Skírnir - 01.04.1913, Síða 18

114
Um jarðarfarir, bálfarir og trúna á annað lif.
nú til presta og bað hann jarða barnið. »Það kemur ekki
til mála, það er óskírt«, sagði prestur. »Sussunei, eg skírði
það sjálfur«, sagði bóndinn. »Það er sama«, mælti prest-
ur, »það er ónýt skírn, eg jarða það ekki — eða hvað
sagðirðu?«. Þá svaraði bóndi: »Eg sagði sem svo: eg
skíri þig í nafni föðursins og þess heilaga anda, Amen«.
»En hvað varð af syninum?« sagði prestur mjög byrstur.
Þá sagði bóndi: »Sonurinn er úti á hlaði með spikfeita
kvígu handa yður, ef þér jarðið barnið mitt innangarðs«.
Og svo var barnið jarðað innangarðs.
En hvers vegna var svona áríðandi að fá að liggja í
vígðri mold? Af því að þá átti ekki djöfullinn einsgreið-
an gang að manni í gröfinni, til að áreita mann og ónáða
mann í svefninum.
Trúar og frelsisfagnaður Lútersmanna var blandinn
beisku galli, því nú hljóp djöfullinn í spilið. Áður hafði
guð yíirhöndina á jarðríki, en nú komst djöfullinn til valda.
Lútersmenn fundu hann í heilagri ritningu, og sáu þar, að
hann var miklu ægilegri, en kaþólskir prestar höfðu sagt.
Þeir urðu lafhræddir. Og þetta notaði djöfullinn sér.
Hann óð nú upp á jörðina með óvígan her af árum og
púkum og alls konar illum öndum og fékk marga vonda
menn í lið með sér, galdramenn; hann var alstaðar og
óviðráðanlegur. Hann æsti upp þá framliðnu, svo að þeir
fóru nú að ganga aftur hópum saman. Nú gengu allir
vondu mennirnir aftur eins og í heiðnum sið. Og galdra-
menn gátu líka með aðstoð djöfulsins »v a k i ð þ á u p p«
úr gröfunum og sent þá í ýmsum illum erindum. Nú voru
djöflar og afturgöngur og uppvakningar í hverju horni.
Hver kirkjugarður var eins og iðandi undirheimur. Lút-
ersku þjóðirnar urðu öldungis hamstola, alveg djöfulóðar;
það var eins hér sem annarsstaðar. Lífið varð sambland
af gáska og hrellingu. Og galdramennirnir, flokksbræður
djöfulsins, voru teknir og brendir hópum saman, en ekk-
ert dugði. — Þetta var siðabótin. Hún varð harla ólík þeim
ágæta manni Lúter, eins og kristnin hefir frá upphafi
verið harla ólík Kristi. Þessi djöflatrú var æstust á 17.