Skírnir - 01.04.1913, Qupperneq 11

Um jarðarfarir, b&lfarir og trúna á annað lif. 107
stóð uppi eina nótt, og að öllum líkum hefir verið vakað
yfir honum. Þetta var siðurinn, góður siður. Hann var
smiður mikill; fyrir því fekk hann smíðatól sín með sér,
en ekki lausafé, Egill var nízkari en svo, enda hafði
gamli Grímur sjálfur falið fé sitt.
Þess ber vel að gæta, að sá andaði maður er rekinn
af heimili sínu og sviftur mestöllum eigum sínum, fær
minst af þeim með sér. Það er þvi ekki að furða, þó að
þeim standi stuggur af honum, sem hafa þetta í frammi
við hann.
Loks er að nefna Þórólf Bægifót; hann varð líka bráð-
kvaddur (seint á 10. öld), segir í Eyrbyggju, og Arnkell
goði, sonur hans, fór alveg eins að og Egill á Borg. En
Bægifótur í haug var þeim mun verri en Skallagrímur, að
hann gekk aftur og drap bæði menn og fé. Þá fór Arn-
kell til við marga menn og braut dysina »ok finna (þeir)
Þórólf þar ófúinn ok var hann nú enn illilegasti*. Þeir
færðu hann nú í einn lítinn höfða, dysjuðu hann þar og
»lét Arnkell síðan leggja garð um þveran höfðan fyrir
ofan dysina, svá hávan, at eigi komst yfir nema fugl
fljúgandi«. Lá Þórólfur þar kyr meðan Arnkell lifði. En
er Arnkell var fallinn, fór Þórólfur aftur á kreik og gerð-
ist mesti meinvættur. Þá fór til Þóroddur bóndi í Alfta-
firði og rauf dysina Þórólfs á ný; »var hann þá enn ófú-
inn ok hinn tröllslegasti at sjá; hann var blár sem hel
ok digr sem naut«. Nú var hann brendur »ok fauk
askan víða, en þeirri ösku, er þeir máttu, sköruðu þeir á
sjó út«. Þá var Þórólfi lokið, en askan gekk þó aftur, í
nautslíki, og varð faðir að graðungnum Glæsi, sem að lok-
um banaði Þóroddi bónda.
Það eru til ótal dæmi því til sönnunar, að þeir sem
ganga aftur, þeir fúna ekki, en hinir, sem liggja kyrrir,
fá legusár og holdfúa inn að beini. Sú trú hefir haldist
fram á okkar daga. Jafnt í heiðnum sem kristnum sið
hefir eldurinn verið eina örugga ráðið til að vinna á aft-
urgöngum að fullu, til að drepa þær, en þó hefir jafnan
verið vandfarið nleð öskuna. Menn kunnu önnur ráð; það