Skírnir - 01.04.1913, Page 39

Ýms atriði úr lífinu í Reykjavík fyrir 40 árum. 135
ekki hugsandi til að framkvæma neitt þessu líkt, vegna
peningaleysis.
Væru drengir ekki á skautum, sem oft var ómögu-
legt vegna snjóa, sem lagði á Tjörnina, því ekki voru
hafðir neinir tilburðir með að moka hann í burtu — höfðu
þeir aðra leiki á vetrum, og voru það einkum tveir, sem
eg vil lýsa: að »skifta liði* og »þönglabardagi«.
Að skifta liði var venjulega gert á dimmum kveld-
um. Tveir foringjar skiftu drengjunum milli sín, og átti
svo annar flokkurinn að fela sig, — til þess hafði hann
nokkurt svigrúm — en þegar í fylgsnið var komið, átti
að gefa það til kynna með háu hrópi. Var það gert
þannig, að einn varð eftir úti á götu og rak upp afarhátt
óp, og skauzt að því búnu inn í fylgsnið. Oft skifti flokk-
urinn um stað, og var þá farið yfir girðingar og skúra,
og altaf lostið upp miklum ópum, því það var skylda að
gefa til kynna hvar flokkurinn héldi sig, hérumbil. Þegar
leitarflokkurinn nálgaðist fylgsnið. héldu allir niðri í sér
andanum, og vei þeim, sem þá varð það á að stynja eða
hósta, svo flokkurinn yrði fundinn. Ef einn úr flokknum
fanst, var allur flokkurinn fundinn, og þá átti hinn að
fela sig, og svo gekk það koll af kolli; en í fyrstu var
kastað hlutkesti um, hvor fyrst skyldi fela sig. Væru
margir flokkar í einu í slíkum leik, þá kvað allur raið-
bærinn við af óhljóðum, því þar var leikurinn eðlilega
háður, og þar voru ótal skúrar og skúmaskot, einkum
milli Hafnarstrætis og Austurstrætis. Þá voru engin ljós-
ker til að lýsa upp bæinn; þau komu nokkrum árum síð-
ar, um 1876, og voru fyrstu kveldin brotin unnvörpum.
Utsynningar voru þá engu ótíðari eD nú, og þeim
fylgdi brim mikið, sem flutti mikið af þangi og þönglum
upp í fjörurnar, miklu meira, að því er mér virðist, en
nú á dögum. Drengir voru þá vanir að safna þönglunum,
lemja angana utan af hausnum, og fara svo í þönglabar-
daga. Hann var fólginn í því, að annar drengurinn lagði
sinn þöngul á stein, svo að hann lá undir honum rétt
fyrir framan höfuðið; hinn drengurinn sló á hann með sín-