Skírnir - 01.04.1913, Síða 41

Ýms atriði úr lífinu í Reykjavik fyrir 40 árum. 137
unni, og það var alveg ótrúlegt, hvað sumir urðu leiknir
í því. Á mínum síðustu drengjaárum (1874—76) hvarf
klinkspilið, þ. e. að slá hnapnum upp við þil, og í þess
stað kom »stikkið«, þ. e. ístað þess að »klinka« var »stikk-
að« með járni. Af því miklu auðveldara var að kasta en
að klinka, var fjarlægðin milli staðarins, sem stikkað
var frá, og þar sem talnabreiðan eða hrúgan lá, höfð
miklu lengri. Ef stikkjárnið kom í miðja talnabreiðunar
þá hét það að »húkka í delluna«, og var eins spannað
frá stikkjárninu og áður er sagt. Bæði »klink« og »stikk«
virðist vera útdautt nú hér í bæ.)
Boltaleikur var mjög tíðkaður, bæði langbolti, þak-
bolti, og að »gefa upp«, sem nú mun véra almennastur
leikurinn. Boltaleikur var aðallega haldinn á tveim stöðum í
bænum, í svo kölluðu Knudtzons-porti, hér um bil þar sem
Landsbankinn er nú, og á Nýjatúni. Eigi var nokkur sá
sunnudagur, eftir að snjó tók af jörð og þangað til að
hann lagði aftur á, að eigi væri boltaleikur á hinum fyr nefnda
stað á sama tíma, og eg imynda mér að þeir virku dagar
hafi verið teljandi, sem enginn boltaleikur haíi fram farið þar.
Einn leikur, sem nú er líka alveg horfinn, var þá
mjög almennur hér í bæ, það var svo nefndur vörðuleik-
ur. En af því að honum hefir verið ítarlega og rétt lýst
annarstaðar,1) þá sleppi eg honum hér. Ennfremur sleppi
eg öðrum algengum leikjum, sem tíðkast énn í dag, svo
sem feluleik, skessuleik o. s. frv.
Mjög algengt var þá að fara í laugar. Þar var sund
kent og lærðu það margir; en vegna þessara laugaferða
urðu margir svo. kulsælir, að þeir hikuðu sér við að fara
í sjó. Þegar drengirnir komu upp úr, var þeim skipað að
hlaupa góðan spöl — þá var auðvitað ekkert skýli þar —
og að því búnu klæðast, og láta þá fyrst húfuna á höf-
uðið; það var álitið nauðsynlegast. En landlæknir hefir
einhverntima getið þess við mig, að þetta væri alveg
óþarft eða gagnslaust. Það voru ekki eingöngu strákar,
’) Ólafur Daviðsson : íslenzkar skemtanir bls. 120—21.