Skírnir - 01.04.1913, Side 46

142
Grettisbæli i Öxarnúpi
Þekja er lágreist þess er maka
þeygi sinn hefir átt í minnum,
afis og hygni og óðar lægni,
orðavals og svo að morði:
Álna tveggja er urðarlöggin,
op að skríða úr klungurhíði.
Einsteinungar eru i mæni,
álna þriggja að fornu máli.
Drangar þeir eru drjúgum þungir,
dílaberg af jarðarmergi,
flatagóðir og feldir betur
fiestu grjóti, er veðrin móta.
Þúsund ár hafa þessir hlerar
— því sem næst — í veggi læstir,
mosafeldir um margar aldir,
mönnum tjáð af Grettis dáðum.
Sér í Garð, þegar sól er orðin
sumargeng, yfir vötn og engi
goðans bygð, er Gretti lagði
grenjastíg, til ráns og víga.
Þykkjuljóð um þenna bokka
þar hefir Braginn urðarlagi,
sollinn gremju í svölum helli,
sungið — inn í þögult klungur.
Hörð eru kjör að eiga í urðum
átján vetra myrkursetu,
afarmenni að eðli og kröfum,
urga bein í milli steina;
súrt í broti skáldi að skorta
skjól og vist í urðarbóli —
skáldi verst er á sér eldinn
inst í sál til nautnamála.