak, lagði hann niðr í setit ok veitti honum
þá nábjargir. Þá bað Egill taka graftól ok brjóta vegginn
fyrir sunnan, ok er þat var gert, þá tók Egill undir höfða-
hlut Skallagrími, enn aðrir tóku fótahlutinn. Báru þeir
hann um þvert húsit ok svá út í gegnum vegginn, þar er
áðr var brotinn. Báru þeir hann þá í hríðinni ofan í
Naustanes. Var þar tjaldat yfir um nóttina. Enn um
morgininn, at fióði, var lagðr Skallagrímr í skip ok róit
með hann út til Digraness. Lét Egill þar gera haug á
framanverðu nesinu. Var þar í lagðr Skallagrímr ok hestr
hans ok vápn hans ok smíðatól. Ekki er þess getit, at
lausafé væri lagt í haug hjá honum. Egill tók þar við
arfi, löndum ok lausum aurum«. Þetta gerðist 934.
Hér er tvílifistrúin svo glögg og greinileg, sem frek-
ast má verða. Skallagrímur situr fram á stokk, og er
andaður, iifandi andi hans er farinn til Heljar; en Skalia-
grímur hinn, »hann sjálfur«, situr eftir; hann hrærist ekki,